ตอนที่6. ฉีกยิ้ม

ริมฝีปากบางฉีกยิ้มพร้อมกับยกมือไหว้ทักทายอาจารย์ตั้งแต่เช้าตรู่ จนบัดนี้ผ่านไปสามสิบกว่าท่าน จนเหงือกเริ่มจะแห้ง  แข้งขาที่วิ่งขึ้นวิ่งลงรถบัสคันใหญ่เพื่อแจกป้ายชื่อบ้าง พาอาจารย์ขึ้นไปนั่งรอบนรถบ้าง เริ่มจะล้า

 “พี่นิขอป้ายชื่อหน่อยจ้า”

เสียงน้องภีมร้องเรียกแจ้ว ๆ อยู่ด้านล่าง  นิญาดาจึงรีบวิ่งลงไปด้วยความรีบร้อน  ยังไม่ทันที่เท้าจะก้าวลงจากรถก็สะดุดเท้าตัวเอง

“กรี๊ดดดดดดด”

นิญาดาร้องเสียงหลง ร่างบอบบางคะมำไปข้างหน้า 

พรึบ!

เธอกระแทกกับแผงอกกว้างของใครบางคน  มือเล็กคว้าคล้องคอชายตรงหน้าไว้โดยอัตโนมัติ มือหนารวบเอวอรชรไว้ได้ทันก่อนจะร่วงลงกระแทกพื้น   อกอิ่มนุ่มนิ่มเบียดเสียดกับอกแน่นล่ำสัน เนื้อแกร่งร้อนระอุ ความเร่าร้อนที่แฝงเร้นในกายชายหนุ่มกระตุ้นเลือดในกายสาวให้เดือดพล่าน  ใบหน้าคนในอ้อมกอดร้อนผะผ่าวแดงก่ำ ดวงตาคู่งามที่ตื่นตระหนกด้วยความตกใจเมื่อครู่ สบกับดวงตานิ่งล้ำลึกเนิ่นนาน

“เอ่อ  อะ แฮ่ม!”

ภีมถลาเข้ามาหาคนทั้งคู่  นิญาดาได้สติรีบคลายมือออก มือใหญ่จึงปล่อยเอวบางเช่นกัน

“สวัสดีคร้า ท่านอาจารย์เตชิน”

ภีมสาวในร่างชายส่งเสียงแหลมปรี๊ดทักทายผู้มาใหม่

“สวัสดีค่ะ อาจารย์เตชิน” 

นิญาดายกมือไหว้ 

“อะ  เอ่อ   ขอโทษค่ะ”

 เสียงตะกุกตะกักของหญิงสาวกล่าวขอโทษกับเหตุการณ์เมื่อครู่  พวงแก้มสาวแดงแจ๋เป็นลูกตำลึงด้วยความเขิน  หัวใจของเธอยังวูบวาบกับสัมผัสเมื่อครู่ยังไม่จางหาย

อาจารย์หนุ่มสุดฮอตของใคร ๆ พยักหน้ารับทราบเพียงนิดเดียว เขายังคงรักาท่าทีเย็นชาเหมือนเดิม

“ท่านอาจารย์ คะ คือ ว่า....”

นิญาดาพยายามจะอธิบายว่าเป็นอุบัติเหตุ แต่เขากลับเมินเฉย เดินผ่านหล่อนไปราวกับว่าหญิงสาวเป็นเพียงธาตุอากาศ ไม่แยแส  ยิ่งทำให้คนถลาเข้าไปกอดเขารู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ อย่างบอกไม่ถูก

เมื่อร่างสูงหายขึ้นไปบนรถบัส นิญาดากระซิบน้องภีมอย่างกังวลใจ

“ตายแล้วววว  เขาจะว่าพี่แกล้งล้มอ่อยเขาไหม”

“โธ่พี่! ก็เราตั้งใจจะอ่อยให้เขาหลงอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ก็ดีแล้วที่สวรรค์ช่วยส่งเสริม อิอิ”

ภีมหัวเราะคิกคัก  แล้วหันไปรับอาจารย์คนใหม่ต่อ   

นิญาดาสะบัดหน้าแรง ๆ พร้อมกับสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ พยายามขับไล่ภาพเหตุการณ์เมื่อครู่ออกไปจากสมอง  แม้ว่ามันจะไม่ได้ผล แต่อย่างน้อยอาการหัวใจเต้นรัวของเธอที่แทบจะทรงตัวไม่ไหวก็จางลง

เมื่อผู้เข้าร่วมอบรมมากันครบแล้ว รถก็ออกเดินทางมุ่งสู่ รีสอร์ตเดอะเบสต์ออร์คิด

การอบรมเริ่มต้นเป็นไปอย่างสวยงาม เหล่าอาจารย์ต่างประทับใจวิทยากรเพราะทึ่งกับแนวทางการก้าวสู่ “ตำแหน่งศาสตราจารย์” ที่อายุน้อยที่สุด

ทั้งทีมวิทยากรและผู้เข้าร่วมอบรมต่างชื่นชม “นิญาดา” หัวหน้าโครงการผู้จัดงานในครั้งนี้ สาวสวยยิ้มแก้มปริภูมิใจกับความสำเร็จของงานนี้แม้ว่ามันจะแลกมาด้วยน้ำตาก็ตาม

พักรับประทานอาหารเที่ยง

อาหารท้องถิ่นถูกจัดไว้อย่างงดงามบนขันโตกที่ทำจากไม้ไผ่สานอย่างประณีต  มีกลิ่นอายของความเป็นพื้นถิ่นภาคเหนือ ทุกคนดื่มด่ำกับรสชาติอาหารที่แสนอร่อย ห้องอาหารล้อมรอบด้วยกระจกทำให้มองเห็นวิวภูเขาสุดลูกหูลูกตา ยิ่งทวีความสุขล้ำให้กับอาหารมื้อนี้

“เอ่อ พี่ได้ข่าวมานะ”

พี่เกดเริ่มบทสนทนา เมื่อท้องเริ่มอิ่มปากก็เริ่มขยับได้

“อะไรพี่”

ภีมยื่นหน้าขาว ๆ จีบปากจีบคอ ถามในขณะที่ปากยังเคี้ยวแคบหมูน้ำพริกหนุ่มตุ้ย ๆ

“ก็ อาจารย์เตชินนะสิ เขาลือกันว่า ดุ มาก!”

“อุ๊ป ซีด”

ภีมกัดริมฝีปากอย่างมันเขี้ยว  เขาชอบชะมัด ผู้ชายดุ ๆ จะได้นอนกัดกันทั้งคืน 

“หืม! อีภีม ฉันรู้นะ แกคิดอะไรอยู่”

“ก็ขาวออร่า  คิ้วเข้ม  ตาคม  จมูกโด่ง กล้ามเป็นมัด ๆ ขนาดนั้น!  ดุแค่ไหน หนูก็ยอมค่ะ!”

มือสาวใหญ่ฟาดเปรี๊ยะ! ลงที่ไหล่สาวน้อยกลัดมัน อย่างหมั่นไส้

“ทำยังกะอาจารย์เขาจะเอาแกอะ อีภีม”

ภีมส่งสายตาปะหลับปะเหลือกอย่างขัดใจ

“น่า อย่าเพิ่งตีกัน  พี่เกดเล่าต่อ ๆ หนูอยากฟัง ดุยังไงคะ”

พี่เกดเคยทำงานที่คณะวิศวกรรมศาสตร์มาก่อน จึงพอจะมีเส้นสายและรู้ตื้นลึกหนาบางของคณะนั้นพอสมควร ดังนั้น หากนิญาดาอยากรู้ข้อมูลเชิงลึกของเป้าหมาย หล่อนก็จะค้นเอาจากพี่เกดนี่แหละ

“นี่นะ ! ก่อนอาจารย์เตชินจะสอนทุกคาบ แกสั่งให้นักศึกษาปิดโทรศัพท์มือถือทุกคนเลยนะ  ถ้าใครกล้าดีไม่ยอมปิด แล้วถ้ามีเสียงโทรศัพท์ดังกริ๊งกร๊างขึ้นมาขณะที่แกสอน ล่ะ  เธอเอ้ย!”

ผู้รู้ขึ้นเสียงสูง  แล้วกลับลดเสียงลงทันทีเพื่อเพิ่มอรรถรสการนินทาระยะเผาขน  สาวเทียมสาวแท้ต่างพากันเงี่ยหูฟังอย่างใจจดใจจ่อ

“มีอันต้องถูกไล่ออกจากห้องเรียน! แล้วหน้าดุ ๆ ก็เอ็ดว่า - นี่มันห้องเรียน เวลาเรียน ไม่ใช่เวลาเล่นโทรศัพท์ ใครไม่อยากเรียนออกไป เชิญ! - ”

ผู้เล่าแกล้งดัดเสียงคมเข้ม ดุ 

“ขนาดนั้น เลยเหรอเจ๊!”

ภีมตาเหลือกถาม

“ใช่! ขนาดเจ้าหน้าที่ยังเคยเจอมาแล้ว พิมพ์เอกสารผิดหรือใช้ฟอร์มเอกสารผิด แกถึงขนาดเดินมาด่าที่โต๊ะเลยนะ  ด่าชนิดที่ว่าไม่ให้ผุดไม่ให้เกิดเลยนะ!”

“หือ!!!”

สองสาวอุทานพร้อมกัน  คนอะไรจะเจ้าระเบียบและปากจัดขนาดนั้น

นิญาดาอดไม่ได้ที่จะชำเลืองมองคนที่ถูกนินทา  แม้อาจารย์หนุ่มจะนั่งในกลุ่มคณาจารย์คณะวิศวกรรมศาสตร์ แต่ความสูงสง่า โดดเด่น ทำให้มองเห็นรัศมีความหล่อของเขาชัดกว่าใคร ๆ

ทำให้สมองของหญิงสาวพลันนึกขึ้นว่าปากบางชมพูราวกับว่าจะยิ้มน้อย ๆ ทุกครั้งที่มีการเอื้อนเอ่ยเช่นนั้น ไม่น่าจะดุใครได้ หล่อนจึงแก้ต่างให้คนถูกนินทาเสียงเบา

“เขาอาจจะเป็นอาจารย์  ที่มีจิตวิญญาณความเป็นอาจารย์  มีอุดมการณ์ที่ดีก็ได้นะ”

 “จ้ะ!  พี่เตือนแล้วนะ  จะทำอะไรก็ระวังแล้วกัน เดี๋ยวถูกด่า  ตายกลับมาแบบไม่มีชิ้นดี พี่ไม่ตามเก็บซากนะจ๊ะ”

พี่เกดพูดเหมือนล้อเล่นแต่เน้นเสียงให้รู้ว่าจริงทุกคำ   เมื่อพูดจบเธอตักไอติมลำไยเข้าปาก  ของหวานตบท้ายของคาวอาหารมื้อนี้ช่างอิ่มหนำสำราญเสียจริง  คิดแล้วก็นึกขอบคุณสาวสวยผู้จัดงาน ที่อุตส่าห์หาทางให้เธอได้ออกมาทำงานข้างนอกมหาวิทยาลัยบ้าง  เหมือนได้มาเปิดโลกทัศน์ เติมเต็มพลังในการทำงานอีกรูปแบบหนึ่ง หาไม่เช่นนั้นแล้ว เธอก็คงจะทำงาน กลับบ้าน ดูแลสามี ชีวิตก็วนเวียนอยู่อย่างนั้น

เมื่อของหวานเสิร์ฟจนครบทุกโต๊ะ  บางกลุ่มที่จัดการของหวานเรียบร้อยแล้วกำลังลุกออกจากที่นั่ง

แก๊งหนุ่ม ๆ ของคณะวิศวกรรมศาสตร์ ก็กำลังเดินออกจากห้องอาหารเช่นกัน