บทที่ 30 ข้ออ้าง

แต่ในความเป็นจริงกลับไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย ไม่ได้เจอกันแค่สองวัน ชีวิตเขามันเงียบเหงาจนผิดปกติ รสชาติซาบซ่านที่ได้ร่วมเพศกับผู้หญิงคนอื่นไม่อาจเติมเต็มได้เหมือนที่เขาทำกับนาเดีย เขากลายเป็นคนใจลอย เอาแต่มองหน้าจอโทรศัพท์ ครั้นจะพิมพ์ข้อความส่งหาเธอ ก็ไม่รู้ว่าจะส่งไปว่าอะไร ในเมื่อเขาทำให้เธอเกลียดเขามากขนาดนี้ การที่เขาหายไปจากชีวิตมันก็คงทำให้เธอมีความสุขแล้ว ดูจากที่นาเดียเองก็ไม่เคยส่งข้อความหาเขาสักครั้ง เจคอปได้แต่ข่มความรู้สึกหวิวๆไว้ในใจ เขาไม่แน่ใจว่ามันใช่ 'ความคิดถึง' ไหม เพราะชีวิตนี้ก็ไม่เคยสัมผัสกับคำคำนี้มาก่อน ผ่านไปได้แค่สองวัน เขาก็ทนต่อไม่ไหวจนต้องหา 'ข้ออ้าง' บ้าๆอย่างการเอากำหนดการการประชุมมาให้ แม้จะรู้ว่ามันดูงี่เง่า แต่เขาก็จนปัญญาแล้ว เพียงแค่ได้มาเห็นหน้าเธอสักนิด เขาก็รู้สึกดีขึ้นแล้ว

…ดีขึ้นแล้วจริงเหรอ? ไม่ เขาไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเลยสักนิด เขากลับยิ่งทรมานหนักกว่าเก่า ยิ่งได้เห็นหน้านาเดีย ได้อยู่ใกล้ชิด ได้กลิ่นกายหอมอ่อนๆที่คุ้นเคย เขายิ่งอยากกอดเธอ อยากจูบเธอ อยากสัมผัสร่างกายนุ่มนิ่มของเธอ แล้วทำไมเขาต้องทน?

เจคอปเสียเวลาคิดวกไปวนมา หาข้อสรุปให้กับความรู้สึกตัวเองไม่ได้ รู้ตัวอีกทีสมองก็พาร่างกายมาหยุดยืนอยู่หน้าห้องของเธอแล้ว เขายืนอยู่พักใหญ่ ในมือถือกางเกงขาสั้นที่ผ่านการซักอบรีดมาแล้วอย่างดี มันเป็น 'ข้ออ้าง' อย่างสุดท้ายที่เขาจะใช้มันเพื่อมาพบหน้าเธอ

อาจารย์หมอรวบรวมความกล้า เคาะประตูห้อง ยินเสียงฝีเท้าแผ่วเบาของคนด้านในดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ หัวใจของเขาสั่นไหว เม็ดเหงื่อซึมออกมาตามฝ่ามือ เขาไม่เคยรู้สึกตื่นเต้นอะไรขนาดนี้มาก่อน

แอ๊ดดด ประตูไม้ส่งเสียงเป็นสัญญาณบ่งบอกว่ามันกำลังถูกเปิด เจ้าของห้องโผล่หน้าออกมาพบกับแขกที่ไม่เคยอยู่ในความคาดเดา  นาเดียตกตะลึง ทั้งที่เธออุตส่าห้ามใจไม่คิดถึงเขา แล้วนี่อะไร เขากลับมาให้เธอเห็นหน้าอีกครั้งหลังจากผ่านไปไม่ถึงห้าชั่วโมง

“ฉันเอากางเกงมาคืน” เจคอปยื่นกางเกงขาสั้นที่เตรียมมาให้กับร่างบาง อีกฝ่ายยื่นมือออกมารับด้วยความงวยงง เขาหนีหน้าเธอมาตั้งสองวัน แต่กลับมาเจอเธอด้วยเหตุผลที่ว่า 'เอาเอกสารมาให้' กับ 'เอากางเกงมาคืน' ทั้งๆที่ของพวกนี้ เขาจะทำเป็นไม่สนใจมันก็ได้

ต่างฝ่ายต่างไม่มีใครคิดจะพูดอะไร รอบข้างตกอยู่ในความเงียบ

“งั้นฉันกลับละนะ” เมื่อเห็นท่าทีนิ่งเฉยของนาเดีย เขาจึงตัดสินใจถอยกลับ ชายหนุ่มหันหลังเดินจากมา เขาไม่เหลือข้ออ้างจะมาเจอหน้าเธออีกแล้ว ได้แต่ยอมรับความจริงว่าในโลกใบนี้ยังมีผู้หญิงที่ไม่ต้องการเขาอยู่

“เดี๋ยวค่ะผ.อ.!” เสียงเรียกจากคนด้านหลังพร้อมกับแรงเหนี่ยวรั้งบนข้อมือ ตัวเขาถูกกระชากกลับเข้าไปในห้อง

นาเดียมองหน้าเจคอปนิ่ง ภายในห้องเงียบสนิท ได้ยินเพียงเสียงหัวใจของตัวเอง เธอยืนเหงื่อตกทำอะไรไม่ถูก อารามตกใจ กลัวว่าเจคอปจะเดินหนีกันไปจริงๆ จึงไม่รู้ว่าไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนถึงได้กล้าดึงเขาเข้ามาในห้อง ปากเล็กขยับเขยื้อนหมายจะเอ่ยคำถามที่อัดแน่นอยู่ในใจ

‘ผ.อ.คิดยังไงกับหนูกันแน่คะ’

แม้ริมฝีปากจะขยับ แต่ทว่าสุ่มเสียงกลับแหบแห้งจนไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมา หยดน้ำใสไหลออกมาเปื้อนแก้มทั้งสองข้าง ร่างบางไม่ได้สั่นไหว ไม่มีเสียงสะอื้น ไม่ได้ร้องไห้เพราะความเสียใจ แต่เป็นเพราะความอึดอัดภายในใจที่หาทางระบายไม่ได้

“ร้องไห้ทำไม ไม่อยากเห็นหน้าฉันขนาดนั้นเลยรึไง” มือใหญ่เอื้อมมาปาดน้ำตาที่ข้างแก้ม การกระทำของเขายิ่งส่งผลให้น้ำตาทะลักออกมาราวกับเขื่อนแตก

“อย่ามาล้อเล่นนะ!” ไม่รู้ไปเอาความกล้ามาจากไหนมากมายขนาดนั้น แต่ว่าเธอก็ปัดมือเขาออกไปแล้ว

“...........”

“..........”

“..........!!!”

“ว๊ายยยย!” ร่างเล็กถูกเหวี่ยงลงบนเตียง เจคอปรีบตามขึ้นทาบทับ ออกแรงล็อคข้อมือทั้งสองข้างของนาเดียกดไว้กับเตียง ก่อนจะประกบปากจูบรุ่มร้อน รุนแรง

“อื้มม นาเดีย จ๊วบบ หึ่มม” เขายังไม่หยุดการกระทำจาบจ้วงแสนเอาแต่ใจ ไม่สนว่าคนใต้ร่างจะดีดดิ้นแค่ไหน รู้สึกเสียดายเวลาสองวันที่ปล่อยให้ผ่านพ้นไปเฉยๆ ไม่น่าเสียเวลาคิดมากเรื่องไร้สาระเลย จะหาคำนิยามให้กับความรู้สึกนี้ไปทำไม แค่ทำตามสัญชาตญาณก็พอ

เรียวปากร้ายกาจกวาดชิมไปทั่วใบหน้าและลำคอ ไล่ไต่ลงมาจนถึงเนินเนื้ออวบขาว สัมผัสอ่อนนุ่มแต่ทว่าหนักหน่วง นาเดียกัดริมฝีปากไว้แน่น รู้สึกถึงแรงขบดูดรุนแรงเป็นจุดๆทั่วทั้งหน้าอก อยากจะเอ่ยปากประท้วง แต่หากเผลอเปิดปากคงมีเพียงเสียงรัญจวนที่เปล่งออกมา

“คิดถึงนะ…”