บทที่ 9

“ ยัยตัวแสบว่ายังไงบ้าง ” ภวิชถามขึ้นท่ามกลางความเงียบเขาสังเกตสีหน้าที่ภวัตต์มองรณภพเหมือนจะดูขุ่นเคืองแต่ก็ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร

“ ไม่ยอมลงมากินข้าวครับ ”

“ มิกแน่ใจหรอว่าจะปราบน้องพี่ได้ ถ้าน้องพี่ทำอะไรไม่ดีใส่ก็อย่าไปโกรธเลยนะ ช่วงนี้วาวเขาสภาพจิตใจไม่ค่อยดี ”

“ ผมทราบครับ ”

“ แล้วนี่เรื่องเรียนเราเป็นไงบ้าง เห็นคุยกับฐาปกรณ์ว่าอยากเรียนศัลยแพทย์หรอ ” ภวิชเอ่ยปากถาม

“ ตอนนี้ก็ยุ่งเรื่องเอกสารนิดหน่อยครับ มีเรื่องหนึ่งที่ผมอยากขอ ”

“ เรื่องอะไร? ”

“ ผมอยากขอกลับมาเรียนต่อที่ไทยครับ ”

“ ว่าไงนะ จะย้ายกลับมาเรียนที่ไทยหรอ ทำไมล่ะ พี่ขอเหตุผล ”

“ ผมว่า เรียนที่ไหนก็เหมือนกันครับ คิดว่าพอเรียนจบหกปี แล้วค่อยไปเรียนแพทย์เฉพาะทางต่างประเทศก็ยังไม่สาย อีกอย่างทุนที่คุณภวิชให้ผมไป มันใช้เงินค่อนข้างที่จะสูง ”

“ บอกกี่ครั้งแล้วว่าให้เรียกพี่ไม่ต้องเรียกคุณ ส่วนเรื่องทุน มิกจะคิดมากทำไม มิกเป็นน้องของมิน พี่ช่วยเหลือครอบครัวเมียพี่ ก็ไม่เห็นต้องคิดมาก ” เขารู้ดีกว่ารณภพคิดยังไง ถึงแม้เงินนี้เขาเต็มใจจะให้ในฐานะผู้บริหารและคนเลือกคนรับทุน แต่เพราะเขาเป็นสามีของพี่สาวรณภพและการได้รับทุนนี้ รณภพคงคิดว่าเพราะเส้นสาย

“ ถ้าทุนนี้คุณต้องการให้ผมจริงๆ ผมก็ขอยืนยันว่าผมต้องการย้ายกลับมาเรียนที่ไทย และหลังจากเรียนจบ ผมจะทำงานแล้วใช้เงินคืน ” ทั้ง ๆ ที่ก็รู้แล้วว่าจริง ๆ แม่ของตัวเองก็เป็นคนมีฐานะแล้วยังมีหุ้นในบริษัทที่ภวิชร่วมด้วย แต่ผู้ชายที่ดิ้นรนด้วยตัวเองมาโดยตลอดก็ยังคงชินกับการเลี้ยงดูตัวเองโดยที่ไม่ต้องพึ่งพาเงินของใครถึงแม้จะเป็นแม่ของตัวเองก็ตาม

“ แล้วแต่เราละกัน ”

“ คุยกันเสร็จหรือยัง ถ้าเสร็จแล้ว มิก เดี๋ยวกินข้าวเสร็จแล้วเราขึ้นไปหาพี่ที่ห้องทำงานหน่อยนะ ”

“ มีอะไรรึเปล่าวัตต์ ”

“ ไม่มีอะไรหรอกฉันแค่อยากคุยอะไรกับมิกนิดหน่อย ”

“ ถ้างั้นผมขอตัวก่อนนะครับ ” รณภพกล่าวขอตัวแล้วเดินตามหลัง ภวัตต์ที่เดินนำไปแล้ว เขาเดินนำรณภพเข้าห้องทำงาน แล้วพูดขึ้นทันทีที่เดินเข้าห้อง

“ พี่ไม่ชอบที่มิกทำกับวาวแบบนั้น ”

“ ผมทำอะไรครับ ”

“ มิกเข้าห้องวาวมิกทำอะไรบ้าง พี่เห็นหมดแล้ว ” เพราะรณภพไม่ได้ปิดประตูตอนที่เข้าไปหาภัสสร ทำให้ภวัตต์ได้ยินเสียงที่ทั้งสองทะเลาะกันรวมถึงฉากที่น้องสาวเขาโดนจูบด้วย รณภพนึกขึ้นได้ เขารู้ว่า ภวัตต์คงเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด มือสองข้างยกขึ้นพนม

“ ผมขอโทษครับ ”

“ ถ้ามิกไม่ได้รักหรือชอบน้องสาวพี่ ก็อย่าทำกับน้องสาวพี่แบบนั้นอีก ยังไง วาวก็เป็นผู้หญิง ถ้าเป็นคนอื่น พี่คงไม่เรียกเข้ามาคุยกันให้เข้าใจ ” ใช่แล้วถ้าเป็นผู้ชายคนอื่น เขาคงตะบันหน้าไปแล้ว

“ ผมจะไม่ทำแบบนั้นอีก ” เขาก้มหน้ายอมรับผิด จริง ๆ รณภพเป็นสุภาพบุรุษที่เขาพอจะไว้ใจให้ดูแลน้องสาวเขาได้แต่ต้องไม่ทำอะไรที่มันเกินกว่านั้น

นี่ก็คงเป็นสาเหตุที่เขามองรณภพด้วยแววตาขุ่นเคืองสินะ

“ จริงสิครับ ในบ้านนี้มีกันแค่นี้หรอครับ ”

“ ก็มีแค่นี้แหละ ทำไมหรอมีอะไรผิดปกติหรอ ”

“ คุณภวัตต์ไม่ได้รับใครเข้ามาเพิ่มใช่ไหมครับ ”

“ ไม่นี่ ”

“ แล้วคุณภัสสร เคยพาเพื่อนหรือใครมาบ้านไหมครับ ” เขาจำได้ว่าตอนที่กลับมาเมืองไทยแรก ๆ เขาขับรถมาจอดหน้าบ้านแล้วเห็นเงาตะคุ่ม ๆ ในห้องภัสสรรูปร่างคล้ายผู้ชาย ตั้งแต่ที่เขามาอยู่ที่นี่ก็ไม่เห็นมีผู้ชายแปลกหน้าสักคน

“ ไม่มีนี่ อย่าว่าแต่เพื่อนเลย จะลงจากห้องใยน้องยังไม่อยากจะลง มีอะไรรึเปล่า ”

“ ไม่มีอะไรหรอกครับ ” รณภพเก็บความรู้สึกสงสัยโดยที่ไม่บอกให้ใครรู้ ในเมื่อไม่มีคนงานเข้ามาใหม่ ไม่มีเพื่อนภัสสรมาที่นี่แล้ววันนั้นที่เขาเห็นมันคืออะไร?

ใจกลางกรุงที่มีแสงไฟสาดส่อง ริมสระน้ำภายในคอนโดหรูร่างสง่างาม ผิวขาวเนียนในชุดว่ายน้ำซีทรู หยิบแก้วไวน์ขึ้นดื่ม พร้อมหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่าน

“ นักธุรกิจนำสินค้าส่งออกต่างประเทศที่กำลังเป็นที่จับตามองในสังคม ด้วยรูปลักษณ์ที่หล่อเหลา รอยยิ้มที่แสนหวานชนะใจสาว ๆ ไปกว่าค่อนประเทศ ภวัตต์ กิตติรัชไพทูล จึงถูกจัดลำดับให้เป็นนักธุรกิจยอดเยี่ยมและสุดฮอตแห่งปี ” เธอบรรจงอ่านข้อความในหนังสือพิมพ์ด้วยรอยยิ้มแสนเย้ายวน

“ ตายละใยนุส อดีตคู่ควงของเธอเนี่ย ตอนนี้หล่อเหลา แถมยังเก่งอีกต่างหาก เธอนะเธอ ปล่อยให้หลุดมือไปได้ยังไง ” หญิงสาวอีกคนที่เป็นเพื่อนพูดขึ้นมา

“ ใครบอกว่าฉันจะปล่อยล่ะ หึ ฉันไม่มีทางปล่อยวัตต์ไปเหมือนแต่ก่อนแน่ ” รอยยิ้มแสนเย้ายวนผุดขึ้นที่ริมฝีปากร่างงดงามที่จิบไวน์อย่างอารมณ์ดี

“ อีกไม่นาน เราคงจะได้เจอกันนะคะวัตต์ ” เธอจูบหนังสือพิมพ์ที่มีรูปชายหนุ่มยืนรับรางวัลนักธุรกิจยอดเยี่ยม

คฤหาสน์หลังงดงามที่ตอนนี้ภายในบ้านไม่สดใสเช่นเคย สาวน้อยของบ้านที่ไม่ยอมกินข้าว ทำให้บรรดาสาวรับใช้ทุกคนเดือดร้อนไปตาม ๆ กัน

“ คุณวาว ลงไปทานข้าวหน่อยนะคะ คุณไม่ได้ทานมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ทานสักนิดนะคะคุณหนู ”

“ อย่ามายุ่งกับฉัน ”

“ ฟิ้ว เพล้ง กรี๊ด ๆ ” เสียงสาวใช้ที่คะยั้นคะยอคุณหนูของบ้านให้ลงไปกินข้าวเช้า แต่ก็โดนแผลงฤทธิ์ใส่แทบทุกครั้งด้วยการปาข้าวของออกจากห้อง บ่อยครั้งที่การยกอาหารขึ้นมาให้ที่ห้องจบลงด้วยการที่ถ้วยฉามที่เป็นกระเบื้อง ถูกขว้างออกมาจนแตกไปหลายใบคุณหนูของบ้านอารมณ์รุนแรงขึ้นทุกวัน เสียงโครมครามส่งเสียงดังและเสียงเอะอ๊ะ โวยวายทำให้เรียกความสนใจจากรณภพที่กำลังนั่งอ่านหนังสือในห้องได้เป็นอย่างดี

“ เกิดอะไรขึ้นครับ ”

“ คุณวาวน่ะสิคะ ไม่ยอมลงไปทานข้าว ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุมาคุณวาวอารมณ์รุนแรงขึ้นทุกวันจนคนในบ้านไม่กล้าที่จะเข้าใกล้แล้วคะ คุณมิก ”

“ อย่าคิดอย่างนั้นสิครับ คุณหนูของพี่ ๆ ก็ยังเป็นคุณหนูคนเดิม แค่เราต้องเข้าใจเขาให้มากขึ้นกว่าเมื่อก่อนเท่านั้นเอง สภาวะจิตใจของคุณวาวตอนนี้ แย่มากนะครับ ถ้าพวกพี่พากันตีตัวห่าง โลกที่เขาสร้างปิดกั้นต่อทุกคนไว้ ต่อไปเขาจะยิ่งแย่กว่านี้นะครับ ”

“ แต่คุณมิกคะ พวกพี่ทุกคนเข้าใจคุณวาวนะคะ และคอยดูแลเธออย่างใกล้ชิดแต่โดนเธอกระทำแบบนี้บ่อย ๆ ก็คงไม่มีใครทนไหวหรอกค่ะ ”

“ พี่มีอะไรจะทำก็ไปทำเถอะครับ เดี๋ยวทางนี้ผมจัดการเอง ”

“ ค่ะ ”

สาวใช้เดินลงบันไดไปรณภพสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเดินไปยังหน้าประตูห้องนอน

“ ลงไปกินข้าว ” น้ำเสียงที่นิ่งและแข็งกระด้างกว่าเมื่อครู่ ประตูที่ยังคงเปิดค้างไว้ทำให้รณภพมองเห็นหญิงสาวที่นั่งอยู่บนเตียงนอน อาการหอบจากการแผลงฤทธิ์เมื่อครู่ยังมีให้เห็น เขาเดินเข้าไปในห้องอย่างถือวิสาสะ ก่อนจะหยิบขวดยาพ่นเข้าใส่ในกระเป๋ากางเกงแสล็คสีดำ

“ อยากกินก็กินเองสิ ”

“ ทำเพื่ออะไร? ประชดด้วยการไม่กินข้าวเนี่ยอ่ะหรอ ”

“ ก็ฉันไม่หิว ฉันต้องประชดทำไม ”

“ ก็ที่ทำอยู่เนี่ย ไม่ได้เรียกร้องความสนใจอยู่หรอ ”

“ จะมากไปแล้วนะ ”

“ น้อยไปล่ะสิ เอาแต่ใจยังไงก็ยังคงเป็นแบบนั้น เธอไม่เคยคิดถึงใครนอกจากตัวเองอยู่แล้วนี่ ” คำพูดของรณภพกัดกินหัวใจภัสสร เขากล้าดียังไงมาว่าเธอ

“ อย่ามาพูดเหมือนรู้จักฉันดี ฉันจะเป็นยังไง มันก็เรื่องของฉัน ”

“ แล้วตัวเธอรู้จักตัวเองดีแค่ไหน งั้นก็ช่วยทำตัวเป็นคุณหนูที่มีสมองหน่อยได้ไหม ”

“ นาย! ”

“ หรือมันไม่จริง ที่ทำตัวแบบนี้เพราะไม่อยากเป็นภาระให้ใคร แล้วรู้รึเปล่าว่ายิ่งทำแบบนี้ ยิ่งทำให้คนอื่นเขาพากันทุกข์ ”

“ รณภพ ”

“ เรียกชื่อฉันไปเลย เรียกเท่าที่เธอจะพอใจนั่นแหละ แล้วหัดคิดซะบ้างนะ ว่าพี่ ๆ ของเธอ ไม่มีแก่ใจจะทำงาน มันเพราะใคร!!! ”

“ คนอย่างนายไม่มีสิทธิ์มาว่าฉัน ”

“ จะลงไปกินข้าวดี ๆ ไหม หรือจะให้ฉันลากเธอไป ”

“ นายคิดว่าฉันจะกลัวรึไง ก็ลองดูสิ อร้าย นี่ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ” ภัสสรยังพูดไม่ทันจบคำ รณภพก็ฉุดแขนภัสสรออกจากห้องนอนแล้ว แรงเธอเท่ามดจะไปสู้ผู้ชายอย่างเขาได้ยังไง เธอจะรู้รึเปล่า สามปีที่ไม่ได้เจอกัน รณพภมีรูปร่างที่สมส่วนขึ้นไม่ได้ผอมเหมือนเมื่อก่อน การดิ้นรนของภัสสรยิ่งทำให้รณภพจับมือภัสสรแน่นกว่าเดิม

“ ฉันเจ็บนะ ”

“ เจ็บก็ดี จะได้รู้ว่าไอ้ที่ปาข้าวของใส่คนในบ้านน่ะ คนอื่นเขาก็เจ็บเป็นเหมือนกัน ” เมื่อรณภพพูดขึ้นมันทำให้เธอฉุกคิดได้ว่ามีกี่คนที่โดนสิ่งของที่เธอปาออกมานอกห้องบ้าง แต่คนอย่างคุณหนูภัสสรหรือจะพูดอะไรที่ตรงกับใจ

“ ก็สมควรแล้วนี่ พวกมันอยากมายุ่งกับฉันเอง ”

“ มันที่เธอพูดถึง คือคนที่ดูแลบ้านเธอนะ ” รณภพเริ่มโมโหกับคำพูดของคุณหนูจอมเอาแต่ใจ

“ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ปล่อยสิ โอ๊ย ” รณภพลากภัสสรลงมาจนถึงห้องอาหารเขาเลื่อนเก้าอี้แล้วเหวี่ยงเธอออกจากแขนเบา ๆ จนหลังไปกระแทกกับพนักพิงเก้าอี้

“ ป่าเถื่อน ”

“ เธอทำตัวของเธอเอง ”

“ กินข้าวต้มซะ ” ภัสสรที่นั่งนิ่งอยู่ตรงเก้าอี้ เธอต้องคิดอะไรอยู่แน่ ๆ คงไม่ยอมเขาง่าย ๆ หรอก

“ มันเย็นแล้ว นายช่วยเปลี่ยนให้ฉันใหม่หน่อยสิ ” คำพูดง่าย ๆ จากภัสสรทำให้เขาขมวดคิ้ว แต่เขาก็ยอมทำโดยการไปตักถ้วยใหม่มาให้เธอ เขาวางถ้วยข้าวต้มถ้วยใหม่ลงตรงหน้าเธอ ก่อนที่เขาจะผละตัวถอยออก ภัสสร ปัดถ้วยข้าวต้มที่กำลังร้อน ๆ สาดใส่รณภพที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ

“ ว้าย ” เสียงสาวใช้ที่กำลังเอาแก้วน้ำมาเสิร์ฟทำให้ได้เห็นคุณหนูแผลงฤทธิ์อีกครั้ง ข้าวต้มร้อน ๆ รดลงที่ผิวของชายหนุ่ม

“ จะเอาแบบนี้ใช่ไหม คุณหนู ” เขากัดฟันพูดเสียงกดต่ำ จนทำให้ภัสสรสัมผัสได้ แต่เธอไม่กลัวเขาหรอก

“ ดี ไม่กินก็ไม่ต้องกิน มานี่ ” เป็นอีกครั้งที่เขาลากภัสสรก่อนที่สายตาเขาจะหันไปเห็นลูกกุญแจที่วางใกล้ ๆ แจกัน รณภพเดินไปหยิบลูกกุญแจพร้อมกับ ลากภัสสรไปยังสวนหลังบ้าน

“ คุณมิกจะพาคุณวาวไปไหนคะ ”

“ ไปดัดนิสัยครับ ”

“ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ”

“ พูดกันดี ๆ คงไม่ชอบ เธอชอบให้ฉันร้ายใช่ไหม ”

“ ปล่อยนะไอ้บ้า ”

“ ฉันบ้าได้กว่านี้อีก ” เขาผลักภัสสรเข้าไปยังบ้านหลังเล็กที่ก่อนหน้านั้น พี่สาวเขาเคยนอนที่นี่ เขาเหวี่ยงเธอลงบนเตียงนอนอย่างไม่เบามือนักจนเจ้าหล่อนร้องโอ็ย

“ กล้าดียังไงมาทำกับฉันแบบนี้ ”

“ กล้าหรือไม่ ฉันก็ทำแล้ว ในเมื่อพูดดี ๆ ไม่ฟัง ก็ต้องทำแบบนี้แหละ ไม่กินใช่ไหมข้าว งั้นก็ไม่ต้องกิน สักสองสามวันเป็นไง ”

“ จะบ้ารึไง จะทำอะไร ”

“ อยู่ในห้องนี้ไปก่อนละกัน ”

“ นายจะทำอะไรฉัน ไม่นะ มิก ” รณภพปิดประตูแล้วใส่ลูกกุญแจด้านนอก สาวใช้พากันตกใจเพราะไม่เคยมีใครทำกับคุณหนูของพวกเธอแบบนี้

“ คุณมิกทำอะไรคุณวาวคะ ”

“ ไม่ได้ทำอะไรหรอกครับ ให้เขาได้เรียนรู้บ้าง ถ้าเขาจะอยู่แค่โลกของเขา ผมก็จะให้ ”

“ แต่ ”

“ ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ผมไม่ให้คุณหนูของพี่ ๆ เป็นอะไรไปหรอก ”

“ ปังๆๆ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะมิก ไอ้บ้ามิก ”

“ อยู่ในนี้ไปก่อนนะคุณหนู ทำโทษที่เธอทำข้าวต้มลวกผิวของฉัน แสบผิวชะมัด รู้ไหม” ไม่บอกก็รู้ว่าตรงหน้าอกหน้าท้องของรณภพจะต้องแดงแน่ ๆ จากการถูกข้าวต้มร้อน ๆ สาด เสียงตุบตับในห้องดูก็รู้ว่าภัสสรคงปาข้าวของเช่นเคย

“ คอยดูนะ ถ้าฉันออกไปได้ นายตายแน่ ” เสียงคำขู่ของหญิงสาวทำให้รณภพเผลอยิ้ม

“ ผมฝากด้วยนะครับพี่ รอสักสองสามชั่วโมงค่อยเปิดให้เขา ” รณภพยื่นกุญแจส่งให้สาวใช้เป็นคนรับผิดชอบ เพราะเขาต้องไปเดินเอกสารที่จะต้องเข้ามหาวิทยาลัย

“ ส่วนนี่ยาพ่น อย่าให้ยาห่างจากตัวนะครับ เผื่อฉุกเฉิน ”

“ ค่ะคุณมิก ”

“ ผมไปก่อนนะครับ มีธุระต้องทำ ”

“ ค่ะ เดี๋ยวก่อนค่ะคุณมิก แล้วถ้าคุณภวัตต์กับคุณภวิชถามละคะดิฉันจะตอบคุณทั้งสองว่ายังไง ” สาวใช้รับยาพ่นสำหรับแก้อาการหอบที่รณภพยื่นให้ถึงแม้จะอึดอัดใจอยู่บ้างที่รณภพทำกับคุณหนูของบ้านแบบนี้แต่ก็ไม่วางใจจึงปริปากถามหาทางหนีทีไล่ไว้ กันไว้สักหน่อยก็ยังดีเพราะเธอต้องเป็นคนรับหน้ากับสถานการณ์

“ เรื่องนั้นเดี๋ยวผมจัดการเอง พี่ไม่ต้องกลัว ผมจะรับผิดชอบเรื่องนี้ ”

“ แต่ทำแบบนี้มันจะดีหรอคะคุณมิก ”

“ ผมถามจริง ๆ พี่อยากเห็นคุณหนูของพี่อยู่แต่ในโลกมืดไม่ยอมเปิดใจแบบที่เป็นอยู่ทุกวันนี้หรือพี่จะเชื่อผม ว่าผมจะเปลี่ยนเขาให้เป็นคนเดิมคนที่สดใสเหมือนเมื่อก่อน ”

“ ถ้าคุณมิกมั่นใจว่าคุณวาวจะกลับไปเป็นคนที่สดใสเหมือนเดิม พี่ก็จะเชื่อคุณมิกค่ะ ”

รณภพพยักหน้าพร้อมหยิบยกข้อมือขึ้นมาดูเวลา นี่ถ้าวันนี้ไม่ต้องไปมหาวิทยาลัยเพื่อส่งเอกสารการเทียบโอนการเรียนแล้วละก็ เขาคงได้จัดการกับคุณหนูจอมแสบด้วยตัวของเขาเองอีกหลายยก

ตลอดเวลาที่เดินเอกสารที่มหาลัย ในสมองเขาพลันแต่คอยห่วงคนที่เขาทำโทษคอยมองแต่โทรศัพท์ว่าจะมีใครโทรมาหรือกลัวจะเกิดอะไรขึ้น เสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีขาวกับกางเกง แสล็คสีดำ ทรงผมที่เซ็ตรองทรงสูงทำให้เขาดูเป็นที่สนใจต่อสาว ๆ ในรั้วมหาวิทยาลัย และแน่นอนว่าเมื่อเจอหนุ่มหน้าตาดีในมหาวิทยาลัยเสียงซุบซิบก็ดังเข้าหูสาวสวยร่างงามคนนึง

“ เฮ้ย ไอ้ปราง แกดูโน่นดิ คนบ้าไร หล่อชะมัด ” มะปรางหันตามสายตาของเพื่อนสาวที่ปรายตาไปยังเป้าหมายที่เพื่อนสาวให้ความสนใจ รูปร่างสูงโปร่ง มองด้านหลังคลับคล้ายคลับคลาเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน เห็นแค่ด้านหลังก็รู้ว่าคงจะหน้าตาดีไม่น้อย รูปร่างที่สมส่วนไหล่กว้าง ผิวเผินเหมือนคนที่เธอเคยรู้จักหรืออดีตคนรักของเธอ แต่ต่างกันตรงที่ความกว้างของไหล่และรูปร่างที่กำยำขึ้น แต่จะเป็นไปได้อย่างไรในเมื่อข่าวล่าสุดเมื่อสามปีที่แล้วคือเขาเพิ่งจะได้รับทุนไปศึกษาที่ต่างประเทศโอกาสที่จะได้พบกันมันแทบจะไม่มี

“ นี่แค่ข้างหลังยังดูดีขนาดนี้เลย เห็นเขาพูดกันว่าเทียบโอนย้ายมาที่นี่ แต่ไม่รู้ว่าเข้าคณะอะไร ”

“ พอได้แล้วน่า ไปเหอะฉันต้องเขียนรายงานต่อ ” มะปราง ละสายตาจากรูปร่างที่งดงามปริศนาแล้วหันมาหยิบสมุดกับหนังสือเรียนแล้วลุกออกจากโต๊ะที่ใช้พักผ่อนหย่อนใจใต้ต้นไม้