"ระ แรงๆ ค่ะ แดดดี้" มาเฟียหนุ่มยกยิ้มพึงพอใจกับปฎิกริยาของคนรัก เขาเลื่อนมือหนาบีบเค้นหน้าอกใหญ่โตของหญิงสาว กดกระแทกสะโพกเข้าออกด้วยความรุนแรง "อ่าาาาาาา..."
มอร์แกนจงใจกดกระแทกที่ปุ่มกระสันของหญิงสาว "ดะ แดดดี้ ยะ อย่าโดนตรงนั้น" ยิ่งเธอห้ามปรามเขายิ่งตอบสนองเธอด้วยการกดกระแทกลงไปซ้ำๆ
หญิงสาวเกิดอาการสั่น ร่างกายของเธอกระตุกเกร็ง ภายในกายสาวตอดรัดลำเอ็นใหญ่ถี่ๆ มันสุขสมจนเกินจะกลั้น "ชอบไหม" มาเฟียหนุ่มเอ่ยถามบะหมี่ ก่อนโหมแรงกายทั้งหมดที่มีอัดกระแทกท่อนลำเอ็นเข้าร่องสวาทอย่างป่าเถื่อน
เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังกึกก้องห้องทำงานสอดประสานกับเสียงครางหวานจนระงม ปลุกเร้าอารมย์ของคนทั้งสองได้เป็นอย่างดี
ตั๊บ! ตั้บ! ตั้บ! ตั้บ!
"อ่าาาา...." มอร์แกนครางออกมาด้วยความพึงพอใจเมื่อเห็นปรายทางสวรรค์รำไร เขายกขาหญิงสาวขึ้นข้างหนึ่ง ก่อนส่งท่อนลำเอ็นใหญ่เข้าออกด้วยความหยาบโลน
ร่างกายของหนุ่มสาวทั่งคู่กระตุกเกร็งก่อนปลดปล่อยห้วงอารมย์สุดท้ายออกมาพร้อมๆ กัน "อ๊ายยยยยยยย! // อ๊าสสสสสสส" มาเฟียหนุ่มปลดปล่อยน้ำรักเข้าไปในกายสาวทุกหยาดหยด ก่อนฟุบหน้าลงตรงเนินอก
[สองสัปดาห์ต่อมา] แสงแดดช่วงสายสาดส่องผ่านม่านบาง บะหมี่ลืมตาตื่นขึ้นจากการหลับไหล สองสัปดาห์ที่ผ่านมาเธอ และมอร์แกนใช้ชีวิตปกติสุข เขายังคงเสมอต้นเสมอปลายกับเธอหญิงสาวพลิกตัวนอนตะแคงอีกด้าน ยกท่อนแขนเล็กวางพาดเอวหนาของชายหนุ่ม ใบหน้าหวานมุดซุกแผงอกแกร่ง "อืออออ....." เสียงครางในลำคอของมอร์แกนทำให้หญิงสาวพลิกตัวปีนขึ้นไปนอนบนแผงอกแกร่งราวกับเด็กน้อยที่ต้องนอนบนอกของผู้ปกครองมอร์แกนยกมือหนาตบตูนมนเบาๆ เขาค่อยๆ ลืมตาตื่นก่อนกระพริบตาสองสามทีเพื่อปรับโฟกัสการมองเห็น มุมปากยกยิ้มเมื่อคนที่นอนบนร่างเขาคือภรรยาที่เขารักนักหนาก๊อกๆ"นะ นายครับ" หนึ่งในลูกน้องเคาะประตูปลุกผู้เป็นนายเมื่อมีรายงานจากฝั่งพนมเปญ"เข้ามา" มอร์แกนเอ่ยเสียงเรียบก่อนตบตูดมนเบาๆ เกรงว่าบะหมี่ที่หลับไหลจะตื่นขึ้นเพราะเสียงของเขา"นะ นายครับ" มอร์แกนยกนิ้วชี้ขึ้นจรดริมฝีปาก เป็นการบอกให้ลูกน้องเงียบเสียงลงหน่อย"คุณผัดไทถึงพนมเปญ และทำงานมาได้ สองสัปดาห์แล้วครับ" มอร์แกนพยักหน้ารับเมื่อทราบผลกรรมคนที่ทำร้ายเมียเขา เขาตั้งใจจะเป็นเจ้ากรรมนายเว
"อ่าาา เหนื่อยไหม" เขาก้มลงจูบหัวไหล่มนของคนใต้ร่างอย่างแผ่วเบา จนลืมไปว่ามีใครที่ไม่ได้รับเชิญอยู่ในห้องบะหมี่พยักหน้ารับพร้อมกับหอบหายใจหนักๆ เธอฟุบหน้าลงบนโต๊ะทำงานอย่างคนหมดเรี่ยวแรง "สามยก ไม่เหนื่อยก็บ้าแล้วค่ะ"มอร์แกนบรรจงจูบกลางแผ่นหลังของบะหมี่ สัมผัสอุ่นของริมฝีปากหนาทำให้เธอขนลุกชูชันไปทั้งตัว "อ่าาา .... ดะ แดดดี้ขา พี่ผัดไทยังอยู่อยู่เลยนะคะ" บะหมี่ปรามชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงกระเส่า"เสียงแบบนี้อยากให้หยุดหรืออยากให้ต่อ" มอร์แกนเย้าแหย่ภรรยาตัวเอง เขาโน้มตัวลงไปหาหญิงสาว ขบเม้มที่ใบหูเล็ก ก่อนกัดเบาๆ ตรงเนื้ออ่อน "อ๊าาาาา ดะ แดดดี้" มอร์แกนเหลือบมองคนที่นั่งคุกเข่าตรงหน้าด้วยสายตาเรียบเฉยราวกับเธอไม่มีตัวตน"ใครอยู่ข้างนอก เอาเสื้อผ้ามาให้นายหญิงคนเดียวของพวกมึงดิ๊" มอร์แกนตะโกนออกไปเพื่อสั่งงาน"มีอะไรจะพูดก็พูด ก่อนจะไม่มีโอกาสได้พูด" เขาลูบไล้แผ่นหลังบางแผ่วเบาในตอนนี้แก่นกายใหญ่ยังคงอยู่ที่กายหญิงสาว" ... ""ถ้าฉันมีอารมย์ขึ้นมาอีก ก็รอจนกว่าฉันจะเอาเมียเสร็จละกัน"ก๊อกๆ"นะ นายครับ" หนึ่งในลูกน้องเคาะปร
"ระ แรงๆ ค่ะ แดดดี้" มาเฟียหนุ่มยกยิ้มพึงพอใจกับปฎิกริยาของคนรัก เขาเลื่อนมือหนาบีบเค้นหน้าอกใหญ่โตของหญิงสาว กดกระแทกสะโพกเข้าออกด้วยความรุนแรง "อ่าาาาาาา..."มอร์แกนจงใจกดกระแทกที่ปุ่มกระสันของหญิงสาว "ดะ แดดดี้ ยะ อย่าโดนตรงนั้น" ยิ่งเธอห้ามปรามเขายิ่งตอบสนองเธอด้วยการกดกระแทกลงไปซ้ำๆหญิงสาวเกิดอาการสั่น ร่างกายของเธอกระตุกเกร็ง ภายในกายสาวตอดรัดลำเอ็นใหญ่ถี่ๆ มันสุขสมจนเกินจะกลั้น "ชอบไหม" มาเฟียหนุ่มเอ่ยถามบะหมี่ ก่อนโหมแรงกายทั้งหมดที่มีอัดกระแทกท่อนลำเอ็นเข้าร่องสวาทอย่างป่าเถื่อนเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังกึกก้องห้องทำงานสอดประสานกับเสียงครางหวานจนระงม ปลุกเร้าอารมย์ของคนทั้งสองได้เป็นอย่างดีตั๊บ! ตั้บ! ตั้บ! ตั้บ!"อ่าาาา...." มอร์แกนครางออกมาด้วยความพึงพอใจเมื่อเห็นปรายทางสวรรค์รำไร เขายกขาหญิงสาวขึ้นข้างหนึ่ง ก่อนส่งท่อนลำเอ็นใหญ่เข้าออกด้วยความหยาบโลนร่างกายของหนุ่มสาวทั่งคู่กระตุกเกร็งก่อนปลดปล่อยห้วงอารมย์สุดท้ายออกมาพร้อมๆ กัน "อ๊ายยยยยยยย! // อ๊าสสสสสสส" มาเฟียหนุ่มปลดปล่อยน้ำรักเข้าไปในกายสาวทุกหยาดหยด ก่อนฟุบหน้าลงตรงเนินอก
แกร๊ก~บะหมี่ถือวิสาสะเปิดประตูห้องทำงานของมอร์แกนเธอเดินเข้าไปพร้อมกับน้ำส้มคั้นสดๆ หนึ่งแก้ว "แดดดี้ขาาาา หมี่คั้นน้ำส้มมาให้ค่ะ" หญิงสาวยิ้มหวานให้มาเฟียหนุ่มตรงหน้าอยู่ๆ ร่างกายของเธอเริ่มสั่นเมื่อเห็นมาเฟียหนุ่มกำลังเปิดอีเมลที่เธอใช้ติดต่อกับอาคินอ่านอย่างไม่วางตาโดยที่มาเฟียหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองเธอเพียงเล็กน้อย"มานั่งนี่" มาเฟียหนุ่มตบลงที่หน้าขาแกร่งของตัวเองสองสามทีเพื่ิอให้ภรรยาตัวน้อยของเขาเดินเข้าไปนั่งบนหน้าขาแกร่งอย่างที่เคยทำเป็นประจำ"มีอะไรจะถามแด๊ดไหม" ทันทีที่บะหมี่นั่งลงบนหน้าขาแกร่ง มอร์แกนเอ่ยถามเธอทันที โดยบังคับให้เธอมองที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้า"เออ ดะ แด๊ดขา คือ มะ หมี่" หญิงสาวตะกุกตะกักไม่คิดว่ามอร์แกนจะรู้ว่าเธอแอบทำอะไรลับหลังบะหมี่ซบใบหน้าลงที่ซอกคอหนาเพื่อหลบหนีความผิด มือหนาของมอร์แกนยกขึ้นลูบศรีษะคนตัวเล็กเบาๆ "แด๊ดเข้าใจ ความจริงแด๊ดไม่ชอบอะไรแบบนี้ แต่ถ้าตัวเล็กสบายใจแด๊ดก็ไม่ว่าอะไร"บะหมี่เงยหน้ามองมาเฟียหนุ่มด้วยความรู้สึกผิดที่ไม่ไว้ใจ สองมือเล็กประคองใบหน้าคมคายของเขาให้หันมา เธอประกบปากจูบร
[หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป]ผัดไทไม่ได้เข้ามายุ่งเกี่ยวกับมอร์แกน และบะหมี่อีกเลย เธอหายไปราวกับไม่เคยมีตัวตนมาก่อน บะหมี่ยังคงรอเรื่องราวระหว่างมอร์แกน กับผัดไท จากนักสืบหนุ่มที่เธอไหว้วานเอาไว้ ส่วนมอร์แกนก็ยังคงเหมือนเดิมกับเธอทุกอย่างไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง"ตัวเล็ก คิดอะไรอยู่หืม?" มอร์แกนเดินเข้ามาโอบกอดหญิงสาวจากทางด้านหลัง ขณะที่บะหมี่กำลังลงมือทำอาหารเช้าด้วยตัวเอง โดยมีป้าอุ่นเป็นครูในการสอนทำอาหาร "เปล่านิค่ะ แดดดี้มีอะไรหรือเปล่าคะ" บะหมี่หันไปตอบมาเฟียหนุ่ม แต่จมูกกลับได้กลิ่นอะไรบางอย่าง"ก็ตัวเล็กทอดปลาไหม้ แบบนี้คือไม่ได้คิดอะไรเนาะ" บะหมี่ยกมือขึ้นปิดปากทำตาโตเมื่อเห็นปลาที่ไหม้คาอยู่ในกระทะ "งื้อออออ แดดดี้ขาาาาาา มะ หมี่ตกใจหมดเลย" มอร์แกนมองอาการของเด็กที่ทำผิดแล้วกำลังออดอ้อนเพื่อให้ตัวเองพ้นผิด"ไหนๆ ตกใจตรงไหนมาแด๊ดดูให้" เขาเล่นกับเธอด้วยความอบอุ่นใจ มือหนาโอบกอดหญิงสาวแน่นราวกับว่าเธอคือทุกสิ่งทุกอย่างของเขา "ป้าอุ่น มาดูลูกศิษย์ป้าซิ จะวางเพลิงครัวผมแล้ว"เพี้ยะ!!มือเล็กตีวงแขนแกร่งอย่างไม่แรงมากนัก นี่คือบท
"แด๊ดไม่มีวันทำให้ตัวเล็กเสียใจแน่นอนครับ" มอร์แกนเอ่ยขึ้นพร้อมแววตาอันอบอุ่นที่ถ่ายทอดออกไปยังเจ้าของของมันที่แท้จริง ความอบอุ่นนี้มีแค่บะหมี่คนเดียวเท่านั่นที่มีสิทธิ์"อยากกินอะไรอีกไหม""ไม่แล้วค่ะ ตอนนี้น้องพุงของหมี่จะออกมาผจญโลกกว้างอยู่แล้วค่ะ" ว่าจบบะหมี่เอามือลูบหน้าท้องนูนโชว์มอร์แกน ร้อยยิ้มของเธอช่างสดใสต่างจากแววตาสั่นระริกเมื่อครู่ที่ดูเศร้าสร้อย"แล้วอยากให้น้องพุงกลมโตกว่านี้ไหม" มอร์แกนเอ่ยขึ้นพร้อมกับยกยิ้มร้ายกาจ มือหนาลูบหน้าท้องนูนของบะหมี่แผ่วเบา"เออ หมี่ กะ ... กินไม่ไหวแล้วค่ะ กลับบ้านกันดีกว่า" เธอเดินเลี่ยงออกไปด้วยความเขินอาย กับคำพูดของมอร์แกน"อ๋อ รีบกลับบ้านเพราะอยากให้แด๊ดทำน้องพุงให้โตกว่านี้ใช่ไหม" มอร์แกนเดินตามหญิงสาว พร้อมหยอกเย้าด้วยคำหวานหวังให้เธอเขินอายมือแกร่งข้างหนึ่งโอบรอบเอวบางเอาไว้จากทางด้านหลัง เดินไปที่ลานจอดรถด้วยความสบายใจ@เพนท์เฮาส์มอร์แกน"พรุ่งนี้หมี่มีสอนช่วงเช้านะคะ" บะหมี่เอ่ยขึ้นเมื่อถึงเพนท์เฮาส์ "พรุ่งนี้แด๊ดต้องไปเช็กของ ตัวเล็กไม่ต้องไปสอนได้ไหม แด๊ดไม่สะ