LOGINShare
เจอกันครั้งที่3
Last Updated:
2025-05-08 16:27:47
Related chapters
คู่หมั้นคุณภพ mpreg เจอกันครั้งที่4
เมื่อผ่านไปสองสามวันหลังจากที่เราอยู่ด้วยกันมา,นี่ก็เข้าสัปดาห์แรกแล้วที่มะลิมาอยู่ที่นี่เต็มตัว และภพก็ได้รู้อีกเรื่อง—มะลิมักนอนละเมอในยามค่ำคืน เสียงกระซิบสะอื้นแผ่วเบาในความมืดทำให้เขานอนไม่เต็มตา ทำให้ต้องอยู่รอจนกว่ามะลิจะสงบและเลิกละเมอ ขอบตาของภพคล้ำลงจนป้าแม่บ้านยังอดทักไม่ได้ “คุณภพ ไปทำอะไรมาคะ หน้าตาโทรมเชียว” ภพยิ้มบาง ๆ ตอบแค่สั้น ๆ “นอนดึกนิดหน่อยครับป้า ไม่เป็นไร” วันนี้มะลิไม่ได้ออกไปทำงาน อยู่บ้านคนเดียวอย่างเงียบ ๆ ป้าแม่บ้านติดธุระไม่อยู่ มะลินั่งเล่นอยู่ห้องรับแขกคนเดียว เสียงนาฬิกาในบ้านดังเป็นจังหวะนิ่งสงบ ภพออกไปดูงานที่อำเภอข้างเคียง ปล่อยบ้านไว้ในความเงียบ เมื่อสาย ๆ มีพัสดุจ่าหน้าชื่อมะลิมาส่ง มะลิเปิดกล่องอย่างสงสัย ก่อนจะชะงักตาค้าง ภายในกล่องมีซากหนอนตาย แมลงสาบแห้งกรัง และซากหนูเน่าเปื่อย กลิ่นเหม็นตีขึ้นจนมะลิหน้าซีด “กรี๊ดดดด” ร่างบางกรีดร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ กล่องหล่นกระแทกพื้น ตาว ลูกน้องคนสนิทของภพที่ทำงานอยู่ไม่ไกล ได้ยินเสียงรีบวิ่งมา ทว่าไม่เจอใคร เห็นแค่กล่องที่หล่นอยู่หน้าบ้าน เขารีบโทรรายงานภพทันที “นายครับ มีเรื่องแล้วค
Last Updated : 2025-05-08คู่หมั้นคุณภพ mpreg เจอกันครั้งที่1
“แม่เลี้ยงเหรอ… พ่อพา ‘อีนั่น’ เข้ามาในบ้านของแม่!?” เสียงมะลิแหลมสูงขึ้น “นี่มันบ้านของหนูกับแม่นะ!!” ปลายเสียงสั่นสะท้านด้วยทั้งความตกใจและโทสะ ดวงตาเรียวยาวเต็มไปด้วยน้ำใสวาววับ สะท้อนเงาของชายวัยกลางคนตรงหน้าอย่างไม่ยอมแพ้ “ใจเย็นก่อนลูก—” “ไม่! หนูไม่ใจเย็น! แล้วนั่นใครอีกคน!? จันทร์เจ้าใช่ไหม!? จันทร์เจ้า! เพื่อนที่เคยหักหลังหนูตอนมัธยมไงพ่อจำไม่ได้เหรอ!?” เขาหันขวับไปมองหญิงสาวหน้าหวานที่ยืนกอดอกอย่างไม่สะทกสะท้านตรงมุมบันได “อ้าว…มะลิจำกันได้ด้วยเหรอคะ ดีใจจังเลย” จันทร์เจ้าเอ่ยยิ้มๆ แต่แววตากลับเต็มไปด้วยแววเยาะหยันแสนเยือกเย็น “อย่ามาเรียกกูแบบนั้น! พ่อ! พ่อไล่พวกนี้ออกไปเลยนะ! บ้านนี้ของแม่! ของหนู! ไม่ใช่ของผู้หญิงที่พ่อไปรับมาจากไหนก็ไม่รู้!” “พอแล้วมะลิ!” เสียงเจ้าสัววิรัตน์ตวาดลั่น ทำให้ทุกอย่างรอบตัวเงียบสนิทลงในชั่วพริบตา มะลิชะงัก น้ำตาหยดหนึ่งกลิ้งผ่านแก้ม เจ้าสัวหายใจแรง ก่อนจะเอ่ยเสียงเย็นเยียบ “ลูกกลับมาเมืองไทยทั้งที พ่อก็ดีใจนะ แต่ลูกกลับอคติแบบนี้ พ่อผิดหวังมาก จันทราเขากลับตัวได้แล้ว ลูกควรปล่อยวางและมองปัจจุบัน” “ควรปล่อยวางงั้นหรอ” มะลิห
Last Updated : 2025-05-02คู่หมั้นคุณภพ mpreg เจอกันครั้งที่2
ช่วงเย็น แสงสีส้มอ่อนทอดผ่านหน้าต่างบานใหญ่ของห้องนอน เสียงจิ้งหรีดเริ่มขับขานเป็นจังหวะคล้ายกล่อมโลกให้หลับใหล ภายในห้องนอนชั้นสอง เตียงไม้สักหลังใหญ่ปูผ้าปูเตียงลายเรียบสะอาดตา กลับดูแคบลงทันทีเมื่อมีคนสองคนนั่งอยู่ปลายเตียง — มะลิและภพ มะลินั่งกอดเข่ามองออกนอกหน้าต่าง เธอรู้สึกอึดอัดกับการต้องใช้ห้องนอนเดียวกัน แม้เตียงจะใหญ่แต่ความใกล้ชิดระหว่างเธอกับเขาทำให้รู้สึกไม่สบายใจ ภพวางหมอนอีกใบลงเบาๆ แล้วหันมามองมะลิ “ช่วงนี้เรียนเป็นไงบ้าง สบายดีใช่ไหม?” เสียงของเขาไม่ได้เร่งเร้า แต่เต็มไปด้วยความห่วงใย มะลิหันมามองเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะตอบสั้นๆ “ก็เรื่อย ๆ ค่ะ” “เพื่อน ๆ ล่ะ?” “…ก็มีบ้าง” ภพยิ้มจาง ๆ เขารู้ว่าเธอยังไม่เปิดใจ ก็ไม่คิดจะบังคับอะไรอีก “งั้นก็นอนได้เลยนะ ถ้าง่วง พรุ่งนี้ตื่นเช้าเดี๋ยวพี่จะออกไปดูสวนแต่เช้า” มะลิไม่ตอบอะไร เธอเพียงล้มตัวลงนอน หันหลังให้ชายหนุ่ม ปล่อยให้ความเงียบครอบคลุมทั่วห้อง ไม่ทันถึงสิบนาที เสียงลมหายใจสม่ำเสมอของเธอก็ดังขึ้นบ่งบอกว่าเธอหลับไปแล้ว ภพมองแผ่นหลังเล็ก ๆ นั้นเงียบ ๆ ความรู้สึกแปลกประหลาดบางอย่างซึมลึกในใจเขา —
Last Updated : 2025-05-02
Latest chapter
คู่หมั้นคุณภพ mpreg เจอกันครั้งที่4
เมื่อผ่านไปสองสามวันหลังจากที่เราอยู่ด้วยกันมา,นี่ก็เข้าสัปดาห์แรกแล้วที่มะลิมาอยู่ที่นี่เต็มตัว และภพก็ได้รู้อีกเรื่อง—มะลิมักนอนละเมอในยามค่ำคืน เสียงกระซิบสะอื้นแผ่วเบาในความมืดทำให้เขานอนไม่เต็มตา ทำให้ต้องอยู่รอจนกว่ามะลิจะสงบและเลิกละเมอ ขอบตาของภพคล้ำลงจนป้าแม่บ้านยังอดทักไม่ได้ “คุณภพ ไปทำอะไรมาคะ หน้าตาโทรมเชียว” ภพยิ้มบาง ๆ ตอบแค่สั้น ๆ “นอนดึกนิดหน่อยครับป้า ไม่เป็นไร” วันนี้มะลิไม่ได้ออกไปทำงาน อยู่บ้านคนเดียวอย่างเงียบ ๆ ป้าแม่บ้านติดธุระไม่อยู่ มะลินั่งเล่นอยู่ห้องรับแขกคนเดียว เสียงนาฬิกาในบ้านดังเป็นจังหวะนิ่งสงบ ภพออกไปดูงานที่อำเภอข้างเคียง ปล่อยบ้านไว้ในความเงียบ เมื่อสาย ๆ มีพัสดุจ่าหน้าชื่อมะลิมาส่ง มะลิเปิดกล่องอย่างสงสัย ก่อนจะชะงักตาค้าง ภายในกล่องมีซากหนอนตาย แมลงสาบแห้งกรัง และซากหนูเน่าเปื่อย กลิ่นเหม็นตีขึ้นจนมะลิหน้าซีด “กรี๊ดดดด” ร่างบางกรีดร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ กล่องหล่นกระแทกพื้น ตาว ลูกน้องคนสนิทของภพที่ทำงานอยู่ไม่ไกล ได้ยินเสียงรีบวิ่งมา ทว่าไม่เจอใคร เห็นแค่กล่องที่หล่นอยู่หน้าบ้าน เขารีบโทรรายงานภพทันที “นายครับ มีเรื่องแล้วค
คู่หมั้นคุณภพ mpreg เจอกันครั้งที่3
บ่ายวันนั้น แดดร้อนจัด ภพวางถังน้ำลงแล้วหันมาหามะลิ “มะลิ เดี๋ยวช่วงบ่ายพี่ต้องไปทำงานในสำนักงานนะครับ” เขาถอดหมวกแล้วปาดเหงื่อ “ตรงนี้ช่วยจัดการต่อเองได้ไหม?” มะลิมองหน้าเขานิ่ง ๆ ไม่ตอบ ภพยิ้มบาง “ไม่ยากหรอก แค่เก็บทุเรียนที่สุก แล้วเอาไปไว้ใต้โรงเรือน พี่กลับมาจะช่วยชั่งน้ำหนักต่อ” “…อืม” เธอพยักหน้าสั้น ๆ ภพวางมือบนบ่ามะลิแผ่วเบา “ถ้ามีอะไรเรียกป้าไพรหรือคนสวนได้เลยนะครับ พี่ไปแค่แป๊บเดียว” เขาเดินออกไป มะลิเหลือบมองแผ่นหลังเขาเงียบ ๆ อีกมุมของสวน กลุ่มคนงานชายสองคนยืนพักอยู่ใต้ร่มไม้ คนหนึ่งยกน้ำขึ้นดื่ม อีกคนกระซิบเบา ๆ “นั่นลูกสาวเจ้านายที่เพิ่งมาน่ะเหรอ?” เขาพยักเพยิดไปทางมะลิที่กำลังยืนถือไม้สอยอยู่คนเดียว “เออ ใช่ ได้ยินว่าพ่อเขาทิ้งนะ ถึงได้โดนส่งมานี่” “จริงดิ?” “จริงสิวะ เห็นว่าไม่ใช่แค่ทิ้งเฉย ๆ ยังให้ทำงานอีก สงสัยทำงานใช้หนี้” อีกคนถอนหายใจ “ชีวิตคุณหนูนี่มันกลับตาลปัตรดีแท้ เมื่อก่อนเห็นแต่ภาพสวยหรูในข่าว ตอนนี้ต้องมายืนเก็บทุเรียน” “พ่อแม่รวยก็ใช่ว่าจะรักลูกเสมอไป” ทั้งคู่หัวเราะเบา ๆ มะลิยืนนิ่งอยู่ไม่ไกล เสียงพูดคุยแว่วเข้าหูชัดเ
คู่หมั้นคุณภพ mpreg เจอกันครั้งที่2
ช่วงเย็น แสงสีส้มอ่อนทอดผ่านหน้าต่างบานใหญ่ของห้องนอน เสียงจิ้งหรีดเริ่มขับขานเป็นจังหวะคล้ายกล่อมโลกให้หลับใหล ภายในห้องนอนชั้นสอง เตียงไม้สักหลังใหญ่ปูผ้าปูเตียงลายเรียบสะอาดตา กลับดูแคบลงทันทีเมื่อมีคนสองคนนั่งอยู่ปลายเตียง — มะลิและภพ มะลินั่งกอดเข่ามองออกนอกหน้าต่าง เธอรู้สึกอึดอัดกับการต้องใช้ห้องนอนเดียวกัน แม้เตียงจะใหญ่แต่ความใกล้ชิดระหว่างเธอกับเขาทำให้รู้สึกไม่สบายใจ ภพวางหมอนอีกใบลงเบาๆ แล้วหันมามองมะลิ “ช่วงนี้เรียนเป็นไงบ้าง สบายดีใช่ไหม?” เสียงของเขาไม่ได้เร่งเร้า แต่เต็มไปด้วยความห่วงใย มะลิหันมามองเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะตอบสั้นๆ “ก็เรื่อย ๆ ค่ะ” “เพื่อน ๆ ล่ะ?” “…ก็มีบ้าง” ภพยิ้มจาง ๆ เขารู้ว่าเธอยังไม่เปิดใจ ก็ไม่คิดจะบังคับอะไรอีก “งั้นก็นอนได้เลยนะ ถ้าง่วง พรุ่งนี้ตื่นเช้าเดี๋ยวพี่จะออกไปดูสวนแต่เช้า” มะลิไม่ตอบอะไร เธอเพียงล้มตัวลงนอน หันหลังให้ชายหนุ่ม ปล่อยให้ความเงียบครอบคลุมทั่วห้อง ไม่ทันถึงสิบนาที เสียงลมหายใจสม่ำเสมอของเธอก็ดังขึ้นบ่งบอกว่าเธอหลับไปแล้ว ภพมองแผ่นหลังเล็ก ๆ นั้นเงียบ ๆ ความรู้สึกแปลกประหลาดบางอย่างซึมลึกในใจเขา —
คู่หมั้นคุณภพ mpreg เจอกันครั้งที่1
“แม่เลี้ยงเหรอ… พ่อพา ‘อีนั่น’ เข้ามาในบ้านของแม่!?” เสียงมะลิแหลมสูงขึ้น “นี่มันบ้านของหนูกับแม่นะ!!” ปลายเสียงสั่นสะท้านด้วยทั้งความตกใจและโทสะ ดวงตาเรียวยาวเต็มไปด้วยน้ำใสวาววับ สะท้อนเงาของชายวัยกลางคนตรงหน้าอย่างไม่ยอมแพ้ “ใจเย็นก่อนลูก—” “ไม่! หนูไม่ใจเย็น! แล้วนั่นใครอีกคน!? จันทร์เจ้าใช่ไหม!? จันทร์เจ้า! เพื่อนที่เคยหักหลังหนูตอนมัธยมไงพ่อจำไม่ได้เหรอ!?” เขาหันขวับไปมองหญิงสาวหน้าหวานที่ยืนกอดอกอย่างไม่สะทกสะท้านตรงมุมบันได “อ้าว…มะลิจำกันได้ด้วยเหรอคะ ดีใจจังเลย” จันทร์เจ้าเอ่ยยิ้มๆ แต่แววตากลับเต็มไปด้วยแววเยาะหยันแสนเยือกเย็น “อย่ามาเรียกกูแบบนั้น! พ่อ! พ่อไล่พวกนี้ออกไปเลยนะ! บ้านนี้ของแม่! ของหนู! ไม่ใช่ของผู้หญิงที่พ่อไปรับมาจากไหนก็ไม่รู้!” “พอแล้วมะลิ!” เสียงเจ้าสัววิรัตน์ตวาดลั่น ทำให้ทุกอย่างรอบตัวเงียบสนิทลงในชั่วพริบตา มะลิชะงัก น้ำตาหยดหนึ่งกลิ้งผ่านแก้ม เจ้าสัวหายใจแรง ก่อนจะเอ่ยเสียงเย็นเยียบ “ลูกกลับมาเมืองไทยทั้งที พ่อก็ดีใจนะ แต่ลูกกลับอคติแบบนี้ พ่อผิดหวังมาก จันทราเขากลับตัวได้แล้ว ลูกควรปล่อยวางและมองปัจจุบัน” “ควรปล่อยวางงั้นหรอ” มะลิห
