ข้อตกลง

ฉัตราไปแล้วและบอกให้เธอรอเขากลับมา หากว่าเคลียร์ธุระเสร็จลงเมื่อไหร่ เขาสัญญาว่าจะรีบกลับมาหาเธอและพาเธอกลับเข้าไปอยู่บ้านเขาด้วยกัน

พริมาไม่รู้ว่าความจริงแล้วผู้ชายคนนี้เป็นใครกันแน่ เหตุผลที่แน่ชัดในการจับตัวเธอมาก็ยังดูเหมือนว่าจะคลุมเครือ แต่สิ่งเดียวที่มันกระจ่างชัดเจนในใจ คือการที่หัวใจดวงน้อยๆของเธอมันเริ่มเปิดรับผู้ชายคนนี้เข้ามา ต่อให้เขาจะเป็นนายหัวฉัตรา หรือเป็นเพียงแค่ผู้ชายธรรมดาที่ชื่อพี่ฉัตร เธอก็คิดดีแล้วว่าอยากจะไปอยู่กับเขา หัวใจของเธอมันยินยอมที่จะให้เขาเข้ามาอยู่ภายในแล้ว หากว่าทุกอย่างไม่ใช่เป็นเพียงแค่เรื่องโกหก หากว่าทุกคำพูดนั้นฉัตราหมายความว่าอย่างนั้นจริงๆ เธอก็พร้อมที่จะโบยบินจากอ้อมกอดบิดามาอยู่กับเขา ขอเพียงแค่เขามีความรู้สึกที่มันตรงกันกับเธอเท่านั้น

ก่อนไปฉัตราเดินออกไปเอาข้าวของเสื้อผ้าอาหารและน้ำดื่มที่เขาโทรบอกให้ลูกน้องเตรียมเอามาแขวนไว้ให้ที่ตรงทางเข้าข้างบันไดตั้งแต่เช้าเข้ามาให้เธอ พริมาหยิบกล่องอาหารออกมาวางไว้แล้วจึงค่อยๆจัดการมันอย่างไม่รีรอ ตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็นเธอเก็ไม่ได้มีอะไรตกถึงท้องเลยแม้เเต่น้อย ทั้งๆที่ฉัตราถามแล้วแท้ๆว่านอกจากไวน์แดงที่ดื่มเข้าไป เธออยากจะกินอะไรหรือเปล่า เขาจะได้สั่งให้ลูกน้องเอาเข้ามาให้ แต่ว่าเธอเองที่ปฏิเสธบอกว่าไม่หิว เพราะเอาแต่ลุ่มหลงมัวเมาในกามราคะ พอเธอบอกว่าไม่กิน ฉัตราเองก็ยืนกรานว่าจะไม่กินเหมือนกันกับเธอ หากแต่ว่ากลับหันมากินเธอแทน ทำเอาทั้งเธอและเขาต่างก็ต้องสูญเสียพลังงานทางร่างกายไปจนหมดสิ้นพร้อมๆกัน 

ทันทีที่กลับพาวิบากคู่ใจกลับเข้ามาจอดที่บริเวณบันไดทางเข้าบ้าน ลูกน้องคนสนิทก็รีบวิ่งเข้ามาหาพร้อมกับรายงานสถานการณ์ว่าเวลานี้แขกที่เขาไม่ได้อยากจะให้มาเยือนนั้นได้มาถึงแล้ว 

ฉัตราพยักหน้ารับรู้ และสีหน้าไม่ได้มีความกังวลใดๆ ตราบใดที่พริมายังอยู่กับเขา ตราบนั้นคนที่มันนั่งรอเขาอยู่ภายในบ้านก็ไม่มีสิทธิ์ทำอะไรได้ ในเมื่อเขาไม่ให้เสียอย่าง

"แม่ครับ ถ้าอยากเจอทำไมไม่บอกให้ผมไปหา ไม่เห็นว่าต้องลำบากนั่งเรือมาถึงที่นี่"

"ฉัตรลูก ลุงชยุตอยากจะมาตามหาตัวลูกสาวของเขาที่หายตัวไป คนของเขามีหลักฐานว่าวันที่หนูคนนั้นหายตัวไป มีคนเห็นลูกน้องของลูกป้วนเปี้ยนอยู่แถวที่นั่น ฉัตรบอกแม่มาตรงๆว่าตกลงฉัตรได้จับตัวหนูคนนั้นมาจริงหรือเปล่า ถ้าใช่ ก็ปล่อยเขามาเถอะนะลูก เพราะว่าหนูคนนั้นเขาเป็น..ลูกสาวลุงชยุตจริงๆ"

อรอุษาถามลูกเสียงสั่นหน้าเศร้า เพราะไม่อยากให้ทั้งสองฝ่ายมีเรื่องกัน พ่อเลี้ยงกับลูกเลี้ยงคู่นี้เปรียบเสมือนดั่งน้ำมันกับเปลวไฟ อยู่ใกล้กันเมื่อไหร่ก็คอยแต่จะลุกพรึ่บ ซึ่งเธอไม่เคยชอบเลยที่เป็นแบบนั้น ยิ่งบรรยากาศในห้องตอนนี้ต่างก็เต็มไปด้วยลูกน้องของทั้งสองฝั่งที่ขนมาเผชิญหน้ากันด้วยการยกปืนเข้าใส่อีกฝ่าย

"นี่เขาบังคับแม่ให้มาพูดกับผมเหรอครับ แล้วหลักฐานล่ะ มีหลักฐานอะไรบ้างที่บอกได้ว่าลูกน้องผมเป็นคนจับตัวลูกสาวเขามา ต่อให้คนของผมจะไปอยู่แถวนั้นจริง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผู้หญิงคนนั้นจะต้องถูกลูกน้องผมจับตัวไปนี่ครับ แบบนี้สามีแม่เจตนาที่จะปรักปรำผมและคนของผมหรือเปล่า"

ฉัตราพูดทุกคำโดยที่ไม่คิดจะหันหน้าไปมองชายสูงวัยที่นั่งสูบบุหรี่อยู่บนโซฟา ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อเลี้ยงของตัวเองเลยสักคำ ส่วนฝ่ายนั้นเองก็สวมแว่นตาสีดำปิดปังใบหน้าเอาไว้ เพราะไม่อยากแสดงท่าทีใดๆให้อีกฝ่ายต้องขุ่นข้องหมองใจ ตราบใดที่เขายังไม่ได้ข่าวคราวของลูกสาว ก็จะขอนั่งสงบเสงี่ยมเจียมตัวเสียดีกว่า เพราะถ้าเกิดขืนว่าตัวเองใจร้อนบุ่มบ่ามพูดอะไรให้ลูกเลี้ยงขัดหูขัดใจไปก็กลัวว่ามันจะไปกระทบถึงลูกสาว ทั้งๆที่ในใจนั้นอยากจะเดินไปตบกระบาลไอ้เด็กจอมโอหังนี่เสียหน่อย หรือไม่ก็สั่งให้ลูกน้องจัดการมันเสีย เพราะตั้งแต่ที่เขาและมันได้ชื่อว่าเป็นพ่อเลี้ยงลูกเลี้ยงกัน เขายังไม่เคยได้เห็นว่ามันจะเคยให้ความเคารพเขาในฐานะผู้ใหญ่สักที จนกระทั่งทนนิ่งเงียบอีกต่อไปไม่ไหว

"คืนตัวลูกสาวฉันมา แล้วฉันจะไม่มายุ่งกับแก"

"หลักฐานล่ะ"

พอฉัตราหันขวับมาทางพ่อเลี้ยง เอกสารในมือชายสูงวัยก็ถูกลูกน้องคนสนิทของเขารับไปส่งต่อให้กับคนถาม สายตาคมไล่อ่านมันไปทุกๆตัวอักษรจนกระจ่าง พลันเกิดอาการไหวระริกปรีติในอก แต่ถูกซ่อนไว้ไม่ให้ใครได้เห็น

"นี่คือผลตรวจดีเอ็นเอว่าหนูพิมเป็นลูกสาวของฉันจริงๆ ไม่ใช่เมียนงเมียน้อยอะไรอย่างที่แกกล่าวหา ฉันรู้ว่าต้องเป็นแกแน่ๆที่ให้คนมาจับตัวหนูพิมไปเพราะคิดว่าหนูพิมเป็นเมียน้อยฉัน มันไม่ผิดหรอกที่แกรักแม่และอยากจะทำเพื่อแม่ของแก แต่ลูกสาวฉันไม่รู้เรื่องด้วย เพราะฉะนั้นปล่อยตัวลูกสาวฉันมา"

"ฉัตรลูก แม่ขอบคุณลูกมากๆที่หวังดีกับแม่ แต่เป็นแม่เองที่เข้าใจผิดคิดว่าหนูพิมเป็นผู้หญิงของคุณลุง นี่ขนุนคงจะโทรมารายงานให้โหน่งรู้ แล้วโหน่งก็เอามาบอกกับลูก ทำให้ลูกเข้าใจผิดใช่ไหมลูก คืนตัวหนูพิมให้กับคุณลุงเสียเถอะนะฉัตร ถือว่าแม่ขอร้อง"

อรอุษาเข้ามากอดตัวลูกชายหน้าเศร้าและพยายามเกลี้ยกล่อมเพื่อไม่ให้เกิดปัญหา แต่ดูเหมือนว่าเหตุผลที่ฉัตรานั้นยังไม่ยอมที่จะส่งตัวพริมาคืนให้กับบิดาเธอไปง่ายๆนั้นเกิดจากการที่เขาเริ่มรู้สึกว่าอยากจะหยุดรั้งเวลาเอาไว้อีกสักหน่อย อยากจะดึงยื้อทุกอย่างเอาไว้ให้นานกว่านี้ 

"ภายในอาทิตย์หน้า พริมาถึงจะถูกส่งตัวกลับไปที่บ้าน อย่างปลอดภัย"

"นี่แก แกหมายความว่าแกจับตัวหนูพิมลูกสาวของฉันไปจริงๆใช่ไหมไอ้ฉัตร แกรีบปล่อยตัวหนูพิมกลับมาให้ฉันเดี๋ยวนี้เลยนะไอ้เด็กเวร นี่แกเอาตัวลูกสาวฉันไปซ่อนไว้ที่ไหน เฮ้ย พวกแก ออกไปตามหาลูกสาวของฉัน ค้นให้มันทั่วทั้งเกาะ!"

คนเป็นพ่อทันทีที่ได้รู้ชัดแล้วว่าคนที่มันบังอาจกล้ามาแหมเอาตัวลูกสาวตัวเองไปก็ถึงกับเดือด ชายสูงวัยสั่งให้ลูกน้องตัวเองเร่งการค้นหาเสียจนเสียงดังลั่น ก่อนจะถูกผู้ที่เป็นเจ้าของเกาะหยุดการกระทำเหล่านั้นเอาไว้

"หยุด! ใครกล้าค้น กูยิงไอ้แก่นี่"

ปืนพกถูกควักออกมาจากเอว ก่อนจะพุ่งเล็งไปยังผู้สั่งการแน่วแน่ ส่วนอรอุษาพอเห็นว่าเหตุการณ์ดูจะยิ่งเลวร้ายไปกันใหญ่ก็ยิ่งตกใจหน้าซีดตัวสั่น

"ว้ายลูก ฉัตรวางปืนลงก่อนอย่าทำแบบนี้"