อั๊ยหยา! 1

ทันทีที่พูดจบ ซือหยาก็ก้มลงดึงร่างเล็ก ๆ ที่สั่นเทาของอันหมิงเข้ามาสวมกอด มือของนางลูบไล้ไปตามแผ่นหลังเล็กอย่างอ่อนโยน 

"แม่ไม่ได้โกรธลูกเลย...แม่แค่เสียใจที่ลูกไม่กล้าพอที่จะพูดความจริงออกมา"

อันหมิงเงยหน้าขึ้นมองมารดาด้วยดวงตาที่แดงก่ำ น้ำตาเม็ดเล็กยังคงไหลอาบแก้มใส 

"ละ...ลูกขอโทษขอรับ...ลูกกลัวท่านแม่จะโกรธ ละ..แล้วจะถูกลงโทษ..."

ซือหยายิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน 

"เมื่อก่อนเป็นแม่ที่ผิดเอง แม่เคยบอกลูกแล้วว่าแม่จะไม่ทำร้ายพวกเจ้าอีก...ลูกต้องเชื่อใจแม่นะ...แม่ต้องการให้ลูกเป็นลูกผู้ชายที่กล้าหาญ...กล้าที่จะเผชิญหน้ากับความจริง...ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น"

อันหมิงพยักหน้าอย่างเข้าใจ เขาร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่บนอกของมารดา พ่อเฒ่าเสิ่นและแม่เฒ่าเสิ่นมองดูเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ความรู้สึกที่ว่าซือหยาคนเดิมที่เอาแต่ใจ ไม่เคยสนใจลูก ๆ ได้หายไปแล้ว และแทนที่ด้วยหญิงสาวคนใหม่ที่อ่อนโยนมีเหตุมีผล

ทางด้านหยางเฉิง เขามองดูภรรยาที่กำลังกอดปลอบลูกชายด้วยสายตาที่ซับซ้อน เขายังคงไม่เชื่อว่านางจะเปลี่ยนไปได้จริง แต่การกระทำของนางในวันนี้กลับทำให้หัวใจที่เย็นชาของเขาเริ่มสั่นไหวเล็กน้อย

อี้หมิงยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ เขาไม่กล้าสบตากับผู้เป็นแม่ ใบหน้าของเขาแดงก่ำไปด้วยความรู้สึกผิด อี้หมิงมองดูใบหน้าของอันหมิงที่กำลังร้องไห้ แล้วก็หันกลับไปมองซือหยาอีกครั้ง

"ข้า...ข้าขอโทษขอรับท่านแม่ ข้า...ข้าทำตัวไม่ดีกับท่านแม่" อี้หมิงกล่าวเสียงแผ่วเบา 

"แม่ไม่โกรธลูกเลยอี้หมิง...แม่ดีใจที่ลูกปกป้องน้อง เมื่อก่อนเป็นแม่ที่ไม่ดีเอง เจ้าจะไม่เชื่อใจแม่ก็เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ พวกเรามาเริ่มต้นกันใหม่เถอะนะ"

อี้หมิงน้ำตาคลอเบ้า เขาเดินเข้าไปกอดมารดาและน้องชายเอาไว้แน่น ซือหยาโอบกอดลูกชายทั้งสองด้วยความรู้สึกที่ท่วมท้น หัวใจของนางเต้นรัวด้วยความสุข นี่คือสิ่งที่นางปรารถนา 

การยอมเข้าใกล้มารดาของอี้หมิง ทำให้ทุกคนที่นั่งอยู่รอบโต๊ะมองด้วยความประหลาดใจ แม่เฒ่าเสิ่นเบิกตากว้าง พลางกระซิบกับสามี 

"ตาเฒ่าดูสิ เจ้าต้นไม้เหล็กต้นน้อยนั่นออกดอกแล้ว"

พ่อเฒ่าเสิ่นหยางกวงลูบเครา ยิ้มอ่อนพลางพยักหน้า 

"ซือหยาพูดจามีเหตุผล สั่งสอนลูกได้ดี นางเปลี่ยนไปแล้วยายเฒ่าเอ๊ย หวังว่านางคนนี้จะอยู่กับพวกเราตลอดไป"

มือเรียวของซือหยาลูบศีรษะของลูกน้อยทั้งสองเบา ๆ

"อันหมิง…อี้หมิง แม่เพียงหวังว่าพวกเจ้าจะเติบโตเป็นผู้ที่กล้าเผชิญหน้ากับความจริง กล้ายอมรับผิดเมื่อทำพลาด หากเจ้ากล้าทำเช่นนี้ได้ ต่อให้ผิดพลาดเพียงใด คนทั้งโลกก็ยังเห็นเจ้าเป็นคนสัตย์ซื่อ"

อันหมิงเงยหน้ามองทั้งน้ำตา แววตากลมโตสั่นสะท้านก่อนโผเข้าซุกอกมารดา ร้องไห้สะอื้นหนักกว่าเดิม แต่ครานี้เต็มไปด้วยความโล่งอก

"ดูเถิดสามี ข้าไม่เคยเห็นสะใภ้สามพูดจากับลูกอย่างนี้มาก่อนเลย"

หยวนอีกับหยางเฟิงสบตากันเงียบ ๆ สีหน้าพลันอ่อนลง  

"อืม… นางคงเปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ" หยางเฟิงพยักหน้า

เหรินซินที่ก่อนหน้านี้เอาแต่กระแทกเสียงใส่ซือหยา ครานี้กลับพูดอะไรไม่ออก ริมฝีปากขยับเหมือนอยากค้าน แต่ก็ไม่มีถ้อยคำใดจะกล่าวได้ นางได้แต่ก้มหน้าลงพลางเม้มปากแน่น

หยางรุ่ยเหลือบตามองภรรยาตน ส่ายหัวเบา ๆ แล้วหันไปจ้องมองซือหยาที่โอบกอดลูกน้อยด้วยแววตาแปลกไป แววตาที่ปนทั้งสงสัยและการยอมรับ

หยางเฉิงเองก็นั่งนิ่งไม่พูด แต่หัวใจกลับพลันสะท้านอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เขาเคยชินกับซือหยาในคราบหญิงเจ้าเล่ห์ เอาแต่เรียกร้อง แต่บัดนี้สิ่งที่เห็นตรงหน้ากลับแตกต่างโดยสิ้นเชิง คำพูดสั่งสอนลูกนั้น… ตรงไปตรงมาและน่านับถือ เป็นเขาเองที่กล่าวโทษนางตอนอยู่ที่เรือน โดยไม่ถามต้นสายปลายเหตุ

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารที่เคยตึงเครียดค่อย ๆ ผ่อนคลายลง ทุกคนในเรือนต่างมองซือหยาด้วยสายตาเปลี่ยนไป จากสะใภ้เล็กจอมเอาแต่ใจ กลับกลายเป็นมารดาที่กำลังพยายามจะอบรมสั่งสอนบุตรให้ออกมาเป็นคนดี

"แม่จะกลับเรือนไปซักผ้า ทำความสะอาดเรือน ลูกทั้งสองอยู่ช่วยท่านปู่ท่านย่านะ ตอนเย็นแม่จะทำของอร่อยให้กินอีก"

เสียงอ่อนโยนแต่นุ่มหนัก ทำให้แววตาของเด็กน้อยสองคนสั่นไหวไปคนละแบบ อี้หมิงเพียงก้มศีรษะสั้น ๆ ตอบเสียงต่ำ

"ขอรับท่านแม่"

ส่วนอันหมิงรีบพยักหน้ารัว ตาเป็นประกายเหมือนได้ยินคำว่า "ของอร่อย" ก็รีบยกมือเล็ก ๆ ขึ้นรับคำทันที

"ขอรับ!"

ซือหยายกยิ้มบางให้ลูกทั้งสอง ก่อนจะลุกขึ้นยกตะกร้าแล้วเดินกลับเรือนสกุลเสิ่น แสงแดดจ้ายามบ่ายสาดลงบนร่างนาง ผ้าผืนบางคลุมศีรษะพลิ้วไหวไปตามแรงลมชื้น ๆ ที่พัดโชยกลิ่นโคลนจากท้องนา