ตอนที่ 24 ยาวิเศษช่วยชีวิต

        “อี้ฟ่าน เจ้าอดทนไว้” กู้หานพยุงร่างเพื่อนที่แทบประคองสติไว้ไม่อยู่ หากเลือดยังไม่หยุดไหล คาดว่าเลือดได้ออกหมดตัวแน่  มืออีกข้างยังคงถือพลุสัญญาณไว้

        “กู้หาน อี้ฟ่าน เกิดอะไรขึ้น!!” เสียงฝีเท้า 6 คู่ วิ่งมาถึง ทำเอากู้หานหายใจโล่งขึ้น คนมาใหม่ขมวดคิ้วสงสัยเมื่อเห็นอาการบาดเจ็บของอี้ฟ่าน

        “ข้าก็ไม่ค่อยแน่ใจ แต่ท่านแม่ทัพกำลังสู้กับไอ้ตัวประหลาดอยู่”

        “ข้ากับอีกคนจะไปช่วยท่านแม่ทัพ ส่วนเจ้ามาช่วยดูอาการอี้ฟ่านที” ไม่มีเวลาให้ได้ถามถึงสถานการณ์อื่น ว่าจบจึงพากันรีบวิ่งไปทางที่กู้หานชี้บอก

        “บาดแผลสาหัสเอาการ เราต้องรีบพาเขาไปรักษา” คนพูดสีหน้าเคร่งเครียด  ด้วยระยะทางที่ค่อนข้างไกล อีกทั้งยาห้ามเลือดที่นำมายังใช้แทบไม่ได้ผล

        “เฟยจินถึงไหนแล้ว”  กู้หานถามขึ้น เฟยจิน เป็นชื่อของสายลับคนที่สอง

        “เขาบอกว่าตอนนี้อยู่ไกลจากที่นี่ อาจใช้เวลาเดินทาง”

        “แต่หากเราพาอี้ฟ่านกลับหมู่บ้านเกาซาน เขาคงทนไม่ไหวแน่” กู้หานทวีความเครียด เพราะถ้าสายลับอีกคนมาถึงอย่างน้อยยังพาไปรักษาหมู่บ้านแถวนี้ได้

        “คะ แค่กๆ ปะ ไปช่วยท่าน มะ แม่ทัพเถอะ” อี้ฟ่านที่หน้าซีด เนื่องจากเสียเลือดกลั้นใจพูดกับทุกคน ไม่ว่าทางไหนเขาก็ไม่น่ารอดแล้ว

        “เจ้าหยุดพูดได้แล้ว  ข้าจะรีบพาเจ้าไปรักษา” กู้หานเอ่ยขัด พร้อมหันไปพยักหน้ากับอีกคนหิ้วปีกซ้ายขวา เป็นไงเป็นกัน จะลองเสี่ยงลองหาหมู่บ้านใกล้ๆดู

        แต่ระหว่างนั้นเอง

        “เกิดอะไรขึ้น!” กู้หานที่ได้ยินคนถามประโยคเดิมสองครั้งติดถึงกับต้องหันมองผู้มาใหม่อย่างไม่เชื่อสายตา เหล่มองเพื่อนอีกคนถามทางสายตาว่าไม่มีคนพูดย้ำให้อีกฝ่ายกลับไปหรือ อีกคนพยักหน้าเป็นอันรู้กันว่าบอกไปแล้ว งั้นชายผู้นี้ดื้อดึง แอบตามมาเองสินะ เมื่อได้ข้อสรุปจึงหันมาหาตัวต้นเหตุ

        “ท่านแม่ทัพบอกให้เจ้ากลับไปไม่ใช่หรือ” ถ้ารู้ว่าอีกฝ่ายแอบตามมา ท่านแม่ทัพคงได้ลงโทษพวกเขาแน่ ฐานปล่อยให้อีกฝ่ายตามมา

        “เรื่องนั้นช่างก่อน เขาเป็นอะไรมากหรือไม่” เจียหมิงมองคนบาดเจ็บอย่างเป็นห่วง แม้จะพึ่งรู้จักกันไม่นาน ทว่าก็ไม่อยากเห็นใครมาบาดเจ็บ หรือล้มตายไปต่อหน้าต่อตา

        “สาหัสเอาการ เขาเสียดลือด แถมเลือดยังไม่มีทีท่าหยุดไหล” ไหนๆก็มาแล้ว กู้หานเลยทำเป็นหลับตาข้าง มองข้ามไปก่อน อย่างไรคนบาดเจ็บสำคัญกว่า

        “เจ้ามาก็ดี งั้นข้าขอตัวไปช่วยคนที่เหลือ ฝากด้วยนะ” ทหารอีกคนเห็นว่าตัวเองอยู่ไปก็ช่วยอะไรไม่ได้มากนัก อีกทั้งยังมีชายอีกคนโผล่มาได้จังหวะพอดี  จึงขอตัวไปช่วยคนอื่น เห็นว่าทีมที่เข้าไปช่วยทีหลังไปนานแล้วยังไม่กลับมา

        “ระวังตัวด้วย” กู้หานตะโกนบอกเพื่อนในกลุ่ม

        “แถวนี้จะมีหมอหรือ” เจียหมิงหันมาถามอย่างไม่แน่ใจ ยิ่งเป็นในถิ่นศัตรู

        “ข้าก็ไม่แน่ใจ ที่นี่เป็นเขตค่ายทหารที่ติดบริเวณชายแดน แถมยังเป็นกลางคืนอีก” กู้หานเคร่งเครียด อับจนหนทาง

        “เอ่อ หากว่า…” เจียหมิงทำหน้าครุ่นคิด เขาชั่งใจอยู่นาน ลังเลที่จะพูด เพราะไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่ครั้งก่อนเขาก็รอดชีวิตมาได้ด้วยของจากในย่าม ครั้งนี้เขาเลยอยากลองเชื่อใจอีกครั้ง

        “พูดมาเถอะ”

        “ข้าได้ของบางอย่างมาขอรับ ข้าไม่รู้สรรพคุณมันคืออะไร แต่หากช่วยเพิ่มโอกาสรอดให้ดะ…”

        “อึก ขะ ข้าจะ ละ ลอง แค่กๆ” อี้ฟ่านกะอักเลือดออกมาหลังพูดจบ เขานอนฟังทุกคนคุยกัน แค่จะเปล่งเสียงยังยากลำบาก แต่พอได้ยินชายที่แม่ทัพถึงกับไปขอร้องด้วยตนเองให้นำทางให้พูด จึงตัดสินใจได้ทันที  พ่อของเด็กน้อยพิเศษคนนั้น ไม่มีทางที่จะเป็นคนธรรมดาอยู่แล้ว ดั่งลูกพยัคฆ์ไม่มีทางมีพ่อเป็นแมวป่าไปได้ ดังนั้น ถึงจะเป็นยาพิษเขาก็อยากจะลองดู

        “ขะ ข้าไม่รู้ว่าอันไหน….”  เจียหมิงหยิบยา 2 เม็ดที่หน้าตาแตกต่างกันขึ้นมา กู้หานถึงกับขมวดคิ้ว เขาไม่เคยเห็นยาสีแปลกประหลาดแบบนี้มาก่อน

        “อะ อันนั้น” อี้ฟ่านพูดเสียงเบาอย่างคนหมดแรง เขาตัดสินใจเลือกเม็ดเรียบๆ ก่อนที่จะถูกส่งเข้าปากสีซีด

        อึก

        อ่า รสชาติขมของมัน ไม่รู้ทำไม แต่ช่างรู้สึกดีเหลือเกิน อี้ฟ่านค่อยๆกลืนยาลงท้อง ท่ามกลางสีหน้าลุ้นละทึกของทุกคน

        ไม่ถึง 1 เค่อผ่านไป

        “ขะ เขา ตะ ตายแล้วหรือ” เจียหมิงกลืนก้อนเหนียวๆลงคอด้วยความรู้สึกผิด ยามเห็นคนที่พึ่งกินเม็ดหลากสีไปนอนหลับตานิ่งไม่ไหวติง ใจเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

        “เจ้าดูดีๆ สีหน้าเขาดีขึ้นกว่าทีแรก” กู้หานไม่มั่นใจ แต่สังเกตดีๆสีหน้าอี้ฟ่านดีขึ้นมาก จึงแหวใส่คนที่เสียงสั่นคล้ายกลัวความผิด

        “อ่าใช่ หน้าไม่ซีดแล้ว” เจียหมิงเบาใจลงทันที เกือบมีตราบาปตลอดชีวิต

        แควกกก

        “เลือดเขาหยุดไหลลงแล้ว!” กู้หานฉีกเสื้อคนที่นอนนิ่ง ดูบาดแผลที่บัดนี้เลือดหยุดไหลไปแล้วอย่างน่าอัศจรรย์ เขาพูดอย่างตื่นเต้น

        “จริงด้วย!” เจียหมิงที่เห็นภาพอัศจรรย์เบื้องหน้าไม่ต่างกันยิ้มกว้าง ร้องบอกอย่างดีใจ กลับไปเขาจะต้องนำย่ามขึ้นหิ้ง รำถวายท่านเทพเช้าเย็นที่ส่งของวิเศษมาให้เขา

        “ยาเจ้าใช้ได้ผล!” 

        “ชะ ช่วยเบาๆลงหน่อยได้หรือไม่” อี้ฟ่านที่กลับตานอนพักถึงกับต้องพูดเมื่อเสียงดีใจเหมือนเด็กได้ของเล่นสองคนดังกวนอยู่ข้างหู

        “แหะๆ ขออภัย” กู้หานหัวเราะแห้ง เผลอดีใจไปหน่อย

         “ขอบใจเจ้ามาก อึก เพราะยาของเจ้า ข้าเลยรอดมาได้” อี้ฟ่านหันมาพูดกับเจียหมิง แม้สีหน้าจะดีขึ้น ไม่ต้องออกแรงมากในการเปล่งเสียง ทว่าด้วยอาการก่อนหน้าที่เสียเลือดมากเกินไป อีกทั้งแผลยังเปิดอยู่แม้เลือดจะหลุดไหล ทำให้เขายังเจ็บอยู่ไม่น้อย “ยาอีกเม็ด ข้าขอลอง อึก ดูได้หรือไม่” เม็ดแรกพบถึงความวิเศษขนาดนี้ เขาอยากจะเสี่ยงลองอีกเม็ดดู เผื่อความเจ็บที่กำลังเผชิญจะพอบรรเทาลงได้บ้าง

         “เชิญเลยๆ” เจียหมิงที่เชื่อสุดใจในของวิเศษรีบยื่นยาอีกเม็ดส่งให้ แม้จะไม่ได้หวังประสิทธิภาพมากมายเท่าเม็ดแรก อย่างน้อยก็น่าจะพอช่วยได้บ้าง จึงหยิบเม็ดสองสี เรียวยาวส่งให้ อี้ฟ่านกลืนลงคออย่างไม่ลังเล แอบตกใจเม็ดนี้ไม่มีความขมเลยแม้แต่น้อย

         ไม่นานหลังจากกลืนลงท้อง ทุกคนพากันลุ้นกันตัวเกร็งไม่มีใครกล้าพูดอะไรต่อจากนั้น เมื่อฤทธิ์ยาออกผล พวกเขากลับต้องตะลึงตาค้างรอบสองหลังพบถึงความผิดปกติของบริเวณปากแผล

         “นะ นี่มัน…”  เจียหมิง

         “ขะ ข้าไม่ได้ตาฝาดใช่หรือไม่” กู้หานพูดอย่างเพ้อๆ ตาค้างมองบาดแผลของอี้ฟ่านค่อยๆสมานลงอย่างรวดเร็ว  บาดแผลเหวอะหวะเนื้อหลุดลุ่ยในคราแรก บัดนี้เหลือเพียงรอยแผลเป็นทิ้งไว้ ไม่เคยมียาใดทำได้แบบนี้  ขนาดยาของหมอเทวดายังทำไม่ได้

         นี่ต้องเป็นยาหนึ่งเดียวในใต้หล้า

         ทั้งอี้ฟ่านและกู้หานหันมองเจ้าของยาวิเศษพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย

         “อะ เอ่อ พูดตามตรง ข้าได้รับมาโดยบังเอิญ ไม่รู้จริงๆว่ามาจากไหน” เจียหมิงสบตาทั้งสองคนพร้อมเกาแก้มแก้เก้อ เขาพูดความจริงเรื่องไม่รู้ว่าใครเป็นเจ้าของ หลังสายตาทุกคนมองมาอย่างมีคำถาม ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าพวกเขาคิดอะไร “แต่ช่วยเก็บเป็นความลับได้หรือไม่” แม้จะยากแต่ก็ยังอยากขอร้องดู

         “อะแฮ่มๆ ด้วยเกียรติของทหาร ข้าสาบานจะไม่บอกผู้ใด” อี้ฟ่านที่มองเจียหมิงเป็นผู้มีของวิเศษ จึงเผลอส่งสายตาเสื่อมใสไปให้ แม้อีกฝ่ายจะไม่รู้ว่าได้รับยาตัวนี้มาจากใคร แต่เขาสัญญาว่าจะไม่บอกผู้ใดเด็ดขาด อีกฝ่ายเป็นผู้ช่วยชีวิตเขา บุญคุณครั้งนี้อี้ฟ่านจะไม่มีวันลืม

         “ข้าด้วย ข้าสัญญา” ในเมื่ออีกฝ่ายไม่อยากให้ใครรู้ เขาก็จะไม่ปากสว่าง เก็บไว้เป็นความลับชั่วชีวิต 

         “ขอบคุณพวกท่าน” เจียหมิงขอบคุณด้วยความซาบซึ้งใจ

ทั้งสามไม่รู้เลยว่า ความสัมพันที่เริ่มต้นจากการช่วยชีวิตและช่วยกันเก็บความลับในวันนี้  ในอนาคตพวกเขาจะกลายเป็นเพื่อนร่วมตายในสนามรบแนวหน้าที่พร้อมฝ่าฝันอุปสรรคไปพร้อมกัน