19. ดราม่า

หลังกลับจากกองถ่ายที่หน้าโรงแรมริมหาด ฉันก็ได้มีเวลาพักราวหนึ่งสัปดาห์ ในช่วงเวลานั้นพี่แทนก็มานอนกับฉันบ้าง ไม่สิ เกือบทุกวันเลยแหละ

ส่วนวันนี้ฉันคงต้องปฏิเสธเขาก่อน เพราะมีถ่ายละครซีนสุดท้ายแล้ว นั่นคือซีนปะทะกับนางเอกที่ยังคงค้างเติ่งไม่ได้ถ่ายทำสักที เพราะผู้กำกับกระซิบมาว่า นางเอกคนนี้เส้นสายใหญ่ จนทำกองวุ่นไปหมด กว่าจะเรียกมาถ่ายได้เรียกว่าวุ่นทั้งกอง แค่ฟังฉันก็สงสารทีมงานแล้วล่ะ

ฉันเดินทางมายังสตูถ่ายใจกลางเมืองตามเวลานัดหมายของกอง แถมยังแต่งหน้าแต่งตัวแล้วเสร็จก่อนใคร แต่เชื่อรึเปล่าว่าผ่านไปเป็นชั่วโมงฉันยังไม่ได้ถ่ายเลย นั่นเป็นเพราะ ‘นางเอกยังไม่มา’

ฉันนั่งงีบหลับอยู่ในห้องพักส่วนตัวนักแสดง ไม่รู้นานไปเท่าไหร่ จนสตาฟมาเรียกฉัน

“พี่มิ้นกองพร้อมแล้วค่ะ” ฉันได้ยินดังนั้นก็นั่งหายใจเข้าออกเรียกสมาธิกลับมา ก่อนจะเดินออกจากห้องไป

“ร้อนจัง ไปเอาน้ำดื่มมาให้ฉันหน่อยสิ ขอเป็นน้ำแร่ด้วย” เสียงของน้องนางเอกหน้าใหม่ ‘วาววา’ เอ่ยลั่นแบบไม่แคร์ทีมงานเลยสักนิด

อาจเพราะเธอเป็นลูกสาวของไฮโซชื่อดัง นั่นจึงทำให้เธอกล้าวางอำนาจมากกว่าใคร และตอนนี้ฉันเองก็กำลังจะเผชิญหน้าเหมือนกัน

ฉันเข้าฉากกับนางเอกอย่างวาววาเทคแล้วเทคเล่า พูดตามตรงน้องเขาเล่นแข็งมาก กว่าจะเสร็จหนึ่งฉากเรียกได้ว่ากินพลังไปพอสมควร

“คัต! พักเบรกห้านาที เดี๋ยวถ่ายฉากต่อไป” เสียงผู้กำกับดังขึ้นท่ามกลางเสียงถอนหายใจของใครหลาย ๆ คน

ฉันที่ยืนดื่มน้ำอยู่พลางแกว่งพัดลมพกพาในมือเบา ๆ เพื่อคลายร้อน จู่ ๆ เสียงคุ้นหูก็ดังขึ้นจากด้านหลังฉัน

“พี่มิ้นคะ! พี่เล่นฉากนั้นแรงเกินไปรึเปล่าคะ?” เสียงน้องนางเอกเอ่ยเรียบ ๆ แต่แฝงตำหนิ ฉันหันไปมองเธอ สบตากับนัยน์ตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจของอีกฝ่าย

“ฉากเมื่อกี้เหรอคะ? ผู้กำกับเป็นคนบรีฟให้พี่เพิ่มอารมณ์ค่ะ” ฉันตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพ

“ทราบค่ะ แต่กล้องมันจับพี่เยอะไปหน่อยไหม ทั้งที่ฉากนั้นน่าจะต้องเน้นฉัน พี่มิ้นควรรู้นะคะว่า..หนูเป็นนางเอก” เสียงรอบข้างเงียบลง ทีมงานบางคนเริ่มหลบสายตา บางคนแกล้งทำตัวยุ่ง เรื่องน่ารำคาญคงเกิดขึ้นกับฉันแล้วสินะ...เฮ้อ

“งั้นพี่ขอโทษนะ ถ้าพี่ทำอะไรแล้วมันไปบดบังหนู พี่ไม่ได้ตั้งใจเลยจริง ๆ พี่เล่นไปตามบทเท่านั้น”

“งั้นต่อไปช่วยอย่าดึงจังหวะของฉันตอนเข้าซีนนะคะ ฉันเล่นยาก” อีกฝ่ายหมุนตัวกลับไปเหมือนไม่อยากฟังคำอธิบาย ‘แทนที่ตัวเองจะพยายามเล่นให้ดีขึ้นดันมาบอกให้ฉันเล่นให้ห่วยลงเนี่ยนะ...เหลือจะเชื่อ’

“มิ้น เดี๋ยวฉากต่อไปขอแบบเมื่อกี้เลยนะ เล่นได้ดีมาก” ผู้กำกับเดินเข้ามาพูดกับฉันเสียงดัง ก่อนจะหันไปมองน้องนางเอก “วาววา เดี๋ยวจะเป็นฉากที่ต้องถ่ายคนเดียว หนูต้องส่งอารมณ์ให้ชัดขึ้นอีกนะครับ กล้องจับไม่ได้เลยตอนพูดประโยคนั้น” สีหน้าของน้องนางเอกซีดลงอย่างเห็นได้ชัด ริมฝีปากเม้มแน่น ขณะฉันทำได้เพียงพยักหน้าเล็ก ๆ

ฉากต่อไปของฉัน กับ วาววา เป็นฉากที่ต้องถ่ายเดี่ยว โดยเริ่มจากฉันก่อนที่ถ่ายในสตู เพียงเทคเดียวฉันก็ถ่ายเสร็จจนทีมงานปรมมือกันยกใหญ่ จากนั้นก็เริ่มขนย้ายอุปกรณ์และพร็อพไปยังนอกสตูเพื่อถ่ายซีนของนางเอกกลางแจ้ง

“โอเค พร้อมนะครับ วาววาแสดงอารมณ์ออกมาให้ดีล่ะฉากนี้ขออินสุด ๆ เลยนะ” ผู้กำกับเอ่ยเสียงเข้ม วาววาเริ่มมีสีหน้าโกรธจัด ทว่าจังหวะแรกที่เธอเอ่ยขึ้นในบทแรกนั้น

“เธอ...เธอมันไม่เคย...ไม่เคย...ไม่...เคย”

“คัท!” เสียงผู้กำกับสั่งเบรกกะทันหัน “วาววา หนูพูดติดขัดมาสามครั้งแล้ว เสียงก็ไม่ขึ้นอารมณ์ ขอใหม่นะ รอบนี้เอาให้เป๊ะ” สิ้นคำผู้กำกับ วาววาหันขวับไปมองผู้กำกับด้วยความไม่พอใจทันที

“ก็แดดมันร้อนจนพูดไม่ออกนี่คะ ใครมันเป็นคนคิดฉากกลางแดดเนี่ย!” เธอปรายตามองรอบ ๆ ทีมงานเงียบกันทั้งหมด หันมองหน้าอึ้งใส่กัน แม้แต่ผู้กำกับก็มีสีหน้าไม่สู้ดีนัก แต่ก็พยายามพูดเสียงเรียบ

“ใจเย็น ๆ นะวาววา ฉากนี้สำคัญมาก ถ้าไม่ได้วันนี้จะกระทบคิววันถัดไปหมดเลยนะ” เธอเบะปากเหลือบมองมาทางฉันที่มองดูอยู่ไม่ไกล

“แล้วทำไมพี่มิ้นไม่ถ่ายกลางแดดเหมือนฉันบ้างล่ะคะ เห็นแต่ในร่ม หน้าสวย แสงดี แบบนี้ใครจะไปสู้” คำพูดโยนไฟให้ฉันชัด ๆ แต่ฉันก็ต้องอดทนยิ้มบาง ๆ เดินเข้าไปใกล้ด้วยเสียงที่กลั้นใจพูดที่สุด

“ถ้าน้องวาววาไม่ไหว เดี๋ยวพี่ขอคิวกลางแดดแทนก็ได้นะคะ พี่โอเค” เธอเบิกตากว้างมองฉัน

“ไม่ต้อง ฉันไม่ใช่เด็กจะงอแงแค่เรื่องเท่านี้” เธอปัดมือแรง ๆ ขวดน้ำตกกระเด็นไปโดนสคริปต์ทีมงาน สตาฟสาวก้มเก็บด้วยสีหน้าแย่ ส่วนทีมงานชายอีกคนก็พึมพำออกมา ‘นางเอกหรือคุณหนูวะ’

เรียกได้ว่ากว่าจะถ่ายฉากของน้องนางเอกเสร็จก็กินเวลาไปครึ่งวัน ฉันไม่เคยถ่ายละครเหนื่อยขนาดนี้มาก่อนจริง ๆ

(เช้าวันใหม่)

‘Rrrrr’

“โอ๊ย! ปวดเนื้อปวดตัวไปหมด เหนื่อยชะมัด” ฉันตื่นนอนขึ้นมาด้วยอาการล้าไปทั้งตัว แถมเสียงมือถือก็ดังสนั่นหวั่นไหว จริง ๆ แล้ววันนี้ฉันกะจะนอนตื่นสายสักหน่อย แต่สุดท้ายก็บุญมีแต่กรรมบังล่ะนะ

“พี่กรีน” มือถือฉันที่ดังไม่หยุดหย่อน และเมื่อเปิดมันขึ้นมาดู ก็พบว่าคนจำนวนมากโทรมาหาฉัน ทั้งแม่บุญธรรม พี่เนย พี่กรีน พี่แทน ผู้กำกับ รวมไปถึงข้อความจากเหล่าสตาฟในกองเต็มไปหมด ฉันรู้สึกว่ามันต้องเป็นเรื่องสำคัญเกี่ยวกับงานแน่ ๆ ดังนั้นฉันจึงต้องโทรไปหาพี่กรีนก่อน

“ฮัลโหล พี่กรีนโทรหามิ้นมีอะไรด่วนรึเปล่าคะ”

“มิ้น เกิดเรื่องใหญ่แล้วดูในโซเชียลเลย”

“คะ?”

“ใครกันที่ทำกับมิ้นแบบนี้ พี่ต้องตามตัวให้ได้เลย น้องไม่ต้องกังวลนะ บริษัทจะช่วยเหลือและตามล่าคนปล่อยข่าวเต็มที่ งั้นแค่นี้ก่อนนะ พี่กำลังจะเข้าต้นสังกัด”

พี่กรีน ผู้จัดการส่วนตัวของฉันวางสายไป ฉันนั่งนิ่งสตั้นกับสิ่งที่เกิดขึ้น ยกมือถือไถดูโซเชียลตามที่พี่กรีนบอก ฉันพบโพสต์ของแอคหลุมไม่ระบุตัวตนคนหนึ่งมีคนรีทวีตเกือบแสน

@truthforyouuu

“วงในบอกมาว่า ‘ซุปตาร์สายซอฟต์’ ปากบอกรับแต่บทตัวประกอบ ชอบตีเนียนว่าใจดี จริง ๆ แล้วกลั่นแกล้งดวงรุ่งจนร้องไห้ทุกวันในกอง...ใครจะคิดว่าเบื้องหลังรอยยิ้มคือนางมารร้าย”

คลิปประกอบ

(วาววากำลังร้องไห้ แล้วมีทีมงานหญิงคนหนึ่งเดินผ่านและมีเสียงผู้หญิงคนหนึ่งแทรกมา ‘เธอทนอีกหน่อยไม่ได้รึเหรอ?’)

คนเมนต์เริ่มโยงว่าเสียงนั้นคือเสียงของฉัน แล้วที่น่าตกใจคือ #MintBully #Saveวาววา แท็กขึ้นเทรนด์อันดับสอง และสี่ในไม่ถึงชั่วโมง พร้อมกับทวีตมากมายจนทำให้ฉันแทบไม่อยากอ่านต่อ

‘ไม่คิดว่ามิ้นจะเป็นคนแบบนี้’

‘ไอดอลกูพังไปอีกคน’

‘เสียดายความรู้สึกที่เคยอวย’

ฉันวางมือถือลง ยืนสงบนิ่งหายใจให้เต็มปอด ‘ฉันต้องผ่านมันให้ได้’ ก่อนที่จะพยายามยิ้มออกมา

ฉันถูกเรียกให้เข้ากองเฉพาะกิจเพราะมีการรวมตัวประชุมด่วน เนื่องจากเรื่องราวที่เกิดขึ้นส่งผลต่อภาพลักษณ์ของกองละคร ‘เมฆร้ายกลางฝน’ มาก ๆ

(ห้องประชุม)

เมื่อฉันมาถึง ทุกคนก็นั่งร่วมประชุมกันอย่างพร้อมหน้า ทั้งผู้กำกับ ตัวแทนผู้อำนวยการสร้าง ผู้จัดการส่วนตัว ทีมสื่อออนไลน์ของบริษัท และคนต้นเรื่องอย่างฉัน ขาดเพียงคนเดียวเท่านั้นนั่นคือนางเอกของเรื่องที่โทรมาแจ้งว่าป่วยกะทันหัน

“มิ้น เห็นเทรนด์ทวีตแล้วใช่ไหม” ฉันพยักหน้าก่อนจะตอบ

“เห็นแล้วค่ะ”

“เธอไม่ได้พูดแบบนั้นใช่ไหม” ตัวแทนผู้อำนวยการสร้างพูดด้วยน้ำเสียงเครียด

“ไม่ได้พูดค่ะ มิ้นไม่ได้ทำอะไรวาววาเลยจริง ๆ เอ่อ..เมื่อวานเธอมีปัญหาเล็กน้อยกับคิว มิ้นเลยแค่เสนอว่าจะสลับคิวให้”

“แต่ในคลิป เสียงมิ้นฟังดูเหมือน ประชดวาววาแรงมากนะ” ตัวแทนผู้อำนวยการยังคงพูดด้วยน้ำเสียงขึงขัง

“ทุกคนก็รู้มิ้นไม่มีทางพูดแบบนั้นแน่ ๆ” ฉันยืนหยัดในคำตอบตัวเองหนักแน่น ยังไงซะ...ฉันเองก็ต้องปกป้องตัวเองบ้าง

“ขอโทษครับรองผอ. จากที่ผมดูคลิปนั้นในฐานะทีมสื่อออนไลน์ของบริษัท อยากช่วยยืนยันความบริสุทธิ์คุณมิ้นอยู่หนึ่งอย่างคือคลิปนั้นถูกตัดต่อแน่นอนครับ ตอนนี้ฝ่ายเรากำลังพยายามหาต้นต่อ และให้ทีมกล้องของละครค้นหาคลิปต้นฉบับอยู่ครับ” ตัวแทนฝ่ายสื่อเอ่ยปากขึ้น นั่นจึงทำให้ฉันเริ่มใจชื้นขึ้นมาหน่อย

“แต่กระแสมันเร็วมากนะ สื่อบางเจ้าก็เริ่มโทรถามกันแล้ว” รองผอ. กุมขมับตัวเอง เพราะละครเรื่องนี้ถูกตั้งความหวังไว้มาก

“มิ้นให้สัมภาษณ์ได้นะคะ หรือไม่ก็ให้มิ้นถอนตัวเพื่อกู้สถานการณ์ก็ยอม”

“ยัง!” “ไม่ได้!” ทุกฝ่ายตะโกนกันอย่างพร้อมเพรียง

“มิ้นไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้นอยู่เฉย ๆ เดี๋ยวจะดูเหมือนเราร้อนตัว” พี่กรีนเอ่ย

“ให้ทีมเราจัดการก่อน อย่าได้กังวล พวกเราทุกคนในนี้ รู้อยู่แก่ใจว่าอะไรคือความจริง” ผู้กำกับเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่นมาทางฉัน

ฉันกลับมาที่ห้องด้วยความรู้สึกวิตก แม้ทุกคนจะพยายามเพื่อฉันขนาดนี้ แต่แรงโซเชียลก็ยังถาโถมไม่หยุด แถมแอคหลุมนั้นไม่ยอมหยุดโจมตีฉันเลย

@truthforyouuu

น้องนางเอกคนนี้ถึงขั้นป่วยจิตจากการถูกพี่นางร้ายบูลลี่เลยนะคะ ขอโทษที่ต้องแฉ แต่มันไม่ไหวแล้วจริง ๆ อยากให้ทุกคนเซฟน้องวาววาด้วยค่ะ #MintBully #Saveวาววา

[รูปวาววาสีหน้าเศร้า ๆ ใบหน้าเหนื่อยล้าของเธอในช่วงพักเบรกจากกองละคร]

[รูปนอน ต้องให้น้ำเกลือที่โรงพยาบาลเพราะไม่สบาย]

“เดี๋ยวสิ! รูปนี้มันเป็นรูปที่น้องวาววาขอให้ทีมช่างแต่งหน้าให้ซีดกว่าปกติเพราะจะเอาถ่ายรูปไม่ใช่เหรอแล้วทำไม...แอคนี้ถึงมีรูปนี้ได้ล่ะ หรือว่า...” ฉันเริ่มเอะใจ แต่แล้วไงนั่นมันลูกสาวไฮโซชื่อดังเลยนะ

มันน่าแปลกที่ตอนนี้วาววาหายไปไม่แม้แต่จะออกมาแก้ข่าวใด ๆ และถ้าเป็นแบบที่ฉันคิดจริง ๆ ฉันก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี นี่ขนาดฉันเล่นแค่บทนางร้ายไม่กี่ซีนจัดอยู่ในบทจำพวกตัวประกอบนะ น้องเขายัง...

ฉันเดินเตร็ดเตร่ออกไปนอกระเบียง นั่งรับลมเย็น ๆ ที่พัดผ่านเข้ามา ตอนแรกคิดว่าไหว แต่ตอนนี้เริ่มไม่มั่นใจแล้วล่ะ ฉันเองก็มีมุมที่อ่อนแอเหมือนกันนะ

‘Rrrrr’

ฉันก้มหน้ามองมือถือในมือที่กำลังกำแน่น ‘พี่แทน’ ฉันลืมไปเลยเขาพยายามติดต่อฉันมาตั้งแต่เช้า แต่เพราะฉันวุ่นวายจนเกินกว่าจะนึกถึงเขาได้ นั่นจึงทำให้ฉันเริ่มรู้สึกผิด และรีบรับสายเอ่ยขอโทษไม่หยุด

“ฮัลโหล พี่แทนมิ้นขอโทษค่ะที่ไม่ได้โทรกลับหาพี่ หนูวุ่นวายกองละครจนหัวหมุนไปหมดเลยค่ะ ขอโทษนะพี่ พี่อย่าโกรธหนูนะ หนูไม่ได้ตั้งใจ หนู...”

“มิ้น ตอนนี้หนูโอเคไหมครับ” เสียงเขาทะลุมาจากปลายสาย แม้จะเป็นประโยคสั้น ๆ แต่นั่นก็ทำให้ฉันอบอุ่นและรู้สึกปลอดภัย จนน้ำตาที่กลั้นมาตลอดทั้งวันไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว

“ฮือ...ไม่ค่ะ หนูแย่มาก ๆ ฮือ...แต่หนูจะผ่านไปให้ได้ค่ะพี่”

“เดียวพี่จัดการให้” เขาตอบออกมาด้วยเสียงหนักแน่น ไม่รู้ฉันเข้าใจผิดรึเปล่า แต่น้ำเสียงเขาเหมือนแฝงด้วยความโกรธแต่เขากำลังเก็บมันไว้

“มะ..ไม่ต้องค่ะ หนูไม่อยากให้พี่เดือดร้อนเพราะหนู...ซิก” ฉันพูดพลางสะอื้นเล็ก ๆ เขาเงียบไปนิดก่อนเอ่ยออกมาเบา ๆ ว่า

“พี่ไม่เคยกลัว ใครที่ทำให้คนรักของพี่ร้องไห้ พี่จะเอาคืนมันให้สาสม อย่าร้องไห้เลยนะ วันนี้พี่คงไปหาหนูไม่ได้ ไว้พี่จัดการพวกมันเสร็จ แล้วพี่จะพาหนูไปพักผ่อนกัน”

“ค่ะพี่”

ฉันวางสายพี่แทนไป หัวใจจากที่หนักอึ้งก็รู้สึกเหมือนจะได้รับการเยียวยาขึ้นมาอีกครั้ง ฉันยกแขนปาดน้ำตาตัวเองแหงนมองขึ้นฟ้า หมู่ดาวนับรอยทอประกายในวันที่ฉันโดนมรสุม

‘ในวันที่แย่ ฉันก็ยังโชคดีที่มีแสงสว่างอยู่เคียงข้าง ดีจัง…’