ตอนที่ 18

เมื่อพ่อบ้านไป๋ออกไปแล้ว จ้าวหนานหลิงก็ได้แช่น้ำชำระกาย คิดถึงเรื่องถุงหอมตอนที่เขาจะไปที่ค่าย ไม่ได้บอกกล่าวแก่เมิ่งเหลียนฮวา นางถึงขั้นสั่งให้บ่าวนำถุงหอมมาให้ตนเองถึงที่ค่ายทหาร ครานั้นเขาก็เพียงรับมาสูดดมแล้วก็พกติดตัวอยู่ตลอด ไม่ว่าจะทำสิ่งใด เพราะกลิ่นนี้ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายจริงๆ เขาไม่เตยสังเกตุว่าตนเองมักจะคนึงหาแต่เมิ่งเหลียนฮวาทุกครา บางครั้งยามที่อยู่คนเดียวก็มักจะนั่งเหม่อลอย

 แต่ถุงหอมใบนั้นก็อยู่กับเขาได้ไม่ถึงสองวันก็มีเหตุให้ฉีกขาดระหว่างกำลังฝึกทักษะต่อสู้บนหลังม้าให้ทหารใหม่ เมื่อขาดไปแล้วก็ไม่ได้รู้สึกเสียดายอันใด เพียงแต่เขากลับรู้สึกเมื่อยล้า ไม่มีกำลังและมักจะหงุดหงิด นอนหลับไม่สนิท ในทุกคืนก็สะดุ้งตื่นบ่อยครั้ง เพราะในฝันนั้นมีเสียงสตรีนางนึงเอ่ยกับเขาว่า 'ท่านเป็นของข้า จงมาหาข้า จงปกป้องข้า จงเชื่อฟังข้า!' หลายวันเข้างานที่ต้องทำเสร็จแล้วกลับล่าช้าลง

แต่ทุกอาการที่เกิดขึ้นนี้ เขานั้นไม่ได้มีความรู้สึกคนึงหาเมิ่งเหลียนฮวาเลย จนกระทั่งวันนี้ที่เขาได้กลิ่นถุงหอมที่นางพกติดตัว ม่านหมอกบางๆนั้นเริ่มบดบังความนึกคิดของเขาอีกครั้ง ความรู้สึกคล้ายๆกับเขานั้นคล้อยตามนางจนสติที่เริ่มจะกระจ่างดีนั่น ก็ค่อยๆเริ่มขมุกขมัวขึ้นเรื่อยๆ อีกทั้งนางยังทำท่าทางตื่นตระหนกเมื่อไม่เห็นเขาพกถุงหอมนั้นอีก

"อี้กุย" กุย(เต่า)เป็นกลุ่มองครักษ์ลับของจ้าวหนานหลิง เขาต้องการให้องครักษ์ของตนเองนั้นมีอายุยืนจึงตั้งชายานี้ต่อท้ายลำดับ

เงาร่างหนึ่งทะยานออกมาจากมุมมืดคุกเข่าลงรอรับคำสั่ง "เจ้าลอบเข้าไปนำถุงหอมที่เมิ่งเหลียนฮวามักจะทำให้ข้าติดตัวกลับมา"

"ขอรับ" พริบตาเงาร่างนั้นหายไป

ในระหว่างที่จ้าวหนานหลิงไปที่ห้องหนังสือนั้น เมิ่งเหลียนฮวาก็ได้รับข่าวจากสาวใช้คนสนิทที่มักจะออกไปสืบข่าวจากทหารติดตามยามที่จ้าวหนานหลิงออกไปข้างนอก ได้ความมาว่าหนึ่งในจุดหมายที่ซื่อจื่อไปมาคือจวนแม่ทัพซู

"ท่านพี่ไม่ได้พกถุงหอมของข้า แล้วยังไปหานางเมียเก่านั่นอีก ไม่ได้การข้าต้องตัดไฟตั้งแต่ต้นลม เหม่ยอี้ให้คนเตรียมรถม้าไปจวนแม่ทัพซู"

"นายหญิงแล้วซื่อจื่อเล่า"

"คืนนี้ข้าค่อยมาจัดการก็ยังไม่สายไม่ใช่หรือ ซื่อจื่อหลงข้าเชื่อฟังข้าขนาดไหนเจ้าก็เห็น ไปเถอะ" ต้องขอบคุณท่านปู่ของข้าจริงๆที่ช่วยให้ข้าได้ซื่อจื่อมาครอบครองเหลือก็แค่ขจัดเสี้ยนหนามออกไปเท่านั้นเอง

เมิ่งเหลียนฮวาลำพองใจหลงคิดว่าตัวเองนั้นสามารถควบคุมจ้าวหนานหลิงได้แล้ว นางไม่ได้สังเกตุท่าทีที่เปลี่ยนไปของจ้าวหนานหลิงเมื่อสักครู่เลยแม้แต่น้อย เพราะมัวแต่กังวลว่าซูซินหยางจะใช้มารยาออดอ้อนยื้อตำแหน่งฮูหยินเอกเอาไว้กับตนเอง

"เจ้าค่ะ"เหม่ยอี้ได้แต่รับคำแล้วเดินออกไป ทำตามผู้เป็นนายสั่งทันที

ใช้เวลาเพียงสองเค่อ เมิ่งเหลียนหวาก็นั่งรถม้าออกจากตำหนัก จึงทำให้ไม่ทราบเรื่องที่ชินอ๋องและพระชายานั้นกำลังจะกลับถึงจวนในอีกครึ่งชั่วยาม

รถม้าของเมิ่งเหลียนฮวามาถึงจวนแม่ทัพซูในสามเค่อถัดมา เหม่ยอี้ลงไปแจ้งแก้บ่าวเฝ้าประตู "ไปแจ้งนายพวกเจ้าว่าฮูหยินซื่อจื่อจ้าวหนานหลิงต้องการพบซูซินหยางบุตรสาวแม่ทัพซู" เมิ่งเหลียนหวาและบ่าวรับใช้คนสนิทเมื่อออกมานอกตำหนัก ก็ต้องการที่จะอวดเบ่งบารมีให้คนทั้งเมืองได้ทราบโดยทั่วกันว่าตอนนี้นางเป็นฮูหยินของจ้าวหนานหลิง ส่วนซูซินหยางนั้นเป็นแค่อดีต 

บ่าวรับใช้หน้าประตูผู้นึงได้วิ่งเข้าไปแจ้งแก่พ่อบ้านใหญ่ ไม่ได้มีท่าทีเชื้อเชิญให้ผู้มาเยือนเข้าไปรอที่โถงรับรอง เมื่อเมิ่งเหลียนฮวาเห็นดังนั้น จากที่นั่งยืดอกเชิดหน้าเป็นฮูหยินก็จำต้องเอ่ยออกมา

"จวนตระกูลซูช่างมีมารยาทยิ่งนักที่ไม่เชิญข้าจ้าวฮูหยินที่มาเป็นแขกเข้าไปรอด้านใน แต่กลับปล่อยให้แขกเช่นข้าต้องรออยู่ที่หน้าประตูจวน" เมิ่งเหลียนฮวากล่าวเสียงไม่เบานักทำให้ชาวบ้านที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างได้ยินกันทั่ว บ้างก็ชะลอฟังด้วยความสงสัยว่า บุตรสาวแม่ทัพต่างหากที่เป็นจ้าวฮูหยินแล้วนี่ผู้ใดกัน

เมื่อบ่าวเฝ้าประตูที่เหลือได้ยินดังนั้นก็ตอบกลับด้วยความใสซื่อ "เรียนแม่นาง แม่นางไม่ได้ส่งเทียบเชิญเข้าพบไว้ก่อน อีกทั้งยังแอบอ้างเป็นจ้าวฮูหยิน พวกข้าน้อยขออภัยที่ไม่สามารถปล่อยให้ใครก็ได้เข้าไปในจวนโดนพละการขอรับ

อีกทั้ง จ้าวฮูหยินตอนนี้ยังเป็นตำแหน่งของคุณหนูสามของพวกข้าอยู่ และพวกข้านั้นยังไม่ได้ข่าวว่าจ้าวซื่อจื่อแต่งตั้งฮูหยินคนใหม่เลย ดังนั้นจึงยิ่งไม่สามารถให้ท่านเข้าไปภายในจวนได้ ต้องขออภัยท่านด้วย"

เมื่อบ่าวหน้าประตูพูดจบชาวบ้านที่ชะลอฟังก็เข้าใจในทันทีว่าผู้มานั้นมีจุดประสงค์ไม่ดี ยิ่งตอนนี้มีข่าวลือออกมาว่าตำหนักชินอ๋องกับจวนแม่ทัพซูนั้นเริ่มบาดหมางกันเพราะซื่อจื่อลุ่มหลงอนุ ทำร้ายภรรยาเอก ทุกคนต่างคิดว่าแปดในสิบส่วนผู้หญิงที่แอบอ้างว่าเป็นฮูหยินซื่อจื่อน่าจะเป็นอนุนางนั้นมากกว่า

"คนเราสมัยนี้นี่มันยังไงกัน เป็นแค่อนุแต่ริอาจหาญมารังแกภรรยาเอกเขาถึงบ้าน" 

"เจ้าก็พูดไป ถ้าไม่มีคนให้ท้ายจะกล้ากำเริบขนาดนี้รึ! นี่ขนาดเป็นบุตรสาวแม่ทัพของแคว้น เจ้าคิดดู ถ้านางเป็นลูกชาวบ้านเช่นเราคงตายคาจวนไปนานแล้ว"

"เฮ้อ.. บุรุษหนอๆ ต่อให้ฉลาดขนาดไหนก็พ่ายแพ้ให้แก่มารยานางจิ้งจอก คำสัญญาที่ว่าจะมีเพียงเจ้า มันไร้ค่าสิ้นดีเชื่อถือไม่ได้" บรรดาชาวบ้านที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างพากันวิพากษ์วิจารย์เรื่องหลังบ้านของจ้าวหนานหลิง อีกทั้งยังสงสารในโชคชะตาของบุตรสาวของแม่ทัพไร้พ่าย ที่ครั้งนึงเคยขึ้นชื่อว่าเป็นหญิงงามที่เพียบพร้อมที่โชคดีได้ครองรักกับบุรุษที่สัญญาว่าจะมีแต่นางคนเดียวไม่รับอนุหรือสตรีใดเข้าจวน 

ในครานั้นหญิงสาวทุกคนต่างก็พากันอิจฉาซูซินหยางกันทั่วเมือง "ใช่ๆ คำสัญญาบุรุษมันเชื่อไม่ได้จริงๆ ไม่ได้การข้าต้องไปอบรมนางหนูที่บ้านว่าอย่าไปเที่ยวเชื่อน้ำคำบุรุษส่งเดช เดี๋ยวจะตายไม่รู้ตัว"

ในขณะที่ชาวบ้านพากันวิพากวิจารณ์กันอยู่นั้นประตูใหญ่จวนจ้าวก็เปิดออกพร้อมกับปรากฎร่างบอบบางในชุดสีม่วงอ่อน แลดูงดงามน่าทะนุทะนอม แม้ว่าหน้าตาจะซีดเซียวอยู่บ้าง แต่ก็ไม่อาจลดทอนความงามของนางลงได้

 ซูซินหยางนั้นได้รับรายงานจากพ่อบ้านว่ามีคนแอบอ้างเป็นฮูหยินซื่อจื่อ ก็คาดเดาได้ว่าน่าจะเป็นเมิ่งเหลียนฮวา นางจึงออกมาพบที่หน้าจวน นางนั้นไม่ปรารถนาจะให้สิ่งสกปรกเช่นเมิ่งเหลียนฮวานี้เหยียบย่างเข้ามาในจวนแม่ทัพซูแม้แต่น้อย