21. สายลมพัดผ่าน

เสียงเพลงคลอเบา ๆ ในรถ ในขณะที่ฉันเอนหัวพิงเบาะมองวิวข้างที่เปลี่ยนไปเรื่อย ๆ จากตึกสูงระฟ้าแปรเปลี่ยนเป็นท้องทุ่ง จวบจนกลายเป็นแนวเขาสลับต้นไม้เขียวขจี

“พี่ขอแวะเติมน้ำมันหน่อยนะครับ” พี่แทนพูดขึ้นขณะที่หันมามองฉันแวบหนึ่ง รอยยิ้มจาง ๆ ที่มุมปากของเขาทำให้หัวใจฉันกระตุกเบา ๆ ‘ก็ยังคงหล่อเหมือนเดิม’

“โอเคค่ะ เดี๋ยวมิ้นเข้ามินิมาร์ทด้วยเลยแล้วกัน หนูอยากซื้อของเพิ่มอีกสักหน่อย อยากได้ขนมตุนเยอะ ๆ ฮี่ฮี่” ฉันตอบก่อนหันไปค้นหาถุงผ้า และแมสก์ปิดหน้าในกระเป๋าใบเล็กของฉัน

หลังจากรถตู้สีดำเติมน้ำมันเรียบร้อยแล้ว ก็ขับไปจอดตรงหน้ามินิมาร์ท คนไม่ได้พลุ่งพล่านมากนักเพราะค่อนข้างห่างไกลความเจริญ แต่ก่อนที่ฉันจะลงจากรถนั้น

“ใส่แมสก์ก่อนค่ะพี่ เดี๋ยวมีคนเห็นพวกเรา” ฉันใส่แมสก์ ก่อนจะยื่นแมสก์สีขาวเรียบให้พี่แทน

“หื้ม นี่หวงพี่ หรือห่วงไม่อยากเดินให้ใครเห็นกลัวเป็นข่าว” เขาเลิกคิ้วล้อ

“หมดนั่นแหละค่ะ” ฉันกลอกตามองบน แล้วเอื้อมไปจัดแมสก์ให้เขาเอง มือฉันแตะเข้ากับขอบแก้มเขา ตอนจัดสายคล้องหู รอยยิ้มในดวงตาเขาทำให้ฉันชะงักไปชั่ววินาที

“เสร็จแล้วค่ะ” ฉันเอ่ยเสียงเบา

“พี่มีรางวัลสำหรับคนใส่แมสก์ให้นะครับ” เสียงทุ้มนุ่มกระซิบก่อนที่เขาจะโน้มใบหน้าลงมาใกล้กัน

ฉันยังไม่ทันได้ตั้งสติ เขาก็...จูบผ่านแมสก์ อย่างแผ่วเบา ริมฝีปากของเขากดแนบลงบนแมสก์ที่ฉันเป็นคนใส่ให้ ความอุ่นร้อนจากการสัมผัสนั้นยังส่งผ่านเนื้อผ้าบาง ๆ มันทำให้ฉันอดยิ้มออกมาไม่รู้ตัว

“พี่แทน...ทำอะไรเนี่ย” ฉันเรียกชื่อเขา ก่อนจะหันมองไปรอบ ๆ อย่างเขินอาย ก่อนจะกระซิบพลางพยักพเยิดไปทางประตูรถฝั่งซ้าย “มีคนมองค่ะ”

กลุ่มเด็กวัยรุ่น ที่อยู่บนหลังรถกระบะชำเลืองมองเราตาโตผ่านกระจกหน้ารถ ก่อนจะรีบหันกลับไปซุบซิบกัน

“เขาก็คงเห็นว่าคู่เราดูรักกันดีเท่านั้นแหละ ไม่มีอะไรหรอก” พี่แทนพูด

“รีบลงไปซื้อของกันเถอะ...เดี๋ยวไม่ถึงแคมป์สักที” ฉันเบือนหน้ารีบเปิดประตูรถแก้เขิน

(ร้านมินิมาร์ท)

ฉันหยิบตะกร้าพลาสติกในร้าน ก่อนจะเดินมุ่งไปยังโซนขนมขบเคี้ยวและอาหาร โดยที่พี่แทนเดินตามหลังมาติด ๆ

“เอาน้ำแร่ ขนมปัง กล้วย มันฝรั่งทอดกรอบ...แล้วอะไรอีกนะ” ฉันพึมพำในลำคอเบา ๆ

“เอาเสื้อกันฝนด้วยไหมครับ เผื่อคืนนี้ฝนตก” พี่แทนแทรกเสียงเข้ามา

“จริงด้วย! พี่รอบคอบจริง ๆ ค่ะ”

“แน่นอนครับ เพราะคืนนี้เราจะอยู่เต็นท์เดียวกัน จะให้เปียกไม่ได้” ทำไมพี่แทนต้องเน้นชัดถ้อยชัดคำ จนฉันเกือบทำขวดน้ำในมือตก

“หยุดแกล้งหนูได้แล้วค่ะ ” ฉันทำหน้ามุ่ยใส่เขา แต่เขาก็ยิ้มส่งให้ฉัน แถมยังหยิบขนมใส่ตะกร้าให้ไม่หยุด

“พอแล้วค่ะพี่ หนูไม่ได้กินเยอะนะ”

“ก็เผื่อหนูหิวกลางคืนไงครับ” เสียงเขาตอบเรียบ ๆ

“กลางคืนหนูไม่ได้หิวขนาดนั้น” ฉันหันไปตอบสีหน้าจริงจัง เขากำลังหาว่าฉันมูมมามรึเปล่า

“งั้นเหรอ ไม่เป็นไรงั้นพี่หิวก็ได้ เพราะกลางคืนพี่เป็นคนกินดุครับ”

“ผัวะ!” เสียงมือฉันฟาดลงเข้ากับต้นแขนของเขา

“โอ๊ย! พี่เจ็บนะครับ”

“อย่ามาสำออยค่ะ ไปจ่ายเงินกัน พี่จ่ายด้วย หึ...”

หลังจากจ่ายเงินเสร็จ พร้อมกับหิ้วของพะรุงพะรังมาขึ้นรถ ฉันจัดข้าวของเก็บในเบาะหลัง ขณะที่พี่แทนตรวจดูแมพเส้นทางไปแคมป์อีกครั้ง

“พี่แทนคะ” ฉันหันไปเอ่ยกับเขา

“ครับ?”

“เมื่อกี้ที่ปั๊ม มีคนมองเราจริง ๆ นะคะพี่ไม่เห็นเหรอ”

“แล้วหนูอายเหรอครับ?”

“เปล่าซะหน่อย ไม่ได้อายค่ะ เพียงแต่กลัวเป็นข่าวแล้วทำให้กระทบบริษัทอีก”

“ไม่เห็นเป็นไรเลย”

“เป็นสิคะ แล้วถ้าเกิดคนแอนตี้พี่ขึ้นมา แถมหนูขายไม่ออกในวงการ หนูจะเอาอะไรกินล่ะ”

“พี่เลี้ยงเราได้...”

“ใครจะยอมให้เลี้ยงอยู่ฝ่ายเดียวละคะ หนูไม่ยอมให้คนอื่นตราหน้าว่าพี่ได้ผู้หญิงที่เอาแต่เกาะกินหรอก ชิส์”

“แล้วเราจะเก็บความสัมพันธ์ไว้แบบนี้ตลอดไปเหรอครับ” เสียงพี่แทนเบาลง ฉันรับรู้ได้ถึงความน้อยใจเล็ก ๆ ในน้ำเสียงนั้นพานทำให้ฉันรู้สึกแย่

“ไม่ใช่ว่ามิ้นไม่อยากให้ใครรู้นะคะ แต่เพราะมิ้นไม่อยากให้พี่ได้รับผลกระทบ ถ้าเกิดมีคนรู้ ทุกคนย่อมต้องตามสืบตามขุดที่มาพี่แน่ ความสงบสุขของพี่อาจจะลดน้อยลงไปเลยนะคะ” ฉันเอื้อมมือไปจับแขนเขา

“พี่ขอพูดอะไรเห็นแก่ตัวสักครับนะมิ้น สิ่งเดียวที่พี่ต้องการตอนนี้คือ...อยากให้ทุกคนในโลกรู้ว่า หนูเป็นของพี่ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นตามมา หลังจากนี้...พี่พร้อมเผชิญทุกอย่าง และจะปกป้องหนูให้ดีที่สุด ไม่สิจะปกป้องเท่าชีวิตเลยครับ พี่ไม่ได้พูดให้สวยหรูนะ แต่พี่พูดจริงจัง” คำพูดขอพี่แทนทำฉันนิ่งค้างเติ่ง น้ำเสียงเขาหนักแน่นและกำลังบอกฉันว่าเขาพูดจริง หรือว่าฉันควรจะทำตามหัวใจสักครั้งบ้างนะ...

“ไว้หนูจะเก็บไปคิดค่ะพี่” ฉันหันไปยิ้มให้พี่แทนและเขาก็หันมายิ้มตอบฉันอย่างเข้าใจ

“เอาล่ะ งั้นเราเดินทางกันต่อเถอะ” รอยยิ้มอันอบอุ่นนั้นแผ่กระจายจนฉันสัมผัสได้ ฉันรู้สึกดีใจที่ในชีวิตนี้ได้รู้จักเขาจริง ๆ

เราเดินทางกันต่อเพื่อมุ่งหน้ากันไปยังแคมป์ที่จองไว้ เสียงลมเย็น ๆ พัดผ่าน กลิ่นดินลอยแตะจมูกเป็นระยะทำให้ความรู้สึกที่หนักอึ้งนั้นจางหายไปในทันที

พี่แทนจอดรถตรงลานโล่งใต้ต้นไม้ใหญ่ใกล้ลำธารเล็ก ๆ ที่ไหลรินเอื่อย ๆ ฉันลงจากรถมองไปรอบ ๆ อย่างตื่นตาตื่นใจ นานแค่ไหนแล้วนะที่ฉันไม่ได้ออกมาสูดอากาศหายใจท่ามกลางธรรมชาติป่าเขาแบบนี้ ความเงียบที่ไม่ใช่ความวังเวง เป็นความนิ่งสงบที่ต้องการมานาน

ฉันหันไปมองพี่แทนที่กำลังจะกางเต็นท์ จึงรีบเดินเข้าไปหาเขา

“มาค่ะ เดี๋ยวหนูช่วย” ฉันถลกแขนเสื้อขึ้นอย่างกระตือรือร้น

“แน่ใจเหรอครับ พี่ไม่อยากให้หนูเหนื่อยน่ะ” พี่แทนพูดก่อนจะเดินมาลูบหัวฉันเบา ๆ

“ก็หนูอยากช่วยนี่นา ยังไงเต็นท์นี้ หนูก็ต้องนอนด้วยกับพี่อยู่แล้ว” ฉันไม่รู้ตัวเลยว่าประโยคที่พูดออกไปนั้นทำให้เขาหยุดชะงักไปชั่วครู่ แล้วหันมามองฉันด้วยแววตาที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย มันลึกซึ้งจนทำให้ขนลุกขึ้นมาเฉย

“เข้าใจแล้ว งั้นเรามาเป็นช่วยกันกางเต็นท์ เพื่อคืนนี้ของเราดีกว่าครับ”

“คำพูดมันแปลก ๆ นะคะพี่ ฮ่า...” ฉันหัวเราะร่าแก้เขิน จากนั้นเราทั้งสองคนก็ช่วยกันกางเต็นท์อย่างขะมักเขม้น

เต็นท์สีเทาเรียบ ๆ ค่อย ๆ เป็นรูปเป็นร่าง พี่แทนตอกหมุดอย่างชำนาญ ส่วนฉันก็คอยยื่นเสา ขึงเชือก จนทุกอย่างเสร็จสรรพ ฉันถอยหลังออกมามองเต็นท์ที่เรากางขึ้นจากแรงเราสองคน รู้สึกภูมิใจแฮะ...

“พี่แทนหนูชอบที่นี่จังค่ะ” ฉันเงยหน้ามองเขาแล้วยิ้มละมุนให้

“พี่ตั้งใจเลือกจุดที่เงียบที่สุด สงบที่สุด เพราะอยากให้เราสองคน ปลีกความวุ่นวายทุกสิ่งและได้อยู่ด้วยกันจริง ๆ ครับ”

“นั่นสิเนาะ...ฮี่ มิ้นก็คิดเหมือนกันค่ะ”

เราง่วนกับการจัดเตรียมสิ่งของต่าง ๆ เพื่อทำอาหารมือเย็นและวันนี้พี่แทนก็อาสาเป็นคนทำอาหารให้ฉันกิน ฉันน่ะตั้งตารอมาก ๆ ที่จะได้กินอาหารฝีมือเขา

“เอาเป็นสเต๊กดีไหม” เขาหันมาพูดกับฉัน

“ดีค่ะ หนูชอบกินเนื้อ”

“โอเคครับงั้นมือนี้ทำสเต๊กเนื้อกัน หนูไปนั่งรอที่เสื่อตรงนั้นก่อนนะครับ...เดี๋ยวพี่ไปเสิร์ฟ”

“ไม่ให้หนูช่วยล่ะ” ฉันเอียงคอถาม

“พี่ขอทำเองครับ พี่อยากให้มันเป็นมือพิเศษเพราะพี่ตั้งใจอยากทำทุกอย่างให้หนูในทริปนี้จริง ๆ เชื่อฟังพี่นะครับ”

“ก็ได้ค่ะ หนูจะนั่งรออย่างใจจดใจจ่อเลย” ฉันยิ้มและหันกลับไปนั่งเสื่อที่อยู่รอบกองไฟเล็ก ๆ ที่พี่แทนจุดไว้กลางลาน

ฉันนั่งรอไม่นานนัก พี่แทนก็ยกจานสเต๊กสุดแสนน่าทานมาวางตรงหน้าฉัน กลิ่นหอม ๆ ของเนื้อที่ย่างมาเป็นอย่างดีลอยแตะจมูกฉันทำเอาน้ำลายสอ

“หอมจัง...จะกินแล้วนะคะ” ฉันพูดด้วยรอยยิ้มแฉ่ง ก่อนจะกินมันโดยไม่ห่วงรูปลักษณ์ใด ๆ “อย่อย...จังเลยค่ะ ง่ำ ง่ำ”

“ค่อย ๆ ทานสิครับเดี๋ยวติดคอ” พี่แทนยิ้ม แล้วฉันก็ยิ้มตอบกลับทั้งที่เนื้อยังเต็มปากอยู่แบบนี้ จนเขาส่ายหน้าเล็ก ๆ

เมื่อเราทานกันเสร็จก็ช่วยกันเก็บกวาดทำความสะอาด เก็บขยะลงถุงดำให้เรียบร้อย จากนั้นจึงนั่งบนเสื่อคุยกันต่อ พลางแหงนมองดาวที่ระยิบระยับฉายชัดบนท้องฟ้า พร้อมพระจันทร์อันสวยเด่น

“อยู่ท่ามกลางป่าเขา เงียบเฉียบแบบนี้ หนูกลัวไหมครับ” เขาเอ่ยถามเสียงเบา ฉันส่ายหน้าตอบ

“ไม่เลยค่ะ ก็มีพี่อยู่ข้าง ๆ นี่นา”

“ฮ่า...” เขาหัวเราะขึ้น

“ขอจับมือหน่อยได้ไหมครับ?” ฉันพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาตก่อนจะวางมือลงบนฝ่ามือเขา ‘อุ่นจัง’

“ขอบคุณที่พาหนูมาที่นี่นะคะพี่แทน มิ้นสบายใจขึ้นเยอะเลย เรื่องราวที่ถาโถมก่อนหน้ามันทำให้หนูอ่อนแออีกครั้ง ไม่คิดเลยนะคะว่าการเล่นบทรอง บทตัวประกอบเองก็มีสิทธิ์เจอเรื่องร้าย ๆ ได้เหมือนกัน แต่ครั้งนี้หนูผ่านมันมาได้เร็ว เพราะมีเพื่อนร่วมงานที่ดี และที่สำคัญหนูมีพี่แทนไงคะ ขอบคุณนะคะพี่...” ฉันหันไปจ้องเขาพลางเอื้อนเอ่ยคำขอบคุณจากใจ สองแขนแกร่งของเขารวบตัวฉันเข้าหาตัวเขา โอบกอดราวกับรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน ก่อนจะพรมจูบกลางหัวอย่างอ่อนโยน

“เพราะหนูเป็นคนดี เป็นคนที่ตั้งใจในหน้าที่มากกว่าครับ คนรอบข้างจึงใจดีกับหนู”