หลายวันที่ผ่านมา ลิลี่นั้นรู้สึกผิดอย่างมากเมื่อไม่มีการตอบสนองจากแดร์ริล เธอก็ยิ่งกระวนกระวายมากกว่าเดิมและคว้าข้อมือเขาไว้ "ฉันขอโทษจริง ๆ แดร์ริล ได้โปรด กลับบ้านกับฉันได้ไหม?"แดร์ริลทำเหมือนไม่ได้ยินที่เธอกล่าว เขาพูดกับแด๊กซ์ต่อ "ไปเถอะ เร็วเข้า! ไม่ใช่ว่านายบอกว่าอยากหาที่อาบน้ำเหรอ? ไปหาอะไรดื่มหลังอาบน้ำกันเถอะ"แด๊กซ์ส่ายหัว "ฉันไม่ไปดื่มกับนายหรอก! ฉันไม่ไปอาบน้ำแล้วเหมือนกัน เมียนายบอกให้นายกลับบ้านด้วยอยู่นะ"เมื่อกล่าวได้ดังนั้น แด๊กซ์ก็หันหลังแล้ววิ่งออกไป"แดร์ริล ฉันขอโทษจริง ๆ ได้โปรดยกโทษให้ฉันเถอะนะ กลับบ้านกับฉันได้ไหม?" ลิลี่ขอร้องด้วยดวงตาที่แดง เธอกอดแดร์ริลจากข้างหลังเธอได้คิดทบทวนถึงการกระทำของเธอเมื่อหลายวันก่อนและรู้สึกเสียใจกับทุกอย่างที่เธอได้พูดและทำไปกับแดร์ริล"ถ้านายไปกลับบ้านกับฉัน ฉันจะตามนายไปทุกที่ที่นายไปเลย" ลิลี่อ้อนวอน เธอกัดริมฝีปากเธอหลังจากได้ยินแบบนั้น แดร์ริลก็สูดหายใจเข้าไปเต็มปอด "ก็ได้ ก็ได้ ก็ได้! ผมจะไปกับคุณ"ถ้าเธอตามเขาไปทุกที่ เขาคงทำอะไรไม่สะดวกอยู่ดี กลับบ้านกับเธอคงไม่เป็นไร แต่เขาก็ยังคงไม่ให้อภัยเธอง่าย ๆ แน่ระห
”งั้น คุณก็มาที่นี่เพื่อดูพื้นที่เหมือนฉันเหรอคะ?" ดอร่าร้องร่าอย่างกระตือรือร้น'ดูที่?' แดร์ริลคิด เขาถึงกับผงะไปเล็กน้อยดอร่าเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยเอกการออกแบบสถาปัตยกรรม ในช่วงสุดท้ายของภาคเรียน พวกเขาต้องส่งงานร่างออกแบบ ดอร่าได้ยินว่าอสังหาริมทรัพย์วินดันนั้นเป็นบ้านจักสรรระดับท๊อป ดังนั้นเธอจึงมาที่นี่เพื่อหาแรงบันดาลใจเธอแปลกใจที่ได้เจอแดร์ริล"คุณมาดูที่นี่ใช่ไหมคะ?" เธอถอนหายใจออกมาอย่างประหลาดใจ "วิลล่าพวกนี้มันสวยเกินไปจริง ๆ!"ตอนที่ดอร่าพบแดร์ริลครั้งแรก เขาสวมชุดเหมือนพนักงานรักษาความปลอดภัย และเธอก็คิดว่าเขาทำงานพาร์ท-ไทม์เป็นพนักงานรักษาความปลอดภัย วันนี้ แดร์ริลเองก็สวมชุดลำลอง ดังนั้นเธอจึงคิดว่าเขาเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยเหมือนเธอที่มาที่นี่เพื่อชมสถานที่แดร์ริลยิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไร"โอ้ ใช่ คุณมาจากมหาวิทยาลัยอะไรเหรอคะ? คุณเองก็เรียนเอกการออกแบบสถาปัตยกรรมเหมือนกันเหรอ?" ดอร่ากล่าวอย่างร่าเริง"ฉัน..." แดร์ริลกำลังคิดจะบอกว่าสถาบันหกวิถีดอร่ากล่าวต่อก่อนที่เขาจะได้ตอบ "อ๊า! ฉันยังไม่ได้ขอบคุณครั้งก่อนเลย! ในเมื่อคุณอยู่ที่นี่แล้ว เราไปดูสถานที่ด้วยกันเ
'ไอ้อ้วนนี่เป็นลูกพี่ลูกน้องของเจด?' เจดสวยจะตาย ทำไมลูกพี่ลุกน้องของเธอถึงอ้วนและน่าเกลียดแบบนี้?' แดร์ริลคิดแดร์ริลส่ายหัว "ลิซ่าและแจ็คใช่ไหม? กลับบ้านไปซะ พวกเขาจะฟังฉัน และเราจะไม่ขายหมายเลข 99 ให้เธอ"ลิซ่าผงะ เธอชี้ไปที่แดร์ริลแล้วตวาด "ฟังแก? แกพูดว่าไงนะ? พวกเขาจะไม่ขายวิลล่าให้เรา? แกเป็นพนักงานที่นี่เหรอ? จุ๊ จุ๊ จุ๊ ฉันรู้แล้ว แกเป็ยนามที่นี่สินะ ใช่ไหม? เอ๊ะ เมื่อไหร่กันที่ยามมีสิทธิ์มาปฏิเสธผู้ซื้อ?"เสียงของเธอดังชัดเจน คนที่ผ่านไปมามากมายแล้วรวมตัวกันรอบพวกเขาแก้มของดอร่าแดง เธอดึงแดร์ริล "ไปกันเถอะ""อย่าเพิ่งไป! ในเมื่อแฟนเธอเป็นยามที่นี่ ฉันจะโทรหาลูกพี่ลูกน้องฉันให้ไล่แกออก" แจ็คหัวเราะเขาหยิบมือถือขึ้นมาแล้วโทรหาเจด เธอรับสายในไม่นาน"เจด มาที่นี่เร็ว เรื่องเร่งด่วน" แจ็คกล่าว"ได้โปรด ได้โปรดอย่าโทร!" ดอร่าตื่นตระหนก เธอเข้าใจแล้วว่าแดร์ริลไม่ได้มาที่นี่เพื่อเยี่ยมชม เขาต้องทำงานพาร์ท-ไทม์เป็นยามที่นี่เหมือนกันแน่ ๆ'เขาจะเสียงานเพราะฉันไม่ได้!' ดอร่าคิดในขณะที่เดินเข้าไป"ฉันขอโทษพวกคุณ อย่าโทรเลย ฉันกับแดร์ริลจะไปแล้ว""มันสายไปแล้ว" แจ็คเก็บมือถือ
เมื่อคิดได้เช่นนั้น เจดก็จ้องไปที่แจ็ค "พวกแกรอบ้าอะไรอยู่? ไสหัวไปสิ!"แจ็คตัวสั่นแล้วรีบลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล เขาเสีนใจและท้อแท้เพราะเขาคิดว่าเขาจะมีช่วงเวลาที่ดีกับลิซ่าในวันนี้ แต่เรื่องนี้กลับเกิดขึ้นแทน'นี่มันเป็นความผิดของลิซ่าที่ชอบเป็นนักขุดทองนัก!' แจ็คคิดหลังจากเดินออกมา ลิซ่าก็ถามเขาเสียงอ่อย "เราจะไปที่ไหนกันดีคืนนี้?""นังบ้า! ไปที่เธออยากจะไปเถอะ แล้วไปให้พ้น! ฉันอยากไม่อยากเห็นเธออีก!" แจ็คตะโกนหากไม่ใช่เพื่อเติมเต็มความรู้สึกเหนือกว่าของเธอ แจ็คคงไม่ต้องไปล่วงเกินคนที่เขาไม่ควรเข้าแน่ เขาถึงขนาดทำให้เจดมีปัญหาไปด้วย หลังจากตะโกนใส่ลิซ่า เขาก็คว้ากระเป๋าเขากลับมาแล้วเดินออกไปทันทีในขณะเดียวกัน ดอร่าก็มองแดร์ริลด้วยความสงสัย 'เขาเป็นใครกันแน่?'แดร์ริลไม่อยากสำรวจสถานที่อีกแล้ว เขากล่าวลากับดอร่าแล้วไปซื้อผลไม้ที่ซุปเปอร์มาร์เก็ต เขาฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีแล้วกลับบ้านยังไงก็ตาม ในจังหวะที่เขากำลังก้าวเข้าบ้าน ซาแมนธาก็เดินออกมาจากห้องของเธอ เมื่อเห็นแดร์ริล เธอก็รู้สึกถูกกระตุ้นทนัที "นี่แกยังหน้าด้านเข้าบ้านมาอีกเหรอ? แกทิ้งลูกสาวฉันแล้วต้องขโมยของเพื่อเอาชีวิ
เช้าวันต่อมา ลิลี่ปลุกแดร์ริลให้ตื่น "ตื่นได้แล้ว เราต้องไปที่สถาบันแล้วนะ"แดร์ริลบิดขี้เกียจแล้วลุกขึ้นมานั่งอย่างเชื่องช้า เขาสนใจกับหนังสือเมื่อคืนมากจนเข้านอนดึกลิลี่ส่งเสื้อผ้าให้เขา "ไปล้าหน้า แล้วฉันจะทำมื้อเช้าให้นาย" เธอหันหลังไปแล้วเดินไปที่ครัวแดร์ริลตกใจกับความอบอุ่นนี้จนความรู้สึกคลุมเครือคืบคลานในหัวใจของเขา ตลอดสามปี ลิลี่ไม่เคยทำมื้อเช้าให้เขาเลย แดร์ริลเคยชินกับการเตรียมอาหารให้พวกเธอ แต่ตอนนี้ทัศนคติของเธอเปลี่ยนไปทั้งหมด เขายังไม่ชินกับมันนักวันนี้เป็นวันแรกอย่างเป็นทางการที่สถาบันหกวิถี เวลาที่แดร์ริลไปถึง นักเรียนเกือบทุกคนจากทุกห้องก็ถึงแล้ว'แปลก ทำไมแด๊กซ์ยังไม่มา เขาหลับเพลินรึไง?' แดร์ริลคิดเมื่อแดร์ริลเดินเข้าไปในห้อง เขาก็ขมวดคิ้ว อาจารย์ของเขากำลังสอนช่วงแรกของจุดลมปราณมนุษย์อยู่แคทเธอรีนเขียนคำว่า: [เส้นลมปราณมนุษย์] ไว้บนกระดาน แล้วเริ่มสอน "กระหม่อม รู้จักกันในชื่อจุดเส้นลมปราณที่แปลกนอกเส้นชีพจรของพวกเรา มันเป็นจุดสำคัญของร่างกายมนุษย์และหนึ่งในจุดสังหาร หากผู้ใดถูกตีที่กลางกระหม่อม เขาอาจสลบหรือตายได้ จุดไป่ฮุ่ยนั้นเป็นเส้นชีพจรกลางสายหลัก
เขากำลังส่งข้อความอยู่ใต้โต๊ะ เธอรู้ได้ยังไงเนี่ย?แดร์ริลถอนหายใจออกมา "มิสแคทเธอรีน ผมไม่ได้เล่นมือถือ ผมแค่ดูเวลาเท่านั้นเอง"ด้วยเหตุนั้น เขาจึงทำท่าจะเก็บมือถือลง"อย่ามาเถียงฉันเวลาที่เธอทำผิด เอามือถือของเธอมา" แคทเธอรีนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา และนั่นชัดเจนว่าคำสั่งของเธอไม่อนุญาตให้ต่อรองเธอฉกมือถือของเขาไป "แดร์ริล เธอเป็นลูกเขยบ้านคนอื่นอยู่แล้ว ทำไมถึงยังทำตัวไม่มีสำนึกอีก? เธอควรจะดีใจที่มีโอกาสได้เรียนในสถาบันหกวิถีและตั้งใจทำงานหนัก คนอื่นยังทำตัวไร้สาระได้เพราะพวกเขามาจากตระกูลร่ำรวย ต่อให้เขาไม่สำเร็จ เขาก็ยังไมไม่เป็นไร แต่เธอ? เธอทำตัวไร้สาระ ไม่แปลกเลยที่ว่าทำไมคนอื่นถึงหัวเราะเยาะเธอ!"แคทเธอรีนหันหลังไปแล้วเดินไปที่โพเดียมแดร์ริลหมดหนทาง เขาพึมพำ "เป็นลูกเขยบ้านคนอื่นแล้วมันแย่ขนาดนั้นเลยรึไง? ชีวิตฉันก็สบายดีนี่"ถึงแม้เสียงของเขาจะเบา แต่แคทเธอรีนได้ยินมันอย่างชัดเจน และนักเรียนรอบ ๆ เขาก็เช่นกัน'หือ? หมอนี่ชอบการเป็นลูกเขยบ้านคนอื่น?' ทุกคนคิดทันใดนั้น นักเรียนหลายคนรอบเขาก็หัวเราะออกมาแคทเธอรีนตะโกนอย่างโมโหแล้วชี้ไปที่ประตู "เธอมันเกินไปจริง ๆ!
โอเรียนทอล เพิร์ล เป็นโรงแรมที่ดีที่สุดในเมือง แน่นอน เขาต้องเลือกโรงแรมที่ดีที่สุดในเมื่อมันเป็นงานรวมตัวครั้งแรกเมื่อได้ยินว่าพวกเขากำลังจะไปโอเรียนทอลเพิร์ล ทั้งห้องก็ฮือฮากันยกใหญ่ ทุกคนเดินออกจากห้องอย่างดีใจ เมื่อพวกเขาออกมาจากโรงเรียน ทุกคนก็ขึ้นรถของพวกเขา เพราะส่วนใหญ่ของพวกนักเรียนนั้นมาจากตระกูลร่ำรวย เกือบทั้งหมดของพวกเขาจึงขับรถมาที่นี่และเสนอจะขับรถพาคนที่ไม่ได้ขับรถมาไปส่งด้วยเพราะลิลี่มาส่งแดร์ริลที่นี่ในตอนเช้า เขาจึงต้องนั่งรถของคนอื่นไป แต่รถส่วนใหญ่ถูกนั่งไปหมดแล้ว แดร์ริลจ้องไปรอบ ๆ และเห็นว่ารถของเดคแลนยังมีที่นั่งว่างอยู่เดคแลนเป็นคนขับ และไมเลสก็นั่งในที่โดยสาร ด้านหลังคือลูกพี่ลูกน้องของแด๊กซ์ เดซี่และแดฟนี แต่ยังคงมีที่ว่างอยู่แดร์ริลเปิดประตูรถและทำท่าจะขึ้น แต่เดซี่ผลักเขาออกไปแล้วมองเขาด้วยความรังเกียจ "แดร์ริล นายไปกับคนอื่นไม่ได้รึไง?""ทำไม? รถคันอื่นมีคนหมดแล้ว ผมขึ้นได้แค่คันนี้" แดร์ริลกล่าวเดซี่จ้องเขา "แดร์ริล นายโชคดีถึงขนาดได้รับเชิญจากเดคแลนให้ไปดินเนอร์ แต่ตอนนี้นายถึงขนาดจะนั่งรถเขาเลยเหรอ? นอกจากนั้นนะ นายมันสกปรก ไปเรียกแท๊กซี่ไป!"
เมื่อเห็นภาพตรงหน้า เดรก ดาร์บี้ ก็ไม่สามารถเก็บงำความตื่นเต้นไว้ได้และกล่าวกับนายท่านชราแห่งดาร์บี้ "พ่อครับ ค่ายกลเจ็ดดาวเหนือถูกออกแบบการเคลื่อนไหวมาดีมาก! การโจมตีและป้องกันของพวกเขาทั้งแน่นหนาและแข็งแกร่ง ด้วยค่ายกลนี้ ตระกูลดาร์บี้ของเราจะรุ่งโรจน์!"ถึงแม้ว่าสามคนในพวกเขาจะมีระดับเพียงปรมาจารย์ขั้นสาม แต่ด้วยพลังของค่ายกล พวกเขาจะสามารถต่อกรได้แม้แต่ปรมาจารย์ยุทธ์!นายท่านชราแห่งดาร์บี้ยิ้ม เขาอุทานด้วยความดีใจ "สมแล้วที่ค่ายกลเจ็ดดาวเหนือเป็นหนึ่งในค่ายกลที่ดีที่สุด"เมื่อพวกเขาฝึกฝนเสร็จสิ้น ฟลอเรียนก็เก็บกระบี่แล้วเดินมาหาเขาด้วยความตื่นเต้น "คุณปู่ คิดว่ายังไงครับ?""ดี ดี ดีมาก! แกพัฒนาอย่างมากที่ผ่านมา นี่มันเกินความคาดหมายของฉัน ฉันพอใจมาก และฉันมั่นใจว่าแกจะต้องนำความรุ่งเรืองมาสู่ตระกูลดาร์บี้" นายท่านชราแห่งดาร์บี้ชมด้วยรอยยิ้มฟลอเรียนดีใจสุด ๆ กับสิ่งที่นายท่านชราแห่งดาร์บี้กล่าว"ไม่ต้องห่วงครับคุณปู่ ผมจะทำงานให้หนักกว่านี้!" เขาสัญญานายท่านชราแห่งดาร์บี้พยักหน้า"คุณปู่ครับ มีแขกมา" มีเสียงดังออกมาจากด้านหลังทันใดนั้น ทุกคนก็หันไปมองทางเข้า เมื่อมีกลุ่ม