ตอนที่ 25 คนคลั่ง

         “ท่านแม่ทัพ แฮ่กๆ เรา ถะ ถอยก่อนดีหรือไม่” ทหารนายหนึ่งที่บาดเจ็บจากการด่วนข่วนเต็มแขน สะบักสะบอม เอ่ยถามแม่ทัพที่มีสภาพไม่ต่างกัน

         “อึก ทุกคนถอย!” เป่ยหวงหันมองรอบๆ เห็นทหารได้รับบาดเจ็บ อีกทั้งพวกมันยังไม่มีทีท่าจะเหนื่อยเลยสักนิด จึงพยักหน้ายืนยันคำสั่งถอย 

         ไม่รู้ว่าคือตัวอะไรกันแน่ มันโจมตีตามสัญชาตญาณคล้ายสัตว์ป่ายามบ้าคลั่ง ทั้งแข็งแกร่ง ไม่รู้สึกเจ็บ ไม่เหนื่อย แถมแรงยังมากกว่าคนปกติ ดาบทำอะไรพวกมันไม่ได้เลยแม้แต่น้อย จากตอนแรกมีแค่ตัวเดียว ไม่รู้มาเพิ่มจากไหนอีก 2 ตัว กลายเป็น 3 พวกเขาทำอะไรมันไม่ได้เลย แค่ปัดป้องยังตึงมือ หากเป็นเช่นนี้ต่อไปจะเป็นพวกเขาที่หมดแรงเอง

         แฮร่ กรร

         ทว่าพวกมันไม่เปิดทางให้หนี ตีวงล้อมเข้ามาใกล้  คล้ายบางครั้งมันก็มีความคิด บางครั้งก็ทำตามสัญชาตญาณ    เหมือนมันกำลังเล่นกับเหยื่อ หรือจะมีผู้สั่งการ แต่คงเป็นไปไม่ได้หรอก ใครจะไปควบคุมคนได้ ยิ่งเป็นคนคลั่งด้วยแล้ว เป่ยหวงสลัดความคิดไร้สาระออกจากหัว หากว่าระหว่างนั้นเองเขากลับโดนมันโจมตีทางด้านหลัง

         “ท่านแม่ทัพระวัง!!”  ไม่ทันได้ยินเสียงเตือน แต่แล้ว

         ฉับ ตุ้บ

         “เจียหมิง!” เป่ยหวงไม่อยากจะเชื่อสายตาว่าจะเจอคนที่เขาบอกให้วิ่งหนีไปเมื่อเห็นสัญญาณ ชายหนุ่มเจ้าของชื่อถือดาบขนาดสั้นสีดำทมิฬ ดูแปลกประหลาดเข้ามาฟันเข้าที่หัวของคนคลั่ง เขาไม่เห็นตอนฟันเนื่องจากอยู่ด้านหลัง แต่รู้สึกตัวอีกที หูกลับได้ยินเสียงหัวของคนคลั่งหล่นลงพื้น คาดว่าน่าจะฟันขาดในทีเดียว ทุกคนต่างตกตะลึงกับภาพที่เห็น ช่างผิดกับพวกเขาที่ฟันอย่างไรก็สร้างเพียงรอยขีดข่วน

         “ได้โปรดรับไปขอรับ!” เจียหมิงที่พึ่งรู้ตัวว่าเขาเผลอฟันเข้าที่คอของศัตรูอย่างจังถึงกับชะงัก เขาแค่รู้สึกถึงอันตรายที่กำลังเกิดขึ้นกับท่านแม่ทัพ และคุ้นชินกับเจ้าสัตว์ประหลาดพวกนี้ มันช่างคล้ายกับสัตว์ประหลาดตัวนั้นที่เขาฆ่าไปในป่า เลยไม่ลังเลที่จะฆ่ามันทันที โดยเผลอลืมว่าเขาไม่ได้อยู่คนเดียว

         ฟึบ 

         เป่ยหวงที่ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไรแต่ก็รับดาบทมิฬเล่มสั้นที่เจียหมิงโยนให้ไว้ด้วยความเต็มใจ แล้วฟาดฟันพวกคนคลั่งทันที ครั้งนี้รู้สึกจะง่ายไปหมด ไม่ว่าจะฟันแขนหรือขาก็ขาดลงอย่างง่ายดาย  แทบไม่ออกแรงด้วยซ้ำ

         ดาบนี่มันอะไรกัน 

         แฮร่ 

         ครืด ครืด

         ขนาดขาขาด แขนขาดไปแล้วพวกมันยังไม่คิดจะถอย เดินลากขากับพื้น หมายเข้ามาโจมตีอีกรอบ

         ฉึก ฉั้วะ

         เป่ยหวงลองฟันขาอีกข้าง กลายเป็นว่านอกจากมันจะไม่หยุด ยังใช้แขนที่เหลืออยู่อีกข้างลากกับพื้นพยายามเข้าถึงตัวเขา ส่วนอีกตัวที่โดนแทงที่ท้องจนไส้ไหลก็เดินเข้ามาไม่มีทีจะหยุด ทั้งที่เลือดไหลนองพื้น

         กรรภ์

         บัดนี้ความคิดทุกคนตรงกันแล้วว่าพวกมันไม่ใช่มนุษย์

         “ต้องโจมตีที่หัวขอรับ!” เจียหมิงตะโกนบอก หลังเห็นสีหน้าเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจของเป่ยหวง เจียหมิงก็ไม่รู้ว่าอะไรทำให้เขามั่นใจว่าต้องโจมตีจุดนั้น หรืออาจเป็นเพราะมีประสบการณ์ฆ่าเจ้าสัตว์ประหลาดนั่นโดยการฟันเข้าที่หัว ไม่ว่าจะเหตุผลใดความรู้สึกเขาก็ยังบอกว่าจุดตายมันอยู่ที่หัวอยู่ดี 

         ฉับ ฉับ!

         ไม่รอช้า เป่ยหวงเชื่อในคำพูดของอีกฝ่ายที่ช่วยชีวิตเขาก่อนหน้า มือแกร่งถือดาบไว้มั่นฟันเข้าที่หัวอย่างจัง หัวที่ขาดลงด้วยการฟันเพียงครั้งเดียวกลิ้งไปมาบนพื้น พลันทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ 

         ฟึบบ

         “จบเสียที เราชนะแล้ว...” ทหารคนหนึ่งที่ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยถึงกับทรุดลงพื้นอย่างหมดแรง ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีบ่งบอกว่าเช้าวันใหม่ใกล้มาถึงแล้ว 

         “เรื่องทุกอย่างไว้ค่อยคุย เราต้องออกไปจากที่นี่กันก่อน” เป่ยหวงที่เหลือบมองไปยังเจียหมิงอย่างมีเรื่องค้างคาใจ ทว่าก็เอ่ยบอกให้ทุกคนรีบออกจากที่นี่ ไม่แน่ว่าทหารคนอื่นอาจใกล้ตื่นแล้ว

         คนทั้งหมดพากันช่วยพยุงคนเจ็บ เดินออกจากในค่าย ไปยังจุดรวมตัวกันในคราแรก 

           เพล้ง!

           “เป็นไปได้อย่างไร!!! อึก แค่กๆ” หมอผีเฒ่าขว้างแก้วเหล้าอย่างโมโหพร้อมกระอักเลือดออกมา การควบคุมพวกผีดิบหลายตัวพร้อมกัน อีกทั้งผีดับที่ควบคุมยังโดนฆ่าตาย มันกำลังส่งผลต่อร่างกายผู้ควบคุมด้วย

           เขาลงทุนเรียกผีดิบที่เหลืออยู่ไปเพิ่ม เพราะคาดว่าจะลากตัวแม่ทัพฝั่งมันมาเป็นตัวทดลอง คงเพิ่มโอกาสทดลองสำเร็จสูง ทว่านอกจากยังไม่ได้ตัว กลับโดนพวกมันฆ่าพวกผีดิบตัวทดลองที่มีเพียงไม่กี่ตัวลงได้ง่ายๆอีก ไอ้คนที่มาทีหลังนั่นเป็นใครกัน แล้วดาบที่ใช้ฟันดูแปลกตานั่นมาจากไหน มีแต่เรื่องนอกเหนือคาดการณ์เต็มไปหมด หมอผีเฒ่าหงุดหงิด อยากฆ่าพวกมันให้หมด

          “เอ่อ ข้าว่าพวกมันอาจแค่โชคดี ทะ ที่ ดะ ดาบเล่มนั้นฟะ ฟันพวกผีดิบเข้า” ชายชุดขาวพูดขึ้นอย่างกล้าๆกลัวๆ แสร้งทำเป็นไม่สนใจเลือดที่หมอผีกระอักเพราะด้วยรู้นิสัยของหมอผีดีว่าไม่ต้องให้คนมาแสดงความสงสารหรือเห็นใจ แต่กลับพยายามพูดเอาใจแทน เพื่อให้หมอผีอารมณ์ดีขึ้น

          มันยังไม่อยากโดนจับไปเป็นตัวทดลอง

         “แค่กๆ นั่นสินะ เพราะกว่าพวกนั้นจะจัดการผีดิบลงได้ก็ใช้เวลาไม่น้อย” หมอผีเฒ่าเปลี่ยนอารมณ์ทัวควันยามนึกถึงภาพที่พวกมันจวนเจียนจะสิ้นท่า ก่อนจะเช็ดเลือดที่มุมปาก ไม่มีทีท่าสนใจว่าตัวเองจะบาดเจ็บ พลันนึกถึงเหตุการณ์ก่อนที่ชายคนสุดท้ายจะเข้ามา พวกผีดิบเกือบจัดการแม่ทัพของอีกฝ่ายลงได้ อย่างน้อยก็ทำให้รู้ว่าดาบทั่วไปไม่สามารถจัดการพวกผีดิบได้

         เห็นทีเขาต้องให้ฮั่วหมิงหาเหยื่อมาเพิ่ม สำหรับการทดลองโดยเฉพาะ  เพื่อที่จะได้ผีดิบที่สมบูรณ์แบบ ไม่เสี่ยงตายวันตายพรุ่งเช่นนี้ แล้วค่อยมาวัดกันว่าผีดิบของเขากับไอ้พวกทหารแคว้นจ้าวใครจะพ่ายก่อนกัน หมอผีเฒ่าแสยะยิ้มจนเห็นฟันดำแหลมคม

         “รีบไปเก็บกวาดศพพวกผีดิบซะก่อนที่ทหารคนอื่นจะตื่น หากตื่นมาแล้ว พวกมันสงสัยเรื่องรอยเลือด ก็บอกไปว่าแคว้นศัตรูบุกเข้ามาวางยาและทำร้ายคนในค่าย”

         “ขะ ขอรับ” 

         “พาคนเจ็บไปทำแผล ส่วนคนอื่นๆแยกย้ายพักผ่อน” แม่ทัพเป่ยหวงหันไปสั่งทุกคนที่มีสีหน้าอิดโรย หลังจากออกจากค่ายพบว่าสายลับคนที่ 2 กำลังพูดคุยกับพวกอี้ฟ่านพอดี คาดว่าน่าจะได้รับยารักษาจากที่สายลับเอามาให้ เขาที่เห็นสีหน้าลูกน้องดีขึ้นก็เบาใจ หันมองเจียหมิงที่เดินตามสงบเสงี่ยมนิ่ง ทรุดตัวพิงต้นไม้ใหญ่

         “ข้าจะไม่ถามทำไมเจ้าถึงได้ตามมา แต่เหตุใดเจ้าถึงมีอาวุธประหลาดนั่น แล้วเรื่องโจมตีที่หัวนั่นอีก…” เป่ยหวงถามขึ้นขณะยังหลับตา เขากำลังทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมา  รู้ว่าชายหนุ่มพ่อลูกอ่อนนั่งลงอยู่ไม่ไกลจากเขา

         “อาวุธนั่นเป็นของสืบทอดที่ท่านพ่อมอบให้ข้าไว้ขอรับ” เจียหมิงกุมของวิเศษที่บัดนี้แปรเปลี่ยนเป็นกระบองในย่ามคู่ใจที่ได้คืนจากแม่ทัพก่อนหน้าไว้มั่น เขาเลือกที่จะไม่บอกความจริง คิดว่าหากบอกไปใครจะเชื่อ ดีไม่ดีอาจโดนหาว่าสติฟั่นเฟือน “ส่วนอีกเรื่อง ข้าแค่รู้สึกว่าต้องจัดการมันตรงจุดนั้น” ประโยคหลังเขาพูดตามความจริง เพียงแต่เล่าไม่หมดว่าเคยฆ่าเจ้าสัตว์ประหลาดคล้ายกันมาก่อน

         “เฮ้อ จะอย่างไรก็ตาม เรื่องวันนี้เจ้าช่วยชีวิตข้าและทุกคนเอาไว้ หากกลับไปข้าจะตกรางวัลให้เจ้า” เป่ยหวงไม่เซ้าซี้ถามต่อ แม้ภายในใจจะมีคำถามมากมาย ทุกคนย่อมมีความลับเป็นของตัวเอง หากไม่ได้สร้างความเดือดร้อนหรือเป็นอันตรายต่อผู้คน เขาก็ไม่เห็นถึงความจำเป็นต้องไปคาดคั้น ยิ่งอีกฝ่ายเป็นผู้ช่วยชีวิต ไม่ใช่นักโทษ แม้หลายครั้งที่อีกฝ่ายแสดงความกล้าหาญจนแอบหลงลืมว่าเขายังเป็นแค่ชาวบ้านธรรมดา ดังนั้นในเมื่ออีกฝ่ายยังไม่อยากเล่า ผู้เป็นแม่ทัพอย่างเขาย่อมปิดตาข้างหนึ่งมองผ่าน

         เจียหมิงพยักหน้ารับคำพร้อมเอ่ยขอบคุณ พลางนึกถึงเหตุการณ์หลังจากเอายาให้ทหารที่แนะนำตัวว่าชื่ออี้ฟ่าน อีกฝ่ายก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นตั้งแต่เจอคนนำศพมาโยนทิ้ง จนถึงต่อสู้กับคนคลั่ง เขาซึ่งรู้สึกคุ้นๆกับสิ่งที่ทหารอี้เล่า ถึงกับครุ่นคิดหนัก อยากแน่ใจบางอย่างเลยเอ่ยปากขอให้ทหารกู้พาคนเจ็บจากอาการช้ำในที่ยังหลงเหลืออยู่ออกไปรอด้านนอกก่อน ส่วนตัวเองพอถามทางเสร็จ ก็รีบวิ่งไปตรงจุดที่อีกฝ่ายชี้บอกด้วยท่าทางงุนงง คล้ายตั้งตัวไม่ทันกับท่าทีเร่งรีบของเขา