บทที่ 11

ฮั่วซือหานยื่นมือออกมารับร่างของเธอไว้

เขาก้มหน้ามองเธอด้วยดวงตาหล่อเหลาทว่าราบเรียบ ก่อนจะเม้มปากและพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “ฉือหว่าน เธอกลับมาทำไม?”

ฉือหว่านเองก็ไม่คิดว่าเขาจะกลับบ้าน วันนี้เขาสวมสูทสีดำที่เข้ารูปพอดีตัว พึ่งกลับมาจากข้างนอก เนื้อผ้าที่ดูหรูหราและมีคุณภาพยังคงมีไอเย็นจากด้านนอกติดอยู่

ร่างกายของฉือหว่านร้อนผ่าว เธอขยับเข้าไปซบอกของเขาโดยสัญชาตญาณ หวังให้ความเย็นและกลิ่นอายสุขุมของเขาดับไฟปรารถนาในร่างกายเธอ

ดวงตาของฉือหว่านเป็นประกายระยิบระยับขณะมองเขา “ฮั่วซือหาน ช่วย…”

คำพูดยังไม่ทันหลุดจากปาก ฮั่วซือหานก็ผลักเธอออกไปก่อน เขามองเธอด้วยสายตาเย็นชา “เธอเป็นอะไร?”

ฉือหว่านชะงักไปเล็กน้อยเมื่อถูกผลักออกมา เมื่อครู่นี้เธอกลับคิดจะขอให้ฮั่วซือหานช่วยเธอ

เขาจะช่วยเธอได้ยังไงกัน?

“ฉันโดนวางยา”

วางยา?

ฮั่วซือหานขมวดคิ้วเรียวคมเข้าหากัน ผู้หญิงที่ทำให้เขาโกรธอยู่เรื่อยช่างหาเรื่องจริงๆ!

“เธอรออยู่ตรงนี้”

ฮั่วซือหานเดินไปที่หน้าต่างบานใหญ่ด้วยรูปร่างสูงเพรียว เขาหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกงและกดโทรออก

เสียงเรียกเข้าจากอีกฝั่งดังขึ้น ฮั่วซือหานถือโทรศัพท์ไว้มือหนึ่ง อีกมือดึงเนกไทที่คอให้หลวม เนกไทที่ห้อยอยู่บนคอเผยให้เห็นความไม่เป็นทางการของคุณชายผู้เย็นชาและสง่างาม

ฉือหว่านไม่กล้ามองเขาต่อ

ปลายสายรับสาย เป็นเสียงของกู้เป่ยเฉิน “พี่รอง”

ฮั่วซือหานพูด “ฉันถามนาย ถ้าผู้หญิงโดนวางยา ควรทำยังไง?”

กู้เป่ยเฉินหัวเราะอย่างตื่นเต้น ราวกับได้ยินข่าวซุบซิบสนุกๆ “โอ้โห พี่รอง นี่พี่สะใภ้เจียวเจียวโดนวางยาเหรอ งั้นรออะไรล่ะ พี่ลงสนามช่วยพี่สะใภ้เจียวเจียวเองเลยสิ”

ฮั่วซือหานกำโทรศัพท์แน่น “พูดภาษาคน”

กู้เป่ยเฉินพูด “ไม่ใช่พี่สะใภ้เจียวเจียวเหรอ ถ้าอย่างนั้นให้เธอแช่น้ำเย็น แต่มันจะทรมานมาก ถ้าทนได้ก็รอดไป แต่ถ้าทนไม่ไหวอาจถึงขั้นเส้นเลือดแตกตาย”

ฮั่วซือหานวางสาย เขาหันไปมองฉือหว่าน “ไปอาบน้ำเย็นเองได้ไหม?”

ฉือหว่านพยักหน้า “ได้”

เธอรีบก้าวเท้าเข้าไปในห้องน้ำ

ฮั่วซือหานถอดเสื้อสูทสีดำออก ทันใดนั้นเสียงกรีดร้องดังขึ้นจากในห้องน้ำ “อ๊า!”

ดวงตาหล่อเหลาของฮั่วซือหานแสดงความรำคาญ ผู้หญิงคนนี้กำลังทำอะไรอีก!

ฮั่วซือหานก้าวเท้าอันยาวของเขาเข้าไปในห้องน้ำ “เกิดอะไรขึ้น?”

ฉือหว่านยืนอยู่ใต้ฝักบัว เสื้อคลุมด้านนอกถูกถอดออก เหลือเพียงชุดกระโปรงสายเดี่ยวบนตัวเธอ

สายเส้นเล็กของชุดกระโปรงพาดอยู่บนไหล่ของเธอ ไหล่ขาวบางดูใสกระจ่างจนเกินคำบรรยาย

ฝักบัวยังไม่ได้เปิด ฉือหว่านยกมือขึ้นแตะหน้าผากของตัวเอง ดวงตาเต็มไปด้วยหยาดน้ำใสราวหมอกที่เกิดจากความเจ็บ เธอบอกเขาด้วยเสียงแตกพร่า “ฉันหัวกระแทก”

ท่าทางของเธอทำให้ฮั่วซือหานมองไปโดยไม่ทันตั้งตัว

ฮั่วซือหานชะงักเล็กน้อย เขาดึงมือนั้นออก หน้าผากขาวใสของเธอมีรอยแดงจริงๆ

“เธอซุ่มซ่ามขนาดนี้ได้ยังไง?”

“ฉันไม่ได้ซุ่มซ่าม ฉันแค่เวียนหัว!”

“…ยืนนิ่งๆ”

อะไรนะ?

ฮั่วซือหานยกมือขึ้นและเปิดฝักบัวทันที

น้ำเย็นจัดกระจายตัวออกมาทันที เปียกโชกไปทั้งตัวของฉือหว่าน

ร่างกายของเธอร้อนผ่าว แต่น้ำกลับเย็นยะเยือก ความแตกต่างของร้อนเย็นทำให้เธอพุ่งไปหาเขา ซบลงในอ้อมอกของฮั่วซือหานโดยตรง

“หนาวมาก ฉันไม่อาบน้ำเย็นแล้ว!”

ร่างกายอ่อนนุ่มของเธอเบียดเข้าหาเขาอีกครั้ง กอดรัดแน่นจนเสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงสีดำของฮั่วซือหานเปียกชุ่มไปหมด

เขาทำได้เพียงพาเธอถอยหลังไปสองก้าว ทั้งสองคนยืนอยู่ใต้สายน้ำเย็นด้วยกัน

ฉือหว่านรู้สึกร้อนมาก เธอเหมือนปลาตัวน้อยที่กำลังจะแห้งตายและต้องการแหล่งน้ำโดยด่วน

มือเล็กของเธอเริ่มอยู่ไม่สุข ลูบไล้ลงไปที่เอวสอบของเขาอย่างสะเปะสะปะ

ฮั่วซือหานเป็นผู้ชายปกติ ร่างกายของเขาตึงเกร็งขึ้นทันที เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ฉือหว่าน มือเธอจับอะไรอยู่?”

ดวงตากลมโตของฉือหว่านพร่าเลือน เผยความเย้ายวนอย่างใสซื่อ “ฉันจับได้แล้ว หกแพ็กเต็มๆ”

ฮั่วซือหาน “……”

ฉือหว่านเงยหน้าขึ้นจากอ้อมอกของเขา จ้องใบหน้าหล่อเหลาไร้ที่ติ “หน้าก็หล่อมาก”

ฮั่วซือหานยื่นมือออกไปผลักฉือหว่านที่อยู่ในอ้อมอกติดเข้ากับกำแพงเย็นเฉียบ เขากระแอมเบาๆ และเตือนด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “อย่ามาเล่นตลก!”

ฉือหว่าน “ว้าว แรงเยอะจัง ฉันชอบ”

ฮั่วซือหานหยิบฝักบัวขึ้นมาฉีดใส่ใบหน้าที่แดงก่ำของเธอ หวังให้เธอได้สติ

“อ๊า!”

ฉือหว่านทุบมือเขาออกด้วยความอึดอัด “ฮั่วซือหาน ถ้าคนที่โดนวางยาเป็นฉือเจียว นายจะช่วยเธอใช่ไหม?”

ฮั่วซือหานชะงัก “อะไรนะ?”

ขนตายาวเรียวของฉือหว่านเปียกไปด้วยละอองน้ำระยิบระยับ สั่นไหวเล็กน้อย เธอพูดอย่างดื้อรั้นและโดดเดี่ยว “เพราะเป็นฉันใช่ไหม คุณถึงให้ฉันอาบน้ำเย็น พวกคุณไม่เคยชอบฉันเลย!”

ฮั่วซือหานสังเกตเห็นดวงตาของเธอแดงก่ำ ราวกับว่าเธอเพิ่งร้องไห้มา

ทันใดนั้นฉือหว่านพุ่งเข้ามาหา ก่อนจะอ้าปากงับลงไปที่ลูกกระเดือกของเขา

ฮั่วซือหานไม่คาดคิดว่าเธอจะเล่นแบบนี้ ลูกกระเดือกเป็นจุดที่อ่อนโยนและไวต่อความรู้สึกที่สุดของผู้ชาย เธอพุ่งเข้ามาอ้าปากเล็กๆ ของเธอ กัดลงไปอย่างแรง เขารู้สึกว่าหางตาร้อนผ่าวไปหมด เอวก็ชาไปเลย

ผู้หญิงบ้าคนนี้!

ฮั่วซือหานเอื้อมมือโอบรอบเอวของเธอ เอวของเธอนุ่มนิ่มราวกับกิ่งหลิวที่พลิ้วไหว แค่จับก็เหมือนจะหัก

เอวของเธอยังเล็ก บางแค่หนึ่งฟุตหก นิ้วโป้งกับนิ้วชี้ของเขาเพียงแค่กางออกก็สามารถโอบรอบเอวของเธอได้

บางจนแทบจะจับไม่ได้

เรียวขากับเอวบาง ฮั่วซือหานเพิ่งสังเกตว่าเธอช่างเป็นผู้หญิงที่งดงามยั่วเย้า

เขาหายใจไม่ค่อยเป็นจังหวะ ยื่นมือไปจับใบหน้าเล็กของเธอและดันออก

ใบหน้าแดงซ่านขนาดเท่าฝ่ามือของเธออยู่ในมือเขา เขาบีบมันด้วยความหงุดหงิดแล้วตวาด “ชอบกัดอะไรหรือไง?”

ฉือหว่านแทบไม่มีสติแล้ว ทั้งฤทธิ์ของแอลกอฮอล์และยาที่เล่นงานเธอ ทำให้เธออ่อนแอ

เธอมองฮั่วซือหาน ดวงตาแดงก่ำมีน้ำใสเอ่อคลอ

เหมือนเธอกำลังจะร้องไห้

ฮั่วซือหานชะงักไป และรีบปล่อยมือทันที

แต่ฉือหว่านกลับเข้ามากอดเขา ใช้สองมือคล้องคอของเขาไว้ “ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะกัดคุณ เจ็บไหม?”

ยังไม่ทันที่เขาจะตอบ ฮั่วซือหานก็รู้สึกถึงความนุ่มบนลำคอ เธอจูบเขาเข้าแล้ว

ในดวงตาของฮั่วซือหานเหมือนจะมีเปลวไฟสีแดงลุกวาบ สัมผัสจูบของเธอเลื่อนขึ้นไป ไล้ไปบนลำคอ และสร้างรอยแดงบนกรามแข็งแรงของเขา

สัตว์น้อยที่อวดเขี้ยวเมื่อครู่กลับกลายเป็นลูกแมวนุ่มนิ่มที่ซุกอยู่ในอ้อมอกของเขา และจูบเขาไปทั่ว

ฉือหว่านถามขึ้น “คุณกับฉือเจียวเคย... กันหรือเปล่า?”

สายตาของฮั่วซือหานพลันมืดครึ้ม

ฉือหว่านเขย่งปลายเท้า ดวงตาที่ฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำจ้องมองไปยังริมฝีปากบางของเขา “ฮั่วซือหาน ฉันโดนวางยา ฉันยังเป็นคุณนายฮั่วของคุณ ช่วยฉันหน่อยได้ไหม?”

มือใหญ่ของฮั่วซือหานบีบเอวเล็กของเธอไว้ เอวบางราวคอขวดเครื่องลายคราม ทำให้เขาอยากใช้แรงมากกว่านี้

ในตอนนั้นเอง ฉือหว่านค่อยๆ เลื่อนริมฝีปากเข้าไปหาเขา

ฮั่วซือหานไม่ได้หลบ

ทั้งสองเข้าใกล้กันเรื่อยๆ และเกือบจะแตะริมฝีปากกัน

แต่ในจังหวะนั้นเอง เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น

ฮั่วซือหานหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงขึ้นมา บนหน้าจอปรากฏสองคำว่า—ฉือเจียว

ฉือเจียวโทรมา