Home / โรแมนติก / คำพิพากษาซาตาน / บทที่ 52 ยกโทษให้หนูนะคะ NC

Share

บทที่ 52 ยกโทษให้หนูนะคะ NC

last update Last Updated: 2025-08-24 12:55:15

นาเดียมองชายหนุ่มนอนแผ่อยู่บนโซฟาด้วยท่าทางสบายอารมณ์ คำพูดและสายตาเชื้อเชิญของเขาทำให้เธออดมอง 'ของลับ' ที่กำลังบ้าคลั่งอยู่ภายใต้กางเกงของเขาไม่ได้ ร่างบางกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ ใบหน้าเห่อร้อนจนขึ้นสี

“เอ่ออ พี่เจค...จะให้หนูจับเหมือนวันนั้นเหรอคะ” ร่างบางก้มหน้างุด ช่างดูไร้เดียงสากระตุ้นอารมณ์หื่นในตัวเหลือเกิน

เจคอปส่ายหน้า “คล้ายๆวันนั้นแหละ แต่วันนี้ไม่ต้องใช้มือ”

สุ่มเสียงหื่นกามสุดฤทธิ์ เขามองร่างที่นั่งบิดตัวไปมาด้วยความใจเย็น เขาต้องใช้ความอดทนแค่ไหนกันถึงยังห้ามใจไม่ให้กระโดดเข้าไปขย้ำคนตรงหน้า

ร่างบางเงยหน้าขึ้นมองด้วยแววตาเหนียมอายสุดฤทธิ์เช่นกัน

“แล้วจะให้หนูใช้อะไรคะ” คำถามไร้เดียงสาเสียจนเขาคิดว่าตัวเองกำลังหลอกกินเด็กมัธยมอยู่

เจคอปหายใจออกหนักๆเพื่อระงับอาการปวดหนึบ มันกำลังประท้วงเจ้านายว่าให้รีบส่งคนตัวเล็กมาจัดการมันเสียที

“ใช้ปาก” เขาข่มอารมณ์อย่างหนัก มองหน้ามนที่บัดนี้ขึ้นสีแดงเข้มยิ่งกว่าเดิม

“หนูทำเป็นซะที่ไหนเล่า” นาเดียกระซิบเหมือนกลัวใครจะได้ยิน แต่ก็ยอมลุกมาจากเตียงแต่โดยดี แม้จะรู้สึกอาย แต่หากมันทำให้เขาหายโกรธเธอได้ เธอก็พร้อมจะทำทุกอย่าง

“มาหาพี่สิ” ชายหนุ่มส่งมือช่วยประคองร่างบางให้เดินมาหาเขา ออกแรงดึงเบาๆให้หญิงสาวนั่งลงตรงหน้า หลังจากนั้นก็จัดการรูดซิบกางเกงลง ก่อนจะจับมือเล็กให้มาสัมผัสกับอาวุธลับที่ยิ่งใหญ่ของเขา แค่เพียงปลายนิ้วสัมผัส ตัวตนของเขามันก็เกร็งแข็งจนปวดหน่วงไปหมด

แม้จะรู้สึกลังเล แต่พอเหลือบไปเห็นรอยแดงและแผลถลอกบนหลังมือของเขา ความมุ่งมั่นก็เอ่อท้น ถ้าได้เห็นเขามีความสุข เธอพร้อมจะทำทุกอย่าง

นาเดียประทับริมฝีปากลงบนรอยแผลของเจคอป ส่งปลายลิ้นเลียไปรอบๆบาดแผลของเขา “ซี๊ดด” เธอได้ยินเสียงครางกระเส่าแผ่วเบา ยิ่งได้เห็นเขามีความสุขกับสิ่งที่เธอทำ ความกล้าก็ยิ่งเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

หญิงสาวลูบฝ่ามือไปบนท่อนลำแข็งแรง เพียงปลายนิ้วสัมผัส คนตรงหน้าก็เหยียดเกร็งไปทั้งลำตัว “ซี๊ดด เอามันออกมาสิ มันอยากให้เดียจูบ” แก่นกายท่อนใหญ่ผงาดต่อหน้าหญิงสาว นาเดียกลืนน้ำลายอึกใหญ่กับความมโหฬารที่เธอได้เห็นทีไรก็ยังคงรู้สึกอายทุกที

“จูบมันสิ”

ปากเล็กค่อยๆสัมผัสลงบนหัวบานที่มีน้ำใสไหลซึมออกมา เพียงแค่นั้นร่างใหญ่ก็ขบฟันกรามเข้าหากันแน่นด้วยความเสียวซ่าน ไม่ต้องนึกถึงว่าหากปากเล็กกลืนกินมันทั้งลำ เขาจะสุขสมขนาดไหน

นาเดียพยายามนึกถึงฉากหนังอีโรติกที่ญาดาเคยเปิดให้ดูเพื่อศึกษา มือเล็กกอบกุม ค่อยๆขยับขึ้นลง โน้มใบหน้าเข้าใกล้ท่อนใหญ่พลางเหลือบตามองด้วยสายตายั่วยวน เจคอปแทบจะคลั่งกับภาพตรงหน้า ไม่รู้ว่ายัยตัวแสบไปจดจำท่าทางแบบนี้มาจากไหน รู้แต่ว่าเขาแทบอยากจะอุ้มหล่อนขึ้นมาสำเร็จโทษเสียเดี๋ยวนั้น

“อย่าแกล้งมันสิ มันเสียวใจจะขาดแล้วว” เจคอปนิ่วหน้าด้วยความทรมานเมื่อร่างบางจงใจใช้จมูกดุ้นดันไปรอบๆลำเอ็น หยอกล้อมันด้วยปลายลิ้นชุ่มฉ่ำ ลากเลียตั้งแต่ส่วนโคนขึ้นมาจนถึงส่วนปลาย แต่ไม่ยอมใช้ปากดูดกลืนมันเสียที

“อยากให้เดียทำแบบไหนคะ” ใบหน้าหวานฉีกยิ้มยั่วยวน ลีลาแม่กวางน้อยของเขาช่างร้ายกาจเหลือล้น

“เอาเข้าปาก นะคะคนดี ดูดให้ผัวหน่อยนะ” เมื่อได้ยินคำอ้อนวอน นาเดียจึงอ้าปากครอบส่วนหัว รูดลงไปเรื่อยๆจนกระทั่งชนเพดาน

“ซี๊ดดดดด ใจจะขาดแล้วที่รัก” ปากอ่อนนุ่มของเธอให้สัมผัสที่น่าพอใจเป็นอย่างยิ่ง ทั้งที่เธอไม่ได้ช่ำชองคล่องแคล้วเหมือนผู้หญิงคนอื่น แต่มันกลับทำให้เขารู้สึกเต็มอิ่มยิ่งกว่าผู้หญิงทุกคนที่ผ่านมา

นี่สินะ...เซ็กที่เกิดจากความรัก ไม่ใช่แค่ความใคร่

“อื้มมม อ๊าาา จุ๊บบบ อื้อออ” ปากบางค่อยๆรูดขึ้นรูดลง

“เมียจ๋าา สุดยอดเลย อื้ออ เสียวมาก ดูดแรงๆ”

เพราะไม่ใช่แค่เขาที่รู้สึกสุขสม เธอเองก็เกิดอารมณ์ตามไปด้วย จนกางเกงบิกีนีเบื้องล่างเปียกเยิ้มไปหมดแล้ว

“เมียจ๋าา สุดยอดเลย อื้ออ เสียวมาก ดูดแรงๆ”

เจคอปไม่เคยรู้สึกพึงพอใจเท่านี้มาก่อน แม้แต่ตัวแม่อย่างวาววาที่เขาคิดว่าคงไม่มีใครสู้หล่อนได้ ยังเทียบกับนาเดียไม่ได้แม้แต่ปลายเล็บ แต่ที่หญิงสาวสามารถทำให้เขามีความสุขได้ขนาดนี้ไม่ใช่เพราะลีลาของเธอหรอก แต่เป็นเพราะความรู้สึกที่เขามีให้กับเธอต่างหาก ทำให้เธอแตกต่างจากผู้หญิงทุกคน

“เมียจ๋าาา ผัวจะแตกแล้วว ซี๊ดดดดด อ๊าาาา อ๊ะ!! อึ๊กกก” เจคอปปลดปล่อยน้ำรักมหาศาลพุ่งใส่ปากคนตัวเล็กจนหมด เขาหายใจหอบเหนื่อยมองใบหน้าหวานมีเหงื่อซึมทั่วใบหน้า

“ไปบ้วนทิ้งสิ มันจะคาวหน่อยนะ” เขาลูบแก้มเนียนพลางมองหาถังขยะเพื่อให้เธอบ้วนทิ้ง

อึก! ทว่าร่างเล็กกลับกลืนมันลงคอไปหน้าตาเฉย ทำอย่างกับกินน้ำเปล่าอย่างนั้นแหละ

“พี่เจคยกโทษให้หนูแล้วใช่ไหมคะ หนูทำให้พี่พอใจแล้วใช่ไหม” ใบหน้าหอบเหนื่อย พร้อมน้ำเสียงอ้อนวอนอย่างน่าสงสาร ทำให้อารมณ์ที่พึ่งมอดดับก่อตัวขึ้นอีกครั้งอย่างรวดเร็ว

“ยัง!!” เขาตอบเสียงดุเสียจนนาเดียใจหายวูบ เจคอปอุ้มคนตัวเล็กให้ขึ้นมานั่งคร่อมบนตัก ก่อนจะกระซิบที่ข้างใบหู

“ถ้าพี่ไม่ได้ใส่เข้าไปในตัวเดียหลายๆครั้ง พี่ก็ยังไม่พอใจหรอก”

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • คำพิพากษาซาตาน   บทที่พิเศษ 2

    เสียงบรรเลงบทเพลง Classic จากวง orchestra ชื่อดังระดับโลกกำลังประสานเสียงจากเครื่องดนตรีหลากหลายชนิดขับกล่อมออกมาในบทเพลง 'Four Season'บทเพลงที่มีท่วงทำนองไพเราะที่ฟังกี่ครั้งก็ยังคงตราตรึงหัวใจคนฟัง เหล่าบรรดาคนดังของประเทศอเมริกา ทั้งนายแบบนางแบบชื่อดัง ทั้งเหล่าคณะรัฐมนตรี รวมไปถึงบรรดาไฮโซทั้งหลาย ต่างพร้อมใจกันมารวมตัว ณ Hall ขนาดใหญ่ที่จุคนได้นับหมื่น และหนึ่งในบรรดาคนดังเหล่านั้น ก็รวมถึงศาสตราจารย์ดอกเตอร์นายแพทย์เจคอป บดินพิทักษ์ นายแพทย์ชื่อดังที่พึ่งได้รับการยกย่องจากองกรค์แพทยสภาของอเมริกาให้เป็นนายแพทย์ผู้มากความสามารถซึ่งเป็นแกนนำหลักสำคัญในการพัฒนาวงการแพทย์ให้ก้าวหน้ายิ่งขึ้น เพราะในช่วง 15 ปีนับตั้งแต่ที่เขากลับมาดูแลกิจการต่อจากผู้เป็นบิดา เขาก็ค่อยๆขยายสาขาไปจนครอบคลุมทั่วทุกรัฐในอเมริกา ทำให้ชื่อเสียงของเขากลายเป็นที่รู้จักอย่างรวดเร็วในฉายา'อาชาแห่งวงการแพทย์'ทั้งๆที่ได้รับเกียรติจากท่านคณะรัฐมนตรีกลาโหมโดยตรงสำหรับตั๋วที่นั่งชั้นลอยระดับวีไอพี แต่แขกคนสำคัญคนดังกล่าวกลับไม่ได้นั่งอยู่ในที่ที่ถูกจัดไว้ให้หลังม่านพลิ้วไหวบนชั้นลอยระดับวีไอพี ปรากฏร่างของชายหญิง

  • คำพิพากษาซาตาน   บทพิเศษ

    ตอนพิเศษเล็กๆเจคอปผละออกจากร่างบาง “แต่งตัวสิ”เขาลุกขึ้นจากเตียงพร้อมกับเดินไปหยิบเสื้อผ้าตัวใหม่ที่ดูเป็นทางการออกมาจากตู้เสื้อผ้า“จะไปไหนเหรอคะ” นาเดียเอ่ยถามด้วยความสงสัย มองแผ่นหลังที่กำลังยัดแขนลงไปในเสื้อเชิ้ต“กลับบ้านเดียไง” เขาพูดโดยไม่ได้หันมามองหน้าคนตัวเล็ก จึงไม่เห็นว่าร่างบางมีสีหน้าอึ้งกับคำพูดของเขาแค่ไหน แต่เขาก็พอจะเดาได้ จึงหันกลับมาทั้งที่ยังติดกระดุมไม่เสร็จ “ไปขอลูกสาวจากท่านทั้งสองไง” รอยยิ้มร้ายปรากฏบนใบหน้าคนสูงวัยเขาไม่มีเวลามากพอจะจัดพิธีรีตองอะไรมากมาย เพราะอีกไม่นานก็ต้องกลับอเมริกาแล้ว เขาอดใจรอที่จะบอกข่าวดีให้กับพ่อแม่ที่รออยู่ทางโน้นแทบไม่ไหว อายุจนปูนนี้แล้ว พึ่งจะรู้สึกอยากเลี้ยงลูก“ตอนนี้พี่อายุ 37 คงต้องรีบมีน้องอีกคนไวไวแล้วล่ะ เดี๋ยวแก่เกินจะเดินตามลูกไม่ทัน” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้าร่างสูง แต่คนตัวเล็กกลับมีสีหน้าแดงก่ำกับคำพูดชวนทะลึ่ง“บะ บ้าเหรอคะ” นาเดียยิ้มจนแก้มแทบปริ ก่อนร่างกายจะถูกโอบอุ้มจนตัวลอยขึ้นจากพื้น เจคอปถูไถใบหน้ากับหน้าท้องแบนราบ ก่อนจะประทับจูบอย่างแผ่วเบา “ขอให้เป็นลูกสาวทีเถอะ”เจคอปค่อยๆวางคนตัวเล็กลงบนพื้นอย่างท

  • คำพิพากษาซาตาน   บทที่ 71 พี่ตั้งใจ END

    ย้อนกลับไปเมื่อราวสองเดือนก่อนหน้านี้…เจคอปรับสายจากทางไกล เป็นหมายเลขที่โทรมาจากอเมริกา“ครับป๊า”“ป๊ามีเรื่องสำคัญจะคุยกับเจค ตอนนี้โรงพยาบาลที่อเมริกากำลังเกิดปัญหาอย่างหนัก ป๊าอยากให้ตาเจมส์หรือเจค เราคนใดคนหนึ่งกลับมาดูแลกิจการที่นี่ แต่ใจป๊าอยากให้ตาเจมส์เป็นคนกลับมา เพราะที่นี่ไม่ได้มีสาขามากมายเหมือนที่ประเทศไทย เจ้าคนเสเพลอย่างตาเจมส์คงจะจัดการได้ไม่เหนือบ่ากว่าแรง” เรื่องสำคัญจากปากคนเป็นพ่อทำให้ผมต้องชะงักฝีเท้าที่กำลังก้าวเดินอยู่ อดนึกถึงน้องชายไม่ได้ จริงอย่างที่พ่อเขาว่า ที่ประเทศไทยมีโรงพยาบาลที่อยู่ใต้อาณัติของครอบครัวเขาอยู่ทั่วเกือบทุกจังหวัด ทำให้ปัญหาและภาระงานที่ต้องรับผิดชอบมีมากมายกว่าที่โน้นมากโข แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่า...“แล้วเรื่องงานหมั้นระหว่างหนูมินกับตาเจมส์ไปถึงไหนแล้ว ป๊าอยากให้หมั้นเช้าแล้วก็แต่งเย็นไปเลยทีเดียว ตอนตาเจมส์กลับมาจะได้พาหนูมินกลับมาด้วย ซินดี้เขาคิดถึงหนูมินน่าดู” ในที่สุดคำถามที่ผมกลัวคนเป็นพ่อจะถามก็หลุดออกมาจนได้ ทั้งๆที่งานหมั้นระหว่างตาเจมส์กับยัยมินควรจะเสร็จลุล่วงเป็นที่เรียบร้อยไปแล้ว แต่เพราะปัญหาหลายอย่างที่เกิดขึ้น ทำให้ยังคา

  • คำพิพากษาซาตาน   บทที่ 70 สิ่งเดียวที่จะเหนี่ยวรั้งเธอเอาไว้

    “อ๊ะ พะ... พี่เจค” ไม่ทันที่ร่างบางจะทันได้เอ่ยความใน ปากหนาก็ชิงประกบจาบจ้วงเอาทุกคำที่คิดว่าร่างบางจะเอ่ยคำปฏิเสธออกมา นาเดียเบิกตามองเขาด้วยความตื่นตะลึง เขาหมายความว่าอะไร เขารู้แล้วเหรอว่าเธอท้อง แต่เขาจะรู้ได้ยังไง“อื้มมม อ่ะ...พะ... อื้มมม” ครั้นจะส่งเสียงอะไรก็ตามที่คิดอยากจะพูด เจคอปจะคอยส่งลิ้นเข้าหาเพื่อห้ามปรามเธอเสียทุกครั้งไป จนร่างบางหมดความพยายามที่จะเอ่ยถามข้อสงสัย ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับความสุขสมที่เขาปรนเปรอให้ มือเล็กที่เคยดันอยู่ตรงแผงอกเปลี่ยนไปโอบรอบลำคอของเขาเอาไว้ ท่าทางเหมือนจะไม่ได้ปฏิเสธเรื่องลูกของเขาทำให้นาเดียเกิดความหวังเล็กๆขึ้นในใจเจคอปหลับตาแน่นก่อนจะคำรามออกมาเบาๆเมื่อได้ปลดปล่อยน้ำเชื้อพันธุ์ดีเข้าสู่ร่างกายคนตัวเล็กสมดังตั้งใจ เขาแช่ร่างกายค้างไว้ในตัวเธอ หวังให้ลูกๆนับพันล้านตัววิ่งเข้าไปหาไข่ใบเล็กๆเพียงใบเดียวที่อยู่ในร่างกาย เขาตั้งใจจะผูกมัดเธอด้วยวิธีที่เห็นแก่ตัว โดยที่ไม่รู้เลยว่าเขาได้ทำสำเร็จไปตั้งแต่ครั้งแรกที่ตั้งใจแล้ว“ถ้ามีเจคอปน้อยอยู่ในท้องเธอ เธอก็จะหนีพี่ไปไหนไม่ได้อีก” เขากระซิบความในใจแสนชั่วร้ายข้างใบหูคนตัวเล็ก และนั่นทำให้เธ

  • คำพิพากษาซาตาน   บทที่ 69 พี่ถามว่าเธอจะไปไหน! NC

    เปลือกตาปิดสนิทค่อยๆเปิดออก เผยให้เห็นแววตาที่สะท้อนแต่เพียงความเจ็บปวด เขายังไม่ได้หลับ เขาแค่รอดูว่ายัยตัวเล็กกำลังคิดจะทำอะไรกันแน่เขารู้ตัวตั้งแต่ตอนที่เปิดตู้เสื้อผ้าแล้ว มองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าเสื้อผ้าของนาเดียหายไป เขาเหลือบมองไปยังโต๊ะก็พบว่าข้าวของต่างๆของเธอหายไปด้วย เธอกำลังคิดจะไปจากเขาบางทีการที่ต้องทนอยู่กับผู้ชายอารมณ์ร้อนอย่างเขามันคงทำให้เธอมีแต่ความทุกข์ บางทีสิ่งที่เขาพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองมาตลอดมันคงยังไม่ดีพอสำหรับเธอ บางทีความรักของเขามันคงไม่มีค่าพอจะเหนี่ยวรั้งเธอไว้บางที... เขาคงต้องปล่อยเธอไปเสียทีหัวใจดวงน้อยบีบรัดรุนแรงจนเกิดอาการเจ็บปวดรวดร้าว ภาพที่สะท้อนอยู่ในดวงตาพร่าเบลอเพราะเจ้าของดวงตามองมันผ่านม่านน้ำตาท้วมท้น นาเดียกวาดตามองไปรอบๆ คอนโดขนาดใหญ่ที่สร้างความทรงจำให้กับเธอมากมายทั้งรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และคราบน้ำตา...หญิงสาวค่อยๆปิดเปลือกตาลง คล้ายจะเป็นการตัดใจจากผู้ชายอีกคนที่ยังคงนอนหลับสนิทอยู่ในห้อง มือเล็กเอื้อมไปจับลูกบิดประตูก่อนจะคาทิ้งไว้อย่างนั้นประตูบานเดียวกันนี้ที่เธอเคยเปิดมันออกเพื่อพาตัวเองออกไปจากห้องที่ไม่เคยอยากจะทนอยู่แม้

  • คำพิพากษาซาตาน   บทที่ 68 ลาก่อนนะคะพี่เจค...

    กิจวัตรยามเช้าระหว่างนาเดียกับเจคอปยังคงดำเนินไปตามปกติเหมือนเช่นทุกวัน เพียงแค่ไม่มีการสนทนาระหว่างทั้งคู่ไม่มีการเดินจับมือลงมาจากคอนโดไม่มีการจูบลาก่อนจะแยกกันไปทำงานไม่มีการส่งข้อความหาตลอดทั้งวันและไม่มีเธอหลงเหลืออยู่ในสายตาของเขาอีกแล้วก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูหน้าห้องทำงานของเจคอปดังขึ้น “เข้ามา”คำอนุญาตจากเจ้าของห้องทำให้คนที่อยู่ด้านนอกเปิดประตูเข้าไปด้านใน เจมส์มาร์มองพี่ชายของตัวเองกำลังง่วนอยู่กับเอกสารกองโต เจคอปยังอยู่ในสภาพเดิมเหมือนที่เขาแวะมาเมื่อตอนเช้าก่อนเข้าผ่าตัดไม่มีผิด และสภาพของผู้หญิงอีกคนที่เขาเห็นเมื่อสักครู่ ใบหน้าหมองเศร้าไม่ต่างกันเลย นี่คงจะยังไม่ได้ปรับความเข้าใจกันอีกสินะ“มีธุระอะไร” น้ำเสียงเย็นชาแบบที่อีกฝ่ายมักจะใช้เวลามีเรื่องทุกข์ใจหรืออยากซ่อนความรู้สึก มีหรือที่คนเป็นน้องอย่างเขาจะดูไม่ออก“เมื่อวานพี่คุยกับนาเดียรึยังครับ” เจมส์มาร์เอ่ยถามโดยไม่เกรงใจ เขานั่งลงโดยไม่รอให้คนตรงหน้าอนุญาต อยู่กับเจคอปมาร่วม 30 ปี พึ่งจะเคยเห็นพี่ชายมีความรัก แล้วน้องชายอย่างเขาจะยอมให้มันพังทลายลงเพียงเพราะความเย็นชาของคนตรงหน้าได้อย่างไร“ไม่มีอะไรต

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status