บทที่ 117 ถอนต้นกล้าข้าว

หลี่ช่านเตรียมใจมาเต็มร้อย แต่พอมาเจอท่านพ่อมู่ต๋าเข้าจริงก็ยากที่จะคาดเดาอุปนิสัยของท่านพ่อมู่ต๋า ลักษณะภายนอกดูเป็นคนใจดี ใจเย็น แต่พอได้พูดคุยได้สัมผัสยามโกรธเคืองใครนั้นเปลี่ยนเป็นคนละคนเลย แต่ดูจากไม่ไล่ลงจากเกวียนแล้วน่าจะชอบคนเอาใจ ขยัน และจริงใจและซื่อตรง คิดอย่างไรพูดอย่างนั้น

"ท่านพ่อพาคนผู้นี้มาทำไมกัน เจ้าคนชั่วนี่ออกมาห่าง ๆ เลยขอรับ"มู่ฉวนที่เห็นว่าคนที่นั่งเกวียนมากับท่านพ่อมู่คือใคร ก็ทำให้เลือดขึ้นหน้าใบหน้าทันทีถึงจะไม่เคยเจอกันเป็นสิบปีก็ยังจำได้

"คนผู้นี้ทอดทิ้งน้องเล็กทำตัวเป็นโจรลักกินขโมยกินไม่มีความรับผิดชอบ"

"คารวะพี่ใหญ่มู่ พี่สะใภ้ใหญ่มู่ ข้าหลี่ช่านวันนี้ขอมาช่วยทำไไร่ด้วยขอรับข้าขออนุญาตท่านพ่อแล้วขอรับ"

"ใครพ่อเจ้ากัน"มู่ต๋าถึงระยะเวลาสั้น ๆ ที่นั่งด้วยกันมาบนเกวียนจะไม่ได้เอ่ยห้ามยามหลี่ช่านเอ่ยเรียกว่าท่านพ่อ แต่ก็ใช่ว่าจะอนุญาต

"เจ้าคิดว่าจะมาช่วยทำไร่แล้วคิดว่าเรื่องที่ทำกับน้องเล็กครอบครัวมู่จะลืมหรือ"

"ถึงจะไม่ลืม แต่ข้าจะแก้ไขให้หนักกลายเป็นเบาทุกอย่างเกิดขึ้นจากข้าและข้าจะแก้ไขมันเอง"

มู่เจียอิ่งที่ได้แต่ฟังบทสนทนาของคนทั้งสาม เพราะคนที่ชื่อหลี่ช