บทที่ 3

อวี๋เนี่ยนนั่งเครื่องบินจากฐานทัพโดยตรงไปยังฐานทัพในเมืองหลวง มีทหารประจำการรออยู่ที่นั่นแล้ว และพาเธอไปยังสำนักงานของผู้บัญชาการฐานทัพเมืองหลวง

อวี๋เนี่ยนเข้าไปในสำนักงาน บนโซฟามีคนนั่งอยู่ไม่กี่คน อวี๋เนี่ยนกวาดตามองไปรอบหนึ่ง มีผู้บัญชาการฐานทัพหลินหงจวิน เสนาธิการฐานทัพเจิ้งเสียง และยังมีอีกคนหนึ่งที่เธอไม่รู้จัก

“สวัสดีค่ะ ผู้บัญชาการหลิน ผู้บัญชาการเจิ้ง อวี๋เนี่ยนมารายงานตัวค่ะ”

ผู้บัญชาการหลินเป็นสหายร่วมรบกับพ่อเฒ่าหลี่ ก็ถือว่าเห็นอวี๋เนี่ยนเติบโตมา เขามองอวี๋เนี่ยนด้วยรอยยิ้มอารมณ์ดี

“ยัยหนูคนนี้ ในที่สุดก็มาได้สักที แม้แต่คำว่าปู่ก็เรียกไม่เป็นแล้วหรือไง?”

พูดจบก็ชี้ไปที่ชายวัยกลางคนที่นั่งอยู่บนโซฟา

“ท่านนี้คือเว่ยกัง ผู้อำนวยการสำนักงานความมั่นคงแห่งชาติ”

อวี๋เนี่ยนพยักหน้าให้ชายวัยกลางคน

“สวัสดีค่ะ ผู้อำนวยการเว่ย”

ผู้บัญชาการหลินตบบ่าอวี๋เนี่ยน

“ยัยหนูเนี่ยน ท่านนี้จะเป็นหัวหน้าของเธอในอนาคต หน่วยงานความปลอดภัยทางไซเบอร์ที่ให้เธอไปจัดตั้งนั้นขึ้นตรงกับสำนักงานความมั่นคงแห่งชาติ”

เว่ยกังมองการปฏิสัมพันธ์ระหว่างชายชราและเด็กสาวตรงหน้า ผู้บัญชาการอาวุโสคนนี้แสดงออกชัดเจนว่ากำลังหนุนหลังเธออยู่ มองประเมินเด็กสาวที่สวยเกินบรรยายตรงหน้า

“หัวหน้าอวี๋ ผมได้ยินชื่อเสียงของคุณมานานแล้ว สมกับคำว่าวีรบุรุษย่อมปรากฏแต่เยาว์วัยจริง ๆ”

ไม่รอให้อวี๋เนี่ยนได้ตอบอะไร ผู้บัญชาการหลินก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน

“นี่เหล่าเว่ย นายได้เพชรเม็ดงามไปเต็ม ๆ เลยนะ เด็กคนนี้น่ะขี้เกียจจะตาย จะให้เธอขยับสักทีนี่ไม่ใช่ง่าย ๆ เลย”

อวี๋เนี่ยนกลอกตาอย่างไม่ค่อยงามนัก ไม่อยากต่อปากต่อคำกับเฒ่าทารกคนนี้ หันไปพูดกับเว่ยกังแทน

“ผู้อำนวยการเว่ยชมเกินไปแล้วค่ะ ต่อไปยังต้องให้ท่านชี้แนะอีกเยอะ”

ผู้บัญชาการหลินมีท่าทีพึงพอใจ “ยัยหนูเนี่ยนของเราโตแล้ว พูดจาตามมารยาทสังคมเป็นแล้วด้วย”

แล้วก็หันไปพูดกับเจิ้งชานคล้ายกำลังบ่นอยู่

“พวกเพื่อนเก่าไม่กี่คนนั้นกลัวว่าเด็กคนนี้จะโดนเอาเปรียบ พูดซ้ำ ๆ อยู่ทุกวันจนหูฉันด้านหมดแล้ว”

อวี๋เนี่ยนหมดคำจะพูด เธอแค่ไม่ชอบเข้าสังคมเฉย ๆ ไม่ได้เป็นคนโง่ไหม?

เว่ยกังหัวเราะตาม คิดในใจว่าอวี๋เนี่ยนคนนี้มีคนหนุนหลังมากมายเหลือเกิน เขาไม่กล้าคิดเลยว่าเพื่อนเก่าที่ผู้บัญชาการหลินพูดถึงจะเป็นแค่คนแก่ธรรมดา ๆ

โชคดีที่เขาไม่ได้คิดจะทำให้ลูกน้องใหม่คนนี้ลำบาก ไม่อย่างนั้นใครจะออกฤทธิ์ใส่ใครก่อนก็ไม่รู้เหมือนกัน!

หลังจากทักทายกันเสร็จ ผู้บัญชาการหลินก็ย้ำหลายครั้งให้อวี๋เนี่ยนไปกินมื้อเย็นที่บ้านของเขา จากนั้นจึงปล่อยให้เธอกับเว่ยกังจากไป ทั้งสองคนเดินทางไปที่สำนักงานความมั่นคงแห่งชาติเพื่อหารือเรื่องหน่วยงานความปลอดภัยทางไซเบอร์

หน่วยงานความปลอดภัยทางไซเบอร์ตั้งอยู่ที่ตึกใหญ่หลังสุดของสำนักงานความมั่นคงแห่งชาติ ถูกกั้นล้อมไว้เป็นพื้นที่แยกต่างหาก ไม่ได้เข้าออกร่วมกับสำนักงานความมั่นคงแห่งชาติ

แม้จะขึ้นตรงกับสำนักงานความมั่นคงแห่งชาติ แต่จริงๆ แล้วถือเป็นหน่วยงานแยกต่างหาก เพราะอวี๋เนี่ยนอายุยังน้อย ถ้าจะตั้งเป็นหน่วยงานอิสระเลยก็จะโดดเด่นเกินไป จึงต้องขึ้นอยู่ภายใต้สำนักงานความมั่นคงแห่งชาติ

เว่ยกังเข้าใจเรื่องพวกนี้ดี จึงให้เกียรติอวี๋เนี่ยนอย่างมาก ราวกับทั้งสองอยู่ในระดับเดียวกันเลยทีเดียว ไม่เหมือนกับการปฏิบัติต่อผู้ใต้บังคับบัญชาเลย

นอกจากอวี๋เนี่ยน ครั้งนี้ได้คัดเลือกยอดฝีมือสิบคนจากแต่ละฐานทัพมาประจำตำแหน่งเรียบร้อยแล้ว นี่คือทีมงานเริ่มต้นของหน่วยงานความปลอดภัยทางไซเบอร์ และจะค่อย ๆ ขยายเพิ่มในภายหลัง

ระหว่างทาง เว่ยกังได้เตือนอวี๋เนี่ยนอย่างอ้อม ๆ ว่ากลุ่มคนที่ถูกคัดมานี้เป็นพวกอัจฉริยะทั้งหมด แต่ละคนค่อนข้างมีความทะนงตัว เขากลัวว่าอวี๋เนี่ยนอาจจะคุมพวกเขาไม่อยู่

พอไปถึง เว่ยกังก็พบว่าตัวเองคิดมากไป เพราะกลุ่มคนนั้นมองอวี๋เนี่ยนเหมือนกับมองไอดอล ต่างก็เรียกเธอว่าหัวหน้าอย่างนอบน้อม แทบจะยกอวี๋เนี่ยนขึ้นบูชาเหมือนบรรพบุรุษเลยทีเดียว

พวกอัจฉริยะล้วนหยิ่งผยอง แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าความแข็งแกร่งที่แท้จริง ความหยิ่งนั้นก็ไร้ความหมาย

คนกลุ่มนี้โดยพื้นฐานก็โดนอวี๋เนี่ยนบดขยี้มาแล้ว จึงยกย่องและนับถืออวี๋เนี่ยนอย่างแท้จริง

เมืองหลวงไม่ได้ต่างจากที่อื่นเลย ในฐานะศูนย์กลางอำนาจ ทุกเรื่องราวล้วนซับซ้อนและยุ่งเหยิงไปหมด

แม้จะมีพื้นฐานที่ย้ายมาจากฐานทัพ แต่ก็ยังมีอีกหลายจุดที่ต้องปรับแก้ ในเมื่อทำแล้ว ก็ต้องทำให้ดีที่สุด

อวี๋เนี่ยนพาทีมปิดตายตัวเองอยู่แต่ในหน่วยงานโดยไม่ออกไปไหน ยุ่งกันอยู่กว่าสองเดือน ถึงทำให้หน่วยนี้เริ่มเข้าที่เข้าทางได้

หน่วยงานความมั่นคงทางไซเบอร์ถูกแยกออกมาจากฐานทัพ แม้จะขึ้นตรงกับสำนักงานความมั่นคงแห่งชาติ แต่ก็ไม่ได้อยู่ภายใต้การควบคุมของสำนักงานฯ โดยตรง รายงานตรงผ่านระบบออนไลน์ บางเรื่องยิ่งคนรู้น้อยยิ่งดี

อวี๋เนี่ยนไปพบผู้บัญชาการหลินที่ฐานทัพก่อน แล้วผู้บัญชาการหลินก็พาเธอนั่งรถไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง ซึ่งมีการคุ้มกันแน่นหนาด้วยอาวุธปืนพร้อมกระสุนจริง

หลังจากตรวจสอบตัวตนอย่างละเอียดหลายชั้น จึงได้พบกับสองคนที่รับผิดชอบด้านหน่วยงานความปลอดภัยทางไซเบอร์ของประเทศโดยตรงแสดงให้เห็นถึงความสำคัญต่อแผนกนี้ได้เป็นอย่างดี

ภายในห้องประชุมเล็ก ผู้บัญชาการหลิน ผู้บัญชาการเบอร์สอง และเลขาธิการรัฐสภากัวจงเสียง ทั้งสามคนกำลังเปิดดูข้อมูลที่อวี๋เนี่ยนส่งให้

ไม่ว่าจะเป็นความรวดเร็วในการจัดตั้งหน่วยงานความปลอดภัยทางไซเบอร์โดยอวี๋เนี่ยน หรือภาพรวมการครอบคลุมของหน่วยงานในรายงาน ก็เพียงพอที่จะทำให้ทุกคนตกตะลึงกันไปตาม ๆ กัน

และยังได้รู้จักความสามารถในระดับลึกของหัวหน้าอวี้อายุน้อยคนนี้มากขึ้นอีกด้วย

หลังประชุมเสร็จ หลายคนเตรียมตัวออกจากห้อง ผู้บัญชาการเบอร์สองลุกขึ้นยืน

“คนหนุ่มสาวนี่น่ากลัวจริง ๆ เสี่ยวอวี๋เก่งมาก ตั้งใจทำงานดี ๆ ล่ะ ถ้ามีอุปสรรคอะไรก็มาหาผมได้เลย”

เขาสั่งให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยแลกเปลี่ยนช่องทางติดต่อส่วนตัวของเขากับอวี๋เนี่ยนเรียบร้อยแล้ว

ผู้บัญชาการหลินสบตากับกัวจงเสียงแวบหนึ่ง เข้าใจความหมายของอีกฝ่ายทันที

ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด ผู้บัญชาการเบอร์สองก็น่าจะเป็นผู้สืบทอดตำแหน่งคนต่อไป อายุของเขายังสามารถดำรงตำแหน่งได้อีกหลายสมัย ความหมายนี้ชัดเจนว่าเขาต้องการผลักดันให้อวี๋เนี่ยนพัฒนาเป็นคนใน

เหตุผลที่อวี๋เนี่ยนสามารถนั่งอยู่ในตำแหน่งนี้ได้ทั้งที่อายุยังน้อย นอกจากความสามารถแล้ว ก็เป็นเพราะเหตุผลด้านการถ่วงดุลอำนาจด้วยเช่นกัน

ที่สำคัญที่สุดคือเธอมาจากฐานทัพ ไม่สังกัดฝ่ายใด ไม่มีความเกี่ยวข้องกับกลุ่มอำนาจใดในเมืองหลวง จึงสามารถจัดการบางเรื่องได้อย่างเป็นกลางมากกว่า

นี่ก็เป็นเหตุผลว่าทำไมก่อนหน้านี้ความปลอดภัยทางไซเบอร์จึงอยู่ภายใต้การดูแลของฐานทัพมาตลอด เพราะฐานทัพมีลักษณะปิดกั้นคนนอก บางคนจึงสอดมือเข้าไปไม่ได้

ในยุคดิจิทัลแบบนี้ พวกเขาได้รับข้อมูลดิบโดยตรง หรือก็หมายความว่าพวกเขามีอำนาจควบคุมความเป็นความตายของคนจำนวนไม่น้อย

ดังนั้นตำแหน่งนี้จึงต้องระมัดระวังอย่างถึงที่สุด เพราะกลัวว่าจะถูกฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งล่อลวงหรือใช้ประโยชน์

ตัวตนอวี๋เนี่ยนถูกเก็บเป็นความลับขั้นสูง ปกติแล้วไม่ได้อยู่ในหน่วยงานความปลอดภัยทางไซเบอร์ กลุ่มอำนาจต่าง ๆ อยากติดต่อเธอก็ไม่ง่ายนัก

ในครั้งนี้อวี๋เนี่ยนแสดงผลงานได้โดดเด่นมาก และยังได้รับความสนใจจากผู้บัญชาการเบอร์สอง ถือว่าเธอได้ครอบครองตำแหน่งนี้อย่างมั่นคงแล้ว

หลายคนออกจากที่พักของผู้บัญชาการเบอร์สอง ผู้บัญชาการหลินไปส่งอวี๋เนี่ยนกลับ

“ยัยหนู ต่อให้ไม่มีตาแก่อย่างพวกเราหนุนหลัง คราวนี้เธอก็ได้แล้วแน่”

ผู้บัญชาการหลินรู้สึกประทับใจเล็กน้อย ความกังวลของพวกเขานั้นเกินความจำเป็นไป เพราะอวี๋เนี่ยนทำได้ดีมาก

“วางใจเถอะค่ะ”

ในเมื่อได้ทำแล้ว เธอก็จะไม่ยอมให้ใครมาชิงสิ่งที่เป็นของเธอไปง่าย ๆ แน่นอน

“ตรงนี้จัดการเรียบร้อยแล้ว ถึงเวลาที่จะเริ่มจัดการเรื่องไปเรียนแล้วใช่ไหม?”

เห็นสีหน้าที่เคยนิ่งสงบของอวี๋เนี่ยนเริ่มเผยรอยร้าวเล็ก ๆ ทำให้สีหน้าของเธอดูมีชีวิตชีวาขึ้นทันที

ผู้บัญชาการหลินคิดอย่างแสบ ๆ เล็กน้อยว่า นี่สิถึงจะถูกต้อง มีลักษณะของเด็กวัยยี่สิบ

เมื่อก่อนวัน ๆ ทำตัวเคร่งขรึมเหมือนคนแก่ ไม่มีความสดใสเอาเสียเลย แบบนี้ควรไปมหาวิทยาลัยให้ได้ซึมซับบรรยากาศของหนุ่มสาวบ้าง

“ไม่ต้องเตือนหนูแล้ว อีกนานกว่าจะเปิดเทอม หนูไปเรียนแน่นอน!”

คำพูดนี้มีความกัดฟันพูดเล็กน้อย ตาแก่นี่ต้องจงใจแน่ ๆ

หลังจากกลับไปจัดการงานที่หน่วยงานความปลอดภัยทางไซเบอร์เรียบร้อยแล้ว อวี๋เนี่ยนก็เตรียมตัวไปตระกูลเสิ่น ก่อนจะหาบ้านพักอยู่

เธอไม่อยากอยู่หอ แต่จะอยู่ที่หน่วยงานก็คงไม่ได้ จะให้เดินทางไปกลับทุกวันก็คงไม่ไหว เลยคิดจะหาบ้านเช่าใกล้ ๆ มหาวิทยาลัยแทน