บทที่ 285

รูม่านตาฟู่ซือเหยียนหดตัวอย่างรุนแรง ก้าวเท้าวิ่งพุ่งเข้าไป…

เปลวเพลิงกลืนกินเสิ่นชิงซูและชุดแต่งงานไปจนหมดสิ้น

“เสิ่นชิงซู!”

ฟู่ซือเหยียนตกใจตื่น แหงนมองเพดาน หัวใจเต้นระรัว หายใจหอบแฮ่ก

“คุณชายฟู่” เส้าชิงเห็นเขาฟื้นขึ้นมา ก็รีบเข้าไปแสดงความเป็นห่วง “ในที่สุดคุณก็ฟื้นสักที”

เมื่อเห็นเส้าชิง ฟู่ซือเหยียนก็รู้สึกตัวอย่างเต็มที่

ที่แท้ก็ฝันไป

เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ เอามือยันเตียงลุกขึ้นนั่ง

กวาดตามองห้องผู้ป่วยที่ไม่คุ้นเคย ฟู่ซือเหยียนกดบริเวณหว่างคิ้วที่ปวดตุบ ๆ “ฉันเป็นอะไรไปน่ะ?”

“วันนั้นจู่ ๆ คุณก็กระอักเลือดเป็นลมไปแล้วหลังจากนั้นก็เป็นไข้สูงไม่ลดเลย สลบไปสามวันสามคืนน่ะครับ”

สามวันสามคืน?

ฟู่ซือเหยียนรู้สึกหนักอึ้งขึ้นมาในใจทันที “แล้วเสิ่นชิงซูล่ะ?”

“คุณเสิ่น…” เส้าชิงก้มหน้า “เช้าวันนี้คุณเสิ่นเผาไปแล้วครับ ตอนนี้น่าจะกำลังทำพิธีฝังแล้ว”

“นายว่าอะไรนะ?!”

ฟู่ซือเหยียนดึงผ้าห่มออกลงจากเตียงทันที “ใครอนุญาตให้พวกนายเผาเธอกัน!”

เส้าชิงตอบอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ “เรื่องงานศพคุณเสิ่น อาจารย์ไป๋กับอาจารย์เจี่ยงเป็นคนจัดการครับ”

“ฉันไม่เชื่อ!”

ฟู่ซือเหยียนผลักเส้าชิงออก เด