ท่านตาผู้ร่ำรวย 1/1

หลังจากนั้นทั้งสามคนต่างก็พูดคุยกันถึงเรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นจนมาถึงเรื่องที่อวี้หลันได้ออกจากตระกูลไป๋แล้วพร้อมทั้งยังตัดขาดจากทางนั้นจนถึงขนาดออกหนังสือตัดขาดกัน

ทำให้ผู้สูงวัยทั้งสองนั้นมีสีหน้ามืดครึ้มเป็นอย่างมากที่บุรุษสารเลวผู้นั้นกระทำการเช่นนี้กับบุตรสาวและหลานสาวของตนจนซ่งเฉิงป๋อนั้นอยากจะไปทำลายจวนแห่งนั้นให้ย่อยยับให้สาสมกับสิ่งที่บุรุษสารเลวนั้นได้ทำให้ไว้

“ฮึ! ไอ้คนสารเลวนั้นมันสมควรที่จะโดนข้าจับถลกหนังเลาะกระดูกออกเป็นชิ้น ๆ ยิ่งนัก”

ชายชราเอ่ยด้วยโทสะที่อัดแน่นอยู่ภายในอกของเขาจนมันแทบจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว

“นั่นสิเจ้าคะท่านพี่ น้องเองก็คิดว่าเราคงจะใจดีกับคนสารเลวเช่นนั้นเกินไปจนทำให้มันหลงลืมไปแล้วว่าเหมยเอ๋อร์นั้นคือดวงใจของพวกเราหาใช่สตรีชาวบ้านสามัญไม่!”

ซ่งฮูหยินเองก็เอ่ยสำทับกับความคิดของสามีตนเองและยังรู้สึกโกรธแค้นที่อีกฝ่ายทำกับบุตรสาวอันเป็นที่รักของตนถึงเพียงนี้

“ท่านตาท่านยายอย่าได้โกรธไปเลยนะเจ้าคะเดี๋ยวจะทำให้ความดันขึ้นเสียเปล่า ๆ อีกอย่างตอนนี้หลานก็ได้หลุดพ้นจากคนผู้นั้นมาอย่างปลอดภัยดีก็ถือว่าเพียงพอสำหรับการตอบแทนคุณในฐานะบุตรสาวแล้วเจ้าค่ะ”

อวี้หลันที่เห็นว่าผู้ใหญ่ทั้งสองโมโหจนหน้าดำหน้าแดงก็เป็นห่วงสุขภาพของทั้งสองจึงได้รีบเอ่ยปลอบให้อีกฝ่ายใจเย็นลง

“ฮึ! ถือว่าครั้งนี้ตาเห็นแก่เจ้านะตาจะยอมปล่อยผ่านเรื่องนี้ไป”

นายท่านซ่งเอ่ยบอกหลานสาวด้วยท่าทางไม่ค่อยจะยินยอมเสียเท่าไหร่

“เจ้าค่ะท่านตา หลานขอบคุณท่านตากับท่านยายมากเลยเจ้าค่ะ” อวี้หลันเอ่ยพร้อมรอยยิ้มบางเบา

“เช่นนั้นตอนนี้หลานพักอยู่ที่ใดกัน มาอยู่กับตายายที่จวนแห่งนี้ดีหรือไม่?”

ซ่งฮูหยินเอ่ยถามหลานสาวหลังจากที่ได้รับฟังความจริงทั้งหมดจากปากของหลานสาวตนเอง

“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะท่านยาย ตอนนี้หลานได้ไปอาศัยอยู่ที่จวนที่ท่านแม่เคยซื้อเก็บเอาไว้ เพียงแต่จวนหลังนั้นมันค่อนข้างที่จะเก่ามาก”

“ดังนั้นวันนี้ที่หลานมาหาพวกท่านทั้งสองส่วนหนึ่งก็เพื่อมาเยี่ยมและอีกส่วนก็คือหลานอยากจะมาขอหยิบยืมเงินจากท่านตาเพื่อไปสร้างจวนใหม่พร้อมกับหลานอยากจะทำกิจการบางอย่างด้วยเจ้าค่ะ”

อวี้หลันเห็นถึงความห่วงใยจากทั้งสองท่านก็รู้สึกอุ่นวาบขึ้นภายในใจที่ด้านชาของตน แต่นางก็ยังคงมีความคิดเป็นชองตัวเองจึงได้เอ่ยปฏิเสธอย่างนุ่มนวลพร้อมทั้งบอกกล่าวถึงแผนการที่จำทำในอนาคตข้างหน้าให้กับพวกท่านทั้งสองรับรู้เพื่อคลายความกังวลในใจของพวกท่านลง

“เพ้ย!! เจ้าเป็นถึงหลานสาวเพียงคนเดียวของตาผู้นี้เหตุใดยังต้องเกรงใจเป็นคนอื่นไปได้ เพียงแค่ตำลึงเงินไหนเลยจะมอบให้หลานสาวไม่ได้ หลันเอ๋อร์เจ้าไม่ต้องขอยืมตาหรอกเดี๋ยวตามอบให้เจ้าเองถือเป็นของขวัญพบหน้าจากตาผู้นี้เข้าใจหรือไม่”

ซ่งเฉิงป๋อเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงดังเมื่อหลานสาวทำเหมือนว่าเขานั้นเป็นคนอื่นคนไกลเสียอย่างนั้น

“แต่ว่า....”

“ไม่มีแต่แล้วหลันเอ๋อร์หรือว่าเจ้าคิดว่าพวกเราทั้งสองนั้นเป็นคนอื่นอย่างนั้นรึ?”

ซ่งฮูหยินเอ่ยขัดหลานสาวขึ้นอีกคนเมื่ออีกฝ่ายตั้งท่าเตรียมจะเอ่ยปฏิเสธผู้เป็นสามี

“มะ...ไม่ใช่แบบนั้นนะเจ้าคะ หลานเพียงแค่เกรงใจที่มารบกวนท่านตากับท่านยายเพียงเท่านั้น”

“แต่หลานไม่เคยคิดว่าพวกท่านเป็นคนอื่นเลยนะเจ้าคะ หลานนั้นรักและเคารพท่านตาท่านยายอยู่เสมอ ถ้าเช่นนั้นหลานก็ขอรับของขวัญของท่านตาอย่างไม่เกรงใจแล้วกันนะเจ้าคะ”

อวี้หลันที่รู้สึกตัวว่าทำให้ผู้เฒ่าทั้งสองรู้สึกไม่สบายใจมามากพอแล้วจึงได้ยอมรับน้ำใจจากทั้งสองท่านเพื่อเอาใจคนแก่

หลังจากจบคำตอบของหญิงสาวแล้วนั้นใบหน้าของสองสามีภรรยาก็ประดับด้วยรอยยิ้มดีใจขึ้น จนอวี้หลันอดที่จะยิ้มตามอย่างไม่อาจห้ามได้เช่นกัน

เพราะว่านางสัมผัสได้ถึงความรัก ความห่วงใย และความเมตตาจากทั้งสองที่มีให้กับนางโดยที่นางไม่ต้องดิ้นรนหรือพยายามอย่างหนักเพื่อจะได้รับรอยยิ้มนั้น

ต่างจากชีวิตก่อนที่นางต้องพยายาม ดิ้นรน ต่อสู้อย่างหนักเพื่อที่จะได้รับความรักความเอ็นดูจากผู้เป็นตาและบิดาของตน ในชีวิตก่อนนั้นตระกูลของหญิงสาวเป็นตระกูลทหารที่มีอำนาจมากพอมาย

ส่วนมากคนในตระกูลนั้นจะให้ความสำคัญกับหลานชายมากกว่าหลานสาวอย่างนาง จึงทำให้นางได้รับการปฏิบัติที่ไม่ค่อยจะดีนัก

ผิดกับพี่ชายอีกสองคนของนางที่ทั้งได้รับการเลี้ยงดู เอาใจใส่ ตามใจและได้รับความสนใจจากบิดาและท่านตาเป็นอย่างมาก แถมพี่ชายทั้งสองของนางยังมองนางราวกับคนรับใช้ในบ้าน

ที่มีความสำคัญเพียงแค่ตอนที่ต้องการให้ทำสิ่งต่าง ๆ ให้ ดังนั้นนางจึงต้องดิ้นรนจนสามารถคว้าอันดับหนึ่งของชั้นปีและได้เลื่อนขั้นไวกว่าเพื่อที่อายุรุ่นเดียวกัน

จึงพอทำให้ความสำคัญในบ้านของนางนั้นดีขึ้นจากแต่ก่อนเพียงแต่นางยังคงไม่ได้รับความรักจากบุรุษทั้งสี่ของบ้านอยู่เช่นเดิม ดังนั้นในตอนที่รู้ว่าตนเองจะต้องตายอวี้หลันก็ไม่ได้รู้สึกอาลัยในชีวิตของตนเองสักเท่าไหร่

เพราะถึงอย่างไรพวกเขาก็คงไม่ได้รู้สึกเสียใจมากมายถึงเพียงนั้นเมื่อรับรู้ว่าหลานสาวและลูกสาวของตนได้ตายจากไปแล้ว

แต่มันไม่ใช่สำหรับในชีวิตชาตินี้ที่นางกลับได้รับสิ่งที่โหยหามาตลอดทั้งชีวิตโดยไม่ต้องดิ้นรนไล่ตามจนเหนื่อย ซึ่งนางบอกได้เลยว่าไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรนางก็จะต้องปกป้องพวกท่านทั้งสองให้ปลอดภัยจากสิ่งเลวร้ายต่าง ๆ ในภายภาคหน้าให้จงได้ ต่อให้นางต้องเป็นศัตรูกับคนทั้งโลกก็ตาม