บทที่ 24 ชายที่ไม่เคยรู้จักคำว่าอ่อนโยน

นาเดียเปิดประตูขึ้นมานั่งบนรถ ไม่วายชะเง้อมองกลัวว่าจะมีคนเห็นโดยที่ยังไม่รู้ชะตากรรมของตัวเอง เธอหันมองเขาด้วยสีหน้าร้อนรน

“ผ.อ.ออกรถเถอะค่ะ เดี๋ยวมีใคร... ว๊ายยย” ร่างเล็กลอยตัวขึ้นจากเบาะมานั่งคร่อมบนตัก เขาชักจะเหลืออดกับนาเดียเต็มที นอกจากเธอจะไม่สำนึก มาถึงก็ยังสั่งเขาฉอดๆ เจคอปดูดดึงยอดถันผ่านชุดเดรสบางเบา ฝ่ามือลูบไล้ไปทั่วสะโพกกลม พยายามจะถอดชั้นในน่ารำคาญของเธอออก เขาต้องสั่งสอนให้เธอจดจำว่าไม่ควรเหิมเกิมกับเขา!

“อ๊ะ ผ.อ.จะทำ อื้มม จะทำอะไร อุ้ยย พอก่อน เดี๋ยวมีคนมาเห็น” นาเดียดิ้นหนีจากสัมผัสสยิว เธอเตรียมใจมาแล้วว่าคงจะโดนเขาทำโทษ แต่เธอไม่คิดว่าเขาจะลงโทษเธอด้วยวิธีนี้

แคว๊ก!!!

เขาฉีกทึ้งชุดเดรสจนกระดุมเสื้อขาดกระจุยกระจาย เผยให้เห็นหน้าอกอวบอึ๋มที่ถูกยกทรงดันจนทะลัก ไม่รอช้า รีบส่งริมฝีปากเข้าไปดูดดึงเนื้ออวบขาวนุ่มรุนแรงจนเกิดรอยจ้ำ 

“ผ.อ.หยุดนะ ทำไมต้องรุนแรงด้วย หนูไม่ชอบ ปล่อยหนูนะ” กำปั้นเล็กกระหน่ำทุบตีเขาไม่ยั้ง ทำเอาคนที่โมโหเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ยิ่งเดือดดาลเข้าไปใหญ่ เขาถลกยกทรงของเธอลง ก่อนจะรีบดูดดึงเม็ดเล็กทั้งสองข้าง หวังให้ร่างเล็กเคลิบเคลิ้มจนต้องยอมสยบให้กับเขา

นาเดียพยายามกัดฟันข่มอารมณ์เสียวซ่านที่ก่อตัวขึ้น แม้ร่างกายจะตอบสนองต่อสัมผัสวาบหวาม แต่จิตใจเธอมันกำลังร้องไห้ เธออยากให้เขาปรนนิบัติกับเธอดั่งมนุษย์คนหนึ่ง ไม่ใช่เอะอะก็ใช้กำลัง ทำเหมือนเธอเป็นหุ่นยนต์ไร้หัวใจที่มีไว้แค่ระบายความใคร่เท่านั้น

เสียงสะอื้นทำเอาอารมณ์หื่นโมโหของเขาหดหาย 

นาเดียส่งเสียงครางผสมปนเปกับเสียงสะอื้น จนเจคอปชักจะหมดอารมณ์ “จะร้องไห้ทำไม ห๊ะ!” เขาตะคอกเสียงดังจนนาเดียสะดุ้ง

“ฮึกก ฮื้อๆๆๆๆ”

ยิ่งตะคอกใส่ เธอก็ยิ่งระเบิดเสียงร้องไห้ออกมา นาเดียซบใบหน้าเข้ากับฝ่ามือ ร่างกายสั่นไหวไปตามแรงสะอื้น เจคอปได้แต่นั่งอึ้ง นี่เขาทำอะไรผิด หรือเขาทำรุนแรงเกินไป ร่างใหญ่หยุดนิ่งทุกการกระทำ ไม่เข้าใจว่าทำไมนาเดียถึงต้องร้องไห้ขนาดนี้

เจคอปจำต้องจัดการแต่งตัวให้คนในอ้อมกอด เขามองเสื้อผ้าที่ขาดหวิ่นของนาเดีย เกิดความรู้สึกครางแครงใจในการกระทำของตัวเอง

“จะหยุดร้องได้รึยัง” น้ำเสียงเขาอ่อนลง รู้สึกจนปัญญาที่จะทำให้เธอสงบได้ นาเดียค่อยๆ ปาดน้ำตา ก่อนจะหนีลงไปนั่งบนเบาะ เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง ทำเมินเฉยคนใจร้ายที่ยังนั่งทำอะไรไม่ถูก

“เงียบทำไม นี่! ฉันถามเธอได้ยินไหม” เจคอปเริ่มโมโห

“ได้ยิน แต่หนูไม่อยากคุยกับผู้ชายป่าเถื่อนแบบผ.อ.” นาเดียยังไม่ยอมหันหน้ามามองเขา

เจคอปมองท่าทีเมินเฉยของหญิงสาว ทำไมนาเดียถึงต้องคอยทำให้เขาหงุดหงิดอยู่เรื่อย ทำไมถึงไม่ว่าง่ายอย่างวาววาบ้าง

“หันหน้ามาคุยกับฉันเดี๋ยวนี้ นาเดีย!” เขาใช้มือเอื้อมไปจับใบหน้า บังคับให้เธอหันกลับมา เขาไม่ชอบใจเลยที่นาเดียทำเป็นเมินเขาแบบนี้

“ปล่อยหนูนะ หนูเจ็บ! หนูจะกลับหอแล้ว ไม่อยากยุ่งกับคนป่าเถื่อนรุนแรงแบบผ.อ.แล้ว ปล่อย!” เมื่อนาเดียสะบัดหน้าหนีจากมือที่บีบแก้มได้ เธอก็รีบเปิดประตูเพื่อลงจากรถ

เจคอปรั้งแขนเล็กเอาไว้ ก่อนจะออกแรงบีบจนใบหน้าหญิงสาวเหยเกด้วยความเจ็บปวด เจคอปกระชากร่างบางเข้ามากอดจูบอย่างรุนแรง ชีวิตเขามันปั่นป่วนไปหมดตั้งแต่มีเธอเข้ามา ผู้ชายอารมณ์ร้อนที่ถูกทุกคนตามใจมาตั้งแต่เด็ก ผู้ชายที่ไม่เคยยอมสยบให้กับใครหน้าไหน กลับต้องมาทุกข์ทรมานเพียงเพราะผู้หญิงตัวเล็กๆ คนเดียว เธอทำให้เขาต้องหัวปั่น ร้อนรน ร้อนใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ยิ่งเขาอยากครอบครองเธอมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งหนีห่างจากเขาไปมากเท่านั้น

เจคอปดูดจูบปากบางรุนแรงจนนาเดียรู้สึกเจ็บแสบ แม้เธอจะพยายามผลักอกทุบตีเขามากเท่าไหร่ แต่เขาก็ยิ่งกอดรัดตัวเธอมากขึ้นเท่านั้น

ฉันต้องทำยังไงเธอถึงจะหันมาสนใจฉันบ้างห๊ะนาเดีย ต้องทำยังไงถึงจะได้เห็นรอยยิ้มแบบที่เธอยิ้มให้เจ้าเจมส์ ฉันต้องทำยังไง!