เหยื่อที่เสือไม่กล้าแตะ

“น่าสงสารเหมือนกันนะ”

“เออดิ” สภาพตาแดงๆ ร้องไห้ทุกเวลาหลังอาหารงี้ ถ้าไม่บอกว่ามีปัญหาครอบครัวคงไม่ยอมหรอก ก็เคยเห็นร้องไห้ถึงได้ลองเชื่อดู

“มึงคิดเหมือนกู?”

“ก็เออดิ ไม่งั้นจะบอกให้มันตามไปส่งไหม”

“อ้อ แต่คนที่กูบอกว่าน่าสงสารไม่ใช่เด็กไอ้หลามนะ”

“คือ?” คือมึงนั่นแหละครับ! คนที่กูบอกน่าสงสารหน้าตาเหมือนมึงเลย ติณห์ยกยิ้มที่มุมปากก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ ก็คนนี้ไอ้หลามมันจะเอา คนมันยังสนุกอยู่ มันหาเหตุผลมายื้อทั้งนั้นแหละ มีผัวหรือไม่มีอันนี้ไม่รู้ ไอ้เหี้ยหลามมันก็โตแล้ว คิดเอง เลือกเอง ตัดสินใจเอง ในเมื่อเตือนไปแล้วไม่ฟังก็ขอมองอยู่ห่างๆ ก็แล้วกัน

“…เก่งจัง” ฝ่ามือใหญ่เลื่อนมากุมมือเล็กหลวมๆ พร้อมชมเปราะขณะที่คนเดินออกมาก่อนเร่งฝีเท้าไปที่คณะของตัวเอง รอยยิ้มเล็กๆ บนมุมปากผุดขึ้น สบตากับคนเจ้าเล่ห์ก่อนจะหลุดเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ

“เกิดอะไรขึ้นอ่ะ พี่ลีโอโกรธจริงๆ ไหม”

“ถ้ามันโกรธจริงมันจะยอมให้พี่เดินตามมาไหม”

“เหรอ~ แล้วมันเกิดอะไรขึ้น ทำไมพี่ลีโอเข้าใจแบบนั้น อยู่ดีๆ ก็เปลี่ยนไป ไม่เหมือนคนก่อนที่เคยเจอกันเลย” ฉลามยกมือขึ้นเกาหว่างคิ้ว อธิบายมันคงไม่ยาก แต่ลำบากใจกับเหตุผลที่