บทที่ 20 รักแรกของเจคอป

นาเดียกระพริบตาถี่ๆ เหม่อมองไปรอบห้อง เธอยังอยู่ที่คอนโดของเจคอปนี่นา หญิงสาวประคองร่างกายลุกขึ้นจากเตียง จำใจหยิบยาขึ้นมากินเพื่อบรรเทาอาการไข้ เธอเดินไปเก็บข้าวของของตัวเองที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นจากที่เขาเทกระจาดกระเป๋าเธอเมื่อวาน สายตาเหลือบไปเห็นสมาร์ทโฟนรุ่นเก่าในสภาพแตกละเอียดไม่มีชิ้นดี นึกโกรธคนอารมณ์ร้อนที่คอยแต่จะพูดจาดูถูกเธอสารพัด

“เรามันบ้า บ้าที่ไปหลงคารมคนร้ายกาจอย่างเขา”

หญิงสาวย่ำเท้าปึงปังด้วยความโมโห อยากจะหนีกลับบ้านเสียตอนนี้ แต่ก็พลันนึกถึงคำพูดทิ้งท้ายของเขาเมื่อเช้า

‘ห้ามไปไหนทั้งนั้น’

“โธ่เอ้ย แล้วเราจะไปเชื่อฟังเขาทำไมกัน ยัยบ้าเอ้ย! โทรศัพท์ก็พัง ป่านนี้ยัยดาคงโทรจิกไลน์จิกเราเป็นว่าเล่นแล้วมั้ง” พอนึกไปถึงเพื่อนรัก เธอก็พลอยนึกถึงปัญหาใหญ่หลวงที่เพื่อนตัวดีสร้างไว้ให้ อยากจะรีบไปจัดการยัยเพื่อนบ้าเสียหน่อย ก็ดันมาป่วยซะนี่ ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิด ยิ่งหงุดหงิดก็ยิ่งหิว!

นาฬิกาบอกเวลาเที่ยงตรงแล้วเหรอเนี่ย มิน่า ท้องร้องจ๊อกๆ เธอมองสำรวจไปรอบครัว ตามหลักแล้ว เธอควรจะได้เห็นโจ๊กวางไว้บนโต๊ะ มันต้องเป็นอาหารจานแรกที่พระเอกทำไว้ให้

ไม่เห็นจะมีเลย พวกนิยายน้ำเน่าเอ้ย…

คนตัวเล็กทำหน้ามุ่ย บอกกับตัวเองว่าให้เลิกเพ้อเจ้อแล้วก็ไปหยิบอาหารแช่แข็งมาเวฟกินซะ! เธอหยิบโจ๊กถ้วยออกมาแกะพลาสติกใส แล้วจึงเอาใส่ไมโครเวฟ แต่แล้วนาเดียก็ต้องชะงัก!

‘กินข้าว แล้วกินยาซะ!’

มือเล็กเอื้อมไปหยิบ post it ที่แปะอยู่บนถ้วยขึ้นมาอ่าน ก่อนจะหยิบของในถ้วยขึ้นมาดู ข้าวต้ม!!!

แหวะ!! น้ำเน่าซะไม่มี ชีวิตจริงยิ่งกว่าละครมันเป็นยังงี้นี่เอง แต่ฉันจะไม่หลงกลผู้ชายร้ายกาจอย่างคุณแน่!

นาเดียนั่งทานข้าวต้มอุ่นๆอย่างเอร็ดอร่อย ไม่รู้ว่าทำไมมันถึงอร่อยขึ้นเป็นสองเท่า สาวน้อยกินไปยิ้มไป พลางมองสำรวจไปรอบห้อง ไหนๆก็อยู่ว่างแล้ว ถ้าเดินดูโน้นดูนี้ในห้องเขาจะเสียมารยาทไปไหมนะ

ไม่หรอก! ก็อย่าให้เขารู้ตัวว่าเราแอบดูสิ

ไวเท่าใจคิด นาเดียรีบตรงดิ่งกลับเข้าไปในห้องนอน สิ่งแรกที่เธออยากจะรู้ก็คือ... หญิงสาวเปิดประตูตู้เสื้อผ้าเขา ผิดคาด! ไม่มีเสื้อผ้าของผู้หญิงอย่างที่เธอคิด เธอเปิดลิ้นชักที่เหมือนเป็นตู้เก็บชุดชั้นใน แล้วนาเดียก็ต้องอ้าปากค้าง

“เห้ยยย นี่มันกางเกงในที่เราลืมไว้นี่! ยังเก็บไว้อีกเหรอเนี่ย” นาเดียหน้าแดงก่ำด้วยความอาย เธอรีบเอามาสวมใส่ทันที เพราะท่อนล่างของเธอมันโล่งโจ้งมาตลอดทั้งวันแล้ว

นาเดียเดินสำรวจโน้นนี้ไปเรื่อยเปื่อย แล้วก็ต้องสะดุดตาเข้ากับกล่องกระดาษที่เก็บอยู่ในลิ้นชักบนโต๊ะหัวเตียง หญิงสาวลังเลอยู่สักพัก ก่อนจะหยิบมันขึ้นมาเปิดดู ภายในเหมือนจะเก็บของสำคัญในวัยเด็กเอาไว้ มีทั้งรูปถ่ายครอบครัว นกกระดาษ ปืนกระดาษ สร้อยข้อมือลูกปัด

“ฮ่ะๆๆ คนแบบนั้นเล่นของเล่นแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย แหม ตอนเด็กก็น่ารักดีออก พอโตขึ้นทำไมกลายเป็นคนร้ายกาจแบบนี้ไปได้นะ”

เธอวางรูปถ่ายเด็กชายตัวเล็กลง แล้วก็ต้องชะงักฝ่ามือเมื่อสายตาไปสะดุดเข้ากับรูปถ่ายเจคอปในวัยหนุ่ม ใบหน้าเขามีรอยยิ้มอย่างที่เธอไม่เคยคิดฝันว่าจะได้เห็น คนที่มีใบหน้าบึ้งตึง เหี้ยมเกียมอยู่ตลอดเวลาอย่างนั้น กลับสามารถยิ้มแย้มสดใสได้ถึงขนาดนี้ ในรูปเขากำลังโอบไหล่หญิงสาวคนหนึ่ง เธอเป็นเด็กสาวน่ารักหน้าตาจิ้มลิ้มทีเดียว หรือจะเป็นคนรักของเขา ไหนบอกว่าไม่เคยคิดจะแต่งงานไง

เธอพลิกด้านหลังของรูปภาพ พบรายมือหวัดๆ เขียนข้อความเป็นภาษาอังกฤษ ‘You're my first love and always will’

‘เธอผู้เป็นรักแรกของฉันและจะเป็นอย่างนั้นตลอดไป’

นาเดียรีบเก็บกล่องกระดาษไว้ที่เดิม เธอไม่น่าเห็นรูปใบนั้นเลย