로그인공유
บทที่ 326
최신 챕터
คุณกับเลขาเกิดมาคู่กัน แล้วจะมาคุกเข่าในงานแต่งฉันทำไม？ บทที่ 460
ความโกรธแค้นที่อัดอั้นอยู่ภายในไม่อาจข่มกลั้นได้อีกต่อไป ซือหวยอันจ้องมองคุณย่าซือด้วยสายตาเกรี้ยวกราด “ทำไมถึงยังไม่ถึงตาผมเสียที?! ผมก็เป็นลูกแม่เหมือนกันนะ! ก่อนหน้านี้แค่ผมขาพิการ แม่ก็รีบส่งซือเยี่ยนเข้ามาเสียบแทนตำแหน่งผมทันที ตอนนี้เขานอนโคม่า ดีไม่ดีชาตินี้อาจจะไม่ฟื้นขึ้นมาอีกแล้วด้วยซ้ำ แต่แม่ก็ยังคิดจะเก็บตำแหน่งนั้นไว้ให้เขาอีก!”“หลายปีมานี้ผมทุ่มเทไปตั้งเท่าไหร่ แต่แม่ไม่เคยเห็นค่าเลยสักนิด จนผมเริ่มสงสัยแล้วว่า ตกลงผมใช่ลูกแท้ ๆ ของแม่หรือเปล่า!”คำพูดนั้นจุดไฟโทสะให้คุณย่าซือเช่นกัน “แกยังมีหน้ามาถามฉันคำนี้อีกเหรอ? ลำพังแค่แกฉวยโอกาสตอนน้องชายรถคว่ำนอนไม่ได้สติ แอบไปหย่ากับเฉียวหว่านอี๋โดยพลการฉันก็โมโหมากพอแล้ว แต่นี่หย่าปุ๊บแกก็รีบจดทะเบียนกับนังผู้หญิงคนนี้ทันที แกเอาหน้าตาของตระกูลเฉียวกับตระกูลซือไปไว้ที่ไหน?!”เรื่องที่ซือหวยอันแอบเลี้ยงดูหร่วนซินเอ๋อร์ไว้ข้างนอกตลอดหลายปีมานี้ ใช่ว่าคนตระกูลเฉียวจะไม่ระแคะระคายเพียงแต่เห็นแก่หน้าเฉียวหว่านอี๋ที่ยังครองสถานะสามีภรรยากับเขาอยู่ จึงได้แต่กล้ำกลืนฝืนทนไม่เอาเรื่องแต่ครั้งนี้เขากลับรีบหย่ากับเฉียวหว่านอี๋แล้วจ
คุณกับเลขาเกิดมาคู่กัน แล้วจะมาคุกเข่าในงานแต่งฉันทำไม？ บทที่ 459
ซือห่าวอวี่รีบก้าวไปที่ข้างเตียงผู้ป่วยทันที สีหน้าฉายแววตื่นเต้นยินดี“จริงหรือครับ?”สืออวี๋พยักหน้า “อื้ม เมื่อกี้ฉันรู้สึกได้ชัดเจนเลยค่ะว่ามือเขาขยับ ไม่ใช่ฉันคิดไปเองแน่ ๆ”“ดูท่าคงต้องให้พี่มาคุยกับอาเล็กทุกวันแล้วล่ะ ไม่แน่อีกไม่นานเขาอาจจะฟื้นขึ้นมาก็ได้”“อื้ม”ขอบตาของสืออวี๋แดงระเรื่อด้วยความตื้นตันใจช่วงที่ผ่านมาเธอคุยกับซือเยี่ยนแต่เขาไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองเลยสักนิด ทุกวันของเธอผ่านไปอย่างทรมานใจ เฝ้ารอที่จะได้มาเยี่ยมเขาที่โรงพยาบาล แต่ขณะเดียวกันก็กลัวที่จะต้องมาเห็นสภาพของเขาเพราะทุกครั้งที่มา เธอหอบความหวังมาเต็มเปี่ยม แต่ต้องกลับไปพร้อมความผิดหวังเสมอแต่วันนี้ ในที่สุดเปลวไฟแห่งความหวังในใจเธอก็ลุกโชนขึ้นมาอีกครั้งเขาต้องฟื้นขึ้นมาได้อย่างแน่นอน!เรื่องที่มือของซือเยี่ยนขยับรับรู้ถึงหูคุณย่าซืออย่างรวดเร็วแม้ปากจะไม่พูด แต่ในใจเธอก็โล่งอกไปเปราะหนึ่ง มีปฏิกิริยาย่อมดีกว่านอนนิ่งไม่ไหวติง“ฉันรู้แล้ว แต่ฉันก็ยังยืนยันคำเดิม ถ้าภายในหนึ่งเดือนเธอทำให้ซือเยี่ยนฟื้นไม่ได้ ฉันจะไม่ให้เธอมาเจอซือเยี่ยนอีก”ซือห่าวอวี่ขมวดคิ้วมุ่น น้ำเสียงเย็นชาลงเล็กน้อย “
คุณกับเลขาเกิดมาคู่กัน แล้วจะมาคุกเข่าในงานแต่งฉันทำไม？ บทที่ 458
ไม่รู้เหมือนกันว่าสืออวี๋ไปทำยาเสน่ห์ท่าไหนใส่ซือเยี่ยนกับซือห่าวอวี่ ทั้งสองถึงได้หลงเธอกันหัวปักหัวปำขนาดนี้แววตาของซือห่าวอวี่ฉายแววเย็นชา เขาเงียบไปครู่ใหญ่ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “คุณย่า นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของผม ย่าไม่ต้องมาลำบากกังวลแทนหรอกครับ”พูดจบ ซือห่าวอวี่ก็กดตัดสายทันทีในช่วงหลายวันต่อมา ซือห่าวอวี่คอยไปรับสืออวี๋ที่โรงแรมเพื่อไปเยี่ยมซือเยี่ยนที่โรงพยาบาลอยู่ทุกวันทว่าผ่านไปกว่าหนึ่งสัปดาห์แล้ว ซือเยี่ยนก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะฟื้นขึ้นมาเลยทางด้านฮว่าหรูซวง พอรู้เรื่องที่ซือห่าวอวี่พาสืออวี๋ไปหาซือเยี่ยน เธอก็จงใจไปดักรอขวางทางทั้งคู่ไว้ที่หน้าห้องพักผู้ป่วย“ห่าวอวี่ นายลืมไปแล้วหรือไงว่าถ้าไม่ใช่เพราะสืออวี๋ ป่านนี้ซือเยี่ยนคงไม่ต้องมานอนไม่ได้สติอยู่ข้างในแบบนี้! นายกล้าดียังไงถึงพาตัวต้นเหตุที่ทำให้ซือเยี่ยนต้องตกอยู่ในสภาพนี้มาที่นี่ทุกวัน?!”ซือห่าวอวี่ทำสีหน้าเรียบเฉย “เรื่องนี้ดูเหมือนจะไม่เกี่ยวกับพี่นะครับ พี่กับอาเล็กของผมก็เป็นแค่เพื่อนธรรมดา พี่มีสิทธิ์อะไรมาตั้งคำถามกับผม?”“ฉันหวังดีกับอาของนายต่างหาก อีกอย่างเธอก็มาเป็นอาทิตย์แล้วซือเยี่ยนยังไม่ฟื้น ไ
คุณกับเลขาเกิดมาคู่กัน แล้วจะมาคุกเข่าในงานแต่งฉันทำไม？ บทที่ 457
พ่อบ้านก้มหน้าลงต่ำ “คุณท่าน เป็นผมเองครับ”คุณย่าซือมองเขาด้วยสายตาเย็นเยียบ “ทำไมถึงกล้าทำอะไรโดยพลการ?”“คุณท่าน คุณหนูสือเองก็ได้รับบาดเจ็บ ข้างนอกฝนก็ตกหนักขนาดนั้น หากเกิดอะไรขึ้นกับเธอที่หน้าประตูบ้าน ต่อให้ตระกูลซือจะมีเหตุผลแค่ไหน ก็คงกลายเป็นฝ่ายผิดในสายตาคนอื่นอยู่ดีครับ”แน่นอนว่า เขาก็ทำใจดูสืออวี๋ยืนตากฝนอยู่หน้าประตูไม่ได้เช่นกันคุณย่าซือทำหน้าทะมึน “วันหน้าถ้ายังกล้าถือวิสาสะอีก ก็ไปเป็นพ่อบ้านให้ตระกูลสือซะเถอะ”พ่อบ้านก้มหน้ารับคำ “ครับ ผมผิดไปแล้วครับ”“พอเถอะ ออกไปได้แล้ว”หลังจากพ่อบ้านออกไปได้ไม่นาน โทรศัพท์มือถือของคุณย่าซือก็ดังขึ้น“คุณท่าน ดูเหมือนนายน้อยห่าวอวี่กำลังจะพาคุณหนูสือไปโรงพยาบาล ให้คนขวางไว้ไหมครับ?”คุณย่าซือเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบไร้อารมณ์ “ไม่ต้องไปยุ่ง”“รับทราบครับ”พอกดวางสาย แววตาของคุณย่าซือก็ดูลึกล้ำยากจะคาดเดา หากสืออวี๋ไม่มีปัญญาทำให้ซือเยี่ยนฟื้นขึ้นมาได้ เธอจะไม่มีวันยอมให้สืออวี๋ได้เจอซือเยี่ยนอีกเป็นอันขาด!หนึ่งชั่วโมงต่อมาสืออวี๋เดินตามซือห่าวอวี่เข้าไปในห้องผู้ป่วยของซือเยี่ยนทันทีที่เห็นเ
คุณกับเลขาเกิดมาคู่กัน แล้วจะมาคุกเข่าในงานแต่งฉันทำไม？ บทที่ 456
“ค่ะ”ฮว่าหรูซวงส่งของขวัญให้พ่อบ้าน ก่อนจะเดินไปนั่งลงข้างกายคุณย่าซือ “ป้าซือ อย่าเศร้าโศกเสียใจไปเลยนะคะ ซือเยี่ยนจะต้องไม่เป็นอะไรแน่ ไม่แน่อีกสักวันสองวันเขาก็คงฟื้นแล้ว”คุณย่าซือพยักหน้ารับ “อืม ขอบใจนะที่อุตส่าห์แวะมาเยี่ยมฉัน”“ป้าซือพูดอะไรแบบนั้นคะ คนกันเองแท้ ๆ หนูกับซือเยี่ยนก็สนิทกันดีอยู่แล้ว การที่หนูมาเยี่ยมคุณป้าก็เป็นเรื่องที่สมควรอยู่แล้ว”คุณย่าซือนั่งคุยกับฮว่าหรูซวงอยู่ครู่หนึ่ง แล้วรั้งตัวเธอให้อยู่ทานมื้อเที่ยงด้วยกันก่อนจะกลับไปพ่อบ้านเดินไปส่งฮว่าหรูซวงที่หน้าคฤหาสน์ เมื่อเห็นว่าสืออวี๋ยังคงยืนรออยู่ที่หน้าประตู เขาชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปหา“คุณหนูสือ ตอนนี้คุณท่านกำลังโกรธจัด ถึงคุณจะเฝ้ารออยู่ตรงนี้ไปก็ไม่มีประโยชน์หรอกครับ สู้กลับไปก่อนดีกว่า รอให้คุณท่านอารมณ์เย็นลงกว่านี้แล้วค่อยมาใหม่เถอะครับ”“อีกอย่างพยากรณ์อากาศก็บอกว่าคืนนี้ฝนจะตกหนัก ผมได้ยินมาว่าตอนที่เกิดอุบัติเหตุคุณเองก็อยู่บนรถคันนั้นด้วย บาดเจ็บสาหัสไม่น้อย ถึงคุณจะอยากเจอคุณชายสามแค่ไหน แต่ก็ต้องห่วงสุขภาพตัวเองก่อนนะครับ”เมื่อสัมผัสได้ถึงความหวังดีของพ่อบ้าน
คุณกับเลขาเกิดมาคู่กัน แล้วจะมาคุกเข่าในงานแต่งฉันทำไม？ บทที่ 455
มือของสืออวี๋ที่ทิ้งข้างลำตัวค่อย ๆ กำแน่น สายตาจับจ้องไปที่คุณย่าซือ“ซือเยี่ยนอยู่ที่ไหนคะ? ฉันอยากเจอหน้าเขา”สีหน้าของคุณย่าซือเย็นชาจับใจ “ฉันไม่มีวันให้เธอได้เจอเขาอีก ต่อไปพวกเธอสองคนไม่มีความเกี่ยวข้องใด ๆ ต่อกัน แล้วก็อย่ามาหาเขาอีก!”เมื่อเห็นว่าคุณย่าซือทำท่าจะเดินหนี สืออวี๋จึงรีบเข้าไปขวางหน้าไว้ “ฉันแค่อยากรู้ว่าตอนนี้ซือเยี่ยนเป็นยังไงบ้าง... เขา... ยังไม่ฟื้นใช่ไหมคะ?”“เกี่ยวอะไรกับเธอ? ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ เขาคงไม่ต้องเจ็บหนักขนาดนี้ ไสหัวไปซะ ที่นี่ไม่ต้อนรับเธอ!”สืออวี๋สูดหายใจเข้าลึก ๆ มองคุณย่าซือด้วยแววตามุ่งมั่นอันแน่วแน่“ถ้าไม่ได้เจอเขา ฉันจะไม่ยอมไปไหนทั้งนั้นค่ะ”“ก็ตามใจ!”คุณย่าซือทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในคฤหาสน์ตระกูลซือสืออวี๋มองบานประตูที่ปิดลงตรงหน้า เม้มริมฝีปากแน่น แล้วยืนนิ่งรออยู่หน้าประตูอย่างเงียบงันพ่อบ้านเดินตามคุณย่าซือเข้ามาในห้องหนังสือ เอ่ยขึ้นด้วยความไม่สบายใจ “นายหญิงครับ ถ้าคุณชายสามฟื้นขึ้นมาแล้วรู้ว่าท่านทำแบบนี้กับคุณสือ... เกรงว่าเธอจะโกรธท่านเอานะครับ...”“ถ้าเขาฟื้นขึ้นมาได้จริง ๆ ต่อให้ต้องแตก
