7. ความรู้สึกที่เริ่มชัดเจน

ธนัทจัดการทำความสะอาดใบหน้าของณดลเพื่อเตรียมสำหรับการมาร์กหน้าดูแลผิว เขาใช้จังหวะที่กำลังเช็ดหน้ามองพินิจพิจารณาใบหน้าอันแสนซื่อของอีกฝ่าย ดวงตาข้างขวาที่ขาวขุ่นไร้แววดูช่างน่าสงสาร หากมันยังสามารถใช้งานได้อย่างปกติคงจะเหมือนกับดวงตาข้างซ้ายที่มีสีน้ำตาลอ่อนแวววาวและดูเป็นประกายยามเมื่อสะท้อนกับแสง

ณดลเองเหมือนจะรู้สึกได้ว่ากำลังถูกจ้องมองอยู่จึงหลุบตาต่ำลงเพราะไม่กล้ามองสบตาอีกฝ่าย แต่ก็ปล่อยให้ธนัทมองจ้องไปเรื่อยๆจนพอใจ ก่อนที่ซองมาร์กราคาแพงถูกแกะออกแล้ววางลงบนใบหน้าของเขา

“เธอเอนตัวพิงกับหัวเตียงไว้ครบสิบห้านาทีแล้วฉันจะเอาออกให้ ระหว่างที่รอฉันจะทำสปาให้มือเธอไปด้วย” ธนัทบีบครีมบำรุงลงบนฝ่ามือหนาที่สากกระด้างและตามข้อนิ้วก็เป็นเนื้อแข็งนูนขึ้นมา เขานวดคลึงไปเรื่อยๆสลับซ้ายขวาด้วยความรู้สึกสงสารเมื่อคิดว่าสองมือคู่นี้ต้องผ่านอะไรมาบ้างถึงได้แข็งกระด้างขนาดนี้ ที่ผ่านมาคงทำแต่งานหนักมาตลอด คงไม่เวลาและกำลังเงินมากพอที่จะซื้อของมาบำรุงดูแลร่างกายตัวเอง เพราะขนาดแค่จะซื้อของที่ชอบกินยังต้องคิดแล้วคิดอีกเลย

“สบายจังเลยครับ” ณดลยิ้มออกมาพร้อมดวงตาที่ดูปรือๆคล้ายจะหลับ

“ดูเหมือนว่าเธอจะชอบนะ”

“ชอบสิครับ แผ่นเย็นๆที่หน้าคืออะไรเหรอครับ” ณดลถามด้วยความไม่รู้

“เขาเรียกว่า มาร์กหน้าช่วยบำรุงผิวหน้ามีหลายสูตร ฉันเลือกสูตรที่ช่วยเพิ่มความชุมชื่น ให้ผิวกระจ่างใสและกระชับรูขุมขน” ธนัทหยิบซองมาร์กให้ณดลดู

“แต่หน้าผมดำมากเลยนะครับ”

“ก็ไม่ได้ดำขนาดนั้น ต้องบำรุงไปเรื่อยๆหน้าจะได้ดูกระจ่างใสขึ้น ดูอิ่มน้ำ นุ่มฟู มันไม่ได้ช่วยให้หน้าขาวแต่ช่วยให้ผิวหน้าเราดีขึ้น” ธนัทอธิบาย

“อ่อครับ ผมไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรแบบนี้สักเท่าไหร่”

“ไม่เป็นไร ปล่อยให้ฉันเป็นคนจัดการเอง”

“หมายความว่ายังไงเหรอครับ” ธนัทยิ้มก่อนจะเอ่ยตอบ

“อีกสองอาทิตย์หน้าเธอจะต้องไปออกงานกับฉัน” ธนัทดึงแผ่นมาร์กออกจากหน้าของณดล

“ออกงาน!?” ณดลเด้งตัวขึ้น

“ใช่ ตกใจอะไรขนาดนั้น”

“ใช่งานที่มีคนมาจองห้องจัดเลี้ยงที่โรงแรมของคุณใช่ไหมครับ”

“ใช่ จำได้ด้วยเหรอ”

“จำได้สิครับผมจดใส่สมุดที่คุณซื้อให้ไว้” ณดลขยับลงไปหยิบเอาสมุดปกหนังราคาแพงมาให้ธนัทดู เขาจดบันทึกเรื่องงานและการนัดหมายในแต่ละวันของธนัทไว้ว่าต้องทำอะไรมีนัดกับใครหรือที่ไหนบ้าง

“ลายมือน่ารัก”

ธนัทเปิดอ่านพร้อมกับยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดูกับลายมือฝึกเขียนของณดลที่มีความพยายามในการเขียน บางอย่างที่เหมือนเจ้าตัวจะไม่มั่นใจว่าต้องเขียนยังไงก็ใช้วิธีการวาดรูปเอาแทน

“วาดรูปเก่งนะเนี่ย” ธนัทชม

“ขอบคุณครับ…แต่เสียงเหมือนฝนตกเลย” ณดลได้ยินเหมือนเสียงฝนกำลังตกจึงรีบลุกขึ้นไปเปิดผ้าม่านดู ก็เห็นว่าตอนนี้เม็ดฝนโหมกระหน่ำแต่ที่ดูน่ากลัวกว่าคือท้องฟ้าที่กำลังส่งเสียงร้องดังสนั่นพร้อมกับสายฟ้าที่ผ่าลงมาอย่างน่ากลัว

“น่ากลัวจัง แล้วแบบนี้ฉันจะเดินกลับบ้านใหญ่ยังไงละเนี่ย” ธนัทแสร้งทำหน้าหนักใจแต่ความจริงในใจของเขากำลังเบ่งบานเพราะจะได้มีข้ออ้างขอค้างอยู่กับณดล

“เดี๋ยวผมออกไปหาร่มให้นะครับ” ณดลคนซื่อบอกพร้อมทำท่าจะเดินไปเปิดประตูเพื่อออกไปหายืมร่ม

“ไม่ต้อง เดี๋ยวเธอโดนฝนแล้วป่วยจะทำยังไง” ธนัทรีบห้ามทันที

“ผมถึกครับ ไม่ป่วยง่ายๆหรอก”

“ดื้อเหรอณดล” ธนัทถาม

“ดื้ออะไรครับ? ผมไม่ได้ดื้อนะครับ”

“งั้นก็หมายความว่าเธอไม่อยากให้ฉันอยู่ด้วย คงจะรบกวนเวลาพักผ่อนและเวลาส่วนตัวของเธอสินะ ฉันผิดเองที่ไม่ได้ถามว่าเธอโอเครึเปล่ากับการที่ฉันมาวุ่นวายที่ห้องของเธอแบบนี้” ธนัทพูดดึงดราม่า เขาแสร้งตีหน้าเศร้าและเก็บของใส่กระเป๋า

“ไม่ใช่นะครับ ผมไม่ได้รู้สึกแบบนั้นเลย ผมดีใจมากต่างหากที่คุณธนัทไม่ได้นึกรังเกียจคนอย่างผม แถมยังสละเวลาของคุณมานั่งกินข้าวเป็นเพื่อนผมอีก แต่ผมกลัวว่าฝนมันจะตกหนักขึ้นแล้วคุณจะกลับไปที่บ้านใหญ่ไม่ได้ต้องนอนค้างที่นี่…มันไม่สบายเท่าห้องของคุณ” ณดลรีบพูดอธิบายด้วยท่าทางที่ร้อนรน

“อืม” ธนัทแกล้ตอบรับสั้นๆ ทั้งที่ความจริงเขารู้สึกดีใจจนเนื้อเต้นที่รู้ว่าณดลไม่ได้รำคาญแต่กลับเป็นห่วงเขามากกว่า

“คุณธนัท…อย่าน้อยใจเลยนะครับ” ณดลพูดพร้อมส่งสายตาอ้อนอย่างไม่รู้ตัว ธนัทพยายามแกล้งทำเมินทำหน้านิ่งใส่

“…”

พรึ่บ!

“ผมขอโทษครับ ที่ทำให้คุณรู้สึกแบบนั้น”

“ณดล!” ธนัทร้องเรียกด้วยความตกใจเมื่อณดลนั่งทรุดลงกับพื้นพร้อมสองมือที่ยกพนมขึ้นไหว้เพื่อขอโทษแถมสีหน้ายังเหมือนหมีที่กำลังจะร้องไห้

“ผมขอโทษครับ ผมไม่ดะ..”

“ฉันแค่แกล้งเธอเล่น ลุกขึ้นเถอะ” ธนัทรีบลุกไปโอบประคองพาณดลกลับขึ้นมานั่งบนเตียงด้วยกันก่อนจะลูบหลังปลอบ

"อย่าแกล้งแบบนี้สิครับ ผมใจไม่ดีเลย” ณดลบอกแต่ก็ไม่ได้โกรธอะไร

“ฉันขอโทษนะ”

“ไม่เป็นไรครับ”

“ฉันง้อ” ธนัทชูนิ้วก้อยขึ้นมาเพื่อง้องอน ณดลยิ้มก่อนจะยกนิ้วก้อยขึ้นมาเกี่ยว

“ดีกันครับ”

“น่ารักซะจริง”

“น…น่ารักอะไรกันครับ” สองแก้มนิ่มขึ้นสีด้วยความเขินที่ถูกชม

“ฉันขอถามตรงๆ เธอก็ตอบมาตามตรงเลยนะว่าเธอโอเคไหมกับการที่ฉันมาวุ่นวายกับเธอแบบนี้ เธออยากพักผ่อนหรืออยากมีเวลาส่วนตัวรึเปล่า” ธนัทตัดสินใจถามออกมาตรงๆอีกครั้งเพราะแอบกลัวว่าที่ณดลตอบมาก่อนหน้านี้จะตอบเพราะความเกรงใจ

“ผมโอเคมากๆเลยครับที่คุณมาอยู่เป็นเพื่อน มีเพื่อนกินข้าวเย็น มีเพื่อนนั่งดูทีวี มีเพื่อนนั่งคุย มีเพื่อนคอยชวนทำนู่นทำนี่ด้วยกัน ผมมีความสุขมากเลยนะครับเพราะปกติเวลาทำงานกลับมาก็อยู่ตัวคนเดียว ทำอะไรคนเดียวมาตลอด…เหงามากเลยครับ” ธนัทอยากจะกระอักออกมาเมื่อถูกณดลตอกย้ำด้วยคำว่า เพื่อน ซ้ำๆ

“ฉันดีใจนะที่ช่วยให้เธอไม่ต้องเหงาและทำให้เธอมีความสุข…แต่ดูท่าคืนนี้คงต้องค้างที่ห้องเธอแล้วเพราะฝนดูจะไม่หยุดง่ายๆ แถมฉันก็เป็นพวกขี้โรคโดนแค่ละอองฝนนิดหน่อยก็ป่วยแล้ว” ธนัทอ้าง

“ได้เลยครับ คุณธนัทนอนเตียงเลยนะครับ เดี๋ยวผมนอนพื้นเอง”

“นอนด้วยกันบนเตียงนี่แหละ” ธนัทบอก

“ผมตัวใหญ่กลัวจะนอนดิ้นไปเบียดคุณธนัท”

“ฉันก็ตัวใหญ่ ยังไม่กลัวเบียดเธอเลย”

“ครับ?”

“เอาหน่า บอกให้นอนด้วยกันก็นอน อย่าดื้อ”

“ก็ได้ครับ”

ธนัทคิดว่าเขาควรจะได้นอนหลับอย่างสบายใจเพราะอุตส่าหาข้ออ้างจนนอนค้างกับณดลได้สำเร็จ แต่ทว่าตอนนี้มีเพียงเขาที่ยังคงนอนลืมตาอยู่เพียงคนเดียวพร้อมกับใบหน้าของณดลที่ขยับมาซุกอยู่ที่หน้าอกของเขา ทำเอาหัวใจที่ตายด้านมาหลายปีกลับมาเต้นไม่เป็นจังหวะอีกครั้ง

หลังจากหย่าร้างกับอดีตภรรยาไปเมื่อสี่ปีก่อน ธนัทก็ไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครอีกเลย แม้ระหว่างทางจะมีหลายคนเข้ามาแต่สุดท้ายก็ค่อยๆห่างหายไปจากกัน จนกระทั่งเขาได้มาเจอกับณดลในตอนที่กำลังหนีตายจากคนร้ายพวกนั้น เพราะความใจดีของเจ้าตัวทำให้เขาเกิดความประทับใจและเริ่มหวั่นไหว ถึงจะเป็นเพียงแค่ช่วงเวลาสั้นๆที่ได้รู้จักกันก็ตาม แต่พอณดลได้ย้ายมาอยู่กับเขาทำให้ได้ใกล้ชิดกันเลยทำให้ความรู้สึกภายในใจของเขานั้นค่อยๆชัดเจนขึ้น

“นอนหลับสบายเลยนะเจ้าหมีน้อย ปล่อยให้ฉันนอนหวั่นไหวใจเต้นกับเธออยู่คนเดียว”

“แต่ไม่เป็นไรหรอก ฉันจะทำให้เธอรู้สึกกับฉันแบบนี้บ้าง หมีน้อยของฉัน” ธนัทค่อยๆบรรจงประทับริมฝีปากของตัวเองลงบนหน้าผากมนของคนที่กำลังหลับอยู่ แต่ณดลรับรู้ในทุกคำและทุกการกระทำของธนัทอย่างชัดเจน เพราะเขานั้นเป็นคนตื่นง่ายแค่ได้ยินเสียงอะไรนิดหน่อยก็ตื่นแล้ว เขารู้สึกตัวทันทีที่ได้ยินเสียงพึมพำของธนัทที่พูดอยู่ใกล้หู แต่ที่ไม่กล้าลืมตาขึ้นเพราะรู้สึกเขินที่ตัวเองกำลังนอนซุกอกของธนัทเลยจำเป็นต้องทำเนียนแกล้งหลับต่อ

คำพูดธนัทที่พูดออกมาทำให้หัวใจดวงน้อยที่ตลอด 27 ปีที่ผ่านมาไม่เคยรู้สึกอะไรกับใคร เพราะไม่มีเวลาที่จะมาใส่ใจเรื่องรักๆใคร่ๆแต่ละวันวุ่นอยู่กับการทำงานและหางานพิเศษทำเสริม ต้องบริหารจัดการเงินยังไงให้พอประทังชีวิตไปวันๆ ทว่าตั้งแต่ที่ได้เจอกับธนัทในวันนั้นหัวใจของเขาก็เริ่มทำงานและยิ่งทำงานหนักขึ้นเมื่อได้มีโอกาสใกล้ชิดกัน เขาสัมผัสได้ว่าธนัทปฏิบัติต่อเขาแตกต่างจากคนอื่นทั้งสายตาที่มองมา รอยยิ้มที่ส่งให้ น้ำเสียงอ่อนโยนเวลาที่คุยกัน มันทำให้เขาเผลอหัวใจเต้นทุกครั้งแต่ที่เขาประทับใจที่สุดคือความใส่ใจและความเข้าใจที่ธนัทมีให้ ซึ่งเขาไม่เคยได้รับจากใครมาก่อน นั่นเลยเป็นสาเหตุที่ให้คนไม่ประสาเรื่องความรักอย่างเขาเผลอหวั่นไหวอยู่ทุกที

เพราะการกระทำของธนัทที่ดูเหมือนจะให้ความสนใจกับสมาชิกใหม่อย่างณดลเป็นพิเศษ ทั้งที่พึ่งจะย้ายเข้ามาอยู่ได้ไม่นานแต่ทั้งสองกลับดูสนิทสนมกันราวกับว่ารู้จักกันมาก่อน แถมยังให้ณดลเป็นผู้ช่วยส่วนตัวที่ได้ทำงานใกล้ชิดและเงินเดือนดีกว่าคนอื่นที่อยู่มานานกว่า ทำให้เรื่องนี้ตกเป็นประเด็นที่พูดกันในวงสนทนาของเหล่าคนงานที่นั่งจับกลุ่มนินทาเจ้านายตอนกินข้าว

“พวกเอ็งสังเกตไหมว่าตั้งแต่ที่ไอ้บอดมันย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่คุณธนัทก็เอาแต่ตัวติดกับมัน” คนที่จุดประเด็นก็คือป้าสายบัวแม่ครัวใหญ่ประจำโรงครัวที่ชอบพูดจาจิกกัดณดล

“สังเกตสิป้า ตอนเย็นเลิกงานมาฉันก็เห็นว่าคุณเขาเดินมาที่ห้องของไอ้บอดกว่าจะกลับก็สี่ห้าทุ่มบางทีก็ไม่กลับ แถมป้าชม้อยก็มาเล่าให้ฟังว่าตอนเย็นก็ไม่รับอาหารที่บ้านใหญ่ ชอบซื้อจากข้างนอกและไปกินที่ห้องของไอ้บอดทุกวัน” กระถินลูกมือของป้าสายบัวเล่าด้วยท่าทางหมั่นไส้

“มันเองก็มากินที่โรงครัวแค่มื้อเช้า มื้ออื่นก็คงรอเกาะคุณเขาแดก” ป้าสายบัวพูดเสริม

“พอเห็นคุณธนัทสนใจเข้าหน่อยก็ทำตัวหัวสูงแดกข้าวแกงที่เราทำไม่ได้ งานที่โรงครัวก็ไม่เคยคิดมาช่วย เข้ามาก็ทำแต่ของตัวเองแล้วก็สะบัดตูดไป แล้วนี่ไม่รู้มันไปทำยังไงถึงได้เป็นผู้ช่วยส่วนตัวของคุณเขาได้” กระแตน้องสาวของกระถินพูดด้วยความอิจจฉาที่คนมาใหม่อย่างณดลได้ทำงานที่ดีกว่าเธอทั้งที่ก็มาจากต่างจังหวัดเหมือนกัน ที่สำคัญถ้าเทียบกันแล้วการศึกษาของเธอนั้นสูงกว่าณดลด้วยซ้ำ แต่ทำไมเจ้านายของเธอถึงเลือกให้โอกาสคนการศึกษาน้อยแถมยังไม่สมประกอบอย่างณดลมากกว่าเธอ

“กูหมั่นไส้แต่จะทำอะไรมันก็ไม่ได้แม่งตัวติดกับไอ้นทีตลอด อย่างกับรู้ว่ากูจะทำอะไร” ป้าสายบัวบอก

“ป้าก็รอหน่อย เดี๋ยวพี่นทีเขาก็ย้ายออกแล้ว เห็นว่าจะไปอยู่คอนโดของญาติ”

“งั้นก็ดี กูจะตั้งตารอวันนั้น”

“จะว่าไปเห็นมันไปตีสนิทกับตาทองด้วย แล้วตาทองก็คุยกับมันเฉย” กระแตเล่า

“อย่าไปสนใจไอ้แก่รักสันโดษเลย ทำทรงไม่คบค้ากับใคร ถามพวกเราไหมว่าอยากคบค้าสมาคมกับคนอย่างมันรึเปล่า” ป้าสายบัวว่า

“กูไม่ถามให้เปลืองน้ำลายหรอก พวกคนตอแหล ขี้นินทาอย่างพวกมึงคบไปก็ไร้ประโยชน์” เป็นเสียงของตาทองที่พูดตอบ