บทที่ 25 เลิกโมโหร้ายสิคะ

มือข้างที่บีบแก้มเปลี่ยนมาลูบไล้แผ่วเบา เขามองคราบน้ำตาเปรอะเลอะ ค่อยๆใช้นิ้วเช็ดออก ก่อนจะเชยคางมนให้เงยหน้าขึ้นสบตา สายตาสั่นไหวเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำจ้องเข้าไปในดวงตาสีเทา เธอกำลังค้นหาอะไรบางอย่างข้างในนั้น ค้นหาความรู้สึกบางอย่างที่เธอสัมผัสได้จากรสจูบเมื่อสักครู่​

“ฉันต้องทำยังไงเธอถึงจะเชื่อฟังคำสั่งฉัน” ปากไม่ตรงกับใจ ทั้งที่ใจคิดอีกอย่าง แต่ปากกลับพูดออกมาอีกอย่าง นาเดียทบทวนคำพูดของเขาวนไปวนมา

“ผ.อ.เห็นหนูเป็นตัวอะไรคะ หนูไม่ใช่ทาสที่จะต้องทำทุกอย่างตามที่คุณสั่งนะ” นาเดียกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ นึกอดสูในความไร้ค่าของตัวเอง ร่างเล็กสั่นระริกด้วยความเสียใจ อยากจะหนีให้พ้นจากคนใจร้าย แต่เขาก็ไม่ยอมปล่อยเธอไปเสียที ทั้งที่การมีเธออยู่มันก็ไม่ได้มีความหมายอะไรกับเขาเลยสักนิด

เจคอปมองคนที่เอาแต่ร้องไห้สะอึกสะอื้น หัวใจที่เคยด้านชามาตลอดชีวิตเริ่มมีอาการปวดหน่วง เขาไม่ได้เห็นเธอเป็นทาส ตรงกันข้าม เขากลับรู้สึกอยากให้เธออยู่ใกล้แบบนี้ อยากเห็นเธออยู่ในสายตาตลอดเวลา แต่ติดที่สื่อความหมายออกมาไม่เป็น ปากเขาคอยแต่จะพูดจาทำร้ายจิตใจเธออยู่เรื่อย

“อยากร้องก็ร้องไปเลย แต่บอกฉันมาก่อนว่าหอเธออยู่ไหน ฉันจะได้ไปส่ง” เจคอปถอดใจ ไม่รู้ว่าจะรับมือหญิงสาวอย่างไร พูดอะไรไป คนตรงหน้าก็ไม่ยอมหยุดร้องเสียที

“หนูไม่บอก ปล่อยหนูลงตรงนี้แหละ หนูจะกลับเอง”

นาเดียยังคงรั้น

“ถ้าไม่บอกก็กลับคอนโดฉัน เลือกเอา!”

คนตัวเล็กกำหมัดแน่นด้วยความเจ็บใจ เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมบอกที่ตั้งหอพักให้เขารู้

เจคอปขับรถมาตามทางที่หญิงสาวบอก พลันนึกไปถึงวันที่ขับรถออกตามหาเธอจนทั่ว มิน่าเขาถึงมองข้ามตึกนี้ไป ตึกเก่าคล้ายตึกร้างขนาดนี้ ใครจะไปคิดว่ามีคนอาศัยอยู่ เขาหันมองนาเดียที่ยังคงนั่งนิ่ง เสียงสะอื้นของคนตัวเล็กยังคงดังมาตลอดทาง กระทั่งถึงหน้าหอพักเธอก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะยอมหยุดง่ายๆ

“หยุดร้อง! นาเดีย ฉันสั่งให้หยุดร้อง!” คำสั่งที่เคยได้ผลกับทุกคน แต่ไม่ยักจะได้ผลกับคนตรงหน้า เจคอปถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ฉันไม่ได้เห็นเธอเป็นทาส แต่เธอเป็น...”

เจคอปมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา ใบหน้าหม่นหมองที่เขาไม่ได้อยากเห็น เขาอยากเห็นใบหน้ายิ้มแย้มสดใสของเธอ “เธอเป็นคนสำคัญของฉัน” หัวใจคนฟังพลันเต้นระรัว “บอกฉันสิ ว่าฉันต้องทำยังไงเธอถึงจะพอใจ”

เมื่อเห็นว่าคำพูดของเขาทำให้คนตรงหน้าสงบลงได้ เขาจึงพูดจาดีดีกับเธอ ที่ผ่านมาแม้จะไม่เคยต้องพูดแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนเพื่อให้พวกหล่อนยอมสยบ แต่ในเมื่อวิธีการที่ผ่านมามันใช้กับผู้หญิงตรงหน้าไม่ได้ผล เขาก็ต้องลองเปลี่ยนวิธีดู

“เอ่อ ผ.อ.ก็เลิกโมโหร้าย แล้วก็หัดพูดจาดีดีกับหนูสิคะ”

ได้โอกาสแล้วก็ต้องรีบขอ เจคอปทบทวนคำพูดที่ได้ยิน เธออยากจะให้คนอารมณ์ร้อนอย่างเขาเลิกโมโหร้ายเนี่ยนะ ให้ไปวิดน้ำในมหาสมุทรออกยังจะง่ายเสียกว่า

“เฮ้ออ ถ้าหยุดร้องแล้วก็ลงจากรถ” คนตัวโตถอนหายใจ คำขอของเธอเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ นาเดียมองสีหน้าของเจคอปก็รู้ในคำตอบ เขาไม่มีทางทำได้แน่ นาเดียลอบถอนหายใจบ้าง ให้ไปฝึกสิงโตให้เชื่องยังจะง่ายเสียกว่า

“จะให้หนูลงไปสภาพนี้รึไงล่ะ” นาเดียตอกกลับจนเจคอปสะอึก เขามองช่วงบนที่เปลือยจนเห็นหน้าอกตูม จะให้โทษใครได้ ในเมื่อตัวเขาเองที่เป็นคนฉีกกระชากชุดเธอจนขาดหวิ่น

“จะอายทำไม ก็เธอทำตัวเองนี่ แค่นี้คงไม่ทำให้เธออับอายหรอก ทีตอนส่งรูปไปยั่วยวนผู้ชายที่มีคู่หมั้นอยู่แล้ว ฉันไม่เห็นเธอจะอายเลย หึ!” ไม่วายพูดประชดให้คนตัวเล็กรู้สึกเจ็บปวดใจ คำพูดดุดันผสมปนเปกับแรงหึงหวงทำให้นาเดียหมดความอดทน คำพูดที่บอกว่าเธอเป็นคนสำคัญของเขาเมื่อกี้มันคืออะไร!?

นาเดียกระชากเปิดประตูและลงไปทั้งอย่างนั้น ในเมื่อเขาหาว่าเธอไร้ยางอาย เธอก็จะทำตัวแบบที่เขาพูดนั้นแหละ หญิงสาวในชุดเปลือยหน้าอกเดินผ่านฟุตบาทท่ามกลางสายตาของคนที่เดินผ่านไปผ่านมา สายตาแทะโลมทำให้นาเดียสั่นสะท้าน แม้จะรู้สึกอับอาย แต่เธอเองก็มีศักดิ์ศรีเหมือนกัน จะอยู่ให้เขาดูถูกไปทำไม

แต่แล้วนาเดียก็ต้องชะงักฝีเท้าเมื่อเสื้อสูทตัวโคร่งถูกคลุมทับลงบนร่างกายพร้อมกับสายตาแข็งกร้าวกล่าวโทษเธอ