6. ปรับเปลี่ยนความคิด

“เอาเป็นว่าวันนี้เธอกลับไปก่อนแล้วกันเดี๋ยวฉันเรียกคนรถให้ ส่วนเรื่องงานก็พักไปก่อน แต่อีกสามวันฉันจะไปเอาคำตอบว่าเธอยังอยากจะทำงานนี้อยู่ไหม ถ้าไม่ฉันจะหางานอื่นให้ทำแทน” ธนัทพูดขึ้นหลังจากที่บรรยากาศในห้องตกอยู่ในความเงียบมาพักใหญ่ เขาจึงเสนอให้ณดลได้กลับไปคิดทบทวนตัวเองโดยที่ไม่ว่าณดลจะเลือกทางไหนเขาพร้อมที่จะสนับสนุน ขอแค่ให้ณดลสบายใจและยังอยู่กับเขาก็พอ

“คุณธนัทอย่าไล่ผมเลยนะครับ”

“ฉันไม่ได้ไล่แค่อยากให้เธอได้คิดทบทวนว่าจะเอายังไงต่อ ฉันไม่ว่าอะไรถ้าหากเธอไม่อยากทำงานนี้ ฉันจะหางานอื่นให้” ธนัทบอก

“ขอโทษนะครับที่ผมมันไม่ได้เรื่อง ถึงที่ผ่านมาจะเจอแต่คำพูดดูถูกแบบนี้มาตลอดแต่ผม...ก็ไม่ชินกับมันสักที ตอนแรกผมก็ไม่ได้อยากทำงานนี้แต่เพราะคำพูดของคุณ ทำให้ผมอยากจะลองพัฒนาตัวเองให้ดีขึ้น อยากทำให้คุณภูมิใจที่เลือกให้โอกาสคนอย่างผม”

“ถึงผมจะตัวใหญ่เหมือนคิงคองแต่ใจผมมันจิ๊ดเดียวทั้งใจเซาะและก็ขี้กลัว…ที่กลัวที่สุดคือการที่ทำให้คนที่เชื่อมั่น เชื่อใจในตัวผมผิดหวัง ซึ่งมันเคยเกิดขึ้นและจบลงไม่ดีนักสาเหตุก็เพราะความโง่ของผมเอง ทำให้ผมกลัวว่าจะทำให้คุณผิดหวัง กลัวว่าจะทำให้คุณต้องอายเพราะเลือกคนสภาพแบบนี้มาอยู่ข้างๆ” ณดลพูดความกังวลและความในใจออกมาพร้อมสองมือที่ยกขึ้นเช็ดน้ำตา เขาไม่เข้าใจว่าทำไมอยู่ๆถึงร้องไห้ออกมาต่อหน้าธนัทได้ ทั้งที่ผ่านมาแม้จะรู้สึกแย่แค่ไหนเขาก็อดทนกลั้นน้ำตาไว้ได้อยู่เสมอ ก่อนที่จะตัดสินใจเล่าเรื่องในอดีตที่เป็นปมในใจให้กับธนัทฟัง

“ไม่ต้องกังวลเลยว่าฉันจะผิดหวังเพราะฉันรับรู้ในทุกความพยายามของเธอ จากที่ฟังเธอเล่าเขาคนนั้นอาจจะคาดหวังในตัวเธอมากเกินไป พอไม่ได้ดั่งที่หวังก็เลยพาล คนเรามีความถนัดที่แตกต่างกัน งานที่เขาให้เธอทำอาจจะไม่ใช่งานที่ถนัดแต่มันก็ไม่ได้ล้มเหลวนิ เธอแค่ทำออกได้แล้วแต่ยังไม่ได้ดีมากพอให้เขาพอใจ”

“การที่จะปรับเปลี่ยนความคิดและจัดการความกังวลที่เธอมีอยู่อาจจะต้องใช้เวลา แต่ถ้าเธออยากเปลี่ยน ฉันก็พร้อมที่จะช่วยนะ” ธนัทบอกด้วยรอยยิ้ม

หัวใจดวงน้อยของณดลเต้นระรัวไม่เป็นจังหวะกับรอยยิ้มนั้น…มันช่างอบอุ่นและชวนให้หวั่นไหว

“คุณธนัทครับ…ผมอยากปรับเปลี่ยนความคิด ผมอยากเอาชนะตัวเอง ผมอยากเป็นคนที่เก่งขึ้น ผมอยากพัฒนาตัวเองครับ” ณดลรู้สึกดีขึ้นที่ได้พูดคุยกับธนัท

“ได้สิ”

“คุณธนัทจะให้ผมทำงานต่อใช่ไหมครับ”

“ถ้าเธอต้องการ ฉันก็ไม่มีปัญหา”

“ข…ขอบคุณนะครับ” ณดลยกมือไหว้

“ไม่ต้องยกมือไหว้หรอก แค่ขอบคุณกันเฉยๆก็พอ”

“แต่คุณธนัทอายุมากกว่าผมนี่ครับ” ธนัทรู้สึกเจ็บจี๊ดทันทีที่ได้ยิน ไม่คิดว่าณดลคนซื่อจะพูดแบบนี้ออกมา เป็นเหมือนการตอกย้ำว่าเขานั่นแก่กว่าอย่างสุภาพ

“ฉันแค่สาม…สามสิบสี่”

“แต่ผมยี่สิบเจ็ด…”

“ฮึ่มม...นั่นแหละไม่ต้องไหว้ เราคนกันเอง”

“แต่คุณดูดีมากเหมือนอายุยี่สิบต้นๆอยู่เลย”

“จริงเหรอ”

“จริงสิครับ หน้าผมยังดูแก่กว่าคุณอีก” ณดลพูดติดตลก

“เธอก็น่ารักนะ ไม่ได้ดูแก่กว่าวัยซะหน่อย” ธนัทไม่พูดเปล่าแต่กลับขยับเคลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้แล้วใช้สายตามองพิจารณาใบหน้าของณดลที่ไม่ว่าใครจะมองว่ายังไงแต่สำหรับเขาคนตรงหน้านี้น่ารักและน่าจับฟัดเป็นที่สุด

“คุณธนัทพูดให้ผมรู้สึกดีอีกแล้ว”

“ฉันพูดจริง แต่ถ้าเธอกังวลฉันมีทางออก”

“ทางออก?”

“ใช่ กลับบ้านไปเดี๋ยวก็รู้”

“บอกเลยไม่ได้เลยเหรอครับ” ณดลทำตาปริบๆ

“ไม่ได้ เดี๋ยวไม่ตื่นเต้น”

“ก็ได้ครับ”

บรรยากาศในการทำงานของณดลดูผ่อนคลายขึ้นอย่างเห็นได้ชัดแถมยังดูกระตือรือร้นมากขึ้นกว่าเดิม แม้จะทำงานผิดบ้างแต่ธนัทก็เลือกที่จะถามว่าณดลเข้าใจแบบไหนและช่วยพูดอธิบายให้เจ้าตัวเข้าใจได้อย่างถูกต้อง

“ณดลเดี๋ยวเอาแฟ้มเอกสารเล่มนี้ไปให้คุณดวงใจแผนกบัญชี ไปถูกไหม”

“แผนกบัญชีชั้นสองอยู่ทางขวามือตอนออกจากลิฟท์ครับ” ณดลอ่านจากที่เขาจดไว้ในสมุดว่าแผนกไหนอยู่ตรงไหนบ้าง

“เก่งมาก” ณดลยิ้มออกมาเมื่อถูกชม ก่อนจะลุกขึ้นหยิบเอาแฟ้มเอกสารและเดินออกไป

แผนกบัญชี

“ขออนุญาตครับ ผมเอาแฟ้มเอกสารมาคืนให้คุณดวงใจ ไม่ทราบว่าคือคุณคนไหนเหรอครับ” ณลเปิดประตูเข้าไปพร้อมกับเอ่ยถามด้วยความสุขภาพ

“นายไม่รู้เหรอว่าคือคนไหน” หญิงสาววัยกลางคนหนึ่งพูดขึ้น

“ขอโทษด้วยครับ ผมพึ่งมาทำงานวันนี้วันแรกเลยยังจำไม่ค่อยได้ว่าใครเป็นใครบ้าง” ณดลบอก

“งั้นก็รู้ไว้นะว่าฉันชื่อดวงใจนั่งอยู่ที่โต๊ะนี้ แต่ครั้งหน้าเวลาเอาเอกสารมาให้รบกวนวางไว้ที่โต๊ะหน้าห้องดีกว่าไม่ต้องเข้ามาข้างในมันเหม็นสาป” ดวงใจบอกก่อนจะตามมาด้วยเสียงหัวเราะของคนอื่นๆในแผนก

“ได้ครับ…งั้นผมเอาวางไว้ที่โต๊ะตรงนี้นะครับ” ณดลเดินเอาแฟ้มเอกสารมาวางที่โต๊ะหน้าประตูห้องตามที่ดวงใจบอกก่อนจะกลับไปทำงานต่อ

“นี่! แกกวนประสาทฉันเหรอ เมื่อกี้ก็ยืนอยู่ข้างฉันก็เอาให้ฉันเลยสิ ที่ฉันบอกให้วางตรงนั้นคือครั้งหน้า!!” ดวงใจโวยวายแต่ณดลก็ไม่สนใจ

“กลับมาแล้วครับ” ณดลเปิดประตูห้องเข้ามากก็เห็นธนัทกำลังนั่งคุยอยู่กับนที

“อ้าว เด็กเดินเอกสารกลับมาแล้ว” นทีพูดแซว

“ถึงจะเดินเอกสารครั้งแรกแต่ก็ส่งเอกสารถึงที่หมายนะครับ” ณดลบอก

“ได้เดินทั้งวันแน่…เชื่อพี่” นทีบอกจากประสบการณ์

“ดีเลยครับ ผมชอบเดินไปเดินมานั่งในห้องแอร์นานๆผมแอบง่วง”

“ง่วงก็นอนสิ ที่โซฟามีหมอนมีผ้าห่มให้” ธนัทบอกอย่างเอาใจ

“บริการดีจริงๆ” นทีพูดแซวเบาๆ

“เอ่อคือ…ผมมีเรื่องอยากจะถามหน่อยน่ะครับ”

“ว่ายังไง/เรื่องอะไรเหรอ” ธนัทกับนทีพูดพร้อมกัน

“คือ…ตัวของผมมีกลิ่นเหม็นไหมครับ” ณดลคนซื่อถามออกมาเพราะคิดมากกับคำพูดของดวงใจที่พูดใส่ว่าเหม็นสาป

“เหวอ!!” นทีร้องเสียงหลงด้วยความตกใจเมื่อเขาทำท่าจะลุกขึ้นไปช่วยพิสูจน์กลิ่นให้กับณดลแต่กลับถูกเจ้านายขี้หวงดึงเสื้อด้านหลังไว้ก่อนจะกระซิบให้กลับไปที่ห้องทำงานของตัวเอง

“มานี่ ฉันดมให้” ธนัทลุกขึ้นและแทรกตัวมายืนใกล้ณดลทันที ส่วนนทีก็ขอตัวกลับไปทำงานต่อทิ้งให้ณดลมองตามอย่างไม่เข้าใจแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรเพราะคิดว่านทีอาจจะมีงานด่วน

“ไม่เห็นจะเหม็นเลย มีแต่กลิ่นเหมือนแป้งเด็ก หอมอ่อนๆ” ธนัทไม่พูดเปล่าอาศัยจังหวะนี้แอบสูดดมกลิ่นหอมจากซอกคอของณดลไปด้วย

“จริงนะครับ แล้วทำไมเขาถึงบอกว่าเหม็นสาปตอนที่ผมเข้าไปในแผนก ผมก็พยายามดมแต่ก็ไม่ได้กลิ่นอะไร”

“ใครเป็นคนพูด” ธนัทถามด้วยน้ำเสียงที่ดูไม่พอใจ

“คุณดวงใจบอกตอนที่เอาเอกสารเข้าไปให้ครับ เธอบอกว่าครั้งหน้าให้เอาเอกสารวางไว้ที่โต๊ะหน้าห้องแทนไม่ต้องเดินเข้ามาในแผนก” ณดลเล่าตามความจริง

“จิ๊! อาจจะเป็นกลิ่นอับของแอร์ในแผนกก็ได้ เธออย่าคิดมากเลย ฉันดมแล้วตัวเธอมีแต่กลิ่นหอมของแป้งเด็ก” ธนัทบอกและเหมือนณดลจะไม่รู้ว่าถูกอีกฝ่ายพูดแซะ

“โล่งอกไปที”

“เอาอะไรมาตัวเหม็น”

“ผมกังวัลแทบแย่กลัวว่าตัวจะเหม็น แต่ก็สงสัยอยู่ว่าจะเหม็นได้ไงเพราะทำงานอยู่ในห้องแอร์เย็นๆแบบนี้ไม่ได้ไปแบกอิฐแบกปูนกลางแดดเหมือนเมื่อก่อนซะหน่อย”

“แต่ตอนที่เธอไปช่วยงานตาทองจนเหงื่อท่วมตัว ฉันก็ไม่ได้กลิ่นอะไรนะ”

“จริงเหรอครับ ผมกังวัลน่ะครับกลัวว่าตัวเหม็นแล้วคนเขาจะรังเกียจ”

“กังวลมากเกินไปแล้ว”

วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ธนัทบอกว่าจะมากินมื้อเย็นด้วยแต่ขอเวลาไปอาบน้ำและทำธุะส่วนตัวให้เรียบร้อยก่อนแล้วจะมาหา ณดลจึงเอาของกินที่ซื้อมาเทใส่จานแล้วเอาไปอุ่นร้อนที่โรงครัวรอ แต่ก็ไม่วายถูกพวกแม่ครัวที่โรงครัวพูดแซะ

“แดกไม่ได้แล้วมั้งพวกข้าวแกงที่กูทำ”

“อย่างว่าแหละ คงไม่เคยได้แดกอะไรดีๆ พอคุณเขาเมตตาทำทานซื้อให้กินก็ต้องรีบแดกเพราะไม่รู้ว่าวันไหนจะโดนเฉดหัวทิ้ง”

ณดลเลือกที่จะไม่สนใจคำพูดเหล่านั้น เขารีบอุ่นให้เสร็จและรีบพาตัวเองกลับมารอธนัทในห้อง

“ผมอุ่นกับข้าวเสร็จพอดีเลยครับ”

“ฉันมีของเล่นมาด้วย พร้อมกับของหวานแสนอร่อย” ธนัทชูมือทั้งสองข้างขึ้น ข้างซ้ายถือกระเป๋าใบเล็ก ส่วนข้างขวาถือถุงชานมไข่มุกร้านดังกับเครปเค้กกล่องใหญ่

“ของกินเยอะมาก ผมต้องขยายเอวกางเกงเพิ่มสักหน่อยแล้วละครับ”

“ไม่อ้วนหรอก เธอออกกำลังกายทุกเช้านี่”

“เห็นเหรอครับ”

“ฉันก็ตื่นมาออกเหมือนกัน แต่ออกในห้องมีเครื่องออกกำลังกายหลายอย่างเลย เธอสนใจมาออกด้วยกันไหม” ธนัทลองชวนเพื่อสำเร็จ

“ไม่ดีกว่าครับ ตรงนั้นเป็นพื้นที่ส่วนตัวของคุณ” ณดลปฏิเสธด้วยความเกรงใจ

“ฉันอนุญาต”

“ผมเล่นไม่เป็นแล้วก็กลัวว่าจะไปทำของคุณพังด้วย” ณดลบอกเหตุผล

“ฉันสอนเอง” ธนัทพยายามเสนอตัวเต็มที่แต่ณดลก็ยังคงปฏิเสธจึงได้แต่จำยอมเพราะไม่อยากบังคับกลัวจะสร้างความอึดอัดให้กับอีกฝ่าย

“มาๆ มากินของอร่อยกันดีกว่า คอหมูย่างของโปรดของใครกันนะ” ธนัทพาเปลี่ยนเรื่อง

“ของโปรดผมครับ!” ณดลรีบตอบ

“เชื่อแล้วว่าของโปรด” ธนัทยิ้มขำอย่างเอ็นดู

“เถ้าแก่คนเก่าเคยซื้อมาเลี้ยงแล้วผมชอบมากแต่พอจะซื้อกินเอง ผมก็เสียดายตังค์ถึงมันจะราคาไม่ได้แพงขนาดนั้นแต่สำหรับคนที่รายได้ไม่แน่นอนอย่างผมเวลาจะใช้จ่ายอะไรต้องคิดดีๆ คิดอีกทีตลอด” ณดลเล่า

“งั้นก็ตอนนี้ไม่ต้องคิดกังวลเรื่องรายได้แล้ว เธอกินได้เต็มที่เลยนะ อยากกินอะไรก็บอก ฉันพร้อมและเต็มใจที่จะเสาะหามาให้”

“คุณธนัทใจดีจังครับ”

“เธอชอบคนใจดีไหมละ”

“ชอบครับ”