ตอนที่ 2 ไปตายดาบหน้า 2

สามพี่น้องกลับมาถึงวังมรกต (翡翠宮) ฉีลู่แปลงร่างเป็นมนุษย์ก่อน พี่ชายทั้งสองก็แปลงร่างตาม แต่ยังไม่มีใครก้าวเดินเข้าไปในวัง

"พวกเราหายออกไปตั้งนาน ไม่รู้ว่าเสด็จพ่อจะทรงทราบความหรือยัง"

เพ่ยหลงแสดงความกังวล

"พี่ว่าเสด็จพ่อน่าจะทรงทราบแล้ว พวกเราไปเข้าเฝ้ากันเถิด เลยเวลาเข้าเฝ้ามานานแล้วนะ"

"พี่ใหญ่...พี่รอง พวกท่านเข้าไปเถิด"

"เจ้าคิดหลบหน้าเสด็จพ่อหรือ"

เวยหลงถามน้องสาว ฉีลู่หลบตาพี่ชายที่มองมา

"ขืนข้าเข้าไป...ข้าเสร็จแน่"

"เจ้าคิดว่าจะหนีพ้นหรือ ไม่ว่าเจ้าจะไปหนใด...เสด็จพ่อก็ล้วนทรงทราบ"

เพ่ยหลงจับหัวน้องสาว

"ข้ารู้...ครั้งนี้ข้าก่อเรื่องใหญ่ เสด็จพ่อต้องลงโทษข้าแน่เลย"

"รู้ตัวก็ดีแล้ว...เสด็จพ่อเข้มงวดเพราะรักเจ้านะ ไปเข้าเฝ้าเถิด...พี่จะช่วยเจ้าเอง"

"พี่ก็จะช่วยเจ้าด้วย"

ฉีลู่ยิ้มน่ารักให้พี่ชายทั้งสอง

"พี่ใหญ่...พี่รอง ข้ารักพวกท่านที่สุดเลย"

ฉีลู่กอดแขนพี่ชายทั้งซ้ายและขวาเข้าไปในท้องพระโรงของวังด้วยกัน ในท้องพระโรงโอ่อ่าสง่างาม แวดล้อมไปด้วยเหล่าบริวาร และประดับด้วยของมีค่านานาชนิด เจ้าสมุทรหนันไห่และชายานั่งอยู่บนบัลลังก์เคียงข้างกัน

"คาระวะเสด็จพ่อเสด็จแม่"

ทั้งสามคุกเข่าคารวะต่อเจ้าสมุทรและชายา

"กลับมากันแล้วหรือ ไปหาเรื่องจนพอใจกันแล้วหรือไม่"

ท่านเจ้าสมุทรหนันไห่ตวาดเสียงดัง ทั้งสามคุกเข่ามองหน้ากันไปมา

"เสด็จพ่อ..."

เวยหลงจะช่วยพูดให้น้อง

"เวยเอ๋อร์...เจ้าไม่ต้องกล่าว"

เวยหลงก้มหัว เพ่ยหลงหน้าจ๋อย

"พวกเจ้าช่างบังอาจนัก กล้าล่วงล้ำเขตหวงห้ามของซีไห่ ซ้ำยังไปมีเรื่องกับองค์ชายใหญ่ไท่หลงอีก ช่างน่าโมโหนัก..."

ท่านเจ้าสมุทรหนันไห่ตวาดด้วยน้ำเสียงโกรธเกรี้ยว

"เสด็จพ่อ...ข้าแค่ไปขอปะการังสีรุ้งกิ่งเดียวเองนะเพคะ เจ้าปูยักษ์ถูกข้าตีบาดเจ็บก็จริง...พี่ใหญ่ก็รักษาให้แล้วนี่ แต่ไท่หลงทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ ซ้ำยังดูหมิ่นพี่ใหญ่ว่าอ่อนแอเยี่ยงสตรี และจะขอมุกมังกรของพี่ใหญ่มาเป็นเดิมพันด้วย ช่างเหิมเกริมนัก ข้าไม่ให้มันหมิ่นพี่ใหญ่หรอก...ข้ายอมไม่ได้"

"เฮอะ!...ยอมไม่ได้ ไม่ว่าสิ่งใดเจ้าก็ยอมไม่ได้ แล้วเจ้าก็จะก่อเรื่องเพราะเจ้ายอมไม่ได้ หากพวกเจ้าถูกไท่หลงทำร้ายจนบาดเจ็บล้มตาย...จะให้พ่อเอาหน้าที่ไหนไปเอาเรื่องกับเขา ครั้งนี้หากพระเทวีซีไห่ไม่ออกมาช่วย...ไท่หลงไม่ไว้ชีวิตพวกเจ้าแน่"

"เชอะ!...เจ้าไท่หลงมันจะเก่งกาจซักเท่าไรเชียว ข้าไม่กลัวมันหรอกเพคะ"

"ลู่เอ๋อร์...เจ้ายังไม่สำนึกในความผิดอีกหรือ เจ้าทะนงตนว่ามีหยกวิเศษ จึงไม่เกรงกลัวผู้ใด แต่ครานี้เจ้าเกือบจะก่อสงครามแล้วนะ...รู้ตัวบ้างหรือไม่"

"เสด็จพ่อ...ไยโทษแต่ข้า ท่านต้องตำหนิไท่หลงด้วยจึงจะถูก เจ้ามังกรเกเรนั่นหาเรื่องเรานะเพคะ"

"ยังจะโทษผู้อื่นอีกหรือ หากเจ้าไม่คิดไปขโมยของของเขา เขาจะกล้าหาเรื่องหรือไม่"

"ก็ข้า..."

ฉีลู่จะเถียงอีก แต่เหลือบไปเห็นมารดาส่ายหัวเบา ๆ ปรามนาง นางจึงต้องเงียบ ทั้งที่ใจยังอยากเถียง นางไม่ได้คิดว่าตนเองทำอะไรผิด