5. สิ่งที่เธอควรแคร์คือตัวเองและก็ฉันเท่านั้น

“พี่นทีครับ…ผมขอถามอะไรสักหน่อยจะได้ไหมครับ” ณดลถามขึ้นขณะที่กำลังเดินไปที่บ้านใหญ่กับนที

วันนี้เป็นวันแรกที่เขาจะได้ทำงานเป็นผู้ช่วยส่วนตัวของธนัทตามที่ได้ตกลงกันไว้ ถึงแม้ธนัทจะบอกว่าไม่มีอะไรต้องกังวลแต่เขาก็อดกังวลและตื่นเต้นไม่ได้อยู่ดีเพราะกลัวว่าตัวเองจะทำงานออกมาได้ไม่ดีพอ

“ได้สิ อยากถามอะไรถามมาได้เลย” นทีบอก

“คือคุณธนัทเวลาทำงานดุไหมครับ” ณดลถามด้วยความอยากรู้เพราะเขาเคยทำงานกับเถ้าแก่ท่าทางใจดีคนหนึ่งแต่เวลาทำงานจะกลายเป็นอีกคนที่ทั้งโหด ทั้งเนี๊ยบ เจ้าระเบียบ จุกจิกแล้วก็จับผิดเก่ง

“ดุสิ ดุมาก โคตรจะดุเลย” เป็นคำตอบที่ทำให้ณดลหน้าซีดลงทันที

“จ…จริงเหรอครับ เขาว่าคนใจดีเวลาดุจะดุมาก”

“ใช่ เขาคนนั้นพูดถูกต้องแล้ว”

“ผมไม่อยากนึกถึงตอนที่โดนคุณธนัทดุเลยครับ” นทีได้แต่ยิ้มให้โดยที่ไม่ได้พูดอะไรต่อเพราะความจริงธนัทไม่ใช่คนที่ดุแบบไม่มีเหตุผล ออกจะใจดีด้วยซ้ำแต่ที่พูดแบบนั้นออกไปก็แค่อยากแกล้งณดลเล่นเท่านั้น

“อรุณสวัสดิ์ณดล วันนี้เธอดูดีมากเลยนะ” ธนัทที่เดินออกมาพอดีเอ่ยทักพร้อมกับใช้สายตามองสำรวจณดลในชุดสูทสั่งตัดที่เข้ารูปพอดีไม่คับหรือหลวมจนเกินไปตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความพึงพอใจ

“อ…อรุณสวัสดิ์ครับ คุณธนัท” ณดลยิ้มบางๆให้

“ตื่นเต้นไหม” ธนัทถาม

“ตื่นเต้นมากเลยครับ”

“มีฉันอยู่ ทุกอย่างจะโอเค”

“สวัสดีครับ นทียังอยู่ตรงนี้นะครับเห็นกันไหมเอ่ย”นทีพูดแทรกขึ้นมาด้วยความหมั่นไส้ที่ธนัทเอาแต่ถามไถ่นู่นนี่กับณดลเพียงอย่างเดียวทั้งที่ปกติไม่ใช่คนที่พูดมากอะไร

“ก็เห็นแต่ฉันอยากคุยกับณดลเพื่อละลายพฤติกรรมจะได้ไม่ตื่นเต้น” ธนัทอ้าง

“ได้กลิ่นอะไรเน่าๆไหมณดล” นทีหันมาถามณดลที่ยืนทำตาปริบๆมองเขาทั้งสองอยู่

“ไม่นะครับ พี่นทีก็ตัวหอม” ณดลคนซื่อตอบ

“จริงๆมันมีกลิ่นเน่านะ กลิ่นของหัวพี่…ที่กำลังจะกลายเป็นหมาหัวเน่ายังไงล่ะ ฮ่าๆๆ” นทีพูดแกงตัวเอง

“ตัดพ้อน้อยใจตัวเองรึไง” ธนัทถามขึ้น

“ใช่ครับ อยากได้โบนัสปลอบใจจังเลย”

“เพิ่มให้อีกสิบบาท” นทีโอดครวญ ส่วนธนัทก็หัวเราะชอบใจ

บริษัท เพชรศิริ โฮเทล กรุ๊ป จำกัด

“นี่คือณดล ตั้งแต่วันนี้เขาจะมาเป็นผู้ช่วยส่วนตัวของฉัน หวังว่าทุกคนจะต้อนรับและคอยให้ความช่วยเหลือ” ธนัทพูดแนะนำณดลให้กับเหล่ากรรมการและหัวหน้าแผนก

ทุกคนในห้องประชุมต่างมองมาที่ณดลเป็นสายตาเดียวก่อนจะหันไปพูดกระซุบซิบกัน ณดลรู้ดีว่าคงไม่พ้นเรื่องการวิจารณ์รูปร่าง หน้าตา และความบกพร่องของเขาแต่ก็ทำได้เพียงยิ้มสู้

ส่วนธนัทที่เห็นแบบนั้นก็รู้สึกหงุดหงิดจึงเลือกที่จะพาณดลออกมาจากห้อง แต่เหมือนเป็นการเปิดโอกาสให้คนพวกนั้นได้พูดวิจารณ์ออกมาอย่างเต็มปากแทน

“ตามฉันมาณดล ไม่ต้องสนใจ”

“ค…ครับ” ณดลเดินตามธนัทมาที่ห้องทำงาน

“นี่คือห้องทำงานของฉันที่ตอนนี้จะกลายเป็นห้องทำงานของเรา ตรงนี้คือโต๊ะทำงานของเธอ” ธนัทผายมือมาทางโต๊ะทำงานสีขาวสะอาดตาที่มีอุปกรณ์วางเตรียมไว้ให้อย่างครบครั้น

“อยู่ข้างโต๊ะของคุณธนัทเลยเหรอครับ” ณดลถามเมื่อเห็นว่าโต๊ะทำงานของตัวเองนั้นวางติดกับโต๊ะของธนัท

“ใช่ เวลาเธอสงสัยอะไรจะได้ถามเลย”

ส่วนอีกเหตุผลที่ธนัทไม่ได้บอกก็คืออยากจะให้ณดลได้อยู่ใกล้เขาตลอดเวลา

“มีของให้ครบเลย เก้าอี้ก็นุ่มมาก”

“ชอบไหม” ธนัทถามอย่างคาดหวังในคำตอบ

“ชอบครับ…ขอบคุณมากๆเลยนะครับ”

“เธอชอบก็ดี งั้นเรามาเริ่มงานกันเลยดีกว่า” ธนัทบอกก่อนจะมอบหมายงานให้ณดลโดยเริ่มจากงานถ่ายเอกสารง่ายๆแล้วนำมาจัดเป็นชุดสำหรับใช้ในการประชุม

“เสร็จเรียบร้อยแล้วครับ”

“อืมม…เก่งมาก เอาไปวางไว้ตรงนั้นแล้วเรามาเริ่มงานต่อไปกัน” ธนัทเอ่ยชมเพื่อให้ณดลมีกำลังใจในการทำงาน

“ถ้าผมทำออกมาไม่ดี อย่าพึ่งดุกันนะครับ” ณดลส่งสายตาอ้อนวอนด้วยความซื่อเพราะรู้สึกกดดันจากสิ่งที่นทีพูดเมื่อเช้า ถึงเขาจะตัวใหญ่แต่ใจเซาะกว่าที่คิดแถมยังขี้กลัวและกังวลมาก

“ดุ” คำตอบของธนัททำเอาณดลทำหน้าหงอย

“….”

“ดุมาก” ธนัทแกล้ง

“เข้าใจแล้วครับ”

“กลัวไหม” ธนัทถาม

“กลัวสิครับ แต่ผมจะพยายามตั้งใจเรียนรู้” ณดลรีบตอบทันที

“แบบนั้นก็จะไม่ถูกฉันดุนะ”

“ณดล ฉันอยากได้กาแฟดำแล้วก็ขนมสักหน่อย” เวลาผ่านไปพักใหญ่กับการที่ต่างฝ่ายต่างนั่งทำงานของตัวเอง ธนัทก็เอ่ยปากขึ้นพร้อมกับขยับตัวบิดไปมาเพื่อไล่ความเมื่อย

“ได้ครับ แต่ขอถามทางไปห้องส่วนกลางอีกครั้งได้ไหมครับ” ณดลถามเพราะยังจำไม่ค่อยได้กลัวว่าจะเดินไปผิดทางแล้วจะเสียเวลา

“เดินออกจากห้องนี้จะมีห้องอยู่ทางซ้ายมือเป็นห้องกระจกทึบติดกับตู้กดน้ำ อ่อ…ขอเป็นกาแฟสองช้อน น้ำตาลสองก้อน ส่วนขนมเอาอะไรมาก็ได้” ณดลพยักหน้าก่อนจะรีบลุกเดินออกไปพร้อมกับท่องไปด้วยในใจว่า กาแฟสองช้อน น้ำตาลสองก้อน

ทันทีที่ณดลเปิดประตูห้องส่วนกลางเข้าไปก็เจอเหล่าสาวออฟฟิศที่กำลังจับกลุ่มนั่งจิบกาแฟและกินขนมอยู่

“ส..สวัสดีครับ” ณดลทักทาย

“ตาข้างขวานี่บอดเหรอ”

“บ…บอดครับ”

“แล้วที่หูคืออะไร”

“เครื่องช่วยฟังครับ หูข้างขวาของผมไม่ค่อยได้ยินน่ะครับ” ณดลบอก

“ทำไมคุณธนัทถึงกล้าเอาคนไม่สมประกอบมาเป็นผู้ช่วย”

“ไม่รู้เลยมาเป็นผู้ช่วยหรือมาให้เขาช่วยกันแน่”

“นั่นสิ ตัวก็ใหญ่ผิวก็ดำเหมือนพวกกรรมกรแบกหามมากกว่าจะมาเป็นพนักงานออฟฟิศใส่สูทราคาแพง ไม่ตลกตัวเองหน่อยเหรอ”

“คุณธนัท เขาเมตตาให้โอกาสผมครับ” ณดลบอก

“ก็น่าจะเลือกบ้างนะ ให้โอกาสคนที่เขาสมประกอบทำงานได้ไม่ดีกว่าเหรอ นี่เหมือนเอามาเป็นภาระบริษัทชัดๆ” ณดลไม่รู้ว่าจะตอบอะไร เพราะที่พวกเธอพูดมามันก็ถูกทุกอย่าง จึงได้แต่ก้มหน้าก้มตาชงกาแฟท่ามกลางเสียงของหัวเราะและคำพูดถากถางที่ถูกพ่นออกมา

“ถ้าว่างกันมากก็ไปทำงาน ฉันจ้างให้มาทำงานไม่ใช่ให้มานั่งจิบกาแฟแล้วพูดว่าคนอื่น” ในขณะที่พวกเธอกำลังเม้าท์มอยกันอย่างสนุกปากประตูห้องส่วนกลางก็ถูกเปิดออก ก่อนที่เจ้าของเสียงจะเอ่ยพูดตักเตือนพวกเธอด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่ไม่พอใจ

“ค…คุณธนัท” หญิงสาวคนหนึ่งพูดขึ้น

“ถ้าพูดว่าคนของผมจนพอใจแล้ว กรุณากลับไปทำงานและรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองพูดด้วยนะครับ…เชิญ” พูดจบธนัทก็ผายมือไปทางประตู เหล่าหญิงสาวขาเม้าท์ทั้งหลายจึงรีบเดินออกไปทันที

“ขอฉันชิมกาแฟที่เธอชงหน่อย ว่ารสชาติถูกปากฉันไหม” ธนัทเดินเข้ามาหาณดลแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนต่างจากเมื่อกี้

“เป็นยังไงครับ รสชาติมัน…”

“พอใช้ได้ แต่ยังไมถูกปากฉันเท่าไหร่” ธนัทบอกออกมาตามตรงเพราะเหมือนว่าณดลจะใส่น้ำเยอะไป

“เดี๋ยวจะทำให้ดูว่าอะไรประมาณไหน” ณดลพยักหน้าหงึกๆก่อนจะมองดูอย่างตั้งใจ

“คุณธนัทลองชิมดูครับ ว่ารสชาติพอจะดีขึ้นบ้างไหม” ณดลยื่นแก้วกาแฟที่เขาชงตามที่ธนัทสอนให้

“อืมม รสชาติประมาณนี้แหละ เก่งนะเนี่ยสอนแค่ครั้งเดียวก็ทำได้แล้ว” ธนัทเอ่ยชมทำให้ณดลดีใจจนยิ้มออกมา

“ลองชิมฝีมือตัวเองหน่อยสิ” ธนัทตักกาแฟป้อนให้

“ข...ขม ขมมาก คุณธนัทดื่มเข้าไปได้ยังครับเนี่ย” ณดลบอกแล้วรีบไปกดน้ำมาดื่มล้างปาก

“ฮ่าๆ ขมขนาดนั้นเลยเหรอ” ธนัทขำออกมาเบาๆอย่างเอ็นดู ก่อนจะเดินไปคีบเอาโดนัทจิ๋วคลุกน้ำตาลในโหลขนมมาป้อนณดล

“งั่มๆ…ขอบคุณครับ”

“อีกสักชิ้น อ้ามม” ธนัทหยิบโดนัทมาป้อนให้อีกชิ้นซึ่งณดลก็อ้าปากรอรับอย่างว่าง่าย

“ค่อยดีขึ้นหน่อย ผมไม่ถนัดอะไรขมๆเลยครับ ชอบกินพวกน้ำหวาน น้ำซ่าๆมากกว่า” ณดลย้อนนึกถึงอดีตที่มักจะโบกเรียกรถขายน้ำหวานที่ปั่นกับน้ำแข็งแล้วตักขายเป็นแก้วๆ แม้จะชอบโดนคนขายแซวอยู่บ่อยๆที่ตัวโตแต่ดันซื้อแค่แก้วละสิบบาทแต่เขาก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆให้ เพราะไม่กล้าบอกไปตรงๆว่ามีงบในการใช้จ่ายที่จำกัด

“งั้นเหรอ…ฉันจะจำไว้” ธนัทเก็บข้อมูล

“ว่าแต่คุณธนัทชอบทานขนมอะไรเหรอครับ”

“อะไรก็ได้ เธอเลือกให้ฉันได้เลย หยิบเอาไปกินเองด้วยนะ” ณดลดูเหมือนจะติดใจเจ้าโดนัทน้ำตาลที่ธนัทป้อนจึงคีบใส่จานของตัวเอง ส่วนของธนัทเขาก็เลือกหยิบอย่างละชิ้นเพื่อความหลากหลาย

“ณดล…เธอไม่ต้องไปสนใจคำพูดของคนพวกนั้นหรอกนะ” ธนัทพูดขึ้นทันทีที่เดินกลับเข้ามาในห้องทำงาน

“คุณธนัทได้ยินเหรอครับ” ณดลถามด้วยความแปลกใจ

“ได้ยิน แต่ไม่ทั้งหมดหรอก”

“แต่ที่พวกเธอพูดมันก็เป็นความจริงนะครับ”

“ไม่เลย เธออย่าไปฟังคนพะ…”

“คุณธนัทไม่ต้องพูดเพื่อปลอบใจผมหรอกครับ ผมรู้ดีว่าเป็นคนหน้าตาไม่ดี ตัวก็ใหญ่ ผิวก็ดำเหมือนพวกกรรมกรมากกว่าพนักงานออฟฟิศ แถมไม่สมประกอบเหมือนกับคนอื่นเขา ผมรู้ครับว่าทุกคนที่นี่คิดว่าตัวผมไม่เหมาะกับตำแหน่งนี้…”

“จากตอนแรกที่ผมมั่นใจและมีกำลังใจเต็มเปี่ยมแต่พอเจอแบบนี้เข้าผมก็เริ่มลังเล…ผมไม่มั่นใจแล้วว่าตัวเองจะเหมาะกับงานนี้ เป็นคนอื่นดีไหมครับคนที่เขาเหมาะสมกว่าผม” ณดลบอกด้วยสีหน้าที่ดูกังวล เขาไม่อยากทำให้ธนัทผิดหวังแต่ก็รู้ว่าตัวเองไม่เหมาะกับงานแบบนี้จริงๆ ยิ่งได้ยินในสิ่งที่คนพวกนั้นพูดแล้วก็ยิ่งตอกย้ำให้เขารู้สถานะและสภาพของตัวเอง เขาไม่รู้ตัวเลยว่าที่ดวงตากำลังมีน้ำสีใสคลอออกมา

“ฉันไม่ได้จะพูดปลอบแต่ไม่อยากให้เธอเก็บเอาคำพูดของคนที่ไม่ได้รู้จักตัวตนของเธอมาใส่ใจ คนพวกนั้นตัดสินทุกกอย่างจากภายนอกแล้วพูดวิจารณ์เพื่อความสนุกปากเท่านั้น สิ่งที่เธอควรแคร์คือตัวเองและก็ฉันเท่านั้น”

“….”

“เธอแคร์คำพูดของคนทั้งโลกไม่ไหวหรอกนะ”

“ก็จริงครับ” ณดลเห็นด้วยกับประโยคที่ธนัทพูด

“ตลอดเวลาสองเดือนที่เธอเตรียมตัวฝึกเรียนเขียนอ่านเพื่อที่จะได้ทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยของฉัน ความพยายามที่ผ่านมาของเธอจะล้มเลิกมันไปง่ายๆเพียงเพราะคำพูดของคนที่เธอไม่รู้จักงั้นเหรอ”

“เธอยังจำความรู้สึกตอนที่ฮึดสู้ได้รึเปล่า” ธนัทเอื้อมมือไปจับมือของณดลแล้วบีบเบาๆ

“จำได้ครับ…ตอนนั้นผมอยากพัฒนาตัวเองให้ดีขึ้นเพราะอยากให้คุณภูมิใจในตัวผม”

“แล้วตอนนี้ณดลคนนั้นที่ฉันภูมิใจหายไปไหนแล้ว”