جميع فصول : الفصل -الفصل 10

องค์ชายใหญ่และองค์ชายรองมาถึงพอดี สองพี่น้องรีบเลื้อยมาหาน้องสาว แต่ช้ากว่ามังกรดำอีกตัวที่มาถึงตัวฉีลู่ก่อนพี่ชายทั้งสอง"หยุดนะ...เจ้าเป็นผู้ใดกัน กล้าดีอย่างไรจึงบุกเข้าแดนหวงห้าม ซ้ำยังมาทำร้ายบริวารของข้าอีก"มังกรดำตวาดเสียงดัง"แล้วเจ้าเล่าเป็นผู้ใด"ฉีลู่ย้อนถาม"ข้าคือองค์ชายไท่หลง (泰龍) องค์ชายใหญ่ของทะเลซีไห่""แล้วไง...ข้าต้องสนใจด้วยหรือ""เจ้าบังอาจล่วงล้ำเขตแดนของข้า ซ้ำยังทำตัวโอหัง...เจ้าคือผู้ใดกันแน่""ข้าชื่อฉีลู่...เป็นธิดาเจ้าสมุทรหนันไห่""อ้อ...องค์หญิงสามแห่งหนันไห่หรือ"ไท่หลงทำเสียงเหมือนเยาะ"ข้าเพียงมาขอปะการัง 7 สีสักกิ่ง คงไม่รบกวนให้องค์ชายต้องลำบากออกมาต้อนรับหรอกนะ"ไท่หลงพ่นลมออกจากจมูก แล้วกลายร่างเป็นชายหนุ่ม แต่งกายด้วยอาภรณ์สีดำ ร่างกายกำยำล่ำสัน ใบหน้านิ่ง แฝงความดุดัน"หากองค์หญิงมาขอด้วยไมตรี ข้าก็ยินดีจะมอบให้ ไม่ใช่มาบุกรุกและทำร้ายคนของข้าเช่นนี้""ข้าก็มาขอดี ๆ แต่เจ้าปูยักษ์มาขวางทาง ซ้ำยังกล้ามาขอมุกหนันไห่แลกเปลี่ยน...ช่างบังอาจนัก"ไท่หลงหันไปมองเจ้าปูยักษ์ที่หมอบเงียบเพราะบาดเจ็บ"ก็สมน้ำสมเนื้อดีนี่ เขาไม่ได้ขอเกินไปเสียหน่อย""พวกเจ้

ไท่หลงคิดว่ามารดาจะลงโทษสามพี่น้อง ก็หัวเราะตาม แต่เทวีซีไห่กลับเดินมาหาฉีลู่ นางลูบเกล็ดสีรุ้งที่งดงามเบา ๆ"เกล็ดเจ้าช่างงามนัก"ฉีลู่ผงกหัวคำนับนาง"พระเทวี...ข้าขออภัยเพคะ""ข้าเข้าใจ...เจ้าทำเพราะความกตัญญูต่อมารดา ข้าไม่ตำหนิเจ้าหรอก เพียงแต่...ต่อไปจะกระทำสิ่งใด ก็ต้องให้รอบคอบกว่านี้นะ เพียงบอกกล่าวสักคำก็ยังดี""ขอบพระทัยพระเทวีที่สอนสั่งเพคะ"ฉีลู่ผงกศีรษะคำนับเทวีซีไห่"พวกเจ้าก็อย่าได้กังวลเลยนะ นี่เป็นเรื่องเข้าใจผิดกันเพียงเล็กน้อย จะลงโทษพวกเจ้าได้อย่างไร พวกเจ้ากลับไปเถิด ข้าจะถือว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น"เสด็จแม่...ไม่ได้นะ""ไท่เอ๋อร์...พอแล้ว อย่าก่อเรื่องให้ยืดยาวอีกเลย""ข้าก่อเรื่องหรือ...เป็นพวกมันต่างหากที่ก่อเรื่อง"ไท่หลงกล่าวเสียงดัง"ไท่เอ๋อร์...แม่เห็นทุกอย่าง ใช่จะกล่าวหาเจ้าเพียงลอย ๆ หากเจ้าไม่พอใจ...เราก็ไปเล่าให้บิดาเจ้าฟัง ให้เขาเป็นผู้ตัดสิน...ดีหรือไม่""เสด็จแม่..."ไท่หลงพ่นลมร้อนออกมา แสดงความไม่พอใจ เขาเกรงบิดาเพียงผู้เดียว เพราะบิดาไม่ค่อยโปรดเขาเท่าน้องชาย จึงไมอยากทำให้บิดาไม่พอใจ"พระเทวี...ท่านช่างใจดีนัก ท่านยอมปล่อยเรากลับไปจริง ๆ หรือ

เทวีแห่งหนันไห่มองลูกสาวและมองพระสวามี นางรู้ว่าเขากำลังกริ้ว จึงต้องปรามลูกสาวช่างเถียงไว้ก่อน"เสด็จพี่...อย่าทรงกริ้วนักเลยเพคะ ลูกยังเด็ก...เราต้องค่อย ๆ สอน""เจ้าก็ดูนางสิ...ทำผิดยังไม่สำนึก สอนเท่าไหร่ก็ไม่เคยจำ"เวยหลงกับเพ่ยหลงรู้ว่าบิดากำลังกริ้วหนัก เกรงน้องสาวต้องรับโทษหนัก เวยหลงจึงออกหน้าช่วยน้องสาว"เสด็จพ่ออย่าทรงกริ้ว น้อง ๆ ยังเด็กและคึกคะนอง ข้าเป็นพี่ใหญ่กลับดูแลน้อง ๆ ไม่ดี เป็นความผิดของข้าเอง...ขอเสด็จพ่อลงโทษข้าเถิด""เวยเอ๋อร์...พ่อรู้ว่าเจ้ารักน้อง ๆ แต่เจ้าใจอ่อนเกินไป จะคอยปกป้องพวกเขาเช่นนี้ตลอดไปไม่ได้ น้อง ๆ ทำผิดเจ้าก็ออกรับแทนทุกครั้ง ทำให้พวกเขาเสียนิสัย เจ้าเป็นพี่ใหญ่...ต้องเข้มงวดกับน้อง ๆ ให้มากกว่านี้ ต้องสอนสั่งให้พวกเขารู้จักผิดชอบชั่วดีจึงจะถูก""ข้าน้อมรับคำสอนสั่งเสด็จพ่อ"เวยหลงที่ยังคุกเข่าอยู่ก้มหน้าลง"เสด็จพ่อ...ข้าก็ผิดที่ห้ามน้องสามไม่ได้ น้องสามทำผิดเพราะข้าดูแลน้องไม่ดี...""เพ่ยเอ๋อร์...พ่อรู้ว่าเจ้าพยายามห้ามน้องแล้ว แต่ลู่เอ๋อร์ดื้อรั้นไม่ฟังเจ้า เจ้าก็เพียงใจอ่อนเพราะรักน้อง พวกเจ้าทำสิ่งใด...อย่าคิดว่าพ่อไม่รู้""ข้าขอประทานอภั

สองนายบ่าวไม่กล้าใช้ฤทธิ์ เพราะกลัวจะถูกพบร่องรอย จึงต้องพากันเดินไปเรื่อย ๆ ทั้งคู่เดินกันมาพักใหญ่แล้ว จนเข้าเขตเมืองโดยไม่รู้ตัว ฝนที่ตกก็ไม่มีทีท่าว่าจะซาลงเลยแม้แต่น้อย"องค์หญิง...พวกเราเดินกันมานานแล้วนะเพคะ ฟ้าก็ใกล้จะมืดแล้วด้วย เราจะมาเดินสะเปะสะปะเช่นนี้ถึงเมื่อใดกัน""เสี่ยวเซี่ย...ถ้าจะตามมาก็อย่าบ่น หากไม่ไหวก็กลับไปเสีย"ฉีลู่ส่ายหัวรำคาญ เสี่ยวเซี่ยจึงต้องสงบปาก ทั้งคู่เดินมาจนถึงศาลแห่งหนึ่ง"องค์หญิง...ที่นี่คือที่ใดเพคะ""ข้าก็ไม่รู้...พวกเราเข้าไปดูข้างในกันเถิด หากพอพักพิงได้ คืนนี้ก็พักที่นี่แล้วกัน"ฉีลู่ผลักประตูบานใหญ่ให้เปิดออก นางชะโงกหน้าเข้าไปมองก่อน"มีผู้ใดอยู่บ้างหรือไม่"ฉีลู่ตะโกนถามเข้าไปข้างใน แต่ไม่มีเสียงตอบรับ นางจึงเดินเข้าไป เสี่ยวเซี่ยเดินตามหลังเข้าไปด้วย"ดูเหมือนที่นี่จะไม่มีผู้ใดอยู่นะเพคะองค์หญิง"ฉีลู่พยักหน้าเบา ๆ พวกนางเดินเข้าไปถึงด้านในศาล ภายในมีรูปปั้นเจ้าแม่องค์ใหญ่เกือบถึงเพดาน มีกระถางธูปและเครื่องเซ่นเพียงเล็กน้อย"องค์หญิง...ที่นี่คือสถานที่ใดกันแน่เพคะ ไยจึงเงียบงันนัก""ข้าจะรู้ได้อย่างไร ก็เพิ่งมาถึงพร้อมกับเจ้าไม่ใช่หรือ ค

ในห้องบรรทมขององค์หญิง...ฮ่องเต้และฮองเฮาร้อนใจ มองดูหมอหลวงตรวจอาการองค์หญิง ใบหน้าหมอหลวงมีความหนักใจ ฮ่องเต้ตรัสถามหมอหลวง"ท่านหมอ...องค์หญิงเป็นอย่างไรบ้าง นางไม่เป็นอันใดใช่หรือไม่""ทูลฝ่าบาท...อาการองค์หญิงทรุดลงไม่น้อย ข้าจะฝังเข็มและถวายยาอีกขนาน...""จัดการได้เลย เจ้าต้องช่วยชีวิตลูกหญิงของข้าให้ได้ หากนางเป็นอันใดไป ข้าจะไม่ไว้ชีวิตเจ้า"หมอหลวงทรุดลงก้มคำนับ"ข้าจะรักษาให้ดีที่สุดพะย่ะค่ะ""จะทำสิ่งใดก็เร่งมือเข้า""พะย่ะค่ะ...พะย่ะค่ะ"หมอหลวงลนลานเอาเข็มออกมาฝังตามจุดต่าง ๆ เจ้าแม่หนวี่วากับฉีลู่ก็มาถึงพอดี เจ้าแม่ทำให้ทุกคนหยุดนิ่งอยู่กับที่ ฉีลู่เดินไปนั่งที่ข้างเตียง องค์หญิงลืมตาขึ้นมามองและจับมือฉีลู่"องค์หญิงมังกร...เป็นท่านจริง ๆ ท่าน...มาส่งข้าหรือ ช่างมีน้ำใจนัก""นางไม่ได้มาส่งเจ้า นางมาเอาสิ่งที่เป็นของของนางคืน"เจ้าแม่หนวี่วาบอกด้วยน้ำเสียงปราณี องค์หญิงทำหน้างงไม่เข้าใจ"ท่าน...คือผู้ใด ที่ท่านกล่าวหมายถึงสิ่งใด""ข้าคือหนวี่วา หลับตาสิ...แล้วเจ้าจะเข้าใจ"องค์หญิงหลับตาอย่างว่าง่าย เจ้าแม่หนวี้วาจับหัวองค์หญิง ให้นางได้เห็นเรื่องราวต่าง ๆ แต่หนหลัง เมื่