บทที่ 1 เมื่อฉันทะลุมิติ

บทที่ 1

เมื่อฉันทะลุมิติ

            เมืองกัวหลิน

            ชายแดนของแคว้นอู๋

            กลางฤดูร้อนที่แสนอบอ้าว

            ภายในห้องนอนใหญ่ประกอบไปด้วยข้าวของเครื่องใช้ที่เป็นสีแดง อันเป็นสัญลักษณ์ของความเป็นมงคล

            แสงอาทิตย์ยามเที่ยงลอดผ่านเข้ามาทางกรอบหน้าต่าง ซิ่วอิงค่อยๆ เปิดเปลือกตาที่หนักอึ้ง ก่อนจะใช้ศอกยันตัวเองลุกขึ้นนั่งบนเตียงด้วยสภาพที่มึนงง

            ในขณะที่หญิงสาวกำลังกวาดตามองสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย จู่ๆ ก็รู้สึกเจ็บแปลบที่ศีรษะ จากนั้นความทรงจำของใครบางคนก็พรั่งพรูเข้ามาในหัว

            ดูเหมือนว่า ‘ซิ่วอิง’ หญิงสาวจากศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดจะเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุทางถนน วิญญาณของนางเข้ามาสวมร่างของ ‘หวังซิ่วอิง’ หญิงสาวในยุคโบราณ หรือก็คือร่างกายนี้นั่นเอง

            บิดาของหวังซิ่วอิงมีนามว่าหวังเฝิงเป็นแม่ทัพใหญ่แห่งแคว้นเฉา

            หลังจากหวังเฝิงพ่ายแพ้สงคราม เขาก็ส่งเครื่องบรรณาการ รวมถึงบุตรสาวคนที่สามให้กับจ้าวเฟยอู๋ อ๋องปกครองแห่งแคว้นอู๋

            ครั้งแรกที่หวังซิ่วอิงพบหน้าเจ้าบ่าว นางร้องไห้คร่ำครวญว่าจะฆ่าตาย จากนั้นก็วิ่งเอาหัวชนเสา   

            “อึก...เจ็บ!”

            คิดมาถึงตรงนี้ ซิ่วอิงพลันสูดปากด้วยรู้สึกเจ็บหัวอย่างรุนแรง

            ตอนนั้นเอง นอกประตูห้องมีเสียงของหญิงวัยกลางคนตะโกนขึ้นมาอย่างดุร้าย

            “อะไรกัน หลับไปตั้งสองวันแล้ว ยังไม่ฟื้นอีกหรือ!”

            “พระชายาเสียเลือดมาก น่าจะยังไม่ได้สติเร็วๆ นี้หรอกเจ้าค่ะ”

            เจ้าของเสียงที่ตอบกลับอย่างกล้าๆ กลัวๆ เป็นหญิงสาววัยยี่สิบต้นๆ

            “พูดจาเห็นใจเชลยพรรค์นั้น เจ้าเป็นสาวใช้ของใครกันแน่ หลบไป!”

            “แต่…หัวหน้าเฉิน…”

            “ครั้งแรกนางเอาหัวชนเสาตายไม่สำเร็จ ตอนนี้คงกำลังวางแผนอดข้าวจนตาย เจ้าเป็นคนบ้านนอก ไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของคนตระกูลหวังหรอก หลบไปเดี๋ยวนี้”

            “หัวหน้าเฉิน…อ๊ะ!”

            ปัง!

            เมื่อประตูถูกผลักให้เปิดอย่างรุนแรง ซิ่วอิงหันมองผู้เข้ามากะหันทัน แต่เพราะขยับตัวเร็วเกินไปจึงทำอาการเจ็บหัวกลับมาอีกครั้ง

            “อูย…”

            หญิงสาวยกมือขึ้นกุมหัว ทันใดนั้นก็พบว่ามีผ้าพันรอบหน้าผาก 

            หวังซิ่วอิงคนเก่าวิ่งเอาหัวชนเสาจนตายจริงๆ ด้วย

            เป็นสูตรสำเร็จการฆ่าตัวตายของคนยุคโบราณหรือยังไง

            นิยายกับซีรี่ย์หลายเรื่องก็มีบทแบบนี้

            ไม่คิดหรือไงว่า หากเลือดคลั่งในสมองกลายเป็นคนติดเตียงแล้วจะลำบากคนอื่นเอาน่ะ

            เฮ้อ…

            ซิ่วอิงทอดถอนหายใจในขณะที่กำลังคิด

            ตอนนั้นเอง หญิงวัยกลางคนร่างท้วมก็ก้าวมายืนเท้าสะเอวอยู่ข้างเตียงแล้ว พอเห็นซิ่วอิงเงยหน้าขึ้นมอง หัวหน้าสาวใช้แซ่เฉินก็ชักสีหน้าใส่

            ซิ่วอิงเลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะกล่าวกับอีกฝ่ายด้วยสีหน้าไม่แยแส

            “ถ้ามีอะไรจะพูดก็พูดมาสิ”

            หัวหน้าเฉินทำท่าเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน แต่หลังจากสูดหายใจลึกสองสามเฮือก นางก็อดกลั้นความไม่พอใจได้นิดหน่อย ฉีกยิ้มจอมปลอมขณะพูดประชด

            “ในที่สุดก็ฟื้นสักทีนะเพคะ หม่อมฉันจะได้เรียนท่านอ๋องว่าพระชายายังไม่ตาย”

            “ข้าก็คิดว่าพวกเจ้าอยากให้ข้ารีบๆ ตายเสียอีก”

            “ถึงหม่อมฉันไม่ชอบใจที่ท่านอ๋องผู้แสนดีต้องรับชายาเชลยแบบท่านเข้ามา แต่การที่ท่านมาตายในแคว้นอู๋ จะทำให้ท่านอ๋องของเราเดือดร้อนเพคะ”  

            เป็นแบบนี้เอง

            แม้ว่าผู้คนแคว้นอู๋ไม่เต็มใจต้อนรับชายาเชลยอย่างหวังซิ่วอิง แต่หากหวังซิ่วอิงมาตายในแคว้นอู๋ หวังเฝิงอาจใช้เรื่องนี้สู้รบกับแคว้นอู๋อีกครั้ง  

            อย่างไรก็ตาม ทั้งกิริยาและคำพูดของหัวหน้าเฉินคนนี้ ถ้าซิ่วอิงไม่รู้สึกโกรธก็คงไม่ใช่คนแล้ว

            ซิ่วอิงขมวดคิ้วมองฝ่ายนั้นอย่างเย็นชา 

            “ข้าจะนอนต่อ ไสหัวออกไปได้แล้ว”

            “คำพูดของพระชายาช่างโอหังเสียจริงนะเพคะ เรื่องนี้หม่อมฉันก็จะเรียนให้ท่านอ๋องทราบเหมือนกัน” เฉินเหนียงกำหมัดไม่พอใจ 

            “ตามใจสิ”

            ซิ่วอิงพูดจบ ก็ค่อยๆ เอนหลังลงนอนอย่างไม่สนใจ

            …..

            ….

            ซิ่วอิงรู้สึกว่าตัวเองเพิ่งหลับไปแค่แป๊บเดียวก็ถูกสาวใช้ปลุกให้ลุกขึ้นมากินยา

            หญิงสาวลืมตามองสาวใช้อย่างสะลึมสะลือ  

            “พระชายาถึงเวลาทานยาแล้วเพคะ”

            สาวใช้บอกด้วยสีหน้าลำบากใจ

            ผู้หญิงคนนี้ ถ้าจำไม่ผิดคือคนที่เถียงกับหัวหน้าเฉินที่หน้าประตูสินะ

            ดูจากสายตาซื่อๆ แล้ว คงเป็นคนดีอยู่บ้าง

            คิดจบ ซิ่วอิงยันศอกลุกมานั่งโดยมีสาวใช้ช่วยประคอง   

            ซิ่วอิงรับถ้วยยาจากสาวใช้แล้วดื่มทีเดียวจนหมด 

            “เจ้าชื่ออะไร”

            จู่ๆ ก็ถูกถามชื่อ สาวใช้ที่กำลังหันไปวางถ้วยยาบนถาดรองพลันตัวแข็งทื่อ

            ชาติก่อน ซิ่วอิงเคยอ่านนิยายแนวย้อนเวลาทะลุมิติมาหลายเรื่อง สิ่งแรกที่นางเอกทำหลังจากฟื้นขึ้นมาในโลกที่ไม่คุ้นเคยก็คือผูกมิตร

            สาวใช้คนดูไม่มีพิษภัย จึงถือเป็นตัวเลือกที่ดี

            “หม่อมฉันชื่อ ‘หงถง’ เพคะ”

            สาวใช้คนสวยตอบกลับด้วยท่าทีเกร็งๆ

            ซิ่วอิงยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างเป็นมิตร

            “ก่อนหน้านี้ข้าคงสร้างความเดือดร้อนให้ท่านอ๋องมากเลยใช่หรือไม่ เจ้าเองก็คงจำใจมาดูแลคนอย่างข้า ลึกๆ แล้วคงรู้สึกไม่ชอบใจสินะ แต่เจ้าวางใจได้ ข้าจะไม่สร้างเรื่องให้ท่านอ๋องต้องลำบากใจอีกแล้ว”

            “เอ๊ะ!?”

            สีหน้าของหงถงเต็มไปด้วยความแปลกใจ

            ซิ่วอิงมองสีหน้าที่งงเป็นไก่ตาแตกนั้น ก่อนจะเอ่ยถาม

            “ตอนนี้ท่านอ๋องกำลังทำอะไรอยู่หรือ”

            หงถงดึงสติกลับเมื่อได้ยินคำถาม

            “เอ่อ...ท่านอ๋องทรงงานอยู่ที่ค่ายทหารเพคะ”

            “เขาจะกลับมาเมื่อไร”

            “เรื่องนั้น...เอ่อ…ท่านอ๋องทรงงานหนัก หม่อมฉันคิดว่าท่านอ๋องคงอยู่ที่ค่ายทหารหลายวันจนกว่าจะสะสางงานเสร็จเพคะ”

            “ถ้าข้าอยากพบท่านอ๋อง ข้าต้องไปที่ค่ายสินะ แล้วค่ายทหารอยู่ไกลหรือไม่”

            “อันที่จริง ที่นี่เป็นค่ายทหารเพคะ แต่ว่า ตำหนักที่พระชายาพำนักอยู่ เป็นตำหนักแยกที่อยู่ส่วนหลังของค่าย ห้องทรงงานและค่ายฝึกจะส่วนหน้าเพคะ”

            ฟังจบ ซิ่วอิงส่งเสียง “อ๋อ”

            หงถงมองซิ่วอิงด้วยสีหน้าลังเล ผ่านไปสักครู่ นางก็พูดเสียงเบาว่า “เอ่อ…พระชายา หม่อมฉันไม่คิดว่าท่านอ๋องจะอยากพบพระชายาตอนนี้นะเพคะ…เพราะว่าพระชายาขู่ท่านอ๋องว่า หากท่านอ๋องปรากฏตัวต่อหน้าอีกครั้ง พระชายาจะฆ่าตัวตายเพคะ”

            “ข้าเข้าใจ ข้าทำให้เขาต้องลำบากใจจริงๆ” ซิ่วอิงพูดด้วยรอยยิ้มที่แห้งแล้ง

            หวังซิ่วอิงคนนี้นี่...ทำตัวท็อกซิก[1]มาก!

[1] ท็อกซิก (Toxic People) คืออาการของบุคคลที่มีพฤติกรรมและนิสัยที่เป็นพิษ