ตอนที่ 8

"ขอโทษค่ะที่สาย" มาแล้วน้องมนต์ของเจ๊

"เอ่อเจ๊คะ"

"หนูไม่ต้องพูดขอเจ๊ทำใจแป๊บหนึ่ง เจ๊รับไม่ได้" มาถึงก็จะเอาเลยเหรอ มีไอ้พายุนั่งยิ้มมุมปากอยู่คนเดียวคงสะใจล่ะสิ หึ

"เจ๊" หนูอย่าเรียกเจ๊แบบนั้นสิเจ๊ใจไม่ดี

"หนูแค่จะบอกว่า หนูจะลงแข่งเอง"

"อืม เจ๊รู้แล้ว เดี๋ยว... หนูว่ายังไงนะ"

"หนูแค่จะบอกว่าหนูจะลงประกวดเอง"

"อ๊าย จริงเหรอ"

"จริงค่ะ"

"หนูไม่ได้โกหกเจ๊ใช่ไหมลูก"

"ค่ะ" หลังจากได้รับคำตอบที่น่าพึงพอใจอย่างมาก ความเครียดของตุ๊ดอย่างฉันก็หายเป็นปลิดทิ้ง หึหึ มีความสุข ฉันหันไปเหล่ตามองไอ้พายุที่ตอนนี้นั่งไม่สบอารมณ์อยู่ หัวเราะทีหลังดังกว่า

"ยัยมนต์ ไหนแกบอก"

"พวกแกก็รู้ว่าฉันเกลียดอะไรมากที่สุด ถึงคอนโดแล้วเดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง" ยังไม่ทันที่น้องพิ้งค์จะพูดจบน้องมนต์ก็ขัดขึ้นมาซะก่อน ต้องมีอะไรแน่ ๆ แต่ช่างเถอะ แค่แก๊งนี้ลงให้ฉันก็ฟินจนไม่รู้จะฟินยังไงแล้ว

"ใครไปปลุกต่อมแกวะ" ซึ่งน้องหวานถามแต่น้องมนต์ก็ไม่ตอบได้เพียงส่งยิ้มร้ายให้เท่านั้น

"หนูอย่ายิ้มอย่างนั้นสิจ๊ะ เจ๊กลัว" ฉันพูดติดตลกซึ่งน้องมันก็ขำ หลังจากนั้นเราก็พูดถึงกฎกติกากันอีกครั้งหนึ่ง

"เจ๊ มนต์จะลงวอลเล่ย์บอลนะ"

"หนูจะไหวเหรอลูกไหนจะซ้อมแข่งซ้อมวอลเลย์" ฉันพูดเพราะเป็นห่วงน้องมัน

"ไหวค่ะ พวกแกด้วยต้องลงกับฉัน" แล้วน้องก็หันไปคุยกับแก๊งนางฟ้าซึ่งทั้งหมดก็ยอมลง

"เอาละ เบรกเรื่องกีฬาไว้ก่อน เรามาคุยกันเรื่องการแสดงดีกว่า" ไอ้ก้องพูด ส่วนไอ้หล่อเลวทั้งสี่นั่งหน้าไม่สบอารมณ์กันอยู่นู่น

"อันแรกเลยของเดือนกับดาวมันแสดงยังไงก็ได้อยู่ที่พวกเราจะครีเอต น่าห่วงอะคือของสามสาวที่โจทย์เข้าข้างดนตรีกับนิเทศมาก พูดแล้วเจ็บใจ" พิชชี่มันพูดพลางใส่อารมณ์

"ใช่ ใคร ๆ ก็รู้ว่าเพลงเปิดตัวสองคณะคงไม่coverแน่ ยังไง ๆ ก็ต้องแต่งเอง ดีกรีการแต่งเพลงก็ธรรมดาที่ไหน สุด ๆ ทั้งนั้น ถ้าให้เดา คงเปิดตัวเพลงอังกฤษชัวร์ เพราะเป็นเพลงสากลยังไงซะคนย่อมให้ความสนใจ" ยัยปูเป้ก็พูด

"นั่นสิ เราควรแบบไหนดี" ฉันพูดพร้อมทำหน้าเครียด

"แต่งเองค่ะ" น้องทิพย์โพล่งขึ้นมา

"พูดน่ะมันง่ายนะลูก แต่ทำน่ะมันอยาก" ฉันพูดต่อ

"ยังไงก็ต้องแต่งเองค่ะ เพราะกฎเนี่ยตั้งมาเหมือนจะเข้าข้างดนตรีกับนิเทศก็จริง แต่ถ้าคณะอื่นสามารถทำออกมาได้ดีกว่า คำสบประมาทที่ว่านิเทศคือที่หนึ่งของการแสดงกับดนตรีคือเทพแห่งดนตรีก็จะลดลง แล้วกฎแบบนี้คงไม่มีขึ้นอีก มนต์ว่าที่คณะกรรมการตั้งแบบนี้เพียงเพราะอยากให้คณะอื่นโชว์ความสามารถของตัวเองออกมาให้เต็มที่มากกว่าว่าไม่ว่าจะคณะไหนก็สามารถทำเพลงและแสดงออกมาได้ดีเหมือนกัน"

แปะ แปะ แปะ

"เฮ้ย มนต์แกสุดยอด ฉันชอบความคิด ไอไลก์" น้องแดนก็ตบมือทันทีที่น้องมนต์พูดจบ มันก็จริงอย่างน้องมนต์ว่า ถ้าคณะใดคณะหนึ่งชนะดนตรีนิเทศได้ คงจะทำให้สองคณะนั้นอดเบ่งไปอีกนาน

"ว่าแต่เราจะแต่งแบบไหนล่ะ" ไอ้วินสุภาพบุรุษจอมปลอมเอ่ยขึ้น

"ถ้าสองคณะนั้นมาอังกฤษ เราจะใช้เกาหลีค่ะ เพราะตอนนี้เทรนเกาหลีมาแรง ที่สำคัญถ้าเราปล่อยคลิปเสียงออกไป ก็ไม่มีใครฟังออกว่าเราร้องหมายถึงอะไร นั่นยิ่งทำให้เป็นจุดสนใจมากยิ่งขึ้น ดีลแฟนคลับทางอ้อม รู้จักไหมคะ"

"ฮะ เกาหลี"

"ใช่ เกาหลี สนุกแน่  ห่างหายไปนานเลย" แล้วน้องทิพย์ก็พูดต่อ

"พวกพี่ ๆ ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องภาษานะคะ เพราะหนูทั้งสี่คน ฟัง พูด อ่าน เขียน ได้คล่องค่ะ" แล้วน้องพิ้งค์ก็ตอบ เด็ก ๆ พวกนี้ไม่ผิดหวังจริง ๆ น่าค้นหาอะ บอกได้คำเดียว

"ส่วนเรื่องเพลง... มนต์แต่งเองค่ะ"

"ฮะ!!" และไม่ใช่ฉันที่ตกใจเพียงคนเดียวทั้งห้องตกใจหมดแม้แต่เพื่อนเธอ

"แสดงว่าแกไม่ได้เจอกระตุกต่อมธรรมดาแน่ เจ้าแม่จะแต่งเองแบบนี้ ฉันล่ะสงสารพวกที่กระตุกต่อมจัง" น้องทิพย์พูด

"เจ้าแม่อะไรลูก" ยัยปูเป้ถาม นั่นสิ ทำไมถึงเรียกเจ้าแม่

"ยัยมนต์เนี่ยได้ทุกทางทุกแนวไม่ว่าจะเพลงดนตรีกีฬาหรือแม้แต่การแสดง ขนาดค่ายยักษ์ใหญ่วงการเกาหลียังอยากได้มันไปเป็นเด็กในสังกัด แต่นางไม่ชอบ นางชอบอยู่แบบสันโดษนางเลยไม่ไป"

o_o

ทันทีที่น้องหวานพูดจบตาฉันและตุ๊ดเด็กสองตัวก็ตาลุกโพลง โห แก๊งนี้ไม่ธรรมดา ซึ่งน้องมนต์ก็หันไปถลึงตาใส่น้องหวานซึ่งคนโดนก็ได้แต่แห้ง ใส่

"นี่ถ้าเพื่อนที่เป็นไอดอลรู้จะตกใจขนาดไหนเนี่ย น้ำมนต์จะแต่งเพลงและลงประกวด" น้องพิ้งค์

"พอเลยพวกแก พูดมาก พวกเจ๊ตกใจหมดแล้ว" น้องมนต์"ไอดอลเกาหลีเหรอลูก" ฉันรีบถามทันที

"ค่ะ เราเป็นเพื่อนกัน" น้องทิพย์เป็นคนตอบ

"หยุดโม้ได้ละ ใครจะลงอะไรไม่เห็นบอกเลย บอกมาสักทีสิ ลีลา" ไอ้พายุมันพูดพร้อมกับทำหน้าไม่สบอารมณ์

"เจ๊บอกว่าทุกอย่างเป็นความลับ หนูมีเรื่องจะขอค่ะ"

"ได้สิน้องมนต์"

"ทุกคนในคณะจะรู้แค่พวกหนูทั้งห้าจะลงแข่ง แต่จะไม่มีใครรู้ว่าใครลงอะไร ยิ่งคนรู้น้อยยิ่งปลอดภัย เพราะฉะนั้น ตลอดการฝึกซ้อม หนูขอแค่เจ๊ริชชี่ เจ๊รันนี่ เจ๊ปูเป้ และพวกหนูทั้งห้าเท่านั้นที่มีสิทธิ์เข้ามาดูการซ้อม นอกนั้นห้าม แม้แต่พี่ว้ากก็ห้าม!!"

"นี่เธอ!!!" ไอ้พายุก็ขึ้นทันที แต่เสียใจฉันเห็นด้วยกับน้องว่ะ