บทที่ 4 นี่แหละฉัน…ณาณีม

“เอ๊ะ! นั่นณานี่นา”

“คุณพราวรู้จักเธอ…คนนั้นหรือครับ” 

“รู้จักค่ะ ณาเป็นเพื่อนสมัยเรียนของพราวเอง” พราวตะวันยิ้มให้ มีใครจะไม่รู้จักคู่รักคู่ฮอตเมื่อครั้งยังเป็นนิสิตบ้าง เพราะใครๆ ต่างพากันอิจฉาความรักของณาณีมกับดาวินกันทั้งนั้น ยิ่งพอรู้ว่าทั้งคู่เรียนจบและแต่งงานกัน ก็ยิ่งเป็นที่พูดถึงว่าคือรักแท้ 

“แต่เอ้! ณามาคนเดียวหรือเนี่ย พี่แดนสามีของณาคงติดธุระอยู่แน่ๆ ถึงปล่อยให้ภรรยาคนสวยมาเที่ยวทะเลคนเดียวแบบนี้” ประโยคที่ได้ยิน ทำเอาราฮีมคิ้วขมวดเพราะผิดหวังเล็กๆ ที่ณาณีมไม่โสด แล้วเมื่อครู่ที่เธอตะโกนว่าโสดแล้ว นั่นคืออะไร หรือเพราะกำลังทะเลาะกับสามี ถึงได้พูดประชดออกไป

“จริงสิ ผมหิวแล้ว เราไปหาอะไรกินกันไหมครับ”

“ได้สิคะ พราวเองก็กำลังจะถามคุณราฮีมอยู่พอดี ว่าหิวหรือยัง งั้นเชิญค่ะ”

“ขอบคุณครับ” ราฮีมเอ่ยรับ ก่อนจะผายมือเชื้อเชิญพราวตะวัน ซึ่งจังหวะหนึ่งชายหนุ่มก็แอบชำเลืองมองณาณีมแวบหนึ่ง 

 

หลังเดินเล่นที่ชายหาดจนพอใจ ณาณีมก็กลับเข้าที่พัก ซึ่งห้องของเธออยู่โซนหน้าติดทั้งชายหาดและสระว่ายน้ำ แต่เพราะหิวทำให้เธอเลี้ยวขวาตรงไปยังห้องอาหารของทางรีสอร์ท

จังหวะนั้น สายตาก็มองเห็นพนักงานของรีสอร์ทขับมอเตอร์ไซค์เข้ามาจอด ณาณีมจึงเดินเข้าไปหาเพื่อจะขอเช่า ซึ่งพนักงานก็ยินดี

จากนั้นณาณีมก็สวมบทเป็นขาแว้น เพราะความที่ไม่ได้ขับมอเตอร์ไซค์มานาน จึงเก้ๆ กังๆ กว่าจะเข้าที่เข้าทางก็ทำเอาเจ้าของรถลุ้นตัวโก่ง 

  “เฮ้อ...นึกว่าจะไม่รอด” เสียงเจ้าของรถเอ่ยตามหลัง ณาณีมโบกมือให้ว่าสบายมาก ก่อนจะออกตัวขับตระเวนหาของกินริมถนน

เพราะเคยมาที่นี่บ่อยๆ ทำให้ณาณีมคุ้นเคยกับเกาะช้างราวกับเป็นบ้านหลังที่สอง รู้ว่าตรงไหนของกินอร่อยก็ขับรถไปตรงนั้น หายไปสองชั่วโมงก็หอบหิ้วของกินกลับมาที่รีสอร์ทจนเต็มสองมือ แถมยังใจดีเอามาฝากเจ้าของรถอีกตั้งหลายถุง

“ขอบคุณค่ะ”

“ไม่เป็นไรจ้ะ แบ่งๆ กันกิน” ณาณีมยิ้มให้ ก่อนจะเดินหิ้วสารพัดของกินกลับเข้าห้องพัก วางของไว้บนโต๊ะจากนั้นก็ไปลากเก้าอี้มานั่งชิลล์ริมสระว่ายน้ำ หันหน้ามองทะเลที่แม้ตอนนี้จะค่ำมืดแต่ทว่าทะเลที่นี่ก็ยังคงสวย

แต่อยู่ๆ ณาณีมก็มีเพื่อนมาแจม นั่นคือเจ้าสีขาสีน้ำตาลเจ้าถิ่น หมาพันทางตัวไม่เล็กไม่ใหญ่ที่คงได้กลิ่นอาหารถึงตามมา ณาณีมจึงแบ่งไก่ทอดให้กิน ตามด้วยแตงโมชิ้นโต

“เอ้า! นี่กินแตงโมเป็นด้วยเหรอ หมาอะไรพิลึกแท้” ณาณีมเอ่ยขำๆ นั่นเพราะไม่คิดว่าหมามันจะกินแตงโตด้วย

“เอาอีกไหม แตงโมน่ะ” ประโยคคำถามของณาณีมดังขึ้น แต่เจ้าหมากลับเมินใส่และเดินหายไปทางชายหาด

“พออิ่มแล้วรีบชิ่งกลับเลยนะ ไม่ขอบคุณกันสักคำ พรุ่งนี้อย่ามาให้เจอหน้าอีกล่ะ ไม่เลี้ยงไก่ทอดกับแตงโมแล้ว...งอน” คำพูดของเธอทำเอาราฮีมที่บังเอิญผ่านมาได้ยินถึงกับหัวเราะออกมา ชายหนุ่มขำกับท่าทางของเธอที่งอนได้แม้กระทั่งหมา

เสียงหัวเราะนั้น ทำเอาณาณีมหันขวับมามอง จึงเห็นว่าเป็นชายหนุ่มคนหนึ่ง ที่ตอนนี้หัวเราะอย่างเอาเป็นเอาตายจนสำลักน้ำลายตัวเองเข้าให้

“สมน้ำหน้า หัวเราะคนอื่นดีนัก”

“คะ…คุณ มีน้ำไหม...แค่กๆ” ราฮีมหน้าแดงก่ำจนณาณีมต้องรีบวิ่งเอาน้ำมาให้ชายหนุ่มดื่ม 

“นี่ๆ”

“ขอบคุณครับ”

“เป็นไงล่ะ ยืนแอบฟังแถมยังหัวเราะฉันดีนัก” ณาณีมกอดอกมองชายตรงหน้าที่ตอนนี้หยุดไอแล้ว ก่อนที่เสียงทุ้มจะแย้งขึ้น 

“ผมไม่ได้แอบฟังสักหน่อย”

“หึ…ไม่ได้แอบฟังแล้วหัวเราะอะไรฉันไม่ทราบ”

“ก็คุณตลกดี พูดกับหมารู้เรื่องด้วย” คำพูดของราฮีมทำให้คนฟังย่นจมูก 

“พูดรู้เรื่องที่ไหน ฉันพูดเองเออเองคนเดียวต่างหาก พอกินอิ่ม หมามันก็วิ่งหางชี้กลับไปนู่นแล้ว”

“ผมชื่อราฮีม ยินดีที่ได้รู้จักกับคุณณา” ราฮีมเอ่ยแนะนำตัว แม้จะรู้ว่าตอนนี้ณาณีมนั้นแต่งงานมีครอบครัวแล้ว แต่ทำไมเขาถึงได้อยากทำความรู้จักกับเธอนัก

ถึงขนาดแอบมองดูเธอและพอเห็นว่าเธอนั่งอยู่ตรงนี้ ก็เดินเข้ามาหาอย่างไม่รู้ตัว มีบางอย่างดึงดูดให้เขามองเธอและอยากทำความรู้จัก 

“คุณรู้จักชื่อฉันได้ไง” ณาณีมสงสัย นั่นเพราะนี่คือการได้พบราฮีมเป็นครั้งแรก 

“ก็เผอิญผมรู้จักกับคุณพราวตะวัน เพื่อนของคุณ”

“อ้อ...” คนฟังถึงบางอ้อ เพราะในชีวิตเธอมีเพื่อนชื่อพราวตะวันแค่คนเดียว หญิงสาวที่เคยได้ชื่อว่าเป็นแฟนเก่าของดาวิน 

“แล้วนี่สามีคุณไม่มาด้วยเหรอครับ” ประโยคคำถามที่ได้ยิน ณาณีมไม่แปลกใจว่าราฮีมรู้ได้ยังไง เพราะมันเดาไม่ยากว่าพราวตะวันคงเป็นคนบอกแน่นอน 

“ไม่ได้มาค่ะ ทริปนี้ฉันมาคนเดียว แล้วคุณล่ะคะ มายืนคุยกับฉันแบบนี้ เดี๋ยวพราวก็หึงเอาหรอก”

“ผมกับคุณพราว เราเป็นแค่หุ้นส่วนธุรกิจกันเท่านั้นครับ แล้วที่สำคัญผมยังโสด”

“คุณราฮีม อยู่ที่นี่เอง พราวเดินหาเสียตั้งนาน” เสียงของ พราวตะวันดังขึ้น นั่นเพราะเธอตามหาราฮีมไปจนทั่ว เมื่อเห็นหลังชายหนุ่มไวๆ จึงรีบเดินเข้ามาหา แต่ไม่คิดว่า…ณาณีมจะอยู่ด้วย

“ครับ

“อุ๊ย!...ณาก็อยู่ด้วยเหรอเนี่ย ว่าแต่สองคนคุยเรื่องอะไรกันอยู่คะ”

“พอดีผมมีเหตุขอความช่วยเหลือคุณณาไป ก็เลยได้ทักทายกันน่ะครับ” ราฮีมเอ่ยขึ้น นั่นทำให้พราวตะวันสะกัดดาวรุ่งณาณีมเรื่องครอบครัวอีกครั้ง 

“แล้วนี่พี่แดน สามีของเธอไม่มาด้วยเหรอจ๊ะณา”

“ไม่มาจ้ะ”