Lahat ng Kabanata ng คำสัญญาของท่าน ใยจึงไร้ค่า: Kabanata 1 - Kabanata 8

เมื่อหลันหลัน ออกไปแล้ว ซูซินหยางจึงหันมาพูดคุยกับจ้าวเฉิงอวี้ เพราะเห็นว่าเขานั้นมองตนอยู่ตลอดเวลา “อวี้เอ่อร์ ลูกเป็นอะไรไป นี่แม่ตื่นมาแล้วอย่างไรเล่า ไม่ดีใจหรือไร”“ฮื้ออ ท่านแม่ ท่านอย่าทิ้งข้าไปไหนนะ ตอนท่านหลับไปสามวันนั้นท่านรู้หรือไม่ว่าข้าฝันร้ายมากๆ ข้าฝันว่าท่านไปนอนอยู่ในโลงศพ ไม่ขยับไม่หายใจ ข้าเรียกท่านเท่าไรก็ไม่ยอมตื่น ท่านพ่อบอกว่าท่านแม่ตายแล้วในฝันท่านพ่อดีแต่พูดว่าเป็นเพราะท่านพ่อดูแลท่านแม่ไม่ดีเลยทำให้ท่านตาย แต่แล้วอยู่ๆ ท่านพ่อก็มาบอกข้าว่าจะให้ผู้หญิงคนนั้นมาเป็นแม่ข้า ข้าไม่ยอมๆ”เมื่อได้ยินบุตชายกล่าวถึงฝันร้ายนั้น นางก็ทราบทันทีว่าตอนนี้จ้าวเฉิงอวี้นั้นได้มีแผลสลักลงในใจแล้วจริงๆ‘บุตรชายข้าพึ่งจะเพียงแค่สี่ขวบปี แทนที่จะได้เติบโตมาอย่างดี เป็นเพราะท่าน!! เห็นทีข้าคงต้องรีบจัดการให้เรื่องจบโดยไวก่อนที่อวี้เอ่อร์จะต้องเจออะไรไปมากกว่านี้ เหตุใดข้ากับลูกต้องทนอยู่กับคนที่ทำร้ายพวกข้าด้วยเล่า ท่านพ่อท่านแม่ข้ากล่าวว่าถ้าแต่งออกมาแล้วโดนรังแกก็ให้กลับไปได้ทุกเมื่อ พวกท่านรักทะนุถนอมข้ามาเป็นอย่างดีเหตุใดข้าจำต้องทนให้บุรุษเช่นนี้มารังแกกันด้วย’“อวี้เอ่อร์

เมื่อกลับมาถึงจวนซูฮูหยินก็รีบออกมาหาสามีและบุตรสาวทันที ไม่ได้รอที่ห้องโถงรับรองดังที่ท่านแม่ทัพคาดการณ์ไว้ "ซินเอ่อลูกแม่ เป็นอย่างไรบ้าง ฮึกๆ" ซูฮูหยินที่เห็นสภาพบุตรสาวอิดโรย หน้าซีดขาวไร้สีเลือดยามเดินต้องให้หลันหลันประคอง ก็สะอื้นด้วยความสงสารในวาสนาบุตรสาว ตอนแรกนางกับสามีมั่นใจว่าจ้าวหนานหลิงรักบุตรสาวตนจากใจจริงจึงยอมให้มั่นหมายและแต่งงานไป "ท่านแม่ ข้าไม่เป็นอันใดแล้วเจ้าค่ะ มีเจ็บแผลบ้างแต่เดี๋ยวก็หาย ท่านแม่ไม่ร้องนะเจ้าคะ" ซูซินหยางพยายามปลอบมารดาตนเองเพราะทราบว่านางเป็นห่วง"ฮูหยิน เข้าไปคุยกันข้างในเถิด ประเดี๋ยวอวี้เอ่อร์ตื่น ซินเอ่อร์ลูกกับอวี้เอ่อร์พักที่เรือนเก่าของเจ้านะ พ่อให้คนทำความสะอาดไว้แล้ว" แม่ทัพซูอุ้มหลานชายเข้าไปในจวนตรงไปยังเรือนของบุตรสาว"แม่นมให้บ่าวจัดสำรับมาของข้ากับท่านแม่ทัพมาที่เรือนนี้ด้วย นี่ก็มืดค่ำแล้ว""เจ้าค่ะฮูหยิน" แม่นมรับคำแล้วไปกำชับที่โรงครัวด้วยตนเอง"ซินเอ่อร์เดี๋ยวเจ้าไปพักก่อนนะ ถ้าสำรับมาแล้วแม่จะให้บ่าวนำเข้ามาหลันหลัน ดูแลคุณหนูให้ดีหล่ะ เดี๋ยวแม่มานะ แม่ไปดูอวี้เอ่อร์ก่อน""คุณหนูอยากเช็ดตัวไหมเจ้าคะ ท่านหมอจางบอกว่าแผลคุณห

"ซินเอ่อ เจ้าเล่าเรื่องราวตั้งแต่ต้นเรื่องให้พ่อกับแม่ฟังได้รึไม่ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่" แม่ทัพซูต้องการทราบเรื่องทั้งหมด เพราะฝ่าบาทเรียกเขาเข้าพบพรุ่งนี้เช้า คาดว่าคงต้องการทราบเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นแน่จึงได้เรียกเขาเข้าพบ"เจ้าค่ะ ..เมื่อสองเดือนก่อนฝ่าบาทได้ให้ซื่อจื่อไปตรวจสอบขุนนางที่ทางเมืองกุ้ยเจ้าค่ะท่านพ่อ ปกติซื่อจือจะส่งจดหมายมาถามไถ่ความเป็นอยู่ของข้ากับอวี้เอ่อร์มาทุกๆเจ็ดวัน""แต่ช่วงเข้าเดือนที่สองซื่อจื่อก็ไม่ได้ส่งจดหมายกลับมา ข้าคิดว่าเขาน่าจะงานยุ่งเลยไม่มีเวลาส่งจดหมายดังเช่นทุกครั้ง ข้ามาทราบอีกทีว่าซื่อจื่อได้รับบาดเจ็บก็ตอนที่องค์รักษ์ส่งข่าวมาว่าซื่อจื่อจะถึงจวนในอีกครึ่งชั่วยาม""วันนั้นซื่อจื่อแจ้งว่าจะรับหลานสาวของผู้มีบุญคุณมาเป็นอนุ เขาไม่แม้จะถามข้ากับลูกเลยด้วยซ้ำว่าอยู่จวนเป็นอย่างไรบ้าง สบายดีไหมช่วงที่เขาไม่ได้ส่งข่าวมา ตอนนั้นอวี้เอ่อร์เพียงแค่จะเดินเข้าไปจับมือเขากลับสะบัดมือลูกออก" เล่ามาถึงตอนนี้ซินหยางเริ่มน้ำตาคลอ เพราะภาพความตกใจของลูกชายที่โดนท่านพ่อสะบัดมือออกอย่างไม่ใยดีช่างน่าสงสารนัก"ตอนนั้นข้าได้ลองพูดคุยกับซื่อจื่อแล้วจึงเห็นว่าใจของเ

ฮ่องเต้เรียกแม่ทัพซูเข้ามาพบเพื่อสอบถามเรื่องราวจากฝั่งของซูซินหยางว่าเป็นเช่นไรกัน โดยอีกทางนึงก็ได้รับรายงานจากองค์รักษ์เสื้อแพรที่ไปสืบมาจากบ่าวและพ่อบ้านจ้าวมาก่อนแล้วและก็ตรงกันกับที่ซูซินหยางเล่า องค์รักษ์แจ้งว่ามีบ่าวติดตามอนุเมิ่งนางนึงเห็นแก่ตำลึงเงิน จึงเล่าทุกสิ่งที่ได้เห็นในวันนั้น แม้กระทั่งคำพูดยั่วยุอวดอ้างที่อนุเมิ่งบอกแก่จ้าวเฉิงอวี้ว่าพ่อของเขานั้นต้องการลูกคนใหม่'หึ ข้าเดาไม่ผิดว่าอนุนางนั้นคือจิ้งจอกดีๆนี่เอง'"แล้วซินหยางจะทำอย่างไรต่อไป ข้าได้ข่าวมาว่าพวกเจ้าพ่อลูกให้คนขนของกลับจวนเลยหรือ" ฮ่องเต้ยังคงคิดว่าซูซินหยางนั้นยังรักจ้าวหนานหลิงอยู่ นางเพียงแค่กำลังโกรธและน้อยใจหลานชายของตน จึงได้ขนของกลับไปอยู่บ้านสักพักก็เท่านั้น"ใช่พะยะค่ะ นางต้องการหย่าขาดจากซื่อจื่อพะยะค่ะ กระหม่อมกับฮูหยินก็เห็นด้วยกับนางในเมื่อซื่อจื่อถึงกับสั่งโบยลูกกระหม่อมไม่คิดถามไถ่เช่นนี้ คงหมดรักกันแล้วจริงๆอยู่ต่อไปก็ไม่รู้ว่าวันใดลูกกับหลานของกระหม่อมจะถูกโบยถูกตีขึ้นมาอีก""ในเมื่อหมดรักกันแล้ว อีกทั้งเกียรติที่ควรมีก็ถูกทำลายไปแล้ว ก็ควรที่จะถอนตัวออกมาดีกว่า กระหม่อมไม่อยากให้ลูกต้