บทที่ 31 ไม่เหลือข้ออ้าง

“คิดถึงนะ…”

คำพึมพำคล้ายละเมอจากปากเจคอปทำเอานาเดียเบิกตาโพลง ผงกศีรษะขึ้นมองศีรษะใหญ่ที่กำลังงุ่นง่านอยู่บนภูเขาลูกใหญ่ของเธอ ร่างบางเริ่มสั่นระริกอย่างเหลือทน ก่อนจะรวบรวมความกล้าพูดในสิ่งที่อึดอัดในใจ “อย่ามาล้อเล่นกับหนูนะ คิดถึงอะไรกัน อยู่ดีๆก็หายไป อยู่ดีๆก็ทิ้งกันไป ปล่อยหนูเดี๋ยวนี้นะ คนบ้า! คนใจร้าย!” นาเดียดิ้นพร่าน โวยวายออกมาจนหมดเปลือก เจคอปตะลึงค้าง เขาไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนเอาใจยากเท่านาเดียมาก่อน ปกติแค่ยื่นเงินให้พวกหล่อนก็พอใจแล้ว แต่นี่เขาอุตส่าพูดดีด้วย อุตส่าพูดคำหวานที่สุดในชีวิตแล้ว แต่หล่อนก็ยังโวยวายใส่เขาอีก

“........” เขาลุกขึ้นนั่งคุกเข่าอยู่ตรงปลายเท้านาเดีย ปล่อยร่างบางให้เป็นอิสระ คนตัวเล็กรีบถอยกรูไปนั่งชิดติดหัวเตียง ขยับเสื้อผ้าให้เข้าที่พลางจ้องหน้าเจคอปเขม็ง

“นึกจะหายไป ก็หายไปซะเฉยๆ นึกอยากจะมาก็มา ไม่เคยสนใจเลยว่าคนอื่นเขาจะรู้สึกยังไง!” นาเดียแผดเสียงกร้าว เมื่อได้พูดแล้ว เธอก็พูดทุกอย่างออกมาจนหมด

“..........”

“เมื่อไหร่จะเลิกเห็นหนูเป็นที่ระบายอารมณ์สักที หนูก็มีหัวใจนะ หนูก็มีความรู้สึก!”

ร่างใหญ่ตรงปรี่เข้าประชิดร่างเล็ก เท้าฝ่ามือลงบนผนังกักขังเธอไว้ในอ้อมแขน นาเดียตกใจจนถอยหลังติดฝา มองแววตาที่ไม่รู้ว่าจะสื่อความหมายอะไร ความกล้าพลันเหือดหายไปจนหมด

“เกลียดฉันรึเปล่า” เขาทำหน้าตาย เหมือนไม่สะทกสะท้านกับคำถาม มีเพียงคนถูกถามที่รู้สึกหงุดหงิดใจ เธอพล่ามบอกความรู้สึกออกไปขนาดนี้ ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอว่าเธอคิดยังไงกับเขา

“เปล่า” คำตอบของเธอไม่ได้ทำให้สีหน้าของคนตรงหน้าเปลี่ยนแปลง

“เธอชอบฉันเหรอ?” คำถามต่อมาทำให้นาเดียเหงื่อแตกพลั่ก เธอรู้สึกหน้าชาตัวชา ไม่หลงเหลือความกล้า นาเดียรู้สึกว่าตัวเองมือไม้เยอะแยะไปหมด ไม่รู้ว่าจะวางมันไว้ตรงไหนดี เจคอปเชยคางมนที่เอาแต่ก้มหน้ามองมือตัวเองให้เงยหน้าขึ้นสบตา

“ตอบ!” เขาคาดคั้น ท่าทางยังคงเอาแต่ใจตัวเหมือนเดิม

“คือหนู... ชะ ชะ ชอบ...ค่ะ” ใบหน้านาเดียเห่อร้อนไปหมด เธอรีบก้มหน้างุดด้วยความอาย ไม่รู้ว่าคนตรงหน้าตายด้านหรือยังไงถึงยังทำหน้าตาเฉยชาอยู่ได้ทั้งที่เธอกำลังสารภาพรักอยู่

เจคอปเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ จรดปลายจมูกที่ข้างแก้มร้อนผ่าว กระซิบถ้อยคำหนักแน่นที่ข้างใบหู “พูดช้าๆ ชัดๆ ดังๆด้วย!” สุ่มเสียงเผด็จการสุดฤทธิ์ บังคับให้คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นสบตากันขณะพูด นาเดียรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะเป็นไข้ ทั้งร่างกายและลมหายใจมีแต่ไอร้อน เมื่อถูกคาดคั้นอีกครั้ง เธอจึงต้องยอมปริปากคำสารภาพน่าอายออกไปอีกรอบ

“ชอบ หนูชอบผ.อ.ค่ะ อื้มม อ๊ะ ผ.อ.” สิ้นเสียงเธอก็ได้รับจูบแสนหวานแทนรางวัลของความใจกล้า เจคอปเลื่อนริมฝีปากมาคลอเคลียอยู่ข้างพวงแก้มแดง

“ชอบความซาดิสต์รึไง” คล้ายจะล้อเลียนคนตรงหน้า

“ปะ เปล่าค่ะ” นาเดียหายใจติดขัด สติเริ่มไม่อยู่กับร่องกับรอย เพ่งความสนใจไปยังทุกสัดส่วนที่ฝ่ามือเขาลากผ่าน

“แล้วเธอชอบฉันตรงไหน” มือหนาลูบไล้อ้อยอิ่งอยู่บนสะโพกกลม บีบขย้ำเนื้อแน่นเบามือ กระตุ้นอารมณ์คนตัวเล็กจนสติกระเจิง

“อื้อ ชอบที่ผ.อ.อ่อนโยนกับหนู ซี๊ดด อย่าแกล้งงง” นาเดียผวากอดรัดรอบคอแกร่งไว้แน่น เขาสอดนิ้วเข้าไปในชั้นในตัวน้อยและทิ่มแทงปลายนิ้วจ่ออยู่ตรงปากรูชุ่มฉ่ำ แต่ไม่ยอมดันมันเข้าไป

“แล้วถ้าฉันใจร้ายล่ะ?” คราวนี้เขาเลื่อนริมฝีปากมาขบเม้มที่ลำคอ เขารู้ไปหมดทุกจุดว่าต้องกระตุ้นตรงไหนนาเดียถึงจะมีอารมณ์

“อ๊าาาส์ ก็ยังชอบ อ๊ะ!!” เขาให้รางวัลคนกล้าหาญด้วยการดันนิ้วเข้าไปจนสุด ก่อนจะหมุนวนคว้านสะเปะสะปะไปทั้งช่องแคบ นาเดียซบใบหน้าลงบนบ่าอย่างหมดแรง อกใหญ่กระเพื่อมขึ้นลงรุนแรงตามการหายใจหอบถี่ของร่างกาย

คำตอบของนาเดียทำให้เจคอปอบอุ่นในใจอย่างน่าประหลาด หัวใจที่เคยมีเพียงโลหิตเย็นเยือกไหลผ่าน บัดนี้ได้รับความรู้สึกใหม่ที่ช่วยเพิ่มอุณหภูมิให้โลหิตในร่างกายอุ่นขึ้น ละลายน้ำแข็งที่เคยเกาะกุมหัวใจไปจนหมดสิ้น

“ไม่เจอกันสองวัน คิดถึงฉันบ้างไหม” มันเป็นความรู้สึกที่เขาไม่เคยคิดว่าตัวเองจะอยากได้รับจากใครมาก่อน

“อ๊ะ คิดถึงที่สุด ผ.อ.ซี๊ดดด” ร่างบางดิ้นพร่าน เธอต้องการมากกว่านิ้ว ต้องการอะไรที่อ่อนนุ่มแต่ทว่าแข็งแรง ดุดันแต่ทว่านุ่มนวล มือเล็กเอื้อมมือไปปลดเข็มขัดเขาออก แต่มือเล็กกลับถูกมือหนาหยุดการกระทำจาบจ้วง จนเธอต้องเงยหน้าขึ้นมองสบตา

“นาเดีย ถ้าฉันไม่มีข้ออ้างจะรั้งเธอไว้อีกแล้ว เธอจะยังอยู่กับฉันไหม?”

“.......”

หัวใจดวงน้อยบีบตัว สร้างความเจ็บปวดอย่างรุนแรง แต่มันเป็นความเจ็บปวดที่เธอพอใจ หญิงสาวน้ำตาคลอเบ้า โผเข้ากอดร่างใหญ่เอาไว้แน่น เจคอปรู้สึกถึงแรงสั่นไหวจากการพยักหน้าหยุกหยิกอยู่ตรงหน้าอก ปรากฏรอยยิ้มอย่างที่นาเดียเคยอยากจะได้เห็นขึ้นบนใบหน้าเฉยชาของเขา ไม่รอช้า คุณหมอรุ่นใหญ่ผลักร่างบอบบางเอนนอนลงกับเตียง ก่อนจะทำการปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออก จ้องมองเรือนร่างอรชรที่แสนคิดถึง

“อาจจะรุนแรงหน่อยนะ”

“อ๊ะ!!!! อ๊าาา ผ.อ.... อ๊าาาาาา!”