4

ลู่อี่บังคับให้เสี่ยวถงนั่งลงร่วมรับประทานน้ำชาด้วย ทั้ง 4 คนคุยกันอย่างเพลิดเพลินจนเย็น ส่วนพยัคฆ์ดำได้เนื้อสดก้อนใหญ่ที่เสี่ยวถงไปนำมาให้นอนพุงป่องอยู่ด้านข้าง

"นี่ก็ใกล้เวลาเริ่มงานเลี้ยงแล้วพระชายามิต้องไปเตรียมตัวก่อนหรือกระหม่อม" โจวหงเจินรู้สึกตัวก่อนว่าใกล้ถึงเวลางานเลี้ยง

"ข้าไม่อยากไป" ฟ่านลู่อี่ปฏิเสธโดยไม่ต้องคิด

"งั้นก็ไม่ต้องไป เรากลับแคว้นเจี๋ยกันเลยเถอะ" ซือเย่ามองฟ่านลู่อี่

"นั่นอาจจะเป็นความคิดที่ดีก็ได้ งานเลี้ยงนั่นพวกเขาจัดกันก็ให้เขาสนุกกันเองก็แล้วกัน" ฟ่านลู่อี่ยิ้มออกมาได้

"ให้ข้าไปช่วยพระชายาขนสัมภาระเถิดกระหม่อม" ซือเย่าออกปาก

"รบกวนท่านแล้ว" ฟ่านลู่อี่พยักหน้า

"ข้าจะไปช่วยเสี่ยวถง" โจวหงเจินแยกไปกับเสี่ยวถง ปล่อยให้ซือเย่าตามลู่อี่ไป

ลู่อี่กวาดตามองรอบๆห้องนอน เขาผ่านอะไรมามากเหลือเกินจนรู้สึกว่าตัวเองแก่ชรากว่าอายุจริง ถึงแม้ไม่มีเรื่องดีๆให้จดจำมากนักแต่พอจะไปจริงๆก็อดอาลัยมิได้

ซือเย่ากวาดตามองไปรอบๆ ทั้งที่เห็นห้องนี้แล้วเมื่อครั้งที่ลอบเข้ามา แต่เมื่อดูอย่างเปิดเผยอีกครั้งก็พบว่าห้องนี้แทบไม่มีอะไรเลย

"เราไปกันเถอะ" เสียงลู่อี่ปลุกซือเย่าจากภวังค์ เขาถือห่อผ้าเล็กๆไว้ด้วยมือซ้าย

"ของอย่างอื่นเล่าพ่ะย่ะค่ะ" ซือเย่าถามทั้งที่รู้

"ข้ามิมีสิ่งใดอีก" ฟ่านลู่อี่ส่ายหน้าปฏิเสธ

ซือเย่ามิปริปากสิ่งใด มือรับห่อผ้าจากลู่อี่เดินตามหลังมาเงียบๆ

"ข้าเก็บของเสร็จแล้วขอรับคุณชาย รอเพียงเสบียงจากเถ้าแก่จางก็สามารถออกเดินทางได้แล้วขอรับ" เสี่ยวถงกล่าวอย่างกระตือรือร้น เขาดูมีความสุขมากขึ้น

"เจ้าได้สั่งเผื่อทหารหรือไม่" ฟ่านลู่อี่ถาม

"ข้าได้แจ้งไปยังเถ้าแก่จางแล้วขอรับ ทางเถ้าแก่ขอเวลาอีกครึ่งชั่วยามจะนำอาหารมาส่งขอรับ" เสี่ยวถงตอบ

สองนายบ่าวมัวแต่คุยกันจึงมิได้สังเกตเห็นสายตาสองคู่ที่สบกัน

"ข้าคิดว่าพวกเราออกเดินทางตอนนี้เลยจะดีกว่า ข้าสามารถทิ้งทหารไว้จำนวนหนึ่งสำหรับรอรับอาหารจากเถ้าแก่จางและเร่งติดตามไปได้" ซือเย่าออกความเห็น

"แต่นี่ค่ำแล้วเราจะออกจากประตูเมืองกันได้อย่างไรหรือ" ฟ่านลู่อี่ไม่ค่อยได้ไปไหนนอกจากจวนและร้านน้ำชา เขาทราบโลกภายนอกจากตำราและนักเดินทางที่แวะมาจิบชาที่ร้านเท่านั้น

"มิมีผู้ใดกล้าขวางกองกำลังพยัคฆ์ดำ" โจวหงเจินแสดงท่าทางองอาจของทหารหาญ เสี่ยวถงยังลอบมองอย่างชื่นชม

"เราไปกันเถอะ" ฟานลู่อี่เดินหลังตรงงามสง่าออกจากเรือนอย่างหมดความอาลัย ต่อไปเขาจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ทิ้งความทุกข์ไว้เบื้องหลัง พยัคฆ์ดำเดินเยื้องมาด้านหลัง

"คารวะพระชายา" กองกำลังพยัคฆ์ดำยืนเข้าแถวหน้าจวนอย่างองอาจน่าเกรงขาม มีชาวเมืองมายืนดูอย่างสนใจ เมื่อเหล่าทหารเห็นลู่อี่ต่างพากันคุกเข่าแสดงความเคารพอย่างนอบน้อม เปล่งเสียงถวายความเคารพดังกระหึ่ม ถึงกับทำให้ชาวเมืองขวัญอ่อนบางคนตกใจจนถอยหลัง

"ไม่ต้องมากพิธี จากนี้ข้าต้องพึ่งพาพวกท่านแล้ว" ลู่อี่เอ่ยปากไม่กี่คำแต่แสดงถึงความพอดีระหว่างความองอาจและความอ่อนน้อม ทำให้เหล่าทหารเกิดความนิยมในตัวเขา ซือเย่าเปิดประตูรถม้ารอ

"เชิญพระชายาเสด็จ"

คนรอจะจับมือลู่อี่พยุงขึ้นรถม้า คนงามใช้ผ้าแพรบางเบารองมือก่อนที่จะวางมือบนมือซือเย่าแล้วก้าวขึ้นรถม้า สร้างความรู้สึกวาบหวามในใจทหารหนุ่มสายหนึ่ง

"ถึงอย่างไรข้าเป็นคนมีสามีแล้ว ท่านอ๋องของท่านให้เกียรติข้าสมควรที่ข้าต้องวางตัวให้ดี" เสียงนุ่มของคนงามเอ่ยมาจากด้านในรถม้า เสี่ยวถงโดดตามขึ้นไป จึงไม่เห็นซือเย่าฉีกยิ้มกว้างจนทำให้ทหารที่พบเห็นขวัญผวา

"อาหลาน เจ้าจะไปอย่างไร" โจวหงเจินถามพยัคฆ์ดำ มันโดดตามเสี่ยวถงเข้าไปในรถม้าแทนคำตอบ เขาได้แต่ปิดประตูตามหลัง

ทั้งหมดรอจนซือเย่าขึ้นม้าเรียบร้อยจึงขึ้นม้าตาม โจวหงเจินแบ่งทหารจำนวนหนึ่งไปรับอาหารจากเถ้าแก่ที่ร้านชา อีกชุดไปส่งสาส์นที่วัง จากนั้นก็เคลื่อนขบวนไปยังประตูเมือง

เหล่าทหารเฝ้าประตูเมื่อเห็นกองกำลังพยัคฆ์ดำมิกล้าชักช้าแม้แต่น้อย รีบเปิดประตูให้ขบวนผ่านออกไปอย่างง่ายดาย

เมื่อขบวนทั้งหมดผ่านพ้นประตูเมือง มีเสียงนุ่มจากในรถม้าสั่งขึ้น

"หยุดขบวนก่อน"

ซือเย่าที่ได้ยินเสียงนุ่มสั่งหน้าตาบึ้งตึงแต่คนยังยอมหยุดขบวนลง เขาลงจากหลังม้าแต่ยังไม่ทันประตูรถม้าที่เปิดออก เสี่ยวถงกระโดดลงมาประคองลู่อี่ลงจากรถ อาหลานเยื้องย่างตามมาติดๆ ไม่มีใครสนใจซือเย่าที่ยืนหน้าตาเขียวคล้ำ

ฟ่านลู่อี่เดินห่างรถม้าสายตาจับจ้องกำแพงเมืองแล้วคุกเข่าลง ทหารทั้งหมดรีบลงจากหลังม้าหมอบอยู่ข้างหลังมิมีผู้ใดกล้าอยู่สูงกว่า

"จากไปคราวนี้ไม่ทราบว่าเมื่อใดจึงได้กลับมาอีกขอให้ท่านพ่อถนอมตัว ข้าใช้ชีวิตเป็นหมากตัวหนึ่งให้ท่านถือว่าทดแทนบุญคุณแล้ว จากนี้ข้ามิใช่คนตระกูลฟ่านอีก ข้าเพียงชีวิตเดียวรักษาชีวิตผู้คนมากมายชั่วระยะเวลาหนึ่งย่อมทดแทนคุณแผ่นดิน จากนี้ข้าหมดวาสนากับแคว้นเสิ่งขอเป็นคนของแคว้นเจี๋ย"

ลู่อี่โขกศีรษะสามครั้ง เสี่ยวถงน้ำตานองหน้า ซือเย่ารีบมาประคองลู่อี่แต่เขาส่งมือให้เสี่ยวถง อาหลานเอาศีรษะมาดุนมือคนงามเป็นเชิงปลอบ สองนายบ่าวเดินกลับขึ้นรถม้าตามด้วยอาหลาน มองแผ่นหลังดูบอบบางน่าใจหาย

ซือเย่ากำมือขบกรามแน่น โจวหงเจินมองตามไปด้วยความสงสาร

"วันใดที่ท่านอ๋องเบื่อพระชายาข้าขอรับไปดูแลนะพ่ะย่ะค่ะ มารดาของข้าย่อมยินดีที่ข้าจะมีน้องชายเพิ่มขึ้น"

"เจ้าจะไม่มีทางเห็นวันนั้น" ซือเย่ามองรถม้า สายตาที่ปกติคมกล้าอ่อนแสงลง

"ไป" คนขึ้นหลังม้าสั่งเดินทางต่อ เหล่าทหารรับคำอย่างพร้อมเพรียงเสียงเข้มแข็งดังกังวาลถึงเหล่าทหารที่เฝ้าประตูเมือง เกิดเป็นตำนานเรื่องวีรบุรุษผู้เสียสละตัวเองหยุดยั้งสงครามเล่าสืบต่อกันมาชั่วลูกชั่วหลาน

ขบวนของลู่อี่เดินทางมาสมทบกับกองกำลังพยัคฆ์ดำอีกส่วนที่ไม่ได้เข้าเมืองที่ชายป่า ลู่อี่เปิดม่านดูเมื่อเห็นรถม้าชะลอความเร็วลง

"เรามาสมทบกับกองทหารพ่ะย่ะค่ะ" โจวหงเจินที่ขี่ม้าอยู่ข้างรถม้าก้มหน้าบอก

"แล้วอาหารที่ข้าสั่งจะพอหรือไม่" ลู่อี่ขมวดคิ้ว

"กระหม่อมสั่งให้ทหารที่ไปรับอาหารจากเถ้าแก่แจ้งจำนวนคนแล้วพ่ะย่ะค่ะ พระชายาไม่ต้องกังวล"

"ขอบคุณท่าน" ลู่อี่ยิ้มอย่างโล่งใจ แต่มีคนตกถังน้ำส้มปล่อยรังสีอำมหิตใส่โจวหงเจินแบบไม่ยั้ง ทำเอาทหารนิ่งเกร็งกันไปหมด

รถม้าหยุดยั้งลงชั่วครู่ รอจนเหล่าทหารปรับขบวนเข้าที่แล้วจึงเดินทางต่อ ผ่านมาอีกหนึ่งชั่วยามขบวนจึงได้หยุดยั้งลง

"เราจะหยุดพักรับประทานอาหารกันชั่วครู่ ขอเชิญพระชายาเสด็จลงจากรถเถิดพ่ะย่ะค่ะ" โจวหงเจินเปิดประตูรถม้ารอ อาหลานโดดลงมาก่อน ตามด้วยเสี่ยวถงที่รอรับฟ่านลู่อี่

คนงามก้าวลงมาช้าๆก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองไปรอบๆ แสงจากกองไฟไล้ใบหน้างามให้ดูนุ่มนวล ฟ่านลู่อี่ยิ้มบางให้ทั่วๆ คนมองมองจนลืมหายใจ เสียงหายใจหนักๆดังมาจากทหาร พลันมีแรงกดดันจนทหารหายใจติดขัด

"เชิญพระชายาทางนี้พ่ะย่ะค่ะ" โจวหงเจินรีบเชิญฟ่านลู่อี่มานั่งข้างกองไฟ ก่อนที่แรงกดดันจะทำทหารบอบช้ำจนรบไม่ไหว

ฟ่านลู่อี่เดินมานั่งยังพรมขนสัตว์ที่ปูไว้ข้างกองไฟ อาหลานเดินหายไปในความมืดของราวป่า เสี่ยวถงกับโจวหงเจินเลี่ยงไปช่วยทหารจัดสำรับอาหาร เหลือเพียงซือเย่านั่งลงง่ายๆที่ก้อนหินด้านข้าง

"หลังรับประทานอาหาร เราจะเดินทางต่อหรือพักกันที่นี่" ฟ่านลู่อี่ถามเมื่อไม่เห็นทหารมีทีท่าจะจัดที่พัก

"เราจะเดินทางต่อพ่ะย่ะค่ะ จะหยุดพักช่วงสั้นๆสำหรับรับประทานอาหารและให้น้ำแก่ม้าเท่านั้น เราควรจะถึงเมืองกังก่อนเย็นพรุ่งนี้"

"เราเดินทางได้ไกลถึงเพียงนั้นเลยหรือ แล้วพวกทหารและม้าจะเป็นอะไรหรือไม่" คนงามแสดงความเป็นห่วง

"ย่อมไม่เป็นไรพ่ะย่ะค่ะ กองกำลังพยัคฆ์ดำเคยชินกับการเดินทางไกลโดยไม่หยุดพัก ระยะทางแค่นี้ไม่ลำบากสำหรับพวกเขาแน่ แต่พระชายาอาจจะต้องทนลำบากบ้าง" ซือเย่ามองลู่อี่อย่างเป็นห่วง

"ข้าเป็นบุรุษย่อมอดทนได้"

ซือเย่ามองคนอวดอ้างว่าเป็นบุรุษ นอกจากหน้าอกที่แบนราบแล้วก็ไม่มีสิ่งใดเลยที่บ่งบอกว่าคนผู้นี้คือบุรุษไม่ว่าใบหน้าเรียวรูปไข่ ดวงตาหงษ์ขนตายาวเป็นแพ ดวงหน้าเนียนนวลผ่องปากบางจิ้มลิ้มสีชมพูระเรื่อ เรือนผมอันยาวสลวยที่รวบครึ่งศรีษะไว้ด้วยผ้าสีเขียวอ่อนปราศจากเครื่องประดับใดๆ แม้ไร้เครื่องประทินโฉมแต่ก็ยังงดงามกว่าสตรีใดที่เขาเคยเห็นมา

"คุณชายอาหารมาแล้วขอรับ" เสี่ยวถงยกอาหารมาให้ ลู่อี่รับมาแล้วเอ่ยปากไล่เสี่ยวถง

"เจ้าไม่ต้องมารอปรนนิบัติข้าหรอก ไปรับประทานอาหารเสีย เดี๋ยวเราจะต้องออกเดินทางต่อ"

"แต่ว่า..."

"ไปเถอะ ท่านซือเย่าก็อยู่ ข้าไม่เป็นไรหรอก"

เสี่ยวถงจำต้องเดินไปตามแรงลากจูงของรองแม่ทัพ

"ท่านรองแม่ทัพ กรุณาปล่อยมือข้าเถิดขอรับ" เสี่ยวถงกระตุกมือที่ถูกโจวหงเจินกุมไว้

"ตามข้ามา ข้าจะขุนเจ้าให้อ้วนๆ จวนเจ้ากรมคลังเลี้ยงดูเจ้าอดๆอยากๆหรืออย่างไร" น้ำคำหยาบกระด้างแต่เสี่ยวถงต้องพยายามเม้มปากมิให้ยกยิ้ม