9.ชอบก็บอกไปเลย

ในเมื่อจัดการเรียบเรียงความคิดตัวเองได้แล้ว สิ่งที่จะต้องทำก็คือการไปที่ไร่พูนสุข

เธอไม่ได้อยากเจอพี่เตลองซ์ แต่ที่ต้องไปที่นั่นเพราะว่าพื้นที่ ที่อลิสาจะตัดใจขายมันอยู่ติดกับไร่พูนสุขพอดี

ในระหว่างที่อลิสากำลังจะเดินออกมาจากออฟฟิต ฟ้าด้านนอกก็เริ่มสว่างแล้ว

“คุณลิสา จะไปไหนแต่เช้าคะ”

อลิสาส่งยิ้มให้พี่นก แม่บ้านของที่นี่

“หนูว่าจะไปที่ไร่พูนสุขค่ะ มีงานที่จะต้องไปคุยที่นั่นพอดี”

“ดะ..เดี๋ยวก่อนค่ะคุณหนู วันนี้เป็นวันพระ ที่ไร่พูนสุขในช่วงเช้าไม่น่าจะมีคนอยู่ เพราะทุกคนน่าจะไปที่วัดกันหมด คุณลิสาเองก็แวะไปที่วัดพร้อมกับคุณยายก่อนสิคะ แล้วค่อยไปคุยงาน”

อลิสาเหลือบมองปฏิทินก็พบว่าวันนี้เป็นวันพระ เธอเดินเข้าไปหาพี่นกเพื่อช่วยแม่บ้านถือกับข้าวมาใส่รถเอาไว้

“ปกติแล้วคนที่นี่จะไปวัดในทุกวันพระเลยใช่ไหมคะ”

พี่นกพยักหน้าเบาๆ

“ใช่แล้วค่ะ ในวันพระ ไม่ว่าจะเป็นคนงานในไร่หรือว่าเจ้าของสวนต่างก็จะต้องเดินทางไปที่วัดก่อน แล้วถึงจะแยกย้ายกันไปทำงาน”

เธอไม่ได้อยู่ที่นี่มานานนับสิบปีเลยสินะ ถึงได้หลงลืมความเป็นอยู่ของคนในหมู่บ้านไปจนเกือบหมดสิ้น

ยายเดินลงบันไดมาพร้อมกับรอยยิ้ม หากดูภายนอกคุณยายอุดมของเธอนั้นยังแข็งแรงมากๆ เลยล่ะ หากว่ายายไม่ได้เป็นอันไซเมอร์ ป่านนี้ยายคงจะกำลังช่วยเธอยื้อไร่นี้จนสุดกำลังเหมือนกัน

แต่การที่ยายเป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกันเพราะว่ายายจะมีความสุขในโลกของยาย ยายเหนื่อยเพราะเธอมามากแล้วมันคงจะถึงเวลาที่เธอต้องทำเพื่อยายบ้าง

“วันนี้ลิสาจะไปวัดกับยายเองนะคะ”

ยายอุดมหัวเราะเบาๆ

“ได้สิๆ ไม่รู้ว่าวันนี้ที่วัดมีข้าวต้มมัดรึเปล่า ลิสาของยายชอบกินข้าวต้มมัดมากเลยนี่ เอาอย่างนี้นะ ในตอนที่เรากลับมาจากวัดแล้วให้ส้มแป้นไปตัดกล้วยมาห่อข้าวต้มดีไหม แบบไม่ใส่ถั่วที่ลิสาชอบไง”

ถึงแม้ว่ายายจะจำเรื่องราวอย่างอื่นไม่ค่อยได้ แต่พอเป็นเรื่องเกี่ยวกับเธอ..ยายกลับจำได้อย่างแม่นยำเลย

“ได้สิคะ ตอนนี้ยายเดินไปขึ้นรถก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวไปสายนะ”

“ว่าแต่ลิสาจะไปชุดนี้เหรอ นี่นก ให้ส้มแป้นหาผ้าถุงให้ลิสาใส่หน่อยสิ ไม่มีผู้หญิงที่ไหนใส่กางเกงไปวัดหรอกนะ”

หลังจากนั้นพี่ส้มแป้นก็ฉุดมือของเธอขึ้นไปบนบ้าน

“วันนี้เป็นวันแรกที่คุณหนูจะเปิดตัวในหมู่บ้านของเรา หลานยายอุดมทั้งทีจะต้องสวยที่สุดในวัดสิคะ”

อลิสาถอนหายใจเบาๆ

“ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้พี่ มือลิสาเจ็บอยู่ด้วย”

“เรื่องนั้นไม่ใช่ปัญหาค่ะ ไฉไลขึ้นมานี่หน่อย”

เมื่อสิ้นเสียงเรียกของพี่ส้มแป้น ไฉไลก็เดินขึ้นมาพร้อมกับผ้าถุงที่ทำจากผ้าไหมและเสื้อสีขาวแขนสั้นที่ทอจากผ้าฝ้าย

“เรื่องนี้ไว้ใจไฉไลได้เลยค่ะป้า ป้าไปส่งคุณยายไปที่วัดก่อนได้เลย เดี๋ยวไฉไลพาคุณลิสาไปเอง”

อลิสารีบดึงเสื้อของพี่ส้มแป้นเอาไว้

“ไปแบบเมื่อวานไม่เอาแล้วนะคะ ลิสาขับรถไม่ได้ด้วยวันนี้ รอไปพร้อมกัน..”

ไฉไลรีบดึงมือของอลิสากลับมา

“วางใจได้เลยค่ะวันนี้หนูขี่จักรยานไฟฟ้ามา หนูพาคุณลิสาไปถึงวัดโดยสวัสดิภาพแน่นอน ไม่เหมือนที่คุณหนูพาลงคลองเมื่อวานหรอก มาเถอะค่ะ มาอาบน้ำจะได้เปลี่ยนเสื้อ”

แล้วเมื่อวานที่ซาเล้งพุ่งลงคลองมันความผิดเธอที่ไหนกันเล่า!! แต่อลิสาก็เลือกที่จะไม่ต่อปากต่อคำกับไฉไลอีกเธอยอมเดินไปอาบน้ำอย่างว่าง่ายถึงแม้ว่าจะลำบากมากก็ตามทีเพราะว่าจะต้องห้ามแขนอีกข้างโดนน้ำ

“เรียกพี่ว่าพี่ก็ได้ค่ะ ไม่ต้องเรียกคุณอะไรหรอก”

ไฉไลจัดการใส่ผ้าถุงให้กับอลิสาด้วยท่าทางคล่องแคล่ว

“ได้ค่ะพี่ พี่ผิวดีจังเลยนะคะ แถมหน้าตาของพี่ก็สวยมากๆ อีกต่างหาก พี่ลิสาไม่มีแฟนเหรอคะ?”

อลิสามองสบตากับไฉไลผ่านกระจกเพราะว่าตอนนี้ไฉไลกำลังม้วนผมของเธอขึ้นไปอยู่

“ไม่มีหรอก..มีแต่แอบชอบเขา”

“อ้าว แล้วพี่ไม่บอกผู้ชายคนนั้นเหรอคะ”

อลิสาขบเม้มริมฝีปาก

“ไม่กล้านะสิ เพราะแบบนั้นคนที่พี่ชอบก็เลยไปแต่งงานกับคนอื่น แล้วความสัมพันธ์ของพี่กับเขาก็เป็นพี่น้องกันไปตลอดกาล ไฉไลหากว่าเรามีคนที่ชอบก็รวบรวมความกล้าไปสารภาพรักกับเขาซะนะ อย่าขี้ขลาดแบบพี่”

ไฉไลบรรจงติดดอกกาสะลองสีขาวลงไปบนผมของพี่ลิสาที่ม้วนขึ้นมา เมื่อวานตอนที่เธอเห็นพี่ลิสาครั้งแรก บอกได้คำเดียวเลยว่าคำพูดของป้าส้มแป้นไม่เกินจริงที่ว่าหลานของคุณยายอุดม สวยเหมือนนางงาม สวยแบบที่เธอเป็นผู้หญิงด้วยกันยังอดตะลึงไม่ได้เลย และเพราะพี่ลิสามาจากกรุงเทพ เธอก็เลยคิดว่าพี่ลิสาจะหยิ่งและเข้าถึงยาก แต่ไม่เลยพี่ลิสาคนสวยเป็นกันเองมากกว่าที่คิดเอาไว้ซะอีก

“หนูยังไม่มีคนที่ชอบหรอกค่ะ”

อลิสาหรี่ตามองหน้าไฉไล

“แล้วพ่อหนุ่มคนเมื่อวานล่ะ สาบานว่าไม่ได้ชอบเขา?”

“โห..ให้สาบานเลยเหรอพี่ หนูแค่แอบๆ ปลื้ม แต่คุณออสก้าร์เป็นหลานของคุณปู่สุข ไร่พูนสุข หนูที่เป็นลูกหัวหน้าคนงานกับเขา..มันต่างกันไปหน่อยไหมพี่”

อลิสารีบหันหน้าไปหาไฉไล เธอยกมือขึ้นมาจับไหล่ของไฉไลเอาไว้

“มีแค่ความรักในวัยเรียนเท่านั้นแหละที่ไม่ต้องกังวลเรื่องอื่น ถ้าชอบเขาก็พุ่งใส่เลยสิไฉไล เรื่องฐานะหรือความแตกต่าง ให้มันเป็นเรื่องของอนาคตในตอนที่เราโตกว่านี้”

ไฉไลยกมือขึ้นมาปิดปาก

“พี่นี่เป็นนางฟ้าชัดๆ เลย นอกจากจะสวยแล้วยังใจดีอีกด้วย ไฉไลจะช่วยพี่ลิสาทุกอย่างทุกเรื่องเลยค่ะ”

อลิสาหัวเราะเบาๆ เธอมองตัวเองในกระจกอีกครั้งเพื่อตรวจดูความเรียบร้อย ไม่ค่อยได้เห็นตัวเองในแบบนี้เท่าไหร่

ปกติเธอจะใส่ชุดเดรสและใส่ส้นสูงแหลมๆ เพื่อเสริมความมั่นใจให้ตัวเองในเวลาทำงาน แต่พอมาสวมผ้าถุงกับเสื้อผ้าฝ้ายแบบนี้..

เหมือนกับว่านี่คือตัวตนที่แท้จริงของอลิสา ที่ผ่านมาล้วนแล้วแต่เป็นภาพลวงตาทั้งนั้น

“พี่คะ ตอนนี้เราควรจะรีบไปวัดนะคะเดี๋ยวจะสาย”

อลิสาพยักหน้าก่อนจะรีบเดินตามไฉไลเพื่อลงไปชั้นล่าง จนมาพบกับจักรยานไฟฟ้าสีชมพู

“ปลอดภัยแน่นอนค่ะ หนูขี่ไปเรียนทุกวัน”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นอลิสาจังนั่งลงที่เบาะด้านหลัง ไฉไลยกยิ้มก่อนจะเริ่มบิดคันเร่งจักรยานไฟฟ้าคู่ใจของเธอ

วัดอยู่ไม่ไกลจากไร่อุดมรักเท่าไหร่ และดูเหมือนเราจะมาสายพอสมควรเพราะเมื่อมาถึงที่วัด คนก็นั่งกันเต็มศาลาแล้ว