18. นางเอกนอกจอ

“พี่แทน เดี๋ยวมิ้นต้องออกกองแล้วค่ะ” ฉันหันไปพูด เขาถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะโอบกอดฉันแน่นขึ้น

“พี่ก็มีประชุมช่วงบ่ายเหมือนกัน เฮ้อ...ไม่อยากให้หนูไปเลย อยากกักหนูไว้ทั้งวันทั้งคืน”

“พี่แทน ถ้าทำแบบนั้น คนเขาจะลือกันน่ะสิคะ ว่าดาราสาวสวยหายตัวไปจากกองพร้อมกับนักเขียนบทชื่อดัง” ฉันกลั้วหัวเราะร่า แต่ภายในใจแอบเศร้านะ เพราะสุดท้ายพวกเราก็ต้องพยายามปกปิดความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งนี้ต่ออยู่ดี

“แล้วจะกลับคอนโดวันไหนครับ”

“พรุ่งนี้ค่ะ ต้องอยู่ร่วมกับทีมงานคืนนี้ก่อน”

“งั้นคืนพรุ่งนี้พี่ไปหานะ” เขาพูดพลางจูบหน้าผากฉันอย่างแผ่วเบา

“ได้อยู่แล้วค่ะ...จะให้ปั๊มกุญแจสำรองให้เข้าออกตลอดก็ย่อมได้ค่ะ” ฉันยิ้มจนตาหยี ทำเอาพี่แทนมันเขี้ยวบีบแก้มฉันทั้งสองข้าง

“ไม่ระวังตัวจากผู้ชายเลยนะเรา”

“ระวังค่ะ แต่กับพี่ขอปล่อยเนื้อปล่อยตัวแล้วกัน ฮี่ฮี่...”

เขายีหัวฉันจนยุ่ง อาจเพราะได้ฟังคำที่ฉันพ่นออกมาอย่างไม่อายนั่นแหละ เอาเถอะได้เป็นฝ่ายทำให้คนตัวโตสั่นประสาทบ้างก็มีความสุขดี

ฉันรีบลุกไปอาบน้ำ แต่งตัวให้เรียบร้อย และแน่นอนว่า พอเขาอยู่ด้วยชุดที่ฉันต้องใส่คือเสื้อแขนยาวรัดรูปกับกางเกงยีนต์สีขาว เขาไม่ยอมให้ฉันใส่สุดโชว์หลังเลยแม้แต่น้อย หวงจริง ๆ แฮะ

เขาคว้าเสื้อคลุมของตัวเองพร้อมจะกลับ แต่ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง เขาหันหน้ามาหาฉันอีกครั้งพร้อมกับกุมมือ

“จำไว้นะครับ อย่าให้ใครจับมือหนูนานเกินไป อย่าปล่อยให้ใครมองตานานกว่าที่พี่จ้อง” น้ำเสียงนุ่มแต่คม แสดงความเป็นเจ้าของชัดเจน จนรู้สึกถึงแรงบีบเบา ๆ ที่มือฉัน

“รู้แล้วน่า...รีบไปเถอะค่ะ กว่าจะขับรถถึงที่ทำงาน เดี๋ยวประชุมสายนะคะ” ฉันกอดเขาตอบ ก่อนจะถอยออกไปผลักเขาเดินออกจากห้อง

“งั้นพี่ไปนะ”

“ค่า ไว้หนูจะโทรหา” ฉันยืนโบกมือให้เขาจนลับตา ก่อนจะปิดประตูห้อง แต่งหน้าอีกสักหน่อย เฮ้อ...พอเขากลับแล้ว ห้องนี้ก็เหงาขึ้นมาทันที

(ชายหาดหน้าโรงแรม)

แม้วันนี้ฉันจะไม่มีซีนถ่ายทำแล้ว แต่จะให้ฉันอยู่เฉย ๆ ก็กะไรอยู่ ฉันจึงเลือกที่จะไปนั่งดูพวกตัวหลักเขาถ่ายทำ ซึ่งได้เริ่มถ่ายไปตั้งแต่ช่วงเช้า เผื่อได้ร่วมออกความคิดเห็นกับทีมงาน ยังไงซะฉันก็สนิทกับทุกคนพอควร

ฉันนั่งลงเก้าอี้ชายหาด ทอดสายตามองไปยังทะเลที่กว้างสุดลูกหูลูกตา พร้อมทั้งทีมงานและนักแสดงทุกคนที่ตั้งใจกันเต็มที่ แต่...

คลื่นทะเลเริ่มซัดแรงผิดปกติ ท้องฟ้าเริ่มมืดทึบ แรงลมกรรโชกเริ่มปะทะหน้าฉัน แถมใบไม้ก็ปลิวว่อนไม่หยุด

“เร็ว รีบเก็บกล้องก่อนพายุจะเข้า” เสียงตะโกนจากหัวหน้าทีมเทคนิคตะโกนลั่น ความวุ่นวายเกิดขึ้นทันตา

แผงไฟ เครื่องเสียง กล้องหลักยังค้างอยู่บนทรายริมหาด ขาตั้งทยอยจมลึกเพราะน้ำขึ้น ในขณะที่เหล่านักแสดงกรู่วิ่งกันเข้าโรงแรม ฉันที่นอนดูพวกเขาที่เก้าอี้ชายหาดเลือกที่จะถอดรองเท้าแล้ววิ่งเข้าไปหากลุ่มทีมงานโดยไม่ลังเล

“ให้ฉันช่วยเก็บอะไรได้บ้าง” ฉันเอ่ยถามทีมงาน เพราะของบางอย่างต้องใช้ความชำนาญการในการเก็บ

“เดี๋ยวอุปกรณ์นี้ผมยกไปเองครับ พี่ช่วยเก็บพวกสายไฟก็พอ ระวังเปียกด้วยนะครับ!” ฉันพยักหน้ารับ พลางย่อตัวลงเก็บสายไฟยาวเฟื้อย แล้วลากให้มันพ้นคลื่นที่เริ่มซัด

เสียงฟ้าร้องดังใกล้เข้ามา แต่ทีมงานไม่มีใครหยุดมือเลย ทุกคนรู้ว่าอุปกรณ์พังคือความเสียหายมหาศาล บางตัวราคาแรงกว่าค่าจ้างนักแสดงชื่อดังเสียอีก

ฉันเห็นทีมงานคนหนึ่งพยายามลากขาตั้งไฟออกจากทราย แต่ยกไม่ขึ้น จึงปรี่เข้าไปช่วย

“มาค่ะ! พี่ช่วย เราดึงพร้อมกันนะ...หนึ่ง...สอง...สาม!”

ฝนเริ่มลงเม็ด ผมที่ถูกรวบตึงไว้อย่างเรียบร้อยปลิวกระจาย น้ำฝนซัดเข้าหน้า เสื้อที่ใส่ก็เปียกแนบไปกับลำตัวจนหนาวสั่น แต่ฉันไม่หยุดช่วยหรอก ดีนะที่พี่แทนบังคับให้ฉันใส่ชุดแขนยาวสีทึบ แม้มันจะรัดรูป แต่มันก็ไม่ได้บางจนเห็นทรวดทรงด้านใน

“พี่มิ้นคะ! เดี๋ยวไม่สบายเอานะคะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ พี่จะช่วยให้เสร็จ” ฉันและเหล่าทีมงานร่วมใจกันขนย้ายอุปกรณ์ แม้จะเปียกแค่ไหนทุกคนก็ไม่หวั่น จนเมื่อทุกอย่างถูกลากขึ้นรถไปทีละชิ้น เสียงขอใครคนหนึ่งก็ตะโกนขึ้น

“อุปกรณ์เก็บหมดแล้วครับ” เสียงปรบมือดังขึ้นท่ามกลางสายฝน คนในทีมเริ่มหันมามองฉัน บ้างก็หัวเราะเบา ๆ พร้อมยื่นผ้าขนหนูให้

“ขอบคุณพี่มิ้นมากนะครับ ถ้าไม่ได้พี่ช่วยเราคงเก็บไม่ทันแน่”

“ไม่หรอกค่ะ ทุกคนเหนื่อยเหมือน ๆ กัน ถ้าอุปกรณ์พัง นักแสดงอย่างมิ้นจะได้อยู่หน้ากล้องไหมล่ะ ถูกไหม”

พอฝนเริ่มซา แสงแดดเริ่มปรากฏ ฉันยืนหอบอยู่ข้าง ๆ รถตู้เก็บอุปกรณ์ และกำลังใช้ผ้าขนหนูที่ได้รับเช็ดเนื้อเช็ดตัวอยู่ แต่แล้วฉันก็ได้ยินเสียงใครคนหนึ่งพูดคุยกัน

“ตัวจริงเธอแม่ง...ยิ่งกว่านางเอกอีกว่ะ”

“นั่นสิ นางเอกวิ่งแจ้นไปหลบในโรงแรม แต่นางร้ายวิ่งมาช่วยทีมงาน ฉันเริ่มรู้สึกแล้วว่าทำไมคนเขียนบทหรือผู้กำกับหลายคนถึงอยากร่วมงานกับเขา แม้จะเป็นบทไหนก็ตามก็อยากให้พี่มิ้นอยู่ในละคร”

“เสียดาย ทำไมเขาไม่ให้เธอเป็นนางเอกวะ”

“ฉันได้ยินมาน่ะสิ ว่าเขารับแค่บทตัวประกอบ”

“อยากรู้เหตุผลเลยเว้ย สวยก็สวย หุ่นก็งาม จิตใจก็ดี นี่มันนางเอกตัวจริงเสียงจริงเลย”

“พวกเราก็คงได้แค่หวังว่าสักวัน เขาจะกลับมารับบทนางเอกอย่างเคยละนะ คราวนั้นแหละฉันจะนั่งปั่นวิวละครให้เธอเลย”

“เออฉันด้วย ประทับใจว่ะ”

ฉันที่อยู่ด้านหลังโดยมีรถกั้น แอบยิ้มอยู่ในใจ และก็เกิดความรู้สึกมากมายกับการสนทนานี้ หรือว่า...

‘ถึงเวลาที่ฉันจะรับพิจารณาบทนำอีกครั้งเสียที’

[TAN PART]

ผมที่เพิ่งเดินทางกลับมาจากต่างจังหวัด และประชุมเพิ่งเสร็จเมื่อสักครู่นั้น ในขณะที่ผมเดินกลับมาถึงห้องทำงานของตน นัทผู้ช่วยส่วนตัวของผมก็วิ่งหอบเข้ามาหา

“คุณแทนครับ! แฮ่ก...แฮ่ก..” ผมคลายเนกไท วางปากกาลง ก่อนจะนั่งเก้าอี้เงยหน้ามองผู้ช่วยของตนพลางขมวดคิ้ว

“มีอะไร” ผมตอบเสียงเรียบ

“นักแสดงในเครือเรา เป็นข่าวในโซเชียลอีกแล้วครับ” นัทพูดไปหอบไป

“ใครอีกแล้ว ต้องให้ทีมกฎหมายจัดการอะไรไหม” ผมกอดอกมองผู้ช่วยอย่างเคร่งขรึม

“คือ...งี้ครับ คุณแทนดูเองดีกว่า” นัทยื่นมือถือของตัวเองให้ผม ก่อนที่ผมจะรับมันมาดู ภายในจอนั้นเป็นแจ้งเตือนจากแอ็กเคานต์แฟนคลับละครขึ้นมาเด่นชัดบนจอมือถือ เพียงเห็นชื่อคลิปก็ทำให้อุทานชื่อเธอออกมา “มิ้น...”

‘ดูคลิปนี้แล้วจะรัก มิ้น ณิชารัน มากขึ้นไปอีก!’

ผมกดเปิดดูคลิปอย่างไม่รอรี แต่เพียงวินาทีแรกที่เห็นร่างบางในชุดที่พบกันตอนเช้าวิ่งฝ่าสายฝนช่วยทีมงานเก็บอุปกรณ์บนหาด ผมก็ขมวดคิ้วทันที

“ฝนตกขนาดนั้น ทำไมเธอไม่หลบ”

ผมยังคงตั้งใจดูต่อ คลิปไม่ชัดนักเพราะลมแรง แต่ภาพทุกอย่างชัดเจน มิ้นถอดรองเท้าลากเก็บสายไฟ วิ่งเข้าไปช่วยพยุงขาตั้งไฟกับทีมเทคนิค ถ้าไม่บอกว่าเธอคือนักแสดงชื่อดัง ใคร ๆ ก็คงคิดว่าเธอเป็นเพียงหนึ่งในทีมงานด้วยซ้ำ

‘พี่มิ้นคะ! เดี๋ยวไม่สบายเอานะคะ’

‘ไม่เป็นไรค่ะ พี่จะช่วยให้เสร็จก่อน’

เสียงของเธอในคลิปทำให้ผมนิ่งงันชั่วครู่ แล้วพ่นลมหายใจยาว ออกมาช้า ๆ มือกำมือถือแน่น

“ดื้อ...เอาแต่ใจชอบทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อย...แต่เพราะแบบนี้เลยน่ารักไปหมด” ผมพูดพลางเลื่อนอ่านคอมเมนต์ด้านล่าง ทั้งทีมงาน เพจตะลุยกองถ่าย แฟนคลับต่างชื่นชมในความทุ่มเทของมิ้น

นัยน์ตาของผมจากเรียบนิ่ง กลับเผยแววตาอบอุ่นปนห่วงใยอย่างไม่ปิดบัง

ผมลุกขึ้นยืนเท้าสะเอวหันมองออกไปทางหน้าต่างบานกระจกใหญ่ นัทผู้ช่วยเลิกคิ้วเอ่ยถาม

“คุณแทนครับ แล้วจะให้ผมจัดการยังไงดีครับ”

“จัดการอะไรเรื่องดี ๆ ไม่ใช่เหรอ”

“แต่ว่า...กระแสมันจะกลบนางเอกของเรื่องรึเปล่าครับ” นัทพูดถึงสิ่งที่อาจจะทำให้เกิดขึ้นตามหลัง ผมหันกลับมามองผู้ช่วยของตนอีกครั้ง

“ไม่ต้องจัดการอะไรหรอก กระแสที่เกิด ก็มาจากตัวนักแสดงเอง ถ้านางเอกจะรอแต่ให้เราป้อนกระแสให้ เรื่องหน้าก็ไม่ต้องมาแสดงเป็นบทนำแล้ว ให้คนดูเขาตัดสินจากละครที่ออนแอร์เอาแล้วกัน ส่วนมิ้นเดี๋ยวผมคุยกับเธอส่วนตัวเอง” นัทยืนเกาหัวหงึก ๆ เอ่ยถามผมอย่างไม่ปิดบัง

“คุณแทนดูสนิทกับคุณมิ้นนะครับ ผมก็พอรู้ว่าคุณมิ้นเป็นรุ่นน้องมหาลัยของคุณแทน แต่ไม่คิดว่าคุณแทนจะสนิทกับเธอมากขนาดนี้ หายากจริง ๆ”

“หึ...ไม่มีงานทำแล้วเหรอ คุณนัท” ผมทำเสียเรียบนิ่งมองไปที่นัท จนทำให้เจ้าตัวสะดุ้ง

“ขอโทษครับหัวหน้าผมไปทำงานแล้วครับ” เมื่อนัทเดินออกไปแล้ว ผมก็กอดอกหันกลับไปมองนอกหน้าต่างอีกครั้ง พร้อมกับพึมพำออกมา

“รุ่นน้องเหรอ...หึ...ว่าที่เมียต่างหาก”

[END TAN PART]