เจอกันครั้งที่4

เมื่อผ่านไปสองสามวันหลังจากที่เราอยู่ด้วยกันมา,นี่ก็เข้าสัปดาห์แรกแล้วที่มะลิมาอยู่ที่นี่เต็มตัว

และภพก็ได้รู้อีกเรื่อง—มะลิมักนอนละเมอในยามค่ำคืน เสียงกระซิบสะอื้นแผ่วเบาในความมืดทำให้เขานอนไม่เต็มตา ทำให้ต้องอยู่รอจนกว่ามะลิจะสงบและเลิกละเมอ ขอบตาของภพคล้ำลงจนป้าแม่บ้านยังอดทักไม่ได้

“คุณภพ ไปทำอะไรมาคะ หน้าตาโทรมเชียว”

ภพยิ้มบาง ๆ ตอบแค่สั้น ๆ “นอนดึกนิดหน่อยครับป้า ไม่เป็นไร”

วันนี้มะลิไม่ได้ออกไปทำงาน อยู่บ้านคนเดียวอย่างเงียบ ๆ ป้าแม่บ้านติดธุระไม่อยู่ มะลินั่งเล่นอยู่ห้องรับแขกคนเดียว เสียงนาฬิกาในบ้านดังเป็นจังหวะนิ่งสงบ ภพออกไปดูงานที่อำเภอข้างเคียง ปล่อยบ้านไว้ในความเงียบ

เมื่อสาย ๆ มีพัสดุจ่าหน้าชื่อมะลิมาส่ง มะลิเปิดกล่องอย่างสงสัย ก่อนจะชะงักตาค้าง ภายในกล่องมีซากหนอนตาย แมลงสาบแห้งกรัง และซากหนูเน่าเปื่อย กลิ่นเหม็นตีขึ้นจนมะลิหน้าซีด

“กรี๊ดดดด” ร่างบางกรีดร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ กล่องหล่นกระแทกพื้น

ตาว ลูกน้องคนสนิทของภพที่ทำงานอยู่ไม่ไกล ได้ยินเสียงรีบวิ่งมา ทว่าไม่เจอใคร เห็นแค่กล่องที่หล่นอยู่หน้าบ้าน เขารีบโทรรายงานภพทันที

“นายครับ มีเรื่องแล้วครับ ผมได้ยินเสียงคุณมะลิ แต่หาไม่เจอ เจอแต่กล่องหน้าบ้านครับ”

“ในกล่องมีอะไร”ภพถามเสยงเข้ม

“ซากหนู และแมลงสาบตายครับ”ตาวพูดตะกุกตะกัก

“ตามหาดูว่าเธออยู่บนห้องไหม ห้ามให้เธอออกไปไหน เข้าใจไหม”

“ครับนาย”

ตาวรีบขึ้นไปบนห้อง เคาะประตูเรียก แต่สิ่งที่ได้ยินมีเพียงเสียงกรีดร้องและเสียงสะอื้น

“ออกไป! ออกไปให้หมด!”

ภพรับสายตาวอีกรอบ สีหน้าเครียดจัด

“เดี๋ยวจะรีบกลับตอนนี้เลย นายเฝ้าไว้ ห้ามให้ใครยุ่งกับน้อง เข้าใจไหม”

“ครับนาย”

ไม่นานนัก ภพก็มาถึง เขาขอบใจตาวสั้น ๆ ก่อนจะรีบขึ้นห้อง เขายืนชั่งใจหน้าประตู สูดลมหายใจลึกแล้วเคาะประตูเบา ๆ

“มะลิครับ เปิดประตูให้พี่หน่อย”

เสียงร้องไห้ยังดังลอดออกมา

“ออกไป! ออกไปให้หมด!”

ภพเคาะประตูอีกครั้ง เสียงทุ้มของเขาอ่อนโยนลง

“พี่ภพเองครับมะลิ พี่ภพของมะลิเอง เปิดประตูให้พี่หน่อยนะคนดี”

เขามองหากุญแจสำรองใต้พรม แต่ก่อนจะไขเข้าไป ประตูก็แง้มออก มะลิยืนอยู่ตรงหน้า ใบหน้าเธอซีดเซียว เส้นผมกระเซอะกระเซิงเหมือนจิกหัวตัวเอง หน้าผากมีรอยข่วน และเสื้อยืดตัวย้วยเผยให้เห็นรอยจ้ำแดงตรงอก

ภพเบิกตากว้าง รีบประคองน้องไปนั่งปลายเตียง ลูบหัวเบา ๆ แล้วขออนุญาตกระซิบ “พี่ขอกอดได้ไหมครับ”

มะลิพยักหน้าช้า ๆ ก่อนซบลงกับไหล่เขา ภพโอบเธอแน่น ลูบหัวอย่างแผ่วเบา

“ไม่เป็นไรนะครับ ไม่เป็นไรแล้ว”

เสียงปลอบโยนของเขานุ่มนวลและมั่นคง จนมะลิหลับไปในอ้อมแขนเขาอย่างช้า ๆ

ยามเย็น แสงอาทิตย์สีส้มทองทอผ่านม่านบางสีอ่อน มะลิยังหลับอยู่บนเตียง แขนกอดหมอนแน่นคล้ายเด็กน้อย ภพนั่งเฝ้าอยู่ข้าง ๆ ไม่ห่าง ใบหน้าของเขาอ่อนโยนแต่แฝงความวิตก

ครู่ใหญ่ มะลิพลิกตัว ลืมตาขึ้นช้า ๆ เธอหันมาเห็นภพนั่งอยู่ข้างเตียง ดวงตาคู่สวยเต็มไปด้วยแววเศร้า เธอยกมือขยี้ตาเบา ๆ ก่อนพูดเสียงแผ่ว

“พี่ภพ… หนู… หนูทำให้พี่ลำบากอีกแล้วใช่ไหม”

ภพทำหน้าแปลกใจไม่น้อย เพราะตั้งแต่เราอยู่ด้วยกันมะลิไม่เคยพูดแบบนี้กับตน แต่พอรู้ว่าน้องอาจจะป่วยตนเลยไม่ได้สนใจมากคำเรียกที่น้องเรียกมากนัก

ภพส่ายหน้าช้า ๆ เขาก้มลงสบตาเธอ มือใหญ่ลูบผมอย่างอ่อนโยน “ไม่เลยคนดี พี่เต็มใจดูแลหนูเสมอ ถ้าหนูอยากเล่าอะไร พี่พร้อมฟังนะ ไม่ต้องรีบ ไม่ต้องกลัว พี่รอฟังได้”

มะลิมองเขานิ่งไปอึดใจ ก่อนน้ำตาค่อย ๆ ซึมขอบตา เธอเม้มปากแน่นแล้วพูดเสียงเบาแทบไม่ได้ยิน

“เมื่อก่อนหนูเคยโดนแบบนี้มาก่อน… มันไม่ใช่ครั้งแรก… มีคนทำแบบนี้กับหนู ทำซ้ำ ๆ ทั้งของเน่า ของตาย จดหมายขู่… มันเหมือนเดจาวูเลย”มะลิร้องไห้อีกครั้ง มือทั้งสองตั้งท่าจะทุบอกตัวเองแต่ภพห้ามและกอบกุมมือเล็กไว้

เสียงของเธอสั่นเครือ ภพนิ่งฟัง ไม่เร่ง ไม่ถามขัด เพียงแค่จับมือเธอแน่นขึ้นเล็กน้อย มะลิสูดหายใจสะอื้น

“หนูกลัว… กลัวจะกลับไปเป็นแบบนั้นอีก… กลัวจะหนีไม่พ้นอีกแล้ว”

ภพกุมมือเธอแน่นขึ้นกว่าเดิม เขายกมือมะลิขึ้นแนบอกตนเอง รอยยิ้มของเขาอ่อนโยนแต่หนักแน่น

“พี่สัญญา… ไม่ว่าหนูจะเคยเจออะไรมาก่อน ต่อไปนี้หนูจะไม่ต้องเจอคนเดียวอีกแล้ว พี่อยู่ตรงนี้ พี่จะปกป้องหนูเอง”

มะลิมองเขา น้ำตาไหลเงียบ ๆ แต่ริมฝีปากคลี่ยิ้มจาง ๆ เป็นครั้งแรกในรอบหลายวัน

ตอนนี้ภพได้รู้แล้ว ว่ารอยยิ้มของมะลิยังคงอยู่ที่เดิม…และสวยงามเช่นเคย

ภพ part

หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา ผมเริ่มจัดสรรเวลางานใหม่ และแบ่งเวลาให้กับการดูแลมะลิมากขึ้น แม้ไม่ได้พูดออกมาตรง ๆ แต่ทุกการกระทำของเขาชัดเจนเกินคำพูด ผมมอบหมายให้ตาว ลูกน้องคนสนิท คอยประกบติดอยู่แถวบ้าน ไม่ให้มีอะไรผิดปกติเข้ามาใกล้

ค่ำวันหนึ่ง หลังจากผมพามะลิไปหาหมอเพื่อตรวจรอยแผล และให้หมอจิตแพทย์พูดคุยเบื้องต้น ท่าทีของมะลิเริ่มต่อต้านเมื่อผมบอกจะพาไปหาหมอ แต่ผมก็ใช้กลวิธีเพื่อคุยและปลอบใจน้อง

“มะลิอยากหายไหม”ผมพูดพร้อมกับจับมือของน้องมาเกลี่ยเบา

“หนูไม่รู้จะรักษาไปทำไม เขา..”มะลิเว้นวรรค

“เขาเคยบอกคนที่หาหมอคือคนไม่ปกติ มะลิไม่อยากผิดปกติ”มะลิก้มหน้างุด ตาเริ่มแดงก่ำ

“มะลิรู้ไหม คนที่หาหมอไม่ใช่คนไม่ปกติหรอกนะ”ผมพูดเสริม

“คนที่หาหมอคือคนเก่งและคนที่อยากมีความสุขต่างหาก มะลิอยากมีความสุขไหม”ภพพูดจบพร้อมยิ้มให้ร่างบางอีกที พร้อมกับลูบหัวอีกคน มะลิพยักหน้าและยอมเข้าพบหมอกับผม

หลังจากที่แวะส่งมะลิที่บ้านป้าไพรออกมาต้อนรับและดูแลมะลิต่อจากผม,หลังจากที่วันก่อนผมบอกป้าไพรว่ามะลิเขาไม่สบาย อยากให้ป้าไพรมานอนที่ห้องแม่บ้านข้างล่างแทนการเข้าไปนอนที่บ้านพักคนงาน จากตอนแรกป้าไพรไม่ชอบมะลิกลับเปลี่ยนเป็นดูแลไม่ห่างทั้งอาหารการกิน น้ำดื่มหรือแม้แต่มะลิเดินออกนอกบ้านก็ตามประกบ เธอแอบติตัวเองที่ตัดสินคนจากภายนอก

และผมก็ขับรถไปที่สถานีตำรวจในตัวอำเภอเงียบ ๆ ผมยื่นเอกสารเกี่ยวกับจดหมายและกล่องที่ส่งถึงมะลิ

สารวัตรที่รู้จักกับผมมานานขมวดคิ้วแน่น

“ลักษณะแบบนี้ไม่ใช่มือใหม่ ใครส่งของแบบนี้มาเหมือนตั้งใจเล่นงานจิตใจคนชัด ๆ มึงแน่ใจนะว่าแค่คุกคาม ไม่ใช่จะทำอะไรมากกว่านั้น?”

ผมเม้มปากแน่น สีหน้าคมเข้มจริงจัง

“กูไม่แน่ใจ แต่กูจะไม่ปล่อยให้มันเกิดอีก ฝากมึงช่วยสืบเบื้องหลังแม่เลี้ยงของมะลิที กูสงสัยว่าเรื่องนี้มันโยงถึงเขา”

สารวัตรพ่วงตำแหน่งเพื่อนสนิทผมพยักหน้า ก่อนหยิบเอกสารไปจัดการ ผมถอนหายใจยาว มือเท้าโต๊ะ สายตาหนักแน่นกว่าเดิม

เขาตัดสินใจแล้ว… ผมจะปกป้องมะลิ ไม่ว่าอดีตจะหนักแค่ไหนก็ตาม

**

คืนวันเดียวกัน มะลินั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงปลายเตียง เธอดูสงบขึ้นเล็กน้อยแม้ยังมีร่องรอยเหนื่อยล้า พี่วางแฟ้มเอกสารบนโต๊ะ แล้วเดินมานั่งข้าง ๆ มือใหญ่ของพี่เอื้อมมาลูบหัวเธอเบา ๆ

“มะลิ วันนี้เป็นยังไงบ้างครับ เจ็บแผลตรงไหนไหม”

มะลิเงยหน้ามองพี่ แววตาอ่อนลงกว่าเดิม เธอพยักหน้าเบา ๆ

“ไม่เจ็บแล้ว… ”

พี่คลี่ยิ้มบาง ๆ ก่อนพูดเสียงทุ้ม อ่อนโยน

“ถ้ามีอะไรไม่สบายใจ อย่ากลัวนะ บอกพี่ได้ทุกเรื่อง พี่อยากให้มะลิไว้ใจพี่เหมือนที่พี่ไว้ใจมะลิ”

มะลิชะงักไปเล็กน้อย ก่อนพยักหน้า สีหน้าเริ่มผ่อนคลายมากขึ้นกว่าเดิม

ในใจของผม… ผมรู้ตัวดี นี่ไม่ใช่แค่ความสงสารหรือหน้าที่ —

มันคือ ความรู้สึกที่ลึกซึ้งกว่าเดิมมากกว่าที่ผมคิดไว้ตั้งแต่แรก