บทที่สามสิบเอ็ด

หลังจากจัดการแม่เลี้ยงกับลูกสาวจนสลบเหมียดไปนางจึงขึ้นบ้านไป ขนเสื้อผ้าของสองแม่ลูกในห้องของพวกนางทั้งสองแล้วว่าจ้างเกวียนขนไปส่งสองแม่ลูกที่หมู่บ้านติงลี่ที่ห่างกันไปอีกสิบลี่ นางไม่แตะต้องของในห้องที่คือสมบัติของสองแม่ลูก นอกจากห้องของบิดาที่นางเอาบางอย่างเข้ามิติโดยมีสามีดูต้นทางให้ส่วนห้องของสองแม่ลูกมีภรรยาของท่านลุงอี้ชุนจัดการแทนและเป็นท่านลุงอี้ชุนที่ไปส่งถึงหมู่บ้านติงลี่

ส่วนซือเหม่ยหลันนั้นเดินทางกลับหมู่บ้านป่าท้อก็เกือบค่ำเพราะต้องจัดการหลายอย่างให้เจ้าของร่างเดิมนางพาสามีไปไหว้หลุมศพของบิดามารดาของเจ้าของร่างเดิมแล้วบอกกล่าวพวกท่าน

แล้วทำความสะอาดมีของเซ่นไหว้ที่นางเตรียมมาด้วยปลูกดอกไม้ให้พวกท่านอีกด้วยเสร็จแล้วจึงเดินทางกลับมาบ้านของสามีที่ไม่ว่าสั่งอะไรเฉิงเย่หรงจะทำให้นางด้วยความเต็มใจ

"ถึงบ้านของเราซะทีนะเจ้าคะท่านพี่ " นางบอกสามีพอเกวียนของท่านลุงกู้มาส่งถึงบ้านของสามีนาง และพี่ชายจางเหว่ยเป็นคนขี่เกวียนมาส่งท่านลุงกู้ลงในหมู่บ้านไปก่อนแล้ว

"อืมน้องเหนื่อยมากหรือไม่หลันเอ๋อร์" เย่หรงกระซิบถามภรรยาด้วยความเป็นห่วง

กู้จางเหว่ยที่เห็นฝีมือของซือเหม่ยหลันตบตีสอง