บ้านพี่ฉัตร

หลังจากทุกอย่างเคลียร์ได้ ฉัตราก็พ่นลมหายใจออกจากปากมาเสียจนเฮือกใหญ่เมื่อทุกคนกลับไปกันหมดแล้วด้วยข้อตกลงและการขอร้องของอรอุษาที่ว่า ภายในอาทิตย์หน้าเขาจะต้องพาตัวพริมากลับไปส่งคืนให้ชยุตตามที่ตกลงไว้อย่างไม่มีข้อแม้ แถมก่อนไปชายสูงวัยก็ยังย้ำนักย้ำหนาว่าเขาห้ามแตะต้องหรือทำอะไรพริมาเด็ดขาด แล้วมันจะเป็นไปได้อย่างไร ในเมื่อยิ่งกว่าแตะต้องเขาก็ทำมาแล้ว

อาการหนักอกพากันกระหน่ำเข้ามาจนเเน่น ฉัตรายอมรับกับตัวเองว่านับจากวันนี้ไม่ว่าตอนนี้หรือว่าตอนไหนเขาก็ไม่อยากให้พริมาห่างกายเลยแม้แต่วินาทีเดียว เขาเริ่มเสพติดการมีเธออยู่ใกล้ๆ นอกจากเรื่องเซ็กส์ที่เข้ากันได้อย่างไม่มีที่ติแล้ว หัวใจของเขายังพะวงหาเธออยู่แทบจะทุกเวลา แล้วถ้าหากว่าอาทิตย์หน้าเขาจะต้องพาตัวเธอกลับไปคืนดังเดิม ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะต้องหาข้ออ้างอะไรมาเพื่อที่จะได้ดึงรั้งเธอเอาไว้ เขาอยากจะให้เธออยู่กับเขาที่นี่ และเขาคิดว่าเธอเองก็คงจะอยากอยู่กับเขาเช่นกัน พอคิดได้ก็เดินแทบวิ่งออกจากบ้านตรงไปหามอเตอร์ไซค์วิบากคู่ใจ ก่อนจะขับมันออกไปยังที่ที่มีเธออยู่

"พี่ฉัตรกลับมาแล้ว พิมคิดถึงพี่จัง"

พอเพียงแค่เขาโผล่หน้า คนที่ทำให้เขารีบบิดมอเตอร์ไซค์มาหาก็วิ่งพุ่งเข้ามากอด ฉัตรากอดรัดตัวคนตัวเล็กเอาไว้แล้วกดจูบหนักๆลงไปที่กลางกระหม่อม พอเธอเงยหน้าขึ้นมาสบตา เขาก็ไม่สามารถที่จะทนทานต่อเสน่ห์จากดวงตาที่สุกใสเป็นประกายได้อีก จนต้องกดริมฝีปากต่ำลงไปแล้วดูดเม้มไปทั่วริมฝีปาก ลิ้นร้อนถูกส่งเข้าไปสำรวจตราจทานอยู่นานกว่าจะพอใจ

"อื้อ อื้อ พี่ฉัตรขาพอแล้วค่ะ"

พริมารีบผลักดันคนตัวใหญ่ที่กำลังตั้งท่าว่าจะกลืนกินเธอเข้าไปออกแล้วโปรยด้วยยิ้มหวานๆส่งไปให้แทน เพราะไม่อย่างงั้นมีหวังว่าทุกอย่างมันคงน่าจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ เมื่อคนตัวใหญ่ที่เริ่มจากดึงเธอเข้ามากอดจนเปลี่ยนเป็นจูบ และกำลังเริ่มที่จะลูบคลำบีบขย้ำก้นเธอ

"มันจะเร็วไปไหม ถ้าพี่จะบอกว่าพี่ชอบพิม"

พริมากระพริบตาปริบๆตกใจในสิ่งที่ฉัตราพึ่งจะพูดออกมา เพราะนึกไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะใจตรงกัน นึกว่ามีแค่เธอเสียอีกที่บอกกับตัวเองว่าเริ่มตกหลุมรักเขาเงียบๆ พอได้ยินฉัตราสารภาพออกมาแบบนี้ ยิ่งทำให้เธอปรีติยินดีเสียยิ่งกว่าอะไร

"นี่พี่ฉัตรพูดจริงเหรอคะ"

"หน้าพี่เหมือนคนที่กำลังโกหกอยู่อย่างงั้นเหรอ"

เจ้าของใบหน้าเครียดพูดตอบเธอมาอย่างอดที่จะหลุดยิ้มไม่ได้ ยิ่งพอเห็นว่าเธอยิ้มขำ เขาก็เลยต้องยิ้มตาม ยิ่งได้มองดวงหน้างามที่อยู่ห่างเพียงแค่คืบ ฉัตราก็ยิ่งตระหนักได้ว่าหัวใจตัวเองเต้นแรงจนฟูฟ่องทุกครั้งที่ได้ใกล้ชิด แม้ว่าระยะเวลาที่ได้รู้จักกันจะไม่ได้นาน แต่เขาก็เชื่อความรู้สึกที่มีต่อเธอว่ามันมีมากมายเพียงใด

"ไม่รู้สิคะ ระยะเวลาที่เรารู้จักกันมันน้อยเกินไป"

"พี่รู้ แล้วพี่ต้องทำยังไงพิมถึงจะเชื่อว่าพี่ชอบพิมจริงๆ"

"อืม..พี่ฉัตรอาจจะต้องไปบอกเรื่องนี้กับพ่อพิมมั้งคะพิมถึงจะเชื่อพี่ได้ เพราะที่ผ่านมาพิมไม่เคยมีแฟนเลยสักครั้ง อย่างน้อยให้คุณป๋าช่วยกรองพี่ฉัตรให้น่าจะดีกว่า"

'แม่งเอ๊ยกู ทำไมถึงจะต้องเป็นลูกสาวของไอ้ชยุตด้วยวะ พิมนะพิม แล้วกูก็เสือกไปชอบเขามากเสียด้วย ทำยังไงดีวะ เซ็งชิบ..'

ฉัตรายกมือขึ้นกุมขมับทำท่าคิดหนักเพราะรู้อยู่ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขาและอนาคตว่าที่พ่อตานั้นเคยมีมุมที่ดีเสียที่ไหน เจอกันทีก็มีแต่จะแยกเขี้ยวใส่เรื่องที่ชยุตทำให้มารดาเสียน้ำตาบ่อยครั้ง แล้วนี่พริมาจะขอความเห็นเรื่องเขากับบิดาเธอ เชื่อได้เลยว่านายชยุตจะต้องขัดขวางอย่างเต็มที่แน่ นอกเสียจากว่ามีเพียงแค่หนทางเดียวที่ตาแก่จะไม่สามารถปฏิเสธได้ ก็ต่อเมื่อ..

"งั้นพี่ขอถามอะไรพิมหน่อยสิ พิมเรียนจบแล้วใช่ไหม"

"ค่ะ พึ่งสอบเสร็จวันสุดท้ายก็ตอนที่ลูกน้องพี่พาตัวพิมมา"

"ถ้าอย่างงั้นถ้าเกิดว่า..." 

"ถ้าเกิดว่าอะไรคะ"

"เปล่าหรอก พี่ว่าพี่รีบพาพิมกลับไปบ้านพี่ดีกว่า"

หลังจากที่โดดซ้อนท้ายวิบากคู่ใจของฉัตรามา เขาก็พาเธอขับตัดข้ามเกาะจากอีกฝั่งมายังอีกฝั่ง ระยะทางห่างกันน่าจะราวสักห้ากิโลเมตรได้ ก่อนที่มอเตอร์ไซค์จะจอดสนิทลงที่หน้าสะพานไม้ขนาดเล็กที่ทอดตัวเป็นทางยาวจากถนนเข้าไปจนถึงตัวบ้าน 

เบื้องหน้าคือบ้านไม้สีน้ำตาลที่ตัดประดับกับบานกระจกสีฟ้ารอบทั้งตัวบ้านขนาดใหญ่ ซึ่งตั้งอยู่ห่างจากจุดที่พริมายืนออกไปไม่ไกลมากนัก ที่บริเวณรอบตัวบ้านมีต้นโกงกางขึ้นอยู่รายรอบ มองจากตรงนี้ไกลๆพริมาสามารถมองเห็นได้ว่าบ้านหลังนี้มีชายฉกรรจ์ชุดดำยืนคอยตรวจตราอยู่ทั่วทุกบริเวณบ้าน

มอเตอร์ไซค์วิบากคันใหญ่ถูกจอดทิ้งเอาไว้ที่ใต้โคลนต้นไม้อะไรสักอย่างข้างสะพาน โดยที่พริมาเองก็ไม่รู้จักชื่อ ฉัตราบอกว่าทางเดินเข้าบ้านทางนี้เป็นส่วนหลังบ้าน ก่อนที่มือเล็กจะถูกเขาดึงไปจับเอาไว้แล้วจูงให้เธอก้าวเดินตามไปบนสะพานไม้ที่ทอดยาวผ่านป่าโกงกางเข้าสู่ตัวบ้าน

"บ้านพี่ฉัตรสวยจัง"

"ถ้าสวย พิมก็ย้ายมาอยู่กับพี่ที่นี่เสียเลยสิเอาหรือเปล่า"

"ก็อยากมาอยู่หรอกนะคะ แต่ว่าเรื่องนี้คงต้องถามคุณป๋าก่อน"

"ถ้ารอถามตาแก่นั่น งั้นพี่ก็คงได้แต่ฝันที่จะได้พิมมาอยู่ด้วย"

"พี่ฉัตร พิมถามได้ไหมคะงว่าทำไมพี่ฉัตรถึงเกลียดคุณป๋านัก"

ฉัตราหันกลับมามองหน้าเธอนิ่งและเท้าก็หยุดก้าวเดินต่อ หากแต่มือยังคงจับกุมมือเธอเอาไว้แน่น ภายในหัวกำลังคิดเรียบเรียงว่าจะสาธยายความชั่วของว่าที่พ่อตาในอนาคตออกมายังไงได้หมด พริมาถึงจะได้พอเข้าใจว่าเพราะอะไรเขาถึงได้จงเกลียดจงชังบิดาเธอนัก แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร ประตูเลื่อนสไลด์ก็ถูกเปิดออกด้วยหญิงสาวหน้าตาสะสวยคนหนึ่งที่อยู่ในชุดลการแต่งกายที่ดูล่อตาล่อใจยิ่งนัก

"กลับมาแล้วเหรอคะนายหัว ลิ้นจี่กับป้าพึ่งเตรียมมื้อเย็นให้นายหัวเสร็จ นายหัวอยากจะอาบน้ำก่อนไหมคะเดี๋ยวลิ้นจี่จะเข้าไปเตรียมน้ำให้"