20. ความจริงปรากฏ

เช้าวันถัดมา คลื่นพายุลูกเก่าดับไป คลื่นลูกใหม่ก็เกิดขึ้น มีแอคหลุมแอคใหม่กำเนิดขึ้น ปล่อยคลิปที่ไม่มีการตัดต่อใด ๆ โชว์ภาพเต็ม ๆ เป็นคลิปที่วาววาหงุดหงิดเพราะร้อน และถ่ายได้ไม่ดีนัก เธอปัดขวดน้ำตกกระจายใส่สตาฟ และเสียงฉันที่ชัดเจนว่ากำลังเข้าไปช่วยคลี่คลายสถานการณ์ให้

‘ถ้าน้องวาววาไม่ไหว เดี๋ยวพี่ขอคิวกลางแดดแทนก็ได้นะคะ พี่โอเค’

‘ไม่ต้อง ฉันไม่ใช่เด็กจะงอแงแค่เรื่องเท่านี้!’

ทันใดนั้น เทรนด์ทวิตก็เปลี่ยนไป

‘แอคไหน ออกมาด่าพี่มิ้นตอนนั้น ออกมาขอโทษด้วยค่ะ ความจริงปรากฏแล้วย่ะ’

‘นี่แหละคนจริง นิ่งและใจเย็นสุด ๆ เป็นฉันตบคว่ำไปแล้ว’

‘คนที่ยอมรับแดดแทนคนอื่น ไม่ใช่คนที่กลั่นแกล้งแน่ ๆ’

‘อิแอคหลุมคือใครอะ? มันจงใจนะสืบด้วยชาวทวิต’

‘นี่แก...ฉันว่ามันต้องใช่แบบนั้นแน่ ๆ ...จะเป็นใครไปได้ล่ะ สม’

หลังจากนั้นในทวิตก็ลุกเป็นไฟยิ่งกว่าตอนฉันเป็นข่าวเสียอีก เพราะการสืบค้นว่าใครเป็นคนปล่อยคลิปปลอม ๆ นั่นดันทำให้ชาวเน็ตสนุกกับการล่าแม่มด

ฉันคงไม่ต้องทำอะไรแล้วสินะ ก็ปล่อยให้ธรรมชาติคัดสรรไปแล้วกัน

และแล้วไม่กี่อึดใจ ใครก็ห้ามความใส่ใจของชาวเน็ตไม่ไหว มีผู้ใช้แอคทวิตคนหนึ่งโพสต์ความจริงทุกอย่าง จากการเจาะระบบตามล่าไอดีแอคหลุมแล้วพบว่ามีความเชื่อมโยงกับวาววาอย่างไม่ต้องสงสัย

จากนั้นข่าวกระแสหลักที่มีแต่ฉัน ก็แปรเปลี่ยนเป็นวาววาทันที แถมยังไฟโหมแรงยิ่งกว่าตอนฉันเสียอีก นี่แหละกรรมใดใครก่อ กรรมนั้นตามสนอง

ทุกคนรอบตัวฉันมีแต่คนดี ๆ ไม่ว่าจะทางทีมงานกองละคร พี่แทน หรือบริษัทต้นสังกัดฉัน ต่างก็บอกให้ฉันอยู่นิ่ง ไม่ต้องโพสต์อะไรทั้งสิ้น แม้แต่วันแถลงการณ์พวกเขาก็ไม่ให้ฉันเข้าร่วม พวกเขาจะจัดการกันเอง ดังนั้นตอนนี้ฉันจึงมองดูพวกเขาผ่านสื่อเท่านั้น

“เราจะดำเนินคดีกับผู้โพสต์และผู้ตัดต่อคลิปทั้งหมดในนามบริษัทครับ ตอนนี้เรามีหลักฐานเพียงพอที่จะฟ้องร้องได้แล้ว หากใครยังโพสต์ใส่ร้าย หรือกระจายข่าวอันเป็นเท็จอยู่ ทางเราจะดำเนินคดีตามกฎหมายเช่นกัน” ทนายผู้ดูแลคดีกล่าวอย่างชัดเจน

“คุณมิ้นเป็นนักแสดงในสังกัดเราที่ทำงานด้วยความเป็นมืออาชีพ และมีประวัติที่ชัดเจนในเรื่องของความมุ่งมั่นในการแสดง ไม่เคยมีปัญหากับทีมงาน ขอให้ทุกท่านโปรดมอบความรักให้ คุณมิ้น ณิชารัน ด้วยครับ”

หลังจากที่การแถลงการณ์จบลงไปไม่นาน พี่กรีนก็ส่งคลิปมาให้ฉันดูต่อ มันเป็นภาพคลิปที่ วาววา ถูกเรียกตัวเข้าพบกับบริษัทใหญ่ผู้ถือหุ้น สีหน้าของวาววาแย่มากตาบวมเป่ง ยกมือไหว้ขอโทษไม่หยุด และที่สำคัญในคลิปนั้นมีพี่แทนที่มีสีหน้าเคร่งเครียดไม่อ่อนโยนเลยสักนิด

“พี่แทนเวอร์ชั่นไม่อ่อนโยนนี่น่ากลัวเหมือนกันแฮะ” ฉันพึมพำออกมา แต่ถามว่าดีใจไหมก็ดีใจมาก ๆ ที่เขาห่วงฉันและทำเพื่อฉันขนาดนั้น

ตอนแรกฉันก็คิดว่ามันจบแล้วนะ แต่ยังจ้า...เพราะหลังจากที่การแถลงการณ์ของบริษัทฉันจบลง ในทวิตดันมีคลิปเสียงหลุดอีกคลิปถูกปล่อยตามออกมา เป็นเสียงของวาววากับเพื่อนในห้องแต่งหน้าพูดกันว่า

‘ก็แค่อยากให้มันตกจากหิ้งบ้าง หมั่นไส้มานานแล้ว ทำเป็นซอร์ฟ! ทำเป็นรับแต่บทตัวประกอบ อินโนเซนต์เกิ๊น!’

เพียงประโยคนั่นเท่านั้นแหละ ทำให้ฉันเหมือนได้ปลดล็อกความรู้สึกที่กักขังตัวเองมาจนวันนี้ และมันก็ทำให้ฉันรู้ว่า...ไม่ว่าฉันจะอยู่ในตำแหน่งไหน บทไหน ล้วนแต่ต้องพบความยากลำบากที่ต้องเผชิญอยู่ดี

ตอนนั้นฉันคงอ่อนแอต่อวงการบันเทิงเกินไป จึงรู้สึกว่าสิ่งที่เจอมันแย่เจียนตาย แต่ถ้าเป็นฉันตอนนี้แล้วเจอสถานการณ์แบบนั้นอีก ฉันมั่นใจว่าคงรับมือได้ดีขึ้นแน่ ฉันน่ะอยู่ในวงการมาห้าปีแล้วนะ

ฉันล้มตัวนอนบนเตียงความรู้สึกเหนื่อยล้า ความเครียดทั้งหมดมลายหายไป ราวกับร่างกายกำลังจะเข้าโหมดชาร์จแบต แต่ก่อนที่ฉันจะนอนนั้น...

“โทรหาพี่แทนดีกว่า” ฉันยิ้มแป้นกดเบอร์ต่อสายหาพี่แทน ‘แฟนของฉัน’

(ยังไม่นอนเหรอครับ) เสียงทุ้มของเขาที่ฉันอยากได้ยินก่อนนอน

“กำลังจะนอนค่ะ แต่อยากได้ยินเสียงพี่ก่อน”

(หรือว่าอยากให้พี่ไปหาดีครับ)

“ไม่ดีกว่าค่ะ พี่เหนื่อยมากแล้ว และหนูก็ง่วงมากแล้วด้วย เครียดมาทั้งวัน”

(แล้วตอนนี้ล่ะครับ?) เสียงทุ้มนุ่ม เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

“ดีแล้วค่ะ ไม่สิดีมาก ๆ ด้วย”

(พี่ได้ยินแบบนี้ก็ดีใจครับ พี่เป็นห่วงมิ้นแทบแย่ เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ เราไปพักผ่อนกันหน่อยดีไหม)

“ที่ไหนดีคะ พี่แทนเลือกสถานที่ได้เลย ขอแค่มีพี่อยู่ มิ้นไปได้หมดเลยค่ะ”

(ได้เลยครับ พี่จะจัดทริปเอง งั้นคืนนี้นอนหลับให้เต็มที่นะพี่ไม่รบกวนแล้ว)

“พี่แทนคะ...” ฉันเอื้อนเอ่ยน้ำเสียงบางเบาก่อนจะหยุดชะงักไปอีกครั้ง

(หื้ม...มีอะไรครับ)

“มิ้นตัดสินใจแล้วค่ะ...ว่าจะรับเล่นบทนำเรื่อง ‘รอยยิ้มของตัวจริง’ ของพี่”

[TAN PART]

หลังจากปลายสายเงียบลง ผมยังถือมือถือแนบอกอยู่แบบนั้น นั่งนิ่งกลางห้องโดยไม่อาจควบคุมรอยยิ้มบนใบหน้าได้เลย

‘เธอตอบตกลงรับเล่นบทนำเรื่อง รอยยิ้มของตัวจริง แล้วครับ

“ฟวู่...” ผมพ่นลมหายใจด้วยความปิติ ก่อนจะเดินไปที่โต๊ะทำงานหยิบกระดาษร่างบทเก่า ๆ ที่ตัวเองเคยเขียนไว้สมัยเรียนมหาลัยขึ้นมา รอยหมึกอาจจะจางไปบ้าง แต่ทุกครั้งที่ผมเขียนในนั้นยังเป็นความรู้สึกที่ไม่เคยลืมเลือน เพราะจุดเริ่มต้นมันคือ ‘เธอ’

ผมนั่งอ่านมันอีกครั้ง หลายประโยคไม่ได้สวยงาม แต่ทุกอย่างที่ผมเขียนล้วนมาจากสิ่งที่ผมเห็นจากตัวเธอ มันเป็นฝันที่เคยไกลตัว เพราะจู่ ๆ เธอก็หายไปจากหน้าจอ และผมก็เกือบจะทิ้งฝันไปแล้ว จนวันนั้นเธอกลับเข้ามาในสายตาผมอีกครั้ง เธอชื่อ ‘มิ้น’ หรือชื่อเดิมที่ผมจำได้แม่น ‘มินตรา’

ใครจะลืมเธอลง รอยยิ้มที่สดใสตอนรับน้อง เสียงหัวเราะของเธอตอนซ้อมละครกิจกรรมของมหาลัย และครั้งสุดท้ายที่ผมเห็นเธอแอบไปร้องไห้เพราะถูกรุนพี่บางคนกดดันให้เธอเป็นเชียร์ลีดเดอร์ทั้งที่ไม่เต็มใจนัก แต่เธอก็ไม่แสดงท่าทางไม่ดีต่อหน้ารุ่นพี่เลย และเธอก็สู้ทำมันผ่านออกมาได้ดี ผมประทับใจเธอมาก ๆ ครับ

‘ถ้าเธอไม่รับบทนี้ เรื่องนี้จะไม่มีวันถ่ายทำเด็ดขาด’ ผมเคยพูดประโยคนั้นกับใครบางคนไว้เมื่อนานมาแล้ว และในขณะที่คิดแบบนั้น คนตายยากคนนั้นก็โทรมาหาผมพอดี ให้ตายเถอะจังหวะมันได้จริง ๆ

‘Rrrrr’

มือผมหยิบมือถือมากดรับสายทันทีแบบไม่ต้องคิด

“ว่าไงอาร์ม โทรหากูมีธุระ?”

(กูโทรหามึงจะมีธุระอะไรนอกจากออกมาดื่มมาดริ้งค์ ถึงกูจะรู้ว่ามึงไม่ออก...) ยังไม่ทันที่เพื่อนผมจะพูดจบ ผมก็แทรกเสียงพูดต่อทันที

“ไป...ร้านไหนส่งโลมา เดี๋ยวนี้เลย”

(หื้ม...มึงจริงปะเนี่ย)

“พูดมาก งั้นกูจะไม่ไปแล้วนะ”

(ล้อเล่น ๆ นาน ๆ ที กูจะเห็นมึงอารมณ์ดี เดี๋ยวกูส่งโลไป)

“เออ...เจอกัน”

(ณ ร้านเหล้ากึ่งบาร์ ใจกลางเมืองหรู)

บรรยากาศในร้านกำลังดี คนไม่พลุ่งพล่าน เสียงเพลงแจ๊สคลอเบา ๆ แสงไฟสีอำพันส่องสว่างไปทั่วพื้นที่ และมุมที่ผมกับเพื่อนเลือกก็เป็นมุมเล็ก ๆ ที่คนไม่ได้เดินผ่านมากนัก มีความเป็นส่วนตัวเล็ก ๆ

ผมนั่งตรงข้ามกับอาร์ม เพื่อนสนิทสมัยเรียนมหาลัย มันหยิบไวน์ขาวขึ้นมาจิบเบา ๆ ก่อนวางแก้วลง แล้วพูดประโยคที่เหมือนจะดูความคิดผมออก

“หน้ามึงดูมีความสุขขนาดนี้ น้องมิ้นตกลงแล้วใช่ไหม?” ผมยิ้ม ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย

“เออ...กูโคตรไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะเป็นจริง มึงก็รู้ว่ากูเขียนบทเรื่องนี้เพราะใคร”

“ฮ่า...” อาร์มหัวเราะร่า “รู้ดิวะ กูเป็นคนแรกเลยมั้งที่มึงอวดบทนี้ให้ฟังตอนปีสี่ พูดซะกูจำบทได้ทั้งฉบับไอ้เวร! จนกูเคยถามมึงว่าชอบน้องเขาเหรอวะ มึงเสือกตอบกูมาว่า ไม่ได้ชอบ แม่งปากบอกไม่ แต่การกระทำหวานปานมดขึ้น” ผมนิ่งไปชั่วครู่ ตอนนั้นจะให้ผมพูดออกไปได้ไง น้องเขาเป็นเด็กใหม่ที่ใคร ๆ ต่างก็เอ่ยปากอยากจีบ ผมจึงได้แต่ชอบเงียบ ๆ นั่นแหละครับ

“น่าสงสารชะมัด”

“สงสารใคร?” ผมเลิกคิ้วมองมัน

“น้องมิ้นไง...ตอนนั้นน้องเขาบ่นให้กูฟังตลอด น้องไม่รู้เลยว่าคนที่คอยช่วยเหลือในเงามืดคือใคร น้องมิ้นก็พยายามตามหา กูนี่คันปากยิบ ๆ”

“เฮ้อ...กูไม่ต้องการให้ น้องเขารู้นี่หว่า กูแค่อยากให้น้องเขาได้ทำในสิ่งที่เขารักโดยไม่รู้สึกโดดเดี่ยว ให้รู้สึกว่ายังมีคนสนับสนุนอยู่ข้าง ๆ ก็พอ”

“แล้วตอนนี้?” สีหน้าของอาร์มเลิกคิ้วมองหน้าผม

“ได้กันแล้ว” ผมโผลงตอบออกไปอย่างลืมตัว

“ว่าไงนะ!” อาร์มเบิกตาโพลงมองผม

“ตอนนี้คบกับน้องเขาแล้ว แต่แค่น้องเขายังไม่รู้ว่าบทละครเรื่องนี้กูแต่งมาจากน้องเขา”

“มึงยังเชื่อในบทละครบทนี้อยู่สินะ” อาร์มยกยิ้มมุมปาก

“ใช่ กูไม่ได้หวังให้มันดังหรอก แต่กูแค่อยากทำให้ตัวจริงของบทนี้ปรากฏขึ้นมาเท่านั้นเอง”

“อ่อ...มึงเลยมีความสุขมาก ๆ สินะที่น้องมิ้นได้ปรากฏทั้งในชีวิตจริงและบทละครของมึง” สิ้นคำอาร์ม ผมก็ยิ้ม

“เออ...กูยอมรับกูดีใจมากเว้ย กูรอเวลานี้มานานหลายปีแล้ว อยากบอกผ่านความรู้สึกในบทละครนี้ให้กับน้องเขา อย่างน้อยเธอก็จะได้เห็นตัวเองผ่านสายตาของคนที่รักเธอจริง ๆ อย่างกูนี่ไงวะ”

“ไอ้ควายแทน เลี่ยนมาก!” อาร์มสบถ

“ฮ่า...” ผมหัวเราะออกมา ด้วยหัวใจที่อิ่มเอม

[END TAN PART]