บทที่ 19 รู้จักครอบครัวของฮาริส

             

              เขียนโดยฮาริส  เมื่อ 2 สัปดาห์ก่อน

              ผมมีลูกสาวและลูกชายอย่างละหนึ่งคน  ลูกสาวผมชื่อฟาติน  เธอชอบตุ๊กตาบาร์บี้มาก  ขนาดมีสงครามกลางเมืองแบบนี้  เธอยังขอให้ผมหาซื้อมาให้  ทุกครั้งที่ล็อคอินเข้า VR ผมจะนึกถึงลูกสาวเสมอ  แล้วใช้อวาตารตุ๊กตาบาร์บี้อย่างที่คุณเห็น

              ผมไม่ได้เป็นเฒ่าทารกอย่างที่คิดนะ

              คืนหนึ่งก่อนหน้าจะเกิดสงครามกลางเมืองครั้งใหญ่  เรานั่งดูภาพยนตร์จากเว็บไซต์  ซึ่งเป็นความสะดวกสบายอย่างเดียวที่เราสามารถหาได้จากนาดา  ฟาตินเลือกดูนิทานเกี่ยวกับเจ้าหญิงเจ้าชายอย่างเคย  เธอนอนบนตักผม  ส่วนฟาอิดนอนบนโซฟาใกล้ๆ เรา  เขาโตพอจะแต่งงานได้แล้ว  เจ้าลูกชายทำสีหน้าเบื่อหน่าย  แต่ก็รู้ว่าผมจะตามใจฟาตินเสมอ

              “โตขึ้น  หนูจะแต่งงานกับเจ้าชาย”

              “ได้จ้ะ  ลูกรัก” 

              ผมเอ่ยกับเธอ  แบบไม่คิดอะไร  กว่าจะโตความฝันจะเปลี่ยนไปได้อีกเยอะแยะ

              “โตขึ้น  ผมจะเป็นพระราชา”

              “การสืบสายเลือดจะเป็นเรื่องล้าสมัย  ฟาอิด”  ผมทำน้ำเสียงจริงจัง  ภรรยาผมหรือฮันนา  หันมาทำสีหน้าไม่พอใจที่ผมกำลังจะเอ็ดลูกชายสุดที่รักของเธอ  “ดูพ่อสิ  เขาไม่ได้เลือกพ่อเป็นผู้นำเพราะพ่อเป็นเชื้อพระวงศ์  แต่เขาเลือกเพราะพ่อเป็นพ่อ”

              ผมออกจะดูเหมือนมั่นใจในตัวเองเกินไปสักหน่อย  แต่เราต้องเตือนลูกตรงๆ ให้เข้าเป้าไปเลย

“แล้วลูกรู้ไหม  ทำไมคนรวยถึงได้รวยได้แค่ไม่กี่รุ่น”

              “ไม่ทราบครับ”

              ถ้าไม่ใช่ผม  ก็คงไม่มีใครตอบคำถามนี้ได้ง่ายๆ อีกล่ะ

              “เพราะเขาสืบทอดตำแหน่งทางสายเลือด  ไม่ใช่เพราะความสามารถ  แล้วความสบายจะทำให้คนเราค่อยๆ ตายใจ  ว่ายังจะเป็นอย่างนี้อีกต่อไปเรื่อยๆ  คนรวยถึงรวยได้ไม่กี่รุ่น”

              “ครับ  ท่านพ่อ”  เขาทำสีหน้าสงสัย  “แล้วทำไม  ท่านพ่อถึงให้ฟาตินแต่งงานกับเจ้าชายได้  นี่ก็เป็นการสืบทอดทางสายเลือกเช่นกัน”

              “ที่จริงไม่ใช่กับเจ้าชายที่ไหนก็ได้  แต่ต้องเป็นคนที่พ่อเลือกเท่านั้น  คนที่รักษาสมบัติเป็น  คนที่สร้างความมั่งคั่งได้  คนที่มีวิสัยทัศน์”

              “ครับ”  เขาทำสีหน้าหง่อยลง  นี่คงจะอิจฉาน้องสาวที่ผมเป็นห่วงเธอมากกว่า

              “พ่อจะฝากฟาตินไว้กับลูก  เธอเป็นผู้หญิง  และเธอยังอ่อนต่อโลก”

              “เพราะพ่อสอนให้เธออ่อนต่อโลก”

              เขาแย้งผม  แต่ก็ดูเกรงใจในคราวเดียว  ผมเห็นตัวเองในใบหน้าเจ้าลูกชาย  และเห็นตัวเองกระทั่งในความคิดของเขา  กว่าเขาจะอายุเท่าผม  คงจะเปลี่ยนไปได้อีกเยอะ  และเขาจะมาแทนที่ผมในวันหนึ่ง  แต่ไม่ใช่วิธีเดิม  เป็นวิธีที่ประชาชนมีสิทธิเลือก  ถ้าฟาอิดเลือกเส้นทางนี้

              “ผู้หญิงมีหน้าที่เลี้ยงลูก  ทำงานบ้าน  ไม่เหมือนลูกชาย  เขาจะเป็นใหญ่  เป็นหน้าตาให้ครอบครัว”

              ฟาตินดูพอใจกับคำพูดของผม 

              ผมรู้ว่าผมหัวโบราณ  แต่เราสืบทอดความคิดนี้มาอย่างยาวนาน  และผมก็ยังมองว่าแบบนั้น  จนกว่าเวลาจะเปลี่ยน  และลูกสาวผมอาจจะเปลี่ยนไปตามกาลเวลา

              โลกจะเปลี่ยนไปอีก  คุณเชื่อผม

              “แต่ฟาตินอยากเป็นแบบท่านพ่อ  ฟาตินอยากเรียนวิศวคอมพิวเตอร์  แล้วก็ปกครองโลกใบนี้”  ฟาตินทำสุ่มเสียงตื่นเต้น  ราวกับเด็กเจอบ้านบนต้นไม้

              “แล้วลูกไม่แต่งงานกับเจ้าชายแล้วเหรอคะ  ฟาตินของพ่อ”  ผมลูบหัวเธอ  รู้ว่าอีกไม่นานเธอก็ต้องห่างจากอกผมไป

              “เจ้าชายจะตามหาคู่ที่เหมาะสมกัน  เหมือนที่พ่อตามหาจนมาเจอแม่ไงจ้ะ”  ฮันนาเอ่ยพลางวางองุ่นลงบนโต๊ะ  “ถ้าเจ้าหญิงดูแลตัวเองไม่ได้  ไม่มีวิสัยทัศน์  เจ้าชายที่ไหนจะอยากได้คู่คิดที่คิดอะไรไม่เป็น”

              “ฟาตินไม่คิดว่ามันยากไปหน่อยเหรอ”  ผมถามลูกสาว  “การเป็นแฮกเกอร์น่ะ”

              “ไม่ค่ะ  ขอแค่มีจินตนาการ  อะไรๆ ก็เป็นจริงได้  ในโลกยุคนี้  ในนาดายุคที่รุ่งเรืองเพราะท่านพ่อ  และฟาตินก็รู้ว่าในนาดายุคใหม่  หญิงกับชายจะช่วยกันพัฒนาบ้านเมืองไปอย่างเท่าเทียมกัน  ไม่แบ่งแยกอีกต่อไป”

              ผมภูมิใจในความคิดของลูกสาวผม  ผมไม่ควรดูเบา  เพราะเธออาจเป็นผู้นำหญิงคนแรกในประเทศที่ชายเป็นใหญ่อย่างนาดาก็เป็นได้

ชั่วครู่  เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น  เป็นสายจากคนของผม

              “ว่าไง”

              “ท่านต้องหลบออกจากนาดาชั่วคราว”

              “แล้วครอบครัวของฉันละ” 

              “บนเครื่องบิน  เรามีที่นั่งเหลืออีกที่เดียว  นอกนั้นเป็นที่นั่งของบุคคลสำคัญของนาดาทั้งนั้น  ทั้งนายพล  นายตำรวจ  แพทย์  วิศวกร  และนักการเมือง  ไม่มีที่เหลือสำหรับครอบครัวของใครทั้งสิ้น”

              “ฉันไม่ไป  ถ้าต้องทิ้งครอบครัวไว้ที่นี่”

              “หากไม่มีท่าน  นาดาจะแตกสลาย  สิ่งที่ท่านสร้างมาจะสูญสิ้นไป  ท่านรับได้หรือ”

              ผมเอ่ยอะไรไม่ออก  ก้มมองฝ่ามือที่สร้างบ้านเมืองขึ้นมา  เหลืออีกแค่นิดเดียว  แค่หาคนมาลงทุนในนาดา  แค่ทำให้ประเทศพันธมิตรยื่นมือมาช่วยพวกเราเท่านั้นเอง

              “คุณไปเถอะค่ะ  ฉันจะดูแลลูกๆ เอง”  ฮันนาบอกกับผม  ไม่มีวี่แววของการน้อยใจใดๆ ทั้งสิ้น  “ฉันรักคุณเพราะคุณเป็นแบบนี้  เพราะคุณเห็นแก่ส่วนรวม  และถ้านาดารอดไปได้  แปลว่ามีอีกหลายครอบครัวที่จะได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีก”

              “ฮันนา  คุณเป็นคนฉลาด  โปรดเข้มงวดในการเลี้ยงลูกของเรา  ผมอาจจะตามใจฟาตินมากไปหน่อย  แต่เพราะผมรู้ว่าฟาอิดจะดูแลน้องได้  และช่วยสแกนคนที่จะมาเป็นคู่ของน้องสาวได้”  ผมหันไปหาลูกทั้งสองของเรา  “พ่อรักลูกทั้งสองคนนะ  พ่อต้องไปก่อน  ใครที่มันทำอะไรเราไว้  มันต้องรับผิดชอบ  และพ่อนี่แหละจะเป็นตุลาการเอง”