บทที่ 56 ไม่เหลือความร้ายกาจอีกแล้ว

หลังญาดาออกจากห้องไปแล้ว ร่างบางก็เดินไปคว้ารีโมตทีวีมาเปิดอีกครั้ง เสียงข้อความจากแชทไลน์ยังคงดังไม่หยุด ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามาจากใคร

‘คิดถึงจัง เดี๋ยวพี่ไปหาที่ห้องนะคะ หิวไหม ไปหาอะไรกินกัน’

คิดถึงอะไร… พึ่งห่างกันไม่ถึงสามชั่วโมง ร่างบางอมยิ้มกับหน้าจอโทรศัพท์ อดรู้สึกไม่ได้ว่าเขาแสดงความหวานออกมามากเป็นพิเศษ หลังจากที่พูดคำว่า ‘รัก’ จนเธอแทบจะสำลักความสุขตายอยู่แล้ว

แต่ไม่ได้ เธอต้องวางฟอร์มโกรธเขาสักหน่อย เรื่องอะไรถึงยังไปยุ่งกับญาดาไม่เลิกอีก

‘ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดีเลย พี่ไปพูดอะไรกับญาดาคะ รู้ไหมว่ามันมาพูดเย้ยหนูถึงในห้อง หนูคงไม่ใช่ผู้หญิงคนเดียวที่พี่พูดว่ารักใช่ไหม’

ทว่าพอพิมพ์จบ เธอกลับไม่กล้ากดส่ง ข้อความของเธอมันจะดูเป็นผู้หญิงเอาแต่ใจเกินไปหรือเปล่านะ แม้จะรู้ดีว่าเขามอบความรักให้เธอมากแค่ไหน แต่ว่าเธอก็ยังไม่มั่นใจอยู่ดี ก็เธอไม่มีอะไรพิเศษมากพอจะคู่ควรกับเขาเลยนี่นา ผู้ชายที่ร่ำรวยคับฟ้า หล่อเหลาราวกับเทพบุตร เป็นถึงเจ้าของโรงพยาบาล นามสกุลก็ดัง กับผู้หญิงต่ำต้อยลูกสาวชาวนายากจนอย่างเธอเนี่ยนะ “เฮ้อ…”

ไม่รู้ว่านอนเหม่อลอยอยู่นานเท่าไหร่ กระทั่งทำโทรศัพท์หล่นใส่หน้าตัวเอง

พรึ่บ! อ้าว เสียงส่งข้อความ...

นาเดียรีบคว้ามือถือมาดู เธอรีบกดยกเลิกข้อความ แต่ไม่ทันแล้ว ท้ายข้อความของเธอขึ้น read ไปแล้ว

หญิงสาวร้อนรนทำอะไรไม่ถูก เธอรีบกดปิดหน้าจอแล้วยัดมือถือเข้าไปใต้หมอน ไม่กล้าเปิดดูว่าเขาจะตอบว่าอะไร ได้แต่ปล่อยให้มันสั่นครืดๆอยู่ 4-5 ครั้ง สุดท้ายก็เงียบไป นาเดียนอนกระสับกระส่าย เธอพึ่งจะได้รับคำว่ารักจากเจคอปไม่ถึงสามชั่วโมง ไม่ทันไรก็เผลอทำตัวงี่เง่ากับเขาซะแล้ว ยัยโง่เอ้ยย!

ผ่านไปราว 10 นาทีแล้ว ไม่มีข้อความจากเขาส่งมาอีก หรือว่าเขาจะเบื่อเธอแล้วจริงๆ นาเดียหันไปมองใต้หมอน ลังเลอยู่สักพักว่าจะเปิดอ่านดีหรือไม่ ไม่ได้การ เธอต้องรีบอธิบายให้เขาเข้าใจ

ปังๆๆๆๆๆๆๆๆ นาเดีย เปิดประตู!!!!

เสียงตะโกนจากหน้าห้องทำให้ร่างบางตกใจจนโทรศัพท์ร่วงลงจากมือ เธอรีบวิ่งไปเปิดประตูเพราะฟังจากน้ำเสียงและความหนักของการเคาะ เขาคงจะกำลังโกรธมากแน่ๆ ซึ่งเธอไม่อยากให้เขาโกรธ เธอไม่อยากโดนเขาทิ้งอีกแล้ว

“พี่เจคคะ ฟังเดียก่อนนะ อ๊ะ!! อื้มม อื้อออ ดะ.... อ้าาา เดี๋ยว...”

ยังไม่ทันได้อธิบาย เจคอปก็กระชากร่างบางเข้ามาบดจูบ เขาอุ้มหญิงสาวขึ้นจากพื้นจนเธอต้องรีบตวัดขาเกี่ยวรอบลำตัวเขาเอาไว้เพราะกลัวจะตกลงมา เจคอปวางคนตัวเล็กลงบนเตียง รสจูบของเขาหนักหน่วง และต่อเนื่องโดยไม่ปล่อยให้เธอมีโอกาสเปิดปาก พี่เจคดูรุ่มร้อนจนผิดปกติ เขาดูดจูบซอกคอไปตามจุดสยิวบนร่างกายจนสมองเธอเบลอไปหมด แต่ก็ได้สติเมื่อรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างกำลังพยายามจะรุกล้ำเข้ามาในกางเกงชั้นในของเธอ

“เดี๋ยวค่ะ พี่เจค... พี่เจค!!!!!! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”

เธอเผลอตะคอกออกไปด้วยความตกใจ นาเดียรีบหลับตา แวบแรกในความคิดคือเธอต้องถูกเขาทำรุนแรงอีกแน่ๆ เขาต้องบีบแขนเธอจนเจ็บไปถึงกระดูก แต่จนแล้วจนเล่า เธอก็ไม่ยักจะรู้สึกเช่นนั้น หญิงสาวทำใจกล้าเปิดเปลือกตาออกดู  

“พี่ขอโทษ...”

“..........”

“เดีย... อย่าทิ้งพี่ไปเลยนะ”

“..........”

“พูดอะไรหน่อยสิครับที่รัก”

“เอ่อ... พี่เจคไม่สบายตรงไหนรึเปล่าคะ” นาเดียพูดพลางแตะหลังมือที่หน้าผากของเขา เธอนึกเป็นห่วงเขาขึ้นมาจับใจ แต่เขากลับทำสีหน้าเหมือนจะโกรธกันซะอย่างนั้น

“ว๊ายยยยยยย” ร่างบางถูกเหวี่ยงสลับให้ขึ้นมานั่งคร่อมบนตัก

“ตลกรึไง ทำไมไม่อ่านไลน์พี่ พิมพ์มาแบบนั้นแล้วก็เงียบหายไป รู้ไหมว่าพี่กังวลแค่ไหน พี่ต้องเหยียบคันเร่งรีบขับกลับมาหาเรา นึกว่าจะเสียเราไปซะแล้ว”

ใบหน้านวลแดงก่ำ แม้จะรู้คำตอบอยู่แล้ว แต่เธอก็ยังอดถามเขาไม่ได้ “หมายความว่ายังไงคะ” ใบหน้าที่ซุกซบอยู่บนหน้าอกถูกปลายนิ้วเชยคางให้เงยหน้าขึ้นมาสบตา

“พี่รักเดียคนเดียวนะ ไม่ต้องสนใจคำพูดของญาดา ขอให้เดียเชื่อใจพี่ ได้ไหมครับ”

ความวิตกกังวลที่เคยมีถูกคำพูดของคนตรงหน้าซัดปลิวกระเด็น หญิงสาวไม่เคยคิดมาก่อนว่าตนเองจะเป็นผู้หญิงที่โชคดีขนาดนี้

“หนูไม่ได้โกรธอะไรพี่เลยค่ะ สงสัยพี่จะคิดมากไปเองคนเดียว อิอิ” นี่เธอถือดีขนาดไหนกันนะถึงกล้าล้อเลียนคนอย่างผ.อ.เจคอป ก็ไม่รู้สิ เขาจะทำตัวน่ารักเกินไปแล้ว!

“อุ้ย! อื้มมมม พี่เจค อ่ะ อย่าค่ะ อ๊ะ!” สงสัยคำพูดของเธอจะไปกระตุกหนวดเสือเข้าอย่างจัง เพราะดูเหมือนเขากำลังจะลงโทษเธอ เป็นบทลงโทษในแบบที่เธอก็อยากให้เขาทำอยู่แล้ว

เสื้อผ้าของทั้งคู่ถูกถอดออกอย่างรวดเร็ว ปากร้อนพรมจูบไปทั่วทั้งร่างกาย “นาเดีย...” เสียงกระเส่าที่ข้างใบหูทำให้หญิงสาวขนลุกชัน

“คะ” เธอไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตอบเขาไปตอนไหน เพราะตอนนี้สมาธิทั้งหมดกำลังจดจ่ออยู่ที่ปลายนิ้วของเขา

“ถ้าต้องเห็นญาดาย่อยยับต่อหน้า จะทนได้ไหม” คำถามของเขามาพร้อมกับการทลวงนิ้วเข้ามาในร่างกายจนสุดความยาว คล้ายว่าเขาจะหลอกล่อให้หญิงสาวเคลิบเคลิ้มจนลืมตอบคำถาม แต่เขาคิดผิด เธอไม่ได้เหลือเยื่อใยอะไรให้กับผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว เธอไม่ต้องการเพื่อนที่ไม่เคยเห็นเธอเป็นเพื่อน

“ต่อให้ญาดามาตายอยู่ตรงหน้า หนูก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น” พลันนาเดียก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ หญิงสาวพยายามหักห้ามอารมณ์หวามที่ก่อตัวขึ้น เธอดันฝ่ามือของเจคอปออก จ้องเขาด้วยสีหน้าจริงจัง

“แต่พี่ห้ามยุ่งกับมันนะ ห้ามทำแบบที่เคยทำกับหนู หนูทนไม่ได้หรอกนะ”

เจคอปย่อมรู้ดีว่าอีกฝ่ายหมายถึงเรื่องอะไร เขาอดขำกับความคิดของเด็กน้อยไม่ได้ เธอคิดได้ยังไงนะว่าเขาจะแตะต้องผู้หญิงน่าขยะแขยงแบบนั้น “เย็นไว้แม่เสือ ถ้าเดียไม่ได้เห็นมันเป็นเพื่อนแล้วก็ดี พี่จะได้ไม่ต้องเกรงใจ” นิ้วมือเขาเริ่มจู่โจมเข้าหาร่องรักอีกครั้ง มันสร้างความเสียวสะท้านจนหญิงสาวลืมความอายบดสะโพกเข้าใส่นิ้วเขายกใหญ่

“แล้วถ้าหนูร้าย พี่จะยังรักหนูไหมคะ”

หญิงสาวร่อนสะโพกเข้าหาเขาไม่ยั้ง มองเขาด้วยสายตายั่วยวน ร่างบางถูกพลิกให้นอนหงายลงกับเตียง แล้วเจคอปก็ต้องชะงัก เขาคิดไม่ถึงว่าจะได้เห็นนาเดียเป็นฝ่ายอ้าขา เปิดเผยความสวยงามต่อหน้าเขา

เธอรู้สึกอาย แต่เธอไม่หุบขาหรอก ในเมื่อเขาชอบผู้หญิงร้อนแรง เธอก็จะเปลี่ยนตัวเองเพื่อมัดใจเขาเอาไว้ให้อยู่กับเธอนานที่สุด

“หนูอยากค่ะ” หญิงสาวเชิญชวนเขาด้วยสายตา มองชายตรงหน้าถอดกางเกงออก

“เดี๋ยวนี้ทำเป็นเก่งนะ”

“อ๊าาาาาาส์” ทีเดียวมิดด้าม ก่อนเขาจะเร่งโหมสะโพกเข้าใส่ไม่ยั้ง

“ต่อให้เดียร้ายแค่ไหน พี่ก็ไม่เปลี่ยนใจหรอก”

เธออดยิ้มไม่ได้

ไม่... เธอไม่ร้ายหรอก เพราะเธอเป็นนางเอก