14

ลลิลเกริ่นเรื่องหางานใหม่กับมาลินี...และดูว่าแม่ของเมลิสาจะยินดีกับข่าวนี้เป็นอันมากเพราะคิดแล้วว่าผู้ช่วยคนใหม่ อย่างไรก็สามารถจ่ายค่าจ้างได้ถูกกว่าที่จ่ายให้ลลิลแน่ ๆ

“ไว้แกรอให้ฉันหาคนใหม่มาให้ลูกเมได้ก่อนก็แล้วกันนะ แล้วค่อยลาออกไป...”

“ได้ค่ะคุณมาลินี”

“ว่าแต่แกจะไปทำมาหากินอะไร มีงานใหม่ที่ไหนแล้วหรือ”

“ยังหรอกค่ะ...ไว้คุณมากับคุณเมหาคนใหม่ได้แล้ว ลิลค่อยมองหางานใหม่ก็แล้วกันค่ะ”

“ก็ดี...”

มาลินีตอบสั้น ๆ ระยะเวลายาวนานที่หญิงสาวคนนี่้รับใช้ครอบครัวของเธอมาไม่ได้ทำให้เกิดความอาลัยอาวรณ์เลยสักนิด ลลิลนึกน้อยใจอย่างช่วยไม่ได้ แต่ก็ยิ่งทำให้มั่นใจว่าดีแค่ไหนแล้วที่คิดจะออกจากบ้านหลังนี้ เพราะคงไม่มีใครนึกเห็นคุณค่าในตัวเธอขึ้นมาได้แม้จะอยู่ไปจนตายก็ตาม

แม้แต่เมลิสาเมื่อได้ทราบว่าลลิลอาจจะลาออกในไม่ช้า ก็ยังไม่แม้แต่พูดจารั้งไว้ เพราะเธอกำลังคลั่งไคล้ใหลหลงอยู่กับเลอองจนไม่สนใจเรื่องอื่น...

ชีวิตของผู้หญิงอย่างลลิลนี่มันช่างต่ำต้อยจนหาคนมาใยดีไม่ได้เลยจริง ๆ...

* * * * *

นิตยสารรับสมัครงานเล่มโตถูกกางเต็มโต๊ะเล็ก ๆ ในร้านกาแฟหอมกรุ่นแห่งนั้น ลลิลกำลังนั่งเปิดพลิกทีละหน้าอย่างพินิจพิจารณา อีกมือถือปากกาเน้นข้อความสีสดคอยทำเครื่องหมายในส่วนที่หมายตาไว้

เมื่อมาลินียังหาคนที่ถูกใจไม่ได้ ลลิลจึงยังต้องติดตามนางแบบสาวมาทำงานอีกเช่นเคย

แต่จะว่าไป จะมีเธออยู่คอยรับใช้หรือไม่ ระยะนี้เมลิสาก็คงไม่ได้สังเกตเห็น

ถ้าไม่เอาแต่กดเล่นไอโฟน ก็อ่านบทสัมภาษณ์ของเลอองอยู่แทบจะตลอดเวลา

แต่ที่ทำให้ลลิลเหลือทนจนถึงกับคิดจะหางานใหม่ก็คือเมื่อวานที่เธอถูกใช้ให้เอาน้ำส้มเข้าไปเสิร์ฟในห้องแต่งตัวส่วนตัวของเมลิสา แล้วต้องพบว่านางแบบสาวกับแฟนหนุ่มของเธอกำลังพรอดรักกันอยู่...

ลลิลตกใจแทบทำน้ำส้มหลุดมือ แต่สองคนนั่นกลับไม่แยแสสักนิดว่าเธอจะอยู่ตรงนั้นหรือไม่  ทั้งคู่นัวเนียแลกจูบกันอย่างเอาเป็นเอาตายและมือไม้ก็ปัดป่ายไปทั่วร่างของกันและกัน ลลิลพยายามไม่มอง รีบวางขวดน้ำส้มและจะรีบหายตัวไปให้เร็วที่สุดแต่สายตาเจ้ากรรมดันหันไปทางกระจกจึงเห็นว่ามือของเลอองกำลังสอดอยู่ใต้กระโปรงของเมลิสา...

อ๊า...

เสียงครางที่หลุดออกจากลำคอนางแบบสาวทำเอาลลิลแทบช็อก เผ่นออกจากห้องแต่งตัวแทบไม่ทัน หน้าแดงก่ำ ใจเต้นแรง...ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป เธอคงต้องได้เห็นหนังติดเรตอย่างเต็มตาเข้าสักวัน

“กำลังทำอะไรอยู่หรือคุณ”

เสียงทุ้มนุ่มเป็นภาษาอังกฤษดังขึ้นเหนือศีรษะ เมื่อลลิลเงยหน้าก็พบชายหนุ่มในชุดสูทสีเทาเงินเนี้ยบตั้งแต่หัวจรดเท้ายืนยิ้มให้อยู่ เขาวางท่วงท่าสบายและเป็นกันเองแต่ลลิลกลับไม่รู้สึกสบายไปด้วย

ตลอดหลายวันมานี้ลลิลได้พบเลอองบ่อยก็จริง เพราะเธอต้องติดสอยห้อยตามเมลิสามาทำงาน แต่ก็ไม่ยอมเผชิญหน้าเขาตรง ๆ หลบได้ก็หลบ เลี่ยงได้ก็เลี่ยง ด้วยเหตุผลที่เธอก็ไม่เข้าใจตัวเอง...

“ว่าไง คุณกำลังทำอะไรอยู่หรือ”

“ฉัน...อ่านหนังสือพิมพ์ค่ะ”

เลอองเหลือบมองกระดาษที่อยู่ในมือเขา

“จะหางานใหม่งั้นหรือ”

“เรื่องส่วนตัวค่ะ”

“อ้องั้นรึ อย่างนั้นก็ต้องขอโทษที่ละลาบละล้วง”

เลอองตอบเป็นภาษาอังกฤษอย่างสละสลวยจนลลิลอดมองเขาตาเขียวไม่ได้เพราะคิดว่าเขาประชด

“ผมคิดว่า...คุณคงไม่ชอบหน้าผมนักใช่ไหม”

เลอองถามก่อนดึงเก้าอี้ออกและนั่งตรงข้ามเธอโดยไม่ต้องรอให้เชิญ

“ฉัน...ฉันเปล่า”

“ไม่เปล่าหรอก ลลิล คุณไม่ชอบหน้าผมแน่ ๆ ผมรู้”

เลอองเอ่ยยิ้ม ๆ ลลิลวางสีหน้าไม่ถูก แต่ที่คิดไม่ถึงก็คือเขาจำชื่อเธอได้ด้วย

“ไม่คิดเลยนะว่าความบุ่มบ่ามของผมในวันนั้นจะทำให้คุณเกลียดขี้หน้าผมแบบนี้ พอจะมีวิธีไหนมั้ยที่จะทำให้คุณรู้สึกดีกับผมขึ้นมาได้”

“ฉันบอกว่าไม่ได้เกลียดคุณยังไงล่ะคะ และถึงจะเป็นอย่างนั้นจริง ๆ คุณก็ไม่ต้องแคร์หรอกค่ะ”

“ทำไมผมต้องไม่แคร์ล่ะ”

“ก็เพราะว่าทัศนคติของฉันมันไม่ได้ส่งผลใด ๆ ต่อชีวิตคุณเลยนี่คะ ฉันก็เป็นแค่พนักงานตัวเล็ก ๆ ของคุณเมลิสาเท่านั้น”

ลลิลตอบห้วน ๆ และรวบหนังสือพิมพ์เตรียมลุกขึ้นแต่เลอองยื่นมือมาแตะห้ามไว้...แค่นิ้วของเขาสัมผัสโดนหลังมือก็เหมือนมีไฟฟ้าช็อตจนทั้งคู่ต้องรีบชักมือกลับและมองหน้ากันอย่างตกใจ

“เอ่อ...สงสัยอากาศในนี้จะแห้งเกินไป ก็เลยเกิดไฟฟ้าสถิตย์”

ลลิลพูดแก้เก้อ เลอองหัวเราะขัน

 “เมลิสาถ่ายแบบชุดสำคัญอยู่ มีแต่ทีมงานไม่กี่คนเท่านั้นที่อนุญาตให้อยู่ได้ คุณนั่งเป็นเพื่อนผมก่อนดีกว่า”

เลอองพูดอย่างสุภาพและร้องขอนิด ๆ ลลิลจึงใจอ่อนนั่งลงตามเดิม

 “ปกติไม่เคยมาเฝ้าใครทำงาน ผมเลยรู้สึกเบื่อ ๆ”

ชายหนุ่มชวนคุย

“แล้วทำไมคุณต้องมาเฝ้าด้วยล่ะคะ คุณเมไม่หายไปไหนสักหน่อย”

“ช่างภาพคนนี้เป็นเพื่อนผม และเขายอมรับงานนี้เพราะความสัมพันธ์ส่วนตัว”

เลอองอธิบายถึงเหตุผลที่เขาต้องอยู่ เพื่อนช่างภาพชาวอเมริกันของเขาคิวยาวไปอีกสามปีแต่ที่ยอมลัดคิวมานี่เพราะความสัมพันธ์ส่วนตัวล้วน ๆ

“เย็นนี้เราจะมีงานเลี้ยงกัน ผมเชิญคุณด้วยนะ”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ”

“แต่ผมสั่ง”

“เอ๊ะ...คุณไม่ใช่เจ้านายฉัน”

“แต่ผมเป็นเจ้านายของเจ้านายคุณอีกที”

“คุณเป็นคนรักของคุณเม...ไม่ใช่เจ้านาย”

ลลิลเถียงกลับอย่างดื้อรั้น เลอองหัวเราะเบา ๆ

“คนรักงั้นหรือ ใครบอกคุณว่าผมกับเมลิสาเป็นคนรักกัน แต่ที่แน่ ๆ คงไม่ใช่เมลิสา เมไม่มีทางพูดอะไรแบบนั้น เธอก็รู้ดีพอ ๆ กับผมว่าเราคบกันในฐานะอะไร”

นาทีนั้นลลิลรู้สึกรังเกียจผู้ชายตรงหน้าขึ้นมาทันที เห็นแก่ตัว มั่ว สกปรก...สารพัดคำที่หญิงสาวขุดขึ้นมาเรียกอยู่ในใจ

“คุณกำลังด่าผม”

เลอองพูดเสียงเรียบ แต่ทำเอาหญิงสาวสะดุ้ง...

“คุณรู้ได้ยังไง”

“ก็สายตาคุณมันฟ้องออกขนาดนั้น”

เลอองพูดยิ้ม ๆ

“ก็ได้ ฉันยอมรับว่าฉันกำลังตำหนิคุณ มีอย่างที่ไหน คบหากับคุณเมจนเป็นข่าวชัดเจนออกอย่างนั้น ต่อให้คุณจะยังไม่รักเธอเพราะกำลังอยู่ในช่วงคบหาดูใจ...แต่การจะพูดว่าคุณกับเธอไม่ได้เป็นอะไรกันเลย ฉันรู้สึกว่ามันใจร้ายเกินไปสักหน่อย”

“ใจร้ายหรือ...”

เลอองถาม รอยยิ้มยังพราวบนใบหน้า

“ก็ใช่น่ะสิคะ หรือคุณไม่เห็นว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องใจร้าย...ก็แหงสินะ คุณเป็นผู้ชายนี่ มีแต่จะได้เปรียบ”