01

ฉันเมลเอม อายุ27ปี เป็นนักเขียน รู้สึกว่าเป็นอาชีพที่อิสระดีใช่มั้ยคะ แต่ไม่ใช่เลย ในเมื่อการที่เราเขียนและจมปรักมันอยู่แบบนั้นมาก ไปก็ทำให้ฉันหัวสมองทื่อและคิดอะไรไม่อะไรออกเลยทีเดียว ฉันจึงตัดสินใจ ออกจากบ้านเพื่อไปเก็บเกี่ยวบรรณยากาศด้านนอกดูบ้าง เพราะฉันในทุกวัน มั่วแต่อุดอู้ อยู่แต่บ้านไม่ยอมออกไปไหนเลย ถึงจะเรียนจบกฎหมายมา แต่ใจไม่ชอบงานแบบนั้นเลยสักนิด จึงขอเวลาคุณพ่อและคุณแม่ ได้ใช้ชีวิตที่ตัวเองอยากจะทำต่อสักปี 2ปี ก่อนที่จะกลับไปเป็นทนายต่อค่ะ

วันนี้ไม่มีแรงบรรณดาลใจในการเขียนเลย// ฉันบ่นพึมพัมออกมา ก่อนมองออกไปด้านนอกหน้าต่าง

หรือว่าเราลองไปหาอะไรใหม่ๆทำดูมั้ยเพื่อความคิดจะลื่นไหลบ้าง// พูดจบฉันก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว เพื่อออกไปหาอะไรกินนอกบ้าน โดยปกติแล้ว ฉันค่อนข้างมีโลกส่วนตัวสูงเป็นคนที่ว่าขี้ระแวงเลยก็ว่าได้

ฉันเดินออกจากบ้านมาแวะร้านกาแฟร้านหนึ่ง ที่ค่อนข้างเงียบสงบ ภายในร้านตกแต่งสไตล์มินิมอล ทำเอารู้สึกสดชื่นและสบายใจอยู่ไม่น้อย ก่อนฉันจะเดินไปนั่งอยู่โต๊ะด้านหลังสุด เพื่อไม่ให้เป็นที่จับตา การแต่งตัวของฉันช่างเรียบง่ายและไม่เตะตาใครจนเกินไป ฉันใส่เพียง เสื้อยืดแขนสั้นและส่วมเสื้อคุมไหมพรมทับมา กางเกงสวมเป็นกางเกงยีนส์ขายาว รองเท้าผ้าใบเพียงเท่านั้น หน้าตาไม่ได้ตกแต่งเติมแต่อย่างใด ใส่เพียงแว่นตาและทาลิปมัน ทรงผมมัดม้วนทรงดังโงะ แบบขอไปที

น้องคะ // ฉันเรียกพนักงานชาย

ครับ รับอะไรดีครับ// ชายตรงหน้าถาม

ขอสตอเบอร์รี่ชีสเค้กค่ะ แล้วก็ลาเต้1แก้ว// ฉันบอกชายตรงหน้าโดยไม่ได้สนใจหน้าตาหรือมองเขาเลย เพราะนิสัยความเขินอายของตัวเอง

ครับ รับแค่นี้ใช่มั้ยครับ?

ค่ะ// ฉันตอบรับคำถามก่อนจะ เปิดแล็บท็อปที่พกมาด้วยในกระเป๋า ออกมาเพื่อพิมพ์งานที่ค้างคาเอาไว้ต่อ

ได้แล้วครับ ทานให้อร่อยนะครับ// สิ้นสุดคำพูดของพนักงาน ฉันแทบไม่ได้ฟังที่พนักงานชายคนนั้นพูดเลยสักนิด ฉันนั่งเขียนงานจนเวลากินไป 3 ชั่วโมงได้ โดยที่น้ำแก้วที่สั่ง ยังไม่ได้ดื่มจนละลายทิ้งเสียแล้ว

เอ่อ พี่ครับ//เสียงพนักงานชายหนุ่มเรียกขึ้น

คะ? // ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองด้วยความหงุดหงิดใจ ที่มีคนมารบกวนตอนทำงาน ถึงฉันจะเป็นคนขี้อายและขี้ระแวง แต่ก็ยังมุ่งมันและตั้งใจในการทำหน้าที่ต่างๆอยู่

ผมทำอะไรให้ผิดรึเปล่าครับ ไม่เห็นพี่ทานอะไรที่สั่งไปเลย// พนักงานชายตรงหน้าถามด้วยสีหน้าที่ดูผิดหวังอยู่เล็กน้อย

อ๋อเปล่าค่ะ พอดีทำงานเพลินไปหน่อย ลืมกินเลย// ฉันตอบกลับชายหนุ่มก่อนจะสังเกตุเห็นว่า พนักงานชายใส่ชุดนักศึกษา แล้วสวมผ้ากันเปื้อนคลุมไว้เท่านั้น ฉันเกิดความสงสัยในใจเล็กน้อย แต่ไม่ได้สนใจอะไร ยังคงก้มหน้าทำงานของตัวเองต่อไปและทานของหวานไปด้วย เพราะกลัวว่าชายหนุ่มจะมากวนใจตนอีก…..

เช็คบิลหน่อยค่ะ

ครับ…

เมื่อจ่ายเงินเสร็จสับ ฉันก็กลับไปยังคอนโดที่อาศัยอยู่ เพื่อจะสั่งอาหารเย็นมากินที่บ้าน

เห้ออ ปวดหลังอ่าาาาา// ฉันที่กำลังจะนั่งทำงานต่อหลังจากอาบน้ำเสร็จ ก็ได้ยินเสียงกริ่งห้องของตนดังขึ้น นึกในใจ คงเป็นพนักงานส่งอาหาร

เท่าไหร่ค่ะ// ฉันพูดถามพนักงานส่งอาหาร พร้อมกับเปิดกระเป๋าเงินออกมา

พี่ที่ร้านกาแฟหนิครับ// ฉันมองตามเสียงถามทันที เขาคือชายหนุ่มพนักงานขายกาแฟให้ฉันเมื่อเช้า พอตกดึกยังส่งอาหารอีก

ค่ะ…

พี่พักที่นี้หรอครับ

ค่ะ เท่าไหร่ค่ะ

357บาทครับ// ชายตรงหน้าทำสีหน้าผิดหวังกับฉันอีกแล้ว

อืม…ว่าแต่เรียนอยู่หรอ? // สิ้นสุดคำถามชายตรงหน้ายิ้มออกมา

ครับ ผมทำงานไปด้วย เรียนไปด้วยครับ

เรียนสาขาอะไรอยู่หล่ะ// ฉันถามแบบขอไปที เพราะเจอหน้าเด็กนี้บ่อยเหลือเกิน พร่างคิดในใจ ตัวเขาเองก็น่าเอามาตีพิมพ์เขียนลงหนังสือ เพราะเห็นในความขยันและมุ่งมั่นของเขา

ผมเรียนนิติศาสตร์ อยู่ครับ

อ๋อ พี่เข้าห้องก่อนนะ

เอ่อ พี่ครับ// เด็กหนุ่มเรียกท้วงฉันขึ้นมา จนฉันหันมาตามเสียงเรียก

พี่ชื่ออะไรหรอครับ ผมอยากรู้จักชื่อพี่// เด็กชายถามฉันขึ้น พร้อมก้มหน้าด้วยความเขินอาย

เมล…

พอดี ผมอยู่ห้องตรงข้ามกับพี่เลยครับ ไม่มีโอกาสได้ถามชื่อพี่สักที

ฉันพยักหน้าตอบก่อนจะเดินเข้าห้องเพื่อตัดจบบทสนทนานั้นไป

เช้าวันถัดมา วันนี้ฉันตื่นสายเอามากๆเพราะ เมื่อคืนปั่นนิยายจนถึงตี2 ตื่นมาตอนนี้ก็บ่ายโมงแล้ว นั่งสักพัก ฉันพร่างจะคิดได้ว่า เงินของตนใกล้จะหมดแล้ว จริงๆบ้านของฉันค่อนข้างมีฐานนะ พ่อของฉันเป็นตำรวจยศสูง ส่วนแม่ของฉันเป็นหมอ

แต่ฉันได้ตัดสินใจออกมาใช้ชีวิตโดยไม่พึ่งพาใคร ฉันจึงมีปัญหาด้าน การเงินอยู่บ่อยๆ ครั้งนี้ฉันตัดสินใจ เปิดรับติวนักศึกษานิติศาสตร์ และรับ ปรึกษาด้านกฎหมาย เพราะเงินที่ได้จากการแต่งนิยายยังไม่มากพอ แต่ถ้าได้ตีพิมพ์เป็นหนังสือแล้ว ฉันคงประสบความสำเร็จอย่างแน่นอน

ถ้าตัดสินใจไปแล้วก็ต้องทำให้สุดสิวะ// ฉันพูดออกมาคนเดียว ก่อนจะโพสข้อความรับสอนพิเศษลงตามกลุ่มต่างๆ

จนมีบุคคลหนึ่ง ทักฉันมา

สวัสดีครับ

ค่ะ

ค่าติวประมาณเท่าไหร่ครับพี่

อาทิตย์ละ 3500บาทค่ะ เดือนละ 15000บาท// เมื่อส่งข้อความไปเด็กหนุ่มอ่านทันทีแต่ยังไม่มีท่าทีจะตอบกลับมา ผ่านไป10 นาที เขาก็ทักมาอีกรอบ

ลดได้มั้ยครับ พอดีผมไม่ค่อยมีเงินเท่าไหร่ เพราะผมต้องทำงานพาท์ไทม์เพื่อจ่ายค่าเทอมด้วย พี่พอจะช่ายผมได้มั้ยครับ// เมื่อเด็กชายพิมพ์มาเช่นนี้ฉันก็เกิดความสงสาร จึงลดราคาให้

เดือนละ6500 ไหวมั้ย

ได้ครับ ผมจะพยายามหามาจ่ายให้ได้นะครับ // เมื่อเห็นข้อความนี้ทำเอาฉันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

จ้ะ

พี่ว่างวันไหนครับ

ว่างตลอดน้องสะดวกวันไหน

วันนี้เลยก็ได้ครับ ผมใกล้จะสอบแล้วด้วย

น้องสะดวกตรงไหนส่งโลเคชั่นมาเลยค่ะ ขอที่ที่ คนรวมตัวกันได้ด้วยนะคะ

ครับ // พิมพ์จบพร้อมส่งโลเคชั่นมา คือร้านกาแฟที่ใกล้กับคอนโดของฉัน

กี่โมงคะ?

ผมว่างแค่ 2 ชั่วโมงอ่ะครับ คือตอน 5โมงเย็นถึง1ทุ่ม เพราะผมต้องไปทำงานต่อ

ได้

ขอบคุณครับ

เมื่อจบบทสนทนาทำเอาฉันเหนื่อยมากๆ คิดในใจแบบนี้จะไหวมั้ยเนี๊ยะใจก็กลัวว่าจะโดนบิดเงิน อีกใจก็กลัวพวกโรคจิต

จนฉันเลิกสนใจ เลยตัดสินใจ ไปเขียนนิยายต่อ แต่ทำไมหัวของฉันมันถึงคิดแต่เด็กคนนั้นกันนะ ทั้งน่าสงสาร และน่าเป็นห่วง หน้าตาทั้งหล่อ สูงขาว หุ่นดี ดีกรีนายแบบ ทำไมถึงมาทำงานพาท์ไทม์งกๆแบบนั้นกัน

บ้าจริง จะไปคิดถึงเด็กคนนั้นทำไมกัน มันไม่ใช่เรื่องของฉันสักหน่อย// พูดจบฉันก็ส่ายหัวไปมา พร้อมลุกขึ้นไปอาบน้ำและสั่งอาหารขึ้นมากิน

ตอนนี้ฉันไม่มีไฟในการแต่งนิยายแล้ว เพราะตัวฉันเองไม่เคยมีแฟน และไม่เคยมีความรักมาก่อน ด้วยความที่พ่อของฉันเป็นคนที่ดุและเข้มงวด แม่ก็ไม่ค่อยมีเวลาให้ ฉันจึงไม่ค่อยได้ออกไปไหน และไม่ค่อยมีสังคมเหมือนคนอื่นสักเท่าไหร่

ฉันคิดเสมอว่าตัวเองหน้าตาบ้านๆและไม่มีอะไรที่น่าสนใจ จึงเก็บตัวเงียบเสมอมา

ตกเย็นถึงเวลานัดหมาย ฉันไปถึงตรงเวลา ไปนั่งอยู่ตรงโต๊ะที่เดิม และสั่งของทานเล่นเหมือนเดิม ก็ยังไม่เห็นวี่แววของเด็กคนนั้นสักที่จึงได้ทักไปหาอีกครั้ง

พี่มาถึงแล้วนะคะ

พี่อยู่ตรงไหนครับ

ในร้านค่ะ

โต๊ะไหนครับ// ฉันถ่ายรูปจากมุมโต๊ะที่ฉันนั่งส่งไปยังแชด ได้แปปเดียวก็มีเด็กชาย2คนเดินตรงมาหาฉัน

อ่าวพี่เมล // เสียงที่คุ้นเคย นั้นคือเด็กชายที่ทำงานพาท์ไทม์อยู่ที่ร้านกาแฟแห่งนี้ ฉันค่อนข้างตกใจอยู่เล็กน้อย พร้อมหันไปหาเพื่อนที่ยื่นอยู่อีกคน

คนไหนที่มาให้พี่ติว

ผมเองครับ//เด็กหนุ่มตอบขึ้นมา

แล้วอีกคนละ

ผมแค่มาดูเฉยๆว่าพี่ใช่พวกหลอกลวงมั้ย แต่คงจะไม่ใช่ ผมเป็นห่วงเพื่อนผม เพราะไอนี่มันเอ๋อ

อ๋อ

ถ้างั้นผมติวด้วยเลยละกัน ผมจ่ายให้พี่ราคาเต็มเลยทั้งของผมและของเพื่อน// พูดจบชายหนุ่มอีกคนถึงกลับหันมาทักท้วง

ไม่เป็นไร กู….

ไม่ต้องกูจ่ายเอง ถือว่ากูมาเรียนด้วย

โอเคร ตามนั้น นั่งลงได้แล้วจะเรียนมั้ย?

ครับ

ว่าแต่ชื่ออะไรกันบ้าง// ฉันถามโดยที่สายตาจดจ่ออยู่ที่หนังสือที่เตรียมมาสอน

ผมชื่อ เลโก้ครับ เรียกโก้เฉยๆก็ได้// เด็กหนุ่มที่ทำงานพาท์ไทม์

ส่วนผมรัน

โอเคร มาตั้งใจฟังนะแค่2ชั่วโมง

ผ่านไปจนครบเวลาที่กำหนด ฉันกับเด็กๆก็ได้เวลาที่จะกลับบ้านกัน

งั้นวันนี้แค่นี้ก่อนนะ//ฉันพูดพร้อมเก็บของไป

ครับ//เด็กชายทั้งสองคนตอบพร้อมกัน

ผมไปส่งมั้ยพี่ บ้านพี่อยู่ไหนครับ // รันถามขึ้น

ก็กลับด้วยกันนี้แหละ// โก้เอ่ยขึ้นมา ทำเอารันทำหน้างง ฉันยังคงเงียบใส่และเดินนำเด็กๆไป พอไปถึงทางเข้าคอนโด รันก็ตกใจเป็นอย่างมากที่ ฉันอยู่คอนโดเดียวกันกับพวกเขา

นี่พี่อยู่ที่เดียวกันกับพวกผมหรอเนี๊ยะ// รันพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเชิงตกใจ แต่ฉันยังคงไม่ตอบ และเดินขึ้นลิฟต์ ไปกับทั้ง2 พอเดินขึ้นมาจนใกล้จะถึง ห้องของฉัน รันก็พูดขึ้นอีก

โหโคตรจะบังเอิญเลยอะพี่ ต่อไปก็ติวที่ห้องพวกผมเลยก็ได้ดิงี้// สิ่งที่รันพูดทำเอาฉันทำตัวไม่ถูกเพราะไม่เคยเข้าห้องของใครมาก่อน

มึงจะบ้าหรอ พี่เข้าเป็นผู้หญิงนะ จะให้เขาเข้ามาห้องเราได้ยังไงเขาก็ต้องกลัวพวกเราอยู่แล้วมั้ยวะ// โก้พูดด้วยน้ำเสียงที่ดูโกรธเคืองอยู่ไม่น้อย

พี่ขอตัวเข้าห้องก่อนนะ

ขอบคุณนะครับพี่ พี่ติวเก่งมากเลย ผมไม่รู้เลยว่าพี่จบนิติศาสตร์มาด้วย// โก้พูดขึ้นบอกฉัน ฉันเพียงแค่พยักหน้าตอบรับ พร้อมกลับเดินเข้าห้องไป

ห้องของรัน

อ๋ออออ ที่มึงบอกกูว่ามึงชอบผู้หญิงคนนึงคือพี่เมลใช่มั้ยวะ// รันพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มอย่างมีเล่ห์เหลี่ยม

มึงจะบ้าหรอ…..กูแค่พูดในเชิงผู้หญิงเฉยๆแหละ

มึงจะหลอกใครก็ได้นะเว้ย แต่มึงหลอกกูที่เป็นเพื่อนกับมึงมา10ปีไม่ได้หรอก

เออๆ กูชอบพี่เขา..

ทำไมมึงถึงชอบวะ หรือว่าชอบคนหุ่นเด็ดๆ555// ร้นพูดพร้อมขำไปพร่าง ทำเอาคนฟังอยู่ถึงกลับหัวร้อน

ไอสัสไม่ใช่ พี่เขาแค่ไม่เหมือนคนอื่น กูรู้ตัวว่ากูหล่อ ที่ร้านมึงมีลูกค้าเยอะก็เพราะมึงกับกูอยู่ที่ร้านแล้วส่วนมาก ลูกค้าที่มาก็พากันมาจีบแต่กูนี่ไง!!//โก้พูดทำเอารันถึงกับเงียบ

กูเจอพี่เขาหลายรอบแล้ว พี่เขาดูเป็นคนน่าค้นหาวันนั้นกูไปทิ้งขยะพร้อมพี่เขาพอดี แต่เขาไม่แม้แต่สนใจหรือมองกูเลยด้วยซ้ำ เอาแต่ก้มหน้าแล้วรีบเดินหนีกู ทำเหมือนกูเป็นตัวประหลาด เขาออกเป็นคนไม่ค่อยพูด ไม่ค่อยสนใจใคร กูแค่อยากจะให้พี่เขามาสนใจกูเหมือนคนอื่นเท่านั้นเอง

กูว่าพี่เขาก็เหมาะกับมึงดีนะ น่ารัก ดูมีเสน่ห์ กูเห็นแค่แปปเดียวกูยังชอบเขาเลย ที่สำคัญคือ ทั้งนมทั้งตูดหืมม

ไอสัสมึงพอเลย อย่าแม้แต่จะคิด คนนี้ของกู ถ้ามึงไม่อยากมีปัญหา

กูว่ามึงเปลี่ยนไปจริงนะเนี๊ยะตั้งแต่ที่มึงชอบพี่เขาอะ ไอโก้แม่งเอาจริงวะ5555

กูขี้เกียจจะคุยกับมึงละ กูไปทำงานต่อดีกว่า // พูดจบ โก้ก็พูดสวนขึ้นมา

บ้านก็รวย มึงจะทำงานไปทำไมม กูไม่เข้าใจมึงจริงๆ

เรื่องของกู/ / โก้พูดจบก็เดินไปเปลี่ยนชุดเพื่อไปทำงานอยู่ร้านอาหารเป็นคนส่งอาหารต่อ

ฝั่งของ เมล

เห้อ เด็กคนนั้นทำไมหน้าคุ้นจัง เหมือนเจอที่ไหนบ่อยๆ// คนที่พูดถึงคือโก้

ชั่งมันเถอะสั่งอะไรมากินดีกว่า เสร็จแล้วก็ปั่นนิยายต่อละกัน// ฉันพูดกับตัวเองเสร็จก็สั่งอาหารร้านประจำ และเข้าไปอาบน้ำ ออกมาจากการอาบน้ำเสร็จ อาหารที่สั่งก็แจ้งเตือนว่ามาส่งถึงที่แล้วพอดี ฉันคิดไปเองว่า คนส่งอาหาร คงต้องวางไว้หน้าห้องแน่ๆ จึงเปิดประตูออกไปดู ภาพที่เห็นตรงหน้าคือโก้ที่ทำท่าเหมือนกำลังจะกดกริ่งเพื่อเรียกฉันออกมา

เอ่อ พะพี่…//ทันทีที่ฉันเห้นโก้ก็ทำอะไรไม่ถูก ปิดประตูเข้ามาเต็มแรง เพราะความเขินอาย เพรราะโก้ต้องมาเห็นฉันในสภาพแบบนั้น ฉันที่ใส่เพียงผ้าเช็ดตัวสีขาวโจมอกเอาไว้อยู่

เอ่อ เอาไงดีวะ เอาวางไว้หน้าห้องละกัน // โก้พูดจบก็วางอาหาร ไว้ที่พื้น ครั่นยังคิดถึงภาพที่เห็นฉันเมื่อกี้

คนอะไรน่ารักจังวะ เขินยังน่ารักยิ่งพึ่งอาบน้ำเสร็จด้วยแม่ง…กูคิดเหี้ยไรอยู่เนี๊ย ไปดีกว่าเดียวพี่เค้าคิดว่าเป็นโรคจิต

เห้อ เมลเอ้ยย แก้ผ้าให้ผู้ชายดูซะได้ มึงคิดอะไรอยู่เนี๊ยะ//ฉันบ่นพึมพำอยู่ จู่ๆก็มีเสียงข้อความเด้งขึ้นมา คือโก้นั้นเอง

ผมวางไว้หน้าห้องนะครับ ผมกำลังจะกดกริ่งเรียกพี่ เลยไม่รู้ว่าพี่จะเดินออกมา ทีหลังใครมากดกริ่งส่องตาแมวบ้างก็ดีนะครับ// สิ่งที่โก้พิมพ์มามันทำเอาใจฉันฟูเป็นอย่างมาก ทำเอารู้สึกประทับใจในเด็กคนนี้อยู่พอสมควร

อื้อ ขอบใจนะโก้

พรุ่งนี้เจอกันที่เดิมใช่มั้ยครับ

ใช่

ครับผม

เมื่อจบบทสนทนา ทำเอาใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะ มันรู้สึกแปลกๆแบบบอกไม่ถูก

เห้อ บ้าไปแล้วหรอเราเนี๊ยะน้องเค้าแค่หวังดีแค่นั้นแหละ กินข้าวดีกว่า// คืนนี้ฉันก็ยังวนรูปอยู่เหมือนเดิม ชีวิตฉันค่อนข้างหน้าเบื่อใช่มั้ยละ แต่นิยายของฉันวันนี้ต่างออกไป เรื่องเดิมฉันยังแต่งไม่ทันเสร็จ ฉันก็ได้เปิดเรื่องใหม่ขึ้นมาแล้ว คือเรื่อง ดอกไม้และข้อความ ฉันแต่งเรื่องนี้ขึ้นมา เพราะชีวิตของฉันตอนนี้เริ่มที่จะมีสีสัน ทุกครั้งที่ฉันนึกถึงโก้ก็จะมีแอบยิ้มออกมาบ้าง ฉันนั่งแต่งเรื่องนี้เพลิน จนเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่อาจรู้ได้ ตื่นอีกที ก็เกือบจะ5โมงเย็นแล้ว

ทำไมพี่เมลยังไม่มาอีกวะ หรือว่าบิดเราแล้ว// รันเอ่ยขึ้น ก่อนที่ฉันจะเดินดุ่มๆเข้ามาในร้าน ผมกระเซิงมาแต่ไกล

เอ่ออ// โก้มีท่าทีเหมือนจะพูดอะไร แต่ฉันชิงพูดก่อน

โทษนะ ที่มาสาย พอดีพึ่งตื่น

ห้ะ พี่นอนตอนไหนเนี๊ยะ// รันอุทานขึ้น

ไม่แน่ใจอาจจะเช้า พอดีทำงาน มาเริ่มเลยดีกว่า เดี๋ยวพี่สอนทบให้อีกทีนะ ว่างตอนไหนบอกได้เลย

ครับ

วันนี้ฉันทำการติวให้น้องไปได้แค่1ชั่งโมง ก่อนที่จะเดินกลับคอนโดมาเหมือนเดิม แต่รอบนี้ เหลือเพียงฉันและโก้2 คน เพราะรันมีนัดไปกินเหล้าต่อกับเพื่อน

เอ่อ พี่เมล

ห้ะ

พี่ว่าจะสอนทบนี่ตอนไหนหรอครับ

แล้วเราว่างตอนไหนละ

คืนนี้ผมก็ว่างนะ // ฉันทำหน้าตกใจเล็กน้อย

ไม่ได้ส่งอาหารหรอ

ร้านปิดครับ

แล้วฉันจะกินอะไรละเนี๊ยะ

เอาแบบนี้มั้ยครับพี่ ถ้าวันนี้พี่ติวให้ผมอีก เดี๋ยวผมทำของอร่อยให้กิน ผมทำอาหารเก่งน๊าาจะบอกให้// โก้พูดจบทำเอาฉันเกิดความลังเลอยู่เล็กน้อง

แล้วจะให้พี่สอนที่ไหนละ// ฉันถามขึ้นด้วยความลังเล

ห้องผมมั้ยครับ ผมจะได้ทำอะไรให้กินด้วย // ฉันเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบคำถามของโก้ไป

งั้นมาที่ห้องพี่ก็ได้ พี่ว่าเราไปอาบน้ำให้เรียบร้อยก่อนดีกว่า อีก 1 ชั่วโมงเจอกันนะ โอเครมั้ย

ได้ครับ// โก้ตอบพร้อมส่งยิ้มให้ และฉันก็เดินเข้าห้องไป

เมื่อเวลา ผ่านไป1 ชั่วโมง โก้ก็มาตรงตาเวลาพอดีเป๊ะ ถึงฉันจะกังวลและระแวงอยู่มากแต่ ฉันยอมให้เด็กคนนี้เข้ามาในห้องของฉัน โดยไม่ขัดแย้งอะไรเลยสักอย่าง

กริ่งง!!! เสียงกดออดหน้าห้องของฉันดังขึ้น ส่องตาแมวเพื่อความแน่ใจว่าคือโก้ ที่มาคนเดียว

พี่เมลครับ// เสียงของโก้เรียกฉันขึ้น ฉันเดินออกไปเปิดประตูเพื่อให้เขาเข้ามาทันที เด็กคนนี้เดินเข้ามาพร้อมกับอาหาร ตรงนั้นยังไม่น่าสนใจเท่าไหร่ แต่เป็นการแต่งตัวของเขา อ่อยฉันอยู่รึเปล่านะ หุ่นที่ล่ำสัน ใส่เสื้อโอเวอร์ไซร์ สีขาวบางๆพอเห็นด้านใน กางเกงขาสั้นเป็นผ้าร่ม ทำเอาฉันตาค้างอยู่ชั่วครู่ พอได้สติ ก็รีบพาน้องไปยังห้องกินข้าว

เข้ามาสิโก้

ครับ

โห่ พี่อยู่คนเดียวหรอครับ

อื้ม ทำอะไรมาเยอะแยะอร่อยป่ะเนี๊ยะ

พี่ก็ลองชิมดูก่อนสิครับ// โก้พูดจบฉันก็ตักอาหารเข้าปาก หืมมม เด็กนี่มันทำกับข้าวเก่งจริงๆ ผิดกับฉันเลย ที่ขี้เกียจทำอาหารเมื่อเราทั้งคู่กินข้าวเสร็จแล้ว ฉันก็เริ่มติว ให้โก้ต่อ เรานั่งใกล้กันมาก หน้าของฉันอยู่ข้างใบหน้าของเขาเลย ยิ่งมองด้านข้างเขายิ่งหล่อเข้าไปอีก คนอะไรหล่อขนาดนี้เนี๊ยะ ตัวหอมอีกต่างหาก แต่ฉันนี่สิ ไม่มีอะไรเหมาะกับน้องเขาเลย แถมเป็นอีแก่อีกต่างหาก

ฝั่งโก้

ห้องพี่เมลสะอาดจังอยู่คนเดียวจริงๆสินะ ไม่มีของใช้ของผู้ชายด้วยแฮะ ใครมันกล้ามาจีบพี่เมล เจอกูแน่

พี่เมลครับ ผมต้องเอาหนังสือติวไว้ไหนหรอครับ

ห้องนอนพี่ก็ได้ มีโต๊ะทำงานพี่อยู่เดี๋ยวติวกันตรงนั้นก็ได้

ครับ// ยิ่งพี่เมล อนุญาติให้ผมเข้าไปในห้องนอนแล้วยิ่งได้ใจผมเข้าไปอีก ผมหวังในใจว่า ผมเป็นคนเข้ามาที่นี้เป็นคนแรก แต่คงได้แค่หวัง ทรงพี่เขาเหมือนคนที่มากประสบการณ์อยู่พอสมควร ในขณะที่เราติวกันอยู่นั้น พี่เมลเข้ามาใกล้ผมมากขึ้นเรื่อยๆ ถึงเธอจะไม่ได้ใส่ชุดเซ็กซี่ แต่เธอทำให้มันเซ็กซี่ได้ตลอดเวลาเลยแหละ

มืออีกข้างชี้มาที่หนังสือ กลิ่นหอมจากตัว กลิ่นหอมจากผม คอที่ขาวเนียน ทำเอาผมเขินไปหมด

โก้..

โก้! เป็นอะไรรึเปล่า // ฉันถามขึ้นเมื่อเห็นเด็กหนุ่มเอาแต่ก้มหน้าก้มตา

เปล่าครับ// ตอบด้วยน้ำเสียงที่ตะกุกตะกัก

สนใจพี่หน่อยย แล้วอยากให้พี่ติวให้

ครับบๆ// จะให้ผมสนใจพี่ได้ยังไง น้องชายสุดรักของผม มันสนใจพี่เกินไปจนตื่นขึ้นมาแล้วเนี๊ย คนอะน่าหลงไหลไปหมด

วันนี้ดู ไม่ค่อยสนใจพี่เลย หรือว่าง่วงแล้วหรอ กลับไปนอนพักก่อนมั้ย// ฉันถามโก้ขึ้นเพราะเห็นว่าเค้า ไม่ได้ตั้งใจฟังเหมือนเมื่อเย็นเลยสักนิด

ได้ครับ ขอโทษ ด้วยนะครับพี่ พอดีวันนี้ผมเพลียๆ// โก้พูดจบก็รีบเดินออกจากห้องฉันไปเลย จนเขาลืมหนังสือเอาไว้ที่โต๊ะของฉัน ฉันจึงรีบตามเพื่อเอาไปคืน

ระหว่างหน้าห้องพัก

เดี๋ยวโก้ ลืมหนังสือ

ไอโก้ ใครวะ!! // เสียงห้องรันตะโกนถามขึ้น ฉันพึ่งสังเกตุว่าหน้าห้องของเขามารองเท้าผู้หญิงอยู่

ไอโก้มึงไปนอนห้องไอเขตก่อนเลย วันนี้กูมีแขก // รันพูดขึ้น ฉันได้ยินทุกกิริยาบทและเห็นโก้ ที่ค่อยๆเดินอกจากห้องมาช้าๆ

ไอสัสเอ้ยย ทำไมต้องวันนี้วะะ

มีอะไรรึเปล่าโก้ // ฉันถามขึ้น เพราะเห็นสีหน้าเค้าดูไม่ดีเป็นอย่างมาก

พอดีวันนี้ผมต้องไปนอนที่อื่นแล้วอ่ะพี่ รันมันพาสาวมาห้อง// ผมพูดพร้อมกับทำสีหน้าที่โกรธมันมากๆ

อืมม งั้นไปนั่งห้องพี่ก่อนมั้ย หาที่นอนได้แล้วค่อยไป// ฉันพูดแบบนี้เพียงเพราะเห็นสีหน้าที่กังวลของเขา

ไม่เป็นไรครับพี่เมล มันดูไม่ค่อยดีที่ผู้หญิงกับผู้ชายอยู่ด้วยกันแบบนี้

ไม่เป็นไร มาเถอะ

อืมม ครับ// จากนั้น ผมก็เดินเข้าห้องพี่เมลไป พี่เมลไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่เดินไปยังโต๊ะที่ตัวเองทำงานอยู่ ส่วนผม นั่งอยู่บนที่นอนของพี่เมล ผมทักหาเพื่อนคนอื่นๆ แต่ไม่รู้ว่าฟ้าแกล้งหรือเป็นใจให้ผมอยู่กับพี่เมล

เป็นไงบ้างเพื่อนว่างกันมั้ย// ผมสะดุ้งโหย่ง ทันทีเมื่อได้ยินเสียงพี่เมล แต่ถึงตอนนั้นก็เถอะความเป็นชายของผม มันอ่อนกำลังลงแล้ว ผมจึงกล้าที่จะพูดคุยกับพี่เขา

ไม่มีเลยครับ ไม่มีใครตอบผมเลย

งั้นก็ค้างห้องพี่ก็ได้

จะดีหรอครับ// เอาจริงๆผมแอบดีใจอยู่ไม่น้อยที่ได้มานอนค้างห้องของสาวที่ผมแอบชอบมาประมาณ2ปีได้

ไม่เป็นไร พี่นั่งทำงาน ง่วงก็นอนเลยนะ

ครับ// ผมยิ้มออกมา เพราะความใจดีของพี่เมล

ว่าแต่ไปเรียนกี่โมง เดี๋ยวพี่ปลุก

ไปตอน9 โมงครับ เดี๋ยวผม ตื่นเองก็ได้ครับ

โอเครตามใจ// พูดจบฉันก็เดินไปหยิบผ้าห่มอีกผืนมา

อ่ะ ผ้าห่ม อันนี้อันใหม่พี่ซักแล้ว// เมื่อผมได้ยินเช่นนั้น ก็ฉุดคิดขึ้น ถ้าเอาผืนใหม่ ก็ไม่ได้กลิ่นตัวพี่เมลดิวะ

ไม่เป็นไรครับ เผื่อว่าผมนอนน้ำลายไหล พี่จะได้เอาไปซักได้55

งั้นก็ตามใจ เราจะนอนเลยมั้ย เดี๋ยวพี่ไปปิดไฟให้

ปิดเลยก็ได้ครับ // จากนั้นฉันก็ลุกขึ้นไปปิดไฟ เปิดไว้แต่เพียงไฟที่โต๊ะทำงาน บอกตามตรง ฉันรู้สึกแปลกๆอยู่มากที่มีคนมาค้างที่ห้อง แต่อย่างว่า ตอนนี้ฉันอายุ27 แล้ว ไม่มีอะไรจะเสียแล้วละ ถ้าครั้งแรกของฉันจะเสียให้ชายหนุ่มที่หล่อขนาดนี้

ผ่านไปประมาณ 2ชั่วโมงได้ เป็นเวลา 00:37 ฉันหันมามองเด็กหนุ่มที่อยู่บนเตียง ท่าทางเขาน่ารักเสียงจริง นอนกอดหมอนของฉันอีกใบ ฉันเห็นว่า ไม่ได้ห่มผ้า จึงอาสา จะไปช่วยห่มให้

หืออ…..พี่ยังไม่นอนอีกหรอครับ// เด็กหนุ่มงัวเงียตื่นเพราะฉันจับเขาขยับตัว

พี่ทำงานอยู่นอนไปก่อนเลย/ / เด็กหนุ่มเชื่อฟังอย่างว่าง่าย และหลับต่อไป

ฉันนั่งทำงานจนถึง ตี5. วันนี้รู้สึกมีไฟ เพราะกำลังใจคือเด็กหนุ่มที่อยู่ข้างๆ เหมือนเขาเป็นดอกไม้ของฉันที่ทำให้ฉันมีชีวิต ชีวาเลยก็ว่าได้

ตุ๊ดๆๆๆ// เสียงนาฬิกาปลุกของเด็กหนุ่มดังขึ้น ทำเอาฉันตกใจว่านี้เช้าแล้วหรอ

ตื่นแล้วหรอ// ฉันถามหลังเห็นว่า เด็กหนุ่มคนนี้ลุกขึ้นมานั่ง

ครับ….พี่ยังไม่นอนอีกหรอครับ

อื้ม พอดีงานเยอะนิดหน่อย

พี่ทำงานอะไรครับเนี๊ยะ ถึงทำเยอะขนาดนี้ **

ความลับๆ// ใครจะบ้าไปบอกว่าเขียนนิยายอยู่ละ ถ้าเขาตามสืบอ่านเรื่องของฉันมีหวังต้องรู้แน่ๆ ว่าฉันชอบเขา!!

งั้น ผมกลับแล้วนะครับ ไว้ผมจะซื้อน้ำเต้าหู้มาฝากนะพี่

ไม่เป็นไร โก้ไปพี่คงนอนแล้ว เริ่มง่วงแล้วแหละ // เมื่อฉันพูดจบ เด็กหนุ่มทำหน้าตาเหมือนสิ้นหวังทำเอาฉันรู้สึกใจอ่อนไปไม่น้อย

งั้น เอาคีการ์ดพี่ไป ถ้าพี่หลับก็ปลุกพี่ขึ้นมากินละกัน

ครับ// ยิ้มหวาน

ไปอาบน้ำไปเรียนได้แล้วไป คีการ์ดอยู่ตรงโต๊ะ หยิบไป// จากนั้นเด็กหนุ่มก็เดินออกจากห้องของฉันอย่างว่าง่าย พอเขาไป ฉันก็ทิ้งตัวลงบนที่นอน คุณเชื่อมั้ยว่าหัวถึงหมอนแล้วหลับทันที