บทที่ 10 ภัยมาเยือน 1-1

"เกรงว่าคงจะมิได้เพคะเสด็จพี่ ลี่เซียนเป็นสหายเรียนของน้อง ตอนนี้น้องมาถึงแล้ว คงต้องขอตัวไปเรียนแล้วเพคะ"

หลิวลี่เซียนและเจินเซียงที่กำลังอยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออก รู้สึกเหมือนสวรรค์ส่งองค์หญิงเฟยหยางมาโปรดก็มิปาน จึงรู้สึกโล่งใจกับสถานการณ์กระอักกระอ่วนนี้

องค์หญิงเฟยหยางส่งสายตาให้หลิวลี่เซียนและเจินเซียงเดินมาอยู่ด้านหลังของนาง ก่อนจะมองไปที่องค์ชายรองและยิ้มออกมาเล็กน้อย แต่ในรอยยิ้มขององค์หญิงเฟยหยางมีความเย็นชาอย่างเห็นได้ชัด

องค์ชายรองจ้าวเฟยหรงรู้สึกหงุดหงิดใจจนแทบอยากจะฉีกองค์หญิงเฟยหยางออกเป็นชิ้นๆ ดอกไม้งามอยู่ตรงหน้าเขาแล้วแท้ๆ แต่กลับเด็ดมามิได้ เขาได้แต่แสร้งยิ้มอย่างอ่อนโยน เขาเป็นเพียงองค์ชายที่เกิดจากพระสนม ถ้าหากเขากระทำการใดที่มิควรต่อองค์หญิงเฟยหยางนั่นเท่ากับเขาก่อเรื่องให้เสด็จแม่หนักพระทัย และยังเป็นการยั่วยุโทสะของจ้าวฮวงโหวเป็นแน่

จ้าวเฟยหรงตัดใจเดินออกมา แต่มิวายก่อนที่เขาจะจากไปยังคงมองมาที่หลิวลี่เซียนด้วยแววตาล้ำลึกคราหนึ่ง

หลิวลี่เซียนลอบเบ้ปากเล็กน้อย นางเกลียดที่สุดคือผู้ชายประเภทนี้ ช่างน่ารำคาญนักที่ต้องมาเกิดใหม่ในยุคที่ผู้ชายมีอำนาจมากกว่าผู้หญิงเช่นนี้

เมื่อองค์ชายรองจากไปแล้วก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีก จนกระทั่งเรียนเสร็จแล้ว องค์หญิงเฟยหยางจึงชวนหลิวลี่เซียนและเจินเซียงไปพูดคุยเล่นกันที่ตำหนัก

"เจ้าไม่เป็นอะไรใช่รึไม่ เสด็จพี่รองแต่ไหนแต่ไรก็เป็นคนเช่นนี้ ข้าเบื่อยิ่งนัก"

องค์หญิงเฟยหยางหันมาเอ่ยถามหลิวลี่เซียนด้วยสีหน้าเป็นห่วง ก่อนที่จะนึกสงสัยในใจ หลิวลี่เซียนก็มาวังหลวงบ่อยครั้ง เป็นสหายเรียนของพระนางมาตั้งหลายปีแล้ว เมื่อก่อนก็ไม่เคยเห็นเสด็จพี่รองคิดสนพระทัยนาง เหตุใดวันนี้จึงเกิดเรื่องเช่นนี้ได้เล่า ด้วยนิสัยอย่างหลิวลี่เซียนที่เป็นคนนอบน้อม อ่อนโยน ย่อมไม่มีทางยั่วยุหรือเข้าหาเสด็จพี่รองเป็นแน่

"หม่อมฉันไม่เป็นอะไรเพคะ ขอบพระทัยองค์หญิงที่ทรงเป็นห่วงและช่วยหม่อมฉันไว้วันนี้เพคะ"

องค์หญิงเฟยหยางยิ้มตาหยี หลิวลี่เซียนยื่นกล่องไม้งดงามประณีตกล่องหนึ่งถวายให้องค์หญิงเฟยหยางพระนางมีสีหน้าแปลกใจเล็กน้อยก่อนจะเปิดออกดู

"มันคืออะไรหรือลี่เซียน"

"ครีมบำรุงผิวเพคะองค์หญิง หม่อมฉันอยู่จวนรู้สึกเหงายิ่ง จึงนำดอกไม้หลายชนิดที่ปลูกไว้ในจวนมาทำครีมบำรุงผิวเพคะ องค์หญิงทรงลองทาดูสิเพคะ"

นางกำนัลนำขวดครีมออกเทใส่ฝ่ามือก่อนจะทาลงที่หลังมือตน หลิวลี่เซียนจำได้ดีตอนที่นางเรียนประวัติศาสตร์ตอน ม.ปลาย วิธีนี้คือการทดสอบพิษว่ามีการปนเปื้อนมาหรือไม่ในเหล่าเชื้อพระวงศ์ชั้นสูง

จากนั้นนางกำนัลก็พยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเทครีมใส่ฝ่ามืออีกครั้ง แล้วลูบลงบนหลังฝ่ามือและแขนขององค์หญิงเฟยหยาง

"หอมนัก เจ้าทำเองหรือ"

"เพคะ ทรงชอบหรือไม่เพคะ"

หลิวลี่เซียนยิ้มตาหยี

"ข้าชอบมาก"

"ไว้หม่อมฉันจะทำมาถวายใหม่เพคะ"

องค์หญิงเฟยหยางพยักหน้าด้วยความดีใจ นางไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าหลิวลี่เซียนมีพรสวรรค์ด้านนี้ด้วย ครีมขวดนี้ช่างหอมติดผิวและนุ่มนวลให้ความรู้สึกสบายยิ่งเหมือนอยู่ท่ามกลางดอกไม้นานาพรรณ

"หม่อมฉันก็ได้มาจากหลิวลี่เซียนขวดหนึ่งเช่นกันเพคะ หอมนัก"

เจินเซียงยิ้มออกมาอย่างมีความสุขเหมือนสาวน้อยได้เครื่องประทินโฉมที่ถูกใจก็มิปาน

หลังจากที่พูดคุยเป็นเพื่อนกับองค์หญิงแล้ว หลิวลี่เซียนจึงขอตัวกลับ และมีเจินเซียงเดินมาส่ง

"ข้ามาส่งเจ้าได้ถึงตรงนี้ ระวังตัวด้วยนะลี่เซียน องค์ชายรองเป็นบุคคลที่อันตรายยิ่ง"

หลิวลี่เซียนยิ้มและพยักหน้าให้เจินเซียงเล็กน้อย

"ข้าไม่เป็นอะไรหรอก เจ้าเถอะ ดูแลตัวเองดีๆ อีกไม่นานก็จะอภิเษกสมรสแล้ว"

พูดถึงเรื่องอภิเษกสมรส เจินเซียงก็ทำหน้ามุ่ยลงเล็กน้อย

"ข้าไม่อยากแต่งงาน"

"ทำไมอยู่ดีๆ จึงพูดเช่นนี้ หากมีใครมาได้ยินเข้าจะหาว่าเจ้าดูหมิ่นองค์รัชทายาทนะ"

เจินเซียงกลอกตาไปมา ก่อนจะหันมามองหลิวลี่เซียน

"เสด็จพี่จิ้นหมิงกับข้าสนิทกันออกปานนี้ เป็นพี่น้องคลานตามกันมา เป็นเจ้า เจ้าอยากแต่งรึ"

หลิวลี่เซียนหันไปมองเจินเซียงด้วยแววตาสงสัยทันที

"เจ้าเรียกองค์รัชทายาทว่าอะไรนะ"

"เสด็จพี่จิ้นหมิง ชื่อนี้เป็นนามเล่นส่วนพระองค์ เจ้าก็อย่าเอาไปพูดซี้ซั้วเล่า"

หลิวลี่เซียนพยักหน้า นางส่ายหน้าไปมา คิดอะไรเหลวไหล อาจจะคนชื่อคล้ายกันก็ได้

"ข้าไปละ เจ้าส่งข้าแค่นี้ก็พอแล้ว ขอบใจเจ้ามาก"

"อะนี่ เจ้าเอาไว้กินระหว่างทางเถอะ"

หลิวลี่เซียนมองหมั่นโถวลูกอ้วนกลมในมือเจินเซียงพลางยิ้มตาหยี

หลิวลี่เซียนยิ้มให้เจินเซียงอีกครั้งก่อนเดินขึ้นรถม้าไป รถม้าเคลื่อนตัวมาเรื่อยๆ ผ่านตลาดหมู่บ้านคนไปเรื่อยๆ

"คุณหนูใหญ่ทางนี้มิใช่ทางกลับจวนเรานะเจ้าคะ"

หลิวลี่เซียนที่กำลังนั่งกินหมั่นโถวบนรถ จึงไม่ได้สนใจทางข้างนอกเท่าใดนัก เพราะตัวนางเองก็ยังไม่ค่อยคุ้นชินเท่าใด นางหันไปมองไป๋หลางที่มีสีหน้าไม่สู้ดี ก่อนจะเปิดผ้าม่านรถม้าแล้วชะโงกหน้าออกไปดู

หลิวลี่เซียนมองไปรอบๆ นางนั่งคิดตอนแรกมันมีตลาด หมู่บ้าน ทำไมตอนนี้สองข้างทางมีแต่ป่ารกไปหมด สัญชาตญาณของหลิวลี่เซียนรับรู้ได้ทันทีว่ามีบางอย่างไม่ปกติเกิดขึ้นกับนางแน่แล้ว

ไม่ได้การแล้ว ต้องทำอะไรสักอย่าง!

"ไป๋หลางสั่งคนขับรถม้าให้หยุด แล้วบอกว่าข้าปวดหนัก เร็วเข้า!!"