ตอนที่ 13

เมื่อรัชทายาทเสร็จสมในครั้งสุดท้ายเห็นว่าลู่จื่อหลานนั้นได้หลับไปแล้ว จึงได้เรียกให้นางกำนัลเข้ามาทำความสะอาดให้นาง ส่วนตนนั้นเดินตรงไปอาบน้ำในห้องชำระล้างด้วยตนเอง ไม่ให้นางกำนัลเข้ามารับใช้ ในระหว่างที่แช่น้ำอยู่นั้นก็ได้นึกถึงเรื่องราวที่ทำให้ตนจำต้องแต่งลู่จื่อหลานเข้ามา 

เมื่อสองปีก่อนรัชทายาทได้รับเชิญให้ไปร่วมงานครบรอบหกสิบปีของอดีตราชครูผู้เฒ่าที่จวนในระหว่างที่ทักทายกับเหล่าขุนนางนั้น รัชทายาทเริ่มรู้สึกมึนเมาเล็กน้อยจึงได้ปลีกตัวไปเดินเล่นในสวนรับรองที่ราชครูได้เปิดไว้ให้กับบรรดาแขกเหลื่อที่ต้องการออกมาเดินเล่นชั่วคราว "เสิ่นกงกง ข้าอยากเดินเล่นผู้เดียว" เสิ่นกงกงกับองค์รักษ์ข้างกายนามว่าเสิ่นอี้จำต้องเดินตามไปห่างๆ

ในระหว่างทางเดินนั้นพระองค์เห็นว่ามีบ่าวไพร่ในจวนทำการลับๆล่อๆอยู่ตรงบริเวณประตูกำแพงที่กั้นระหว่างสวนที่จัดรับรองแขกกับอีกด้านนึง เดิมทีเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่ตนต้องไปข้องเกี่ยวก็ได้ เพียงแต่ราชครูลู่จิงเคยเป็นอาจารย์สอนตนเองเมื่อสมัยยังทรงพระเยาว์มาก่อน

รัชทายาทจึงเดินไปยืนฟังสองบ่าวผู้นั้นคุยกัน ระยะไม่ใกล้มากแต่ประสาทสัมผัสของผู้ฝึกยุทธ์นั้นย่อมได้ยิน "พี่หวังเผยจัดการตามแผนของคุณหนูรองรึยัง" สาวใช้นามว่าจูถิงถามบ่าวชายตรงหน้าแววตาเจ้าเล่ห์กลิ้งกลอก "น้องจูถิงตอนนี้ข้าเตรียมชายฉกรรณ์สองคนไปไว้ที่ห้องพักรับรองแขกแล้ว" 

"ดีมากเจ้าค่ะพี่เผย เสร็จงานครานี้คุณหนูรองต้องตกรางวัลให้พี่อย่างงามเลยทีเดียว" จูถิงกล่าวชมเชยไปประโยคนึงก็เตรียมจะไปแจ้งแก่คุณหนูของตน แต่หวังเผยจับแขนจูถึงดึงเข้ามาหาตน "จะดีมากถ้าน้องจูถิงจะให้รางวัลกับพี่เผยคนนี้ด้วยตัวเอง" แววตาเจ้าเล่ห์เป็นประกายขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นท่าทางเอียงอายของสาวใช้ขั้นหนึ่งที่คุณหนูรองโปรดปราน

"พี่เผยละก็ ข้าไปแจ้งคุณหนูก่อน" ว่าแล้วก็รีบวิ่งออกไปทันที ส่วนหวังเผยก็เดินกลับไปดูลาดราวที่ห้องพักรับรองแขกฝั่งฝ่ายชาย

'สตรีในจวนใหญ่ๆนี่มีเล่ห์เหลี่ยมกันไม่น้อยจริงๆ ว่าแต่ใครคือเหยื่อกัน' คิดได้ดังนั้นก็เดินตามหวังเผยไปเงียบๆ สองเค่อถัดมาก็มีสาวใหญ่กิริยาหยาบกร้านสองคนพยายามประคองหญิงสาวนางนึงที่เห็นหน้าไม่ชัดนัก เนื่องด้วยนางนั้นสลบคอพับคออ่อนเส้นผมปิดบังใบหน้า 

หญิงสาวนางนี้แต่งกายด้วยผ้าไหมประกายมุขสีชมพูอ่อน ผิวขาวเนียน 'อืม..มองจากมุมไกลๆแล้วคงงดงามไม่น้อย' รัชทายาทคิดในใจ พลางโบกมือเรียกองค์รักษ์เงาที่ติดตามตนเองออกมา สองคน องค์รักษ์เงาของรัชทายาทแต่ละคนมีนามแฝงคือลำดับและต่อท้ายด้วย 'เหล่าหู่' "เจ้าไปสืบเรื่องนี้มาส่วนเจ้าไปตามราชครูมาเงียบๆ" องค์รักษ์นามว่าอี้กับเอ้อรับคำสั่งสั้นๆก็เข้าใจความต้องการของผู้เป็นนายจึงเร้นการหายไปทันที 

เมื่อรัชทายาทหันมาอีกทีคนก็ถูกนำเข้าในลานเรือนรับรองแล้ว หญิงหยาบกร้านสองคนนั้นเมื่อส่งคนเสร็จก็วิ่งออกจากลานนี้ไปไกลแล้วเช่นกัน พระองค์จำต้องรีบวิ่งเข้าไปด้านใน แต่เมื่อเห็นว่าในลานนั้นมีห้องพักรับรองแขกอยู่สิบกว่าห้องก็จำต้องไล่เดินดูทีละห้อง องค์รักษ์เงานั้นไม่สามารถออกหน้าได้ ส่วนเสิ่นกงกงกับเสิ่นอี้นั้นอยู่ไกลเกินไป เกรงว่าถ้าพระองค์ส่งเสียงดังเหยื่อหญิงสาวผู้นั้นจะเป็นอันตราย

ภายในห้องห้องนึงนั้น มีชายฉกรรณ์สองคนกำลังจ้องมองหญิงสาวที่อยู่บนเตียง เพื่อรอให้นางฟื้นขึ้นมา กลิ่นธูปราคะคุณภาพดีที่จุดเพียงครู่ก็เริ่มออกฤทธิ์ชายฉกรรณ์ทั้งสองพยายามอดทนให้นางตื่นขึ้นมา

หากต้องการแผนที่สมบูรณ์แบบและทำให้มันทั้งสองร่วมรักได้รสชาติจำต้องให้ใหญ่อีกฝ่ายมีอารมณ์ร่วมด้วย ไม่ถึงครึ่งก้านธูป สตรีสัดส่วนที่อวบอิ่มเอวขอดก็เริ่มครั่นเนื้อครั่นตัว มือบางพยายามถอดเสื้อผ้าออก เมื่อเริ่มรู้สึกตัวว่าเหตุใดถึงอากาศร้อนทั้งที่เมื่อเช้ามีหิมะตกจึงลืมตาตื่นขึ้นมา นางกรี๊ดร้องทันทีเมื่อเห็นชายแปลกหน้าสองคน แต่หนึ่งในนั้นไวกว่ารีบเอามือมาปิดปากนาง

"คุณหนูใหญ่ ท่านร้อนใช่หรือไม่ให้ข้าสองคนช่วยท่านนะขอรับ รับรองท่านจะติดใจไม่รู้ลืมจนต้องร้องขอเพิ่มด้วยซ้ำ ฮ่าฮ่า เอ้อหลางเจ้ารีบถอดเสื้อผ้านางออก ข้าอยากชมดอกบัวตูมคู่นี้ว่าจะงดงามน่าลิ้มลองเพียงใด" ในระหว่างนี้ลู่จื่อหลานน้ำตาไหลพรากทราบชะตากรรมตนเองว่าโดนเล่นงานเข้าแล้วจึงพยายามดิ้นให้หลุดรอดจากมือชายฉกรรณ์ทั้งสอง แต่แรงอันน้อยนิดก็ไม่อาจสู้แรงของชายทั้งสองได้ยิ่งโดนฤทธิ์ของธูปราคะด้วยแล้ว เอ้อหลางนั้นพยายามถอดเสื้อผ้านางอย่างเบามือไม่อาจทำให้ชุดเสียหายได้เพราะนี่จะเป็นเบาะแสทำให้แผนแตก เจ้าของแผนการต้องการให้ผู้คนคิดว่าคุณหนูใหญ่ผู้นี้สมยอมเอง ดังนั้นชุดที่นางใส่อยู่จึงห้ามมีรอยฉีกขาด

เมื่อได้สตินางจึงทุ่มแรงเฮือกสุดท้ายกัดลงไปที่มือชายคนที่ปิดปากนางอยู่ จากนั้นนางจึงสบโอกาสกรี๊ดร้อง "ช่วยข้าด้วย" พูดจบก็หน้าชาทันที 'เพี๊ยะ' "เผลอไม่ได้นะคุณหนูใหญ่ เร็ว เอ้อหลางรีบจัดการกันเถิด เดี๋ยวใกล้เวลาแล้ว" 

"ได้เลยพี่ใหญ่ข้าอยากลองเนื้อหงษ์มานานแล้ว ไม่รู้ว่าจะรสดีกว่าหญิงในหอนางโลมมากเพียงใด" ชายฉกรรณ์ทั้งสองคือคู่อันธพาลพี่น้องติดการพนันที่หวังเผยไปทำการว่าจ้างมา เมื่อทั้งสองได้ฟังว่านายจ้างจ่ายหนักและงานนี้ก็สบายตัวเผลอๆอาจได้เมียสูงศักดิ์มาคลายความกำหนัดให้พวกตนไม่ต้องไปซื้อกินที่หอนางโลมอีกจึงรับงานนี้ในทันที

'ชีวิตข้าลู่จื่อหลาน จบสิ้นแล้ว ท่านแม่ข้ากำลังจะไปหาท่านแล้ว' นางหลับตาลงอีกครา