บทที่ 57 ลาก่อน... ญาดา

“ใส่ชุดนี้แล้วไปรอที่ด้านหลังเวทีตอน 2 ทุ่มตรงนะ”

ชุดเดรสสีแดงสดถูกกางทาบทับอยู่บนร่างอรชร นาเดียยืนหมุนตัวหน้ากระจก จ้องมองตัวเองในชุดที่เจคอปเลือกให้ ขณะนี้เป็นเวลาเกือบจะสองทุ่มแล้ว หญิงสาวในชุดเดรสเว้าแผ่นหลังกำลังยืนชะเง้อมองหาอะไรบางอย่างอยู่ตรงจุดนัดหมาย

“คุณนาเดียใช่ไหมคะ” เสียงเรียกจากทางด้านหลังทำให้หญิงสาวต้องหันกลับไป ก่อนจะพยักหน้ารับเล็กน้อยเมื่อได้ยินคนเอ่ยชื่อเธอในเวลาและจุดหมายที่ร่างสูงบอก “เชิญทางนี้ค่ะ” คนมีอายุกว่าผายมือเชิญให้หญิงสาวเดินไปตามทิศทางที่หล่อนบอก ท่าทางดูให้เกียรติจนนาเดียอดเขินไม่ได้ เธอเดินไปตามทางกระทั่งมาถึงด้านหลังเวทีของฮอล์ขนาดใหญ่ นาเดียหันไปส่งสายตาเป็นเชิงถามว่าเจคอปมีแผนการอะไรกันแน่ แต่ดูจากสีหน้าแล้ว อีกฝ่ายก็คงจะรู้ไม่มากไปกว่าเธอสักเท่าไหร่

ยืนรออยู่เพียงไม่นาน ทั้งคู่ก็ได้ยินเสียงหอนของไมโครโฟนดังมาจากด้านหน้าเวที ตามด้วยเสียงนุ่มทุ้มที่เธอคุ้นเคย

“สวัสดีครับน้องๆพยาบาลที่น่ารักทุกคน”

เสียงของเจคอปทำให้หัวใจของนาเดียเต้นแรง ยิ่งไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดจะทำอะไร เธอก็ยิ่งวิตกกังวล

“ผมขอกล่าวต้อนรับน้องๆทุกคนเข้าสู่การเป็นพนักงานของโรงพยาบาลบดินทร์พิทักษ์อย่างเป็นทางการอีกครั้ง สำหรับคืนนี้ก็เป็นคืนสุดท้ายแล้วที่น้องๆจะได้มาอยู่ร่วมกัน สนุกกันไหมครับ?”

คนทั้งฮอล์ต่างตอบเป็นเสียงเดียวกัน คราวนี้นาเดียยิ่งหวาดวิตก เธอรู้แน่ชัดแล้วว่าด้านหน้าเวทีเต็มไปด้วยเพื่อนร่วมงานร่วมร้อยชีวิต

“ผมหวังว่าการจัดสัมมนาในครั้งนี้ น้องๆคงจะได้อะไรกลับไปกันไม่มากก็น้อย อย่างน้อยก็ได้เพื่อนใหม่กันทุกคน และเนื่องในโอกาสพิเศษนี้ ผมก็อยากจะมอบบทเพลงพิเศษ เพื่อคนพิเศษของผม ซึ่ง...”

“ฮิ้วววววววววววววววววว”

ยังพูดไม่ทันจบ เสียงฮือฮาก็ดังสนั่นไปทั้งฮอล์ ตามมาด้วยเสียงโห่ร้องและเป่าปากดังลั่น

นาเดียใจเต้นระทึก รู้สึกว่าขาสองข้างแทบจะไม่ติดพื้น

“…ซึ่งคนๆนั้นก็เป็นเพื่อนพยาบาลที่น้องๆทุกคนน่าจะรู้จักกันเป็นอย่างดี”

เสียงฮือฮาดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้นาเดียตื่นเต้นจนหลั่งเหงื่อเย็นทั่วตัว อย่าบอกนะว่าพี่เจคคิดจะประกาศชื่อฉันกลางเวที ไม่ได้การ ฉันต้องรีบหนีก่อน

“เดี๋ยวค่ะ ผ.อ.สั่งว่าอย่าให้คุณนาเดียออกไปไหนทั้งนั้น กรุณารออยู่ตรงนี้ก่อนนะคะ” พี่สาวหน้าสวยคนเดิมยกมือขึ้นขวางทางพัลวัน

“ขอเสียงปรบมือให้กับ...” ไม่นะพี่เจค หนูอายคนอื่นเขานะ

“...น้องญาดาด้วยครับ” ตามมาด้วยเสียงกรี๊ดสนั่นไปทั้งฮอล์

“เธอทำให้ฉันโกรธ ทำให้ฉันแอบยิ้ม...” เสียงของญาดาดังผ่านไมโครโฟน เธอกำลังร้องเพลงอยู่หน้าเวที ประสานไปกับเสียงดีดกีต้า ซึ่งนาเดียมั่นใจว่าพี่เจคจะต้องเป็นคนดีดกีต้าอยู่แน่ๆ

หัวใจพลันหล่นวูบ รู้สึกชาไปทั้งใบหน้า หูก็พลันอื้ออึงจนไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงซุบซิบที่ดังกระหึ่มไปทั้งฮอล์

นี่มันเรื่องอะไรกัน พี่เจคกับญาดา... นี่มันหมายความว่ายังไง!

“ก็มันยากเกินที่จะอธิบายทุกเรื่องราว แต่วันนี้เธอคือทุกอย่างในใจฉัน... ก็เธอทำให้ได้รู้ ฮู้...รู้ถึงคำว่ารักที่ต่างไป

รู้ ฮู้... รู้ถึงคำว่ารักที่มีความหมาย เธอทำให้รู้ว่าฉันยังมีหัวใจ

ก็เธอทำให้ได้รู้... รู้ถึงคำว่ารักที่หลากหลาย

รู้ ฮู้... รู้ว่าคำว่ารักมันไม่ง่ายดาย เธอทำให้ฉันเข้าใจ

ว่าหนึ่งคนนี้มันยังคงมีหัวใจ เธอทำให้…ฉันรักเธอ”

คำพูดเย้ยหยั่นที่ญาดาพูดทิ้งไว้ก่อนหล่อนจะออกจากห้องหวนกลับเข้ามาในความคิด นาเดียรู้สึกคล้ายจะหายใจไม่ออก เธออยากจะหนีออกไปจากตรงนี้ แต่ขากลับไม่มีเรี่ยวแรงเสียอย่างนั้น แต่แล้วเธอก็พลันนึกถึงคำพูดของเจคอปขึ้นมา

'ไม่ว่าญาดาจะพูดอะไร ก็อย่าไปสนใจ ขอให้เชื่อใจพี่ก็พอ!'

นั้นสินะ ฉันต้องเชื่อใจพี่เจค ยังไงคนที่พี่เจครักก็คือฉัน! ยังไงก็ต้องเป็นฉันคนเดียว!

เสียงเพลงจบลงแล้ว พร้อมกับเสียงปรบมือดังกระหึ่ม หลังจากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงพี่เจคพูดผ่านไมโครโฟน

“ผมต้องขอขอบคุณน้องญาดาอีกครั้งที่ให้เกียรติมาร้องเพลงเพลงนี้ให้กับคนพิเศษของผม... ผมอยากขอบคุณเธอมากครับ ที่สอนให้ผมได้รู้จักกับความรู้สึกดีๆ ผมขอแนะนำให้ทุกคนรู้จักอย่างเป็นทางการอีกครั้ง ว่าที่คุณนายแห่งโรงพยาบาลบดินทร์พิทักษ์… น้องนาเดีย!”

ห๊ะ!? ฉันหูฝาดไปใช่ไหม

“เชิญคุณนาเดียขึ้นไปบนเวทีเลยค่ะ” เสียงจากด้านหลังช่วยตอกย้ำว่าฉันไม่ได้หูฝาดไปเอง พี่เจค... พี่เจคเรียกชื่อฉันจริงๆ