เจอกันครั้งที่3

บ่ายวันนั้น

แดดร้อนจัด ภพวางถังน้ำลงแล้วหันมาหามะลิ

“มะลิ เดี๋ยวช่วงบ่ายพี่ต้องไปทำงานในสำนักงานนะครับ” เขาถอดหมวกแล้วปาดเหงื่อ “ตรงนี้ช่วยจัดการต่อเองได้ไหม?”

มะลิมองหน้าเขานิ่ง ๆ ไม่ตอบ ภพยิ้มบาง

“ไม่ยากหรอก แค่เก็บทุเรียนที่สุก แล้วเอาไปไว้ใต้โรงเรือน พี่กลับมาจะช่วยชั่งน้ำหนักต่อ”

“…อืม” เธอพยักหน้าสั้น ๆ

ภพวางมือบนบ่ามะลิแผ่วเบา “ถ้ามีอะไรเรียกป้าไพรหรือคนสวนได้เลยนะครับ พี่ไปแค่แป๊บเดียว”

เขาเดินออกไป มะลิเหลือบมองแผ่นหลังเขาเงียบ ๆ

อีกมุมของสวน

กลุ่มคนงานชายสองคนยืนพักอยู่ใต้ร่มไม้ คนหนึ่งยกน้ำขึ้นดื่ม อีกคนกระซิบเบา ๆ

“นั่นลูกสาวเจ้านายที่เพิ่งมาน่ะเหรอ?” เขาพยักเพยิดไปทางมะลิที่กำลังยืนถือไม้สอยอยู่คนเดียว

“เออ ใช่ ได้ยินว่าพ่อเขาทิ้งนะ ถึงได้โดนส่งมานี่”

“จริงดิ?”

“จริงสิวะ เห็นว่าไม่ใช่แค่ทิ้งเฉย ๆ ยังให้ทำงานอีก สงสัยทำงานใช้หนี้”

อีกคนถอนหายใจ “ชีวิตคุณหนูนี่มันกลับตาลปัตรดีแท้ เมื่อก่อนเห็นแต่ภาพสวยหรูในข่าว ตอนนี้ต้องมายืนเก็บทุเรียน”

“พ่อแม่รวยก็ใช่ว่าจะรักลูกเสมอไป”

ทั้งคู่หัวเราะเบา ๆ

มะลิยืนนิ่งอยู่ไม่ไกล เสียงพูดคุยแว่วเข้าหูชัดเจน

เธอหลุบตามองพื้น ก่อนมุมปากจะยกยิ้มเยาะเล็กน้อย

“ใช่สิ…ใช่ มะลิมันก็แค่คนที่โดนทิ้ง…”

เสียงหัวเราะเบา ๆ หลุดออกจากลำคอ แต่เพียงไม่กี่วินาที

น้ำตาก็ไหลลงอาบแก้มช้า ๆ

มือหนึ่งยกขึ้นปาดน้ำตาแรง ๆ แต่เช็ดเท่าไหร่ก็ไม่หยุด

มะลิยังคงยิ้ม…ยิ้มทั้งน้ำตา

แววตาว่างเปล่าแต่ข้างในปวดหน่วงจนแทบหายใจไม่ออก

ย้อนไปเมื่อยังเรียนมหาวิทยาลัย…

สหรัฐอเมริกา

ห้องพักนักศึกษา มหาวิทยาลัยในบอสตัน

จัสมินยืนกอดอก เธอจ้องหน้าชายหนุ่มร่างสูงผิวขาวสะอาดตา เขาคือ ไรอัน แฟนคนแรกของเธอ

“ไรอัน…คืนนี้อย่าลืมมารับฉันหกโมงตรงนะ แล้วพรุ่งนี้ก็อย่าลืมไปทำเรื่องเปลี่ยนกลุ่มวิชาตามที่ฉันบอกด้วย” มะลิพูดพลางไถโทรศัพท์ของแฟนหนุ่มโดยวิสาสะ

“นี่ใคร”มะลิชูโทรศัพท์ขึ้นมาเป็นแชทเพื่อนผู้หญิงของไรอัน

“ขอบล็อกแล้วกันนะ”

ไรอันถอนหายใจแรง เขากระชากโทรศัพท์ในมือแล้วมองเธอตรง ๆ

“You’re always like this, Jasmine. You always order me around. You control everything I do.”

เธอขมวดคิ้ว “I’m not— I just want you to—”ไม่ทันพูดจบร่างหนาผมบลอนทองก็พูดแทรกขี้นมา

“I’m done. I’m tired of this.” เขาขยับตัวหยิบกระเป๋า “I’m out. I’m breaking up with you!!.”

จัสมินตัวแข็งทื่อ ดวงตาเบิกกว้าง

“ไรอัน…No…please… Don’t do this to me…”

แต่ชายหนุ่มส่ายหัว และเดินออกจากห้องไปโดยไม่หันกลับมา

ไม่กี่เดือนต่อมา —

อพาร์ทเมนต์หรูย่านใจกลางเมือง

มะลินั่งตัวสั่น น้ำตาคลอ เธอมองชายหนุ่มร่างสูงโปรไฟล์ดี ชื่อ อีธาน คนที่เธอรักมากที่สุด

“อีธาน…อย่าทิ้งฉันเลยนะ ฉันขอโทษ ฉันจะไม่ทำให้คุณลำบากใจอีก ฉันจะเปลี่ยนตัวเองก็ได้…”

เขายกมือขึ้นเหมือนเบื่อเต็มที

“พอแล้วจัสมิน พอเหอะ”

“Please…ฉันรักคุณจริง ๆ…” เธอเดินเข้าไปจับแขนเขาแน่น

อีธานยิ้มเหยียดก่อนจะกระซิบเสียงเย็น

“โอเค ถ้าเธออยากให้ฉันกลับไปคบจริง ๆ ก็ง่าย ๆ เลยนะ…ไปนอนกับเพื่อนฉันซะ แล้วฉันจะคิดดู” อีธานยิ้มเยาะเย้ยในใจ

ดวงตามะลิแดงก่ำ น้ำตาไหลพราก

“อะไรนะ…คุณพูดอะไร…”

เขายิ้ม “ฉันพูดจริง ไปนอนกับมันสิ แล้วฉันจะกลับมา”

ไม่กี่วันหลังจากนั้น คลิปวิดีโอของเธอกับเพื่อนเขาก็ถูกบันทึกไว้ — และถูกนำมาแบล็คเมล์ถ้าหากมะลิยังตามวุ่นวายกับอีธาน

ปัจจุบัน

บ่ายคล้อย แดดเริ่มอ่อน

มะลิเดินเหม่อออกจากสวน สายตาว่างเปล่า ฝีเท้าช้าแต่สม่ำเสมอ ราวกับถูกดึงโดยแรงที่ไม่มีตัวตน

รองเท้าผ้าใบเหยียบลงบนพื้นถนนลาดปูน ข้างทางเต็มไปด้วยต้นทุเรียนเรียงราย

เสียงแตรรถดังขึ้น

ปี๊น! ปี๊น!

“มะลิ! มะลิ!!” เสียงภพตะโกนจากรถกระบะ เขาขับตรงมาทางเธอ

เธอไม่ขยับ ไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง

ภพเหยียบเบรกแล้วรีบลงจากรถ เขาวิ่งเข้ามาดึงแขนเธอแรง ๆ

“มะลิ! เป็นอะไร ทำไมเดินออกมาข้างทางแบบนี้!”

เธอสะดุ้ง ราวกับเพิ่งตื่นจากฝัน ใบหน้าเงยขึ้นมองเขาช้า ๆ ดวงตาแดงช้ำและว่างเปล่า

ภพไม่พูดอะไรอีก เขาประคองเธอขึ้นรถแล้วขับกลับบ้าน

ไม่นานนัก

“ไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวพี่รอที่ห้องรับแขก” ภพบอกเสียงเรียบ ก่อนจะเดินออกไปที่สวนข้างบ้าน

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออก

เสียงปลายสายดังขึ้น “ฮัลโหล…”

น้ำเสียงของเขาเคร่งเครียดกว่าปกติ

สวนข้างบ้าน ในช่วงเย็นย่ำของวันเดียวกัน

เสียงสายโทรศัพท์ยังต่อเนื่อง ภพยันศอกกับเข่าตัวเอง มองต้นไม้ไหวเบา ๆ ตามแรงลม

เจษพูดเสียงนิ่ง

“กูว่า…น้องมึงน่าจะมีแผลใจหนักพอสมควรเลยนะภพ”

“อืม…กูก็พอเดาได้” ภพว่าเสียงต่ำ มืออีกข้างบีบหลังคอแน่น

“กูยังบอกได้ไม่เต็มปากว่าเป็นอะไร แต่ลักษณะที่มึงเล่า…การเหม่อ เดินออกไปเฉย ๆ ไม่รู้ตัว ขอโทษซ้ำ ๆ …มันเข้าเค้าอาการของคนที่เจอ เหตุการณ์กระทบกระเทือนใจรุนแรง น่ะ”

“กูควรทำยังไงวะเจษ” ภพถามตรง ๆ

เจษเงียบไปอึดใจ ก่อนจะพูดชัดถ้อยชัดคำ

“มึงยังไม่ต้องรีบพาไปหาหมอทันที แต่ระหว่างนี้ ดูแลใกล้ชิดไว้ก่อน ฟังนะภพ เวลาคุยกับมะลิ มึงอย่ากดดัน อย่าเซ้าซี้ถามเรื่องเก่า ๆ เด็ดขาด”

“อืม” ภพพยักหน้ากับตัวเอง

“แล้วก็…เวลามึงเห็นเขาเหม่อ หรือถอยตัวออกจากคนรอบข้าง ให้มึงอยู่ใกล้ ๆ เฉย ๆ ไม่ต้องพูดอะไรเยอะ แค่ให้เขารู้ว่าไม่โดนทิ้ง อย่าบังคับให้เล่าเรื่องถ้าเขายังไม่พร้อม” เจษเว้นจังหวะแล้วพูดเน้นเสียง

“สำคัญสุด มึงต้อง ใจเย็น”

ภพยิ้มมุมปากอย่างฝืน ๆ “กูพยายามอยู่…แต่เห็นเขาเป็นแบบนี้แล้วมันเจ็บใจว่ะเจษ”

เด็กน้อยที่เขารักและถนุถนอมมาตั้งแต่เด็ก รอยยิ้มที่กว้างจนเห็นฟัน ดวงตาสุกสกาว เสียงใสที่เอ่ยเจื้อยแจ้วในตอนนั้น…

….ตอนนี้ไม่เหลือเค้าโครงแม้แต่นิดเดียว

ปลายสายเงียบ ก่อนเจษพูดเสียงทุ้มลง

“กูเข้าใจมึงนะภพ แต่นี่ไม่ใช่เวลาที่มึงจะปล่อยอารมณ์ตัวเองไหลตาม มึงต้องเป็นคนที่เขาพึ่งพาได้จริง ๆ เข้าใจไหม”

“เข้าใจ” ภพตอบสั้น ๆ

เจษพูดทิ้งท้าย

“ไว้เขาไว้ใจมึงมากพอเมื่อไหร่ หรือมึงเริ่มรู้ว่าเขาโดนอะไรมาจริง ๆ ค่อยว่ากันอีกที กูจะช่วยเต็มที่”

“เออ ขอบใจมากนะมึง”

“ไม่เป็นไร ภพ มึงมันพี่ชายที่โคตรดีอยู่แล้วแหละ ถ้าเขาหายก็ลองขอเขาเป็นมากกว่าพี่ชายดู”เจษหยอกเย้าเพื่อนสนิทในประโยคสุดท้าย

“แค่ในตอนนี้มึงอยู่ข้าง ๆ เขาไปก่อนก็พอ” เขาว่าต่อ

ภพเงียบไปนานก่อนจะพูดแผ่วเบา

“กูไม่ก็ได้อยากเป็นแค่พี่ชายเขาว่ะเจษ”

เจษไม่ตอบ แต่เสียงถอนหายใจเบา ๆ ผ่านปลายสายมาแทน

ตัดภาพมาที่บ้าน

พลบค่ำ ดวงอาทิตย์โบกมือลาและจันทราขึ้นมาแทน เสียงจิ้งหรีดเรไรรอบบ้านหลังนี้,แสงไฟสีอุ่นจากหลอดนีออนส่องสว่างทั่วบ้าน

มะลิใส่เสื้อยืดกับกางเกงวอร์มเรียบง่าย เขานั่งบนโซฟาอย่างเรียบร้อย มือเรียววางบนตักนิ่ง ดวงตายังแดงเรื่อแต่ดูสงบลงกว่าเมื่อเย็น

ภพยกถาดอาหารวางบนโต๊ะ ขยับนั่งข้าง ๆ เว้นระยะพอสมควร

“มะลิ…พี่ทำข้าวต้มไว้ กินหน่อยนะ”

เขาไม่ได้จ้องตรง ๆ แค่พูดเสียงนุ่ม

มะลิเหลือบตามองช้า ๆ แล้วค่อย ๆ พยักหน้าเบา ๆ

ภพยิ้มบาง ก่อนตักข้าวต้มให้เขาทีละช้อน ไม่เร่งไม่พูดอะไรเพิ่ม

บรรยากาศในห้องเงียบสงบ มีเพียงเสียงช้อนกระทบชามเบา ๆ กับลมค่ำที่พัดใบไม้กระทบหน้าต่าง

และตรงนั้นเอง มะลิจ้าก็เริ่มกินได้ทีละคำ แม้จะช้า แต่แววตาก็มีประกายความอุ่นใจบางเบาแฝงอยู่

ภพเหลือบมองแล้วแอบยิ้มมุมปาก