บทที่ 11

เจมส์ยืนนิ่งราวกับต้องมนตร์สะกด นี่คือโซเฟีย มอเร็ตติ นักวิจัย ผู้รอดชีวิต... ผู้เปี่ยมไปด้วยแรงปรารถนา ความสามารถ และความเป็นอิสระอย่างแรงกล้า ไม่ใช่ภรรยาผู้เงียบขรึมและว่านอนสอนง่าย ผู้ซึ่งเขาได้ผลักไสให้เป็นเพียงฉากหลังในโลกอันซับซ้อนและรุนแรงของเขา

นี่คือผู้หญิงที่เขาไม่เคยคิดจะทำความเข้าใจความรู้สึกของเธอ ผู้ซึ่งเขาเคยมองข้ามความทะเยอทะยานของเธอ และผู้ซึ่งเขาได้ละเลยแก่นแท้ของตัวตนเธอมาโดยตลอด เขาไม่เคยเข้าใจเธอเลย

ความจริงที่เพิ่งตระหนักได้นั้นถาโถมเข้าใส่เขารุนแรงไม่ต่างจากหิมะถล่มที่พัดพาเขามาที่นี่ เขาแต่งงานพร้อมกับข้อตกลงที่สะดวกสบาย กับเงาอันงดงาม และเขาเพิ่งจะได้เห็นผู้หญิงผู้ปราดเปรื่องและทรหดอดทน คนที่เขาปล่อยให้หลุดลอยไปจากเงื้อมมือโดยไม่มีวันหวนกลับ ก็ในตอนที่เธอกำลังเดินจากเขาและโลกของเขาไปอย่างเด็ดเดี่ยว ความเจ็บปวดรวดร้าวจากความตระหนักรู้นั้นช่างลึกซึ้ง เป็นบาดแผลที่บาดลึกยิ่งกว่าอาการบาดเจ็บทางกายใด ๆ

ขณะที่โซเฟียหายลับเข้าไปในเต็นท์เก็บอุปกรณ์ขนาดใหญ่โดยไม่แม้แต่จะเหลียวหลังมอง เศษเสี้ยวสุดท้ายของเกราะกำบังเก่าแก่ของเขาก็แหลกสลายเป็นผุยผง เกราะป้องกันที่สร้า