บทที่ 38 รู้ความจริง

บทที่ 38 รู้ความจริง

“กลับมาแล้ว” เสียงดังลั่นทันทีที่เปิดประตูเข้ามา แล้วมองไม่เห็นใครจนต้องเดินตามกลิ่นไปอย่างเข้าครัวไป

“เหนื่อยมั้ย ไปรอที่ห้องก่อน เดี๋ยวฉันทำตรงนี้เสร็จแล้วเดี๋ยวจะตามไป” หญิงสาวพูด สายตาก็เหลือบไปมองขนมคุกกี้ที่วางเรียงรายอยู่ในเตาอบ ณิชชาให้คุณนมและป้าแม่บ้านสอนทำคุกกี้สูตรธารากานต์ให้ 

แน่ละ เพื่อเอาใจร่างหนาโดยเฉพาะ กลิ่นของมันอบอวลไปทั่วครัว ทำให้คนที่เพิ่งเข้าบ้านไม่ยอมออกไปไหนตามที่โดนร้องขอ

“หอมจัง” ชลาสินธุ์เหมือนจะชมกลิ่นขนม แต่กลับโอบร่างเล็ก ๆไว้โดยไม่สนใจคนรอบข้าง แถมยังบรรจงจูบที่ผมนุ่มอีกไปอีก

“คุณ...อย่าทำแบบนี้สิ อายคุณป้าบ้าง”

“ไม่ต้องอายหรอกค่ะ คุณหนูใหญ่ ป้าไม่ได้เห็นอะไรสักหน่อย” ป้าแม่บ้านพูด โดยมีคุณนมยิ้มกว้างไม่ต่างกันอยู่ข้าง ๆ ปากบอกว่าไม่เห็น แต่สายตาไม่ได้หลบไปไหนเลย เอาแต่จ้องมองใบหน้าแดง ๆ ของเจ้านายคนใหม่อยู่ตรงนั้น

“คุณป้า” เสียงกระเง้ากระงอดส่งออกมาแสนเบา แต่คุณป้าที่ถูกเอ่ยถึงกลับหัวเราะเสียงดัง

“ไปดูแลคุณหนูใหญ่เถอะค่ะ ทางนี้เดี๋ยวป้าดูให้ เหลือแค่รอเวลาเท่านั้นเอง”

“ขอบคุณนะครับป้า ไปกันเถอะ” ชลาสินธุ์บอกพร้อมกับจับมือบางเอาไว้แล้วพาออกไปจากตรงนั้นทันที

“น่ารักนะคุณนม” ป้าแม่บ้านกระซิบ ตอนที่แผ่นหลังของทั้งคู่ยังไม่ผ่านครัวไปเลยด้วยซ้ำ นางลืมไปหมดแล้วว่าคน ๆ นี้เคยถูกทำร้ายที่เรือนหลังเล็กหนักหนาสาหัสขนาดไหน ลืมไปแล้วว่าเคยกล่าวหาว่า ร่างเล็ก ๆ นี้ร่วมมือกับคุณชินจะมาทำร้ายคุณหนูใหญ่ของเธอ

“ใช่ น่ารัก คนนี้ให้ผ่านเลยนะ” คุณนมที่ถือว่าตัวเองเลี้ยงดู

ฟูมฟักเจ้านายน้อย ๆ ทั้งสี่มากับมือยิ้มอย่างยินดี

แต่ยังไม่ทันจะได้ขึ้นห้องนอนกันไปอย่างที่ชลาสินธุ์นึกอยากทำ

มิดีมิร้ายร่างเล็กในอ้อมแขนนั้น คนขับรถอายุงานมากก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาขวางหน้าไว้ซะก่อน

“เป็นอะไรครับลุง วิ่งมาขนาดนี้ เดี๋ยวก็หัวใจวายหรอก” ชลาสินธุ์ว่าเสียงเครียด

“เอ่อ...คุณชินครับ คุณชินมาขอพบคุณหนูใหญ่”

“พี่ชิน!” เสียงเครียดขึ้งขึ้นทันที 

ณิชชาจับมือใหญ่เอาไว้ บีบมือนั้นซ้ำ ๆ เบา ๆ อยากให้คนข้าง ๆ มีสติกว่านี้ ตอนนี้เหมือนกับว่าเพียงแค่ได้ยินชื่อชินวุฒิเท่านั้น สติของ

ชลาสินธุ์ก็ขาดผึงเสียแล้ว

 “ใจเย็น ๆ ก่อนนะ คุณชินโทร.บอกฉันไว้แล้วว่าจะมาหาคุณที่นี่”

“แล้วเธอก็ให้เขามา?”

“คุณชินรู้เรื่องราวทั้งหมดระหว่างครอบครัวคุณกับครอบครัวของเขาแล้ว เลยอยากมาหาคุณ มาพูดคุยกับคุณ”

“โธ่โว้ยณิช แต่เธอก็รู้ใช่ไหมว่า ฉันไม่อยากเจอมัน” ชลาสินธุ์ตะโกนอย่างหัวเสีย

“แต่ครั้งนี้คุณควรเจอเขานะ ให้โอกาสเขาหน่อย อาจจะเป็นโอกาสที่คุณเองก็รอมาทั้งชีวิตก็ได้”

ชลาสินธุ์สะบัดมือตัวเองออกจากการเกาะกุมของร่างบาง แววตาโกรธเกลียดอย่างเห็นได้ชัด ก่อนที่มือนั้นจะกำแล้วขว้างหมัดเปรี้ยงเข้าไปที่ใบหน้าของแขกที่เดินเข้ามาถึงบริเวณนั้นพอดี

“คุณหนูใหญ่ อย่าค่ะ” แม่บ้านร้องลั่น ณิชชาตกใจจนพูดไม่ออก หญิงสาวรู้ตัวว่ายังจดจำภาพที่ชลาสินธุ์ทำเรื่องร้าย ๆ กับตนเองได้  แม้จะไม่อยากจำ แต่หลาย ๆ ครั้งที่ชลาสินธุ์ดุ หรือมีแววตาขึ้งโกรธ ภาพและความรู้สึกเหล่านั้นจะแวบเข้ามาในสมองอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้

ชินวุฒิเองก็นิ่งเฉย เขาไม่ปัดป้องหรือปกปิดร่างกายตัวเองเลย

สักนิด เมื่อชลาสินธุ์ประเคนให้เขาทั้งมือทั้งเท้า บัดนี้เลือดของเขาที่ออกทางรูจมูกและแก้มที่แตกมันเปรอะเปื้อนเสื้อผ้าเขาเต็มไปหมด

“อย่า...”  ณิชชาส่งเสียงเบา ๆ เสียงของเธอเหมือนไม่ได้มาจากแถวนั้น

ชลาสินธุ์หันไปมองอย่างดุร้าย

“จะห้ามทำไม  ยังไม่เลิกเป็นห่วงมันอีกหรือไง หา?”  เสียงตะโกนลั่นจนณิชชาสะดุ้ง ก่อนจะหันไปยกเท้าเตรียมกระทืบเข้ากางลำตัวของคนที่ไม่คิดจะปกป้องตัวเอง

“เอาเลยใหญ่ พี่สมควรโดนแล้ว” เสียงแหบพร่าของคนที่นอนจมกองเลือดอยู่กับพื้นเอ่ยขึ้น ชลาสินธุ์เห็นว่ามีน้ำหยดเล็ก ๆ ไหลออกมาจากดวงตาที่บอบช้ำนั้น

“อย่านะ อย่าทำร้ายใครอีก” ณิชชาโผเข้ามากอดด้านหลังเอาไว้แน่น ใบหน้าแนบกับแผ่นหลังที่ตึงเครียด ชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ

“ห่วงมันมานักหรือไง” เสียงดังตะโกนแหบห้าว ก่อนจะหันมาจับแขนของร่างเล็กทั้งสองข้างเขย่าจนหัวคลอน

“เปล่านะ ฉันเป็นห่วงคุณ  ไม่อยากให้คุณเป็นทุกข์อีกแล้ว”

ร่างเล็กพูดเสียงสั่น ร้องไห้เพราะความตกใจ 

“โธ่โว้ย!” ร่างหนาสะบัดแขนบางในมือจนณิชชาล้มลง แล้วทำท่าจะเดินเข้าไปหาชินวุฒิอีก แต่ณิชชารีบลุกขึ้นมาแล้ววิ่งตามแผ่นหลังหนานั้นไป

“มาให้กระทืบถึงที่แบบนี้ มันก็ต้องสนองหน่อยไม่ใช่หรือไง”

“ได้โปรด”

เท้าที่ยกเตรียมปล่อยน้ำหนักลงเต็มแรงต้องชะงักอยู่กลางอากาศ เมื่อณิชชามาทรุดตัวขวางร่างของชินวุฒิไว้

“เชื่อฉันสักครั้ง ฟังที่คุณชินพูดสักหน่อยนะ” ณิชชาพูดน้ำตาไหลพราก สองมือประนมอยู่ที่กลางหน้าอก

“เธอต้องทำถึงขนาดนี้เลยเหรอณิช  เพื่อมัน เพื่อคนที่ทำลายครอบครัวฉัน เธอต้องทำถึงขนาดนี้เลยเหรอ” ชลาสินธุ์ตะโกนลั่น แววตาเจ็บปวดรวดร้าวนั้นยิ่งทำให้คนฟังเจ็บปวดมากกว่า

“ฉันทำแบบนี้เพื่อคุณนะ” ณิชชายืนขึ้น ก้าวเดินเข้าไปใกล้คนตรงหน้าจนกระทั่งโอบกอดเขาเอาไว้ได้อีกครั้ง ทั้ง ๆ ที่กลัวจะโดนทำรุนแรงอีก “ฉันทำเพื่อคุณ ไม่อยากให้คุณทำร้ายเขา เพราะตัวคุณอาจจะต้องเสียใจ ฉันไม่อยากให้คุณต้องเป็นทุกข์มากไปกว่านี้อีกแล้ว” ณิชชาร้องไห้ สะอื้นฮักซบใบหน้าลงกับหน้าอกใหญ่

“แต่พี่มาที่นี่เพื่อให้สินธุ์ทำร้าย ทำโทษพี่ยังไงก็ได้ เพราะสินธุ์ได้เสียใจจากการกระทำของพี่ไปมากแล้ว ถ้าสินธุ์จะเอาคืน พี่ไม่ว่า” เสียงแหบพร่าของคนตรงที่ร่างสะบักสะบอมเอ่ยขึ้น

ชลาสินธุ์มองหน้าเขานิ่ง

“โธ่คุณชิน ลุกขึ้นเถอะค่ะ ตั้งแต่เล็ก ป้าเองหรือคุณผู้หญิง คุณผู้ชาย ก็ไม่เคยสอนให้ทะเลาะกันแบบนี้เลยนะคะ” คุณนมที่เพิ่งหายจากการตกใจพูดขึ้น มือก็พยุงร่างอีกคนส่วนแววตาก็หันมาตำหนิคนที่อารมณ์ยังเดือดปุด ๆ

“ได้โปรดเถอะสินธุ์ ทำร้ายพี่ยังไงก็ได้ พี่จะไม่โกรธ ไม่โทษอะไรทั้งนั้น เพราะสิ่งที่ครอบครัวพี่ทำกับคุณน้าทั้งสองมันมากเกินไปจริง ๆ” ชินวุฒิทรุดตัวลงไปอีกนึกถึงบทสนทนาระหว่างเขากับแม่ที่เพิ่งจบลงไปเมื่อบ่าย

วันนี้เขาได้ไปพบกับทีมงานของรายการแข่งขันในครั้งนั้นอีกครั้ง  เพราะมีเรื่องให้ประสานงานกัน เนื่องจากเขาอยากจัดทำกิจกรรมบางอย่างในโรงแรมออกสื่อโทรทัศน์ เรื่องบางเรื่องถูกขุดขึ้นมาให้เขาดู หลักฐานบางอย่างได้รับการหยิบยื่นเพียงเพราะเป็นคนที่ไม่รู้ว่าสิ่งใดควรเปิดเผย และสิ่งใดควรปิดตาย

เขาไม่ลังเลเลยที่จะกลับมาถามแม่ของตนเองในเรื่องนี้ และคงจะเสียใจน้อยกว่าหากแม่ของเขาจะปฏิเสธเสียบ้าง ไม่ใช่ยอมรับอย่างไม่รู้สึกผิดอะไรเช่นนี้

“แกคิดดูสิ ปู่ของแกเอาแต่จะรักจะหลงครอบครัวนั้นมาก ทำเหมือนจะประเคนทุกอย่างให้ ถ้าไม่รั้ง ๆ เอาไว้บ้าง แกจะได้อะไร” แม่ซึ่งเป็นสะใภ้คนโตเสียงดังใส่เขา

“ถึงผมจะไม่ได้เก่งอะไร ผมก็สร้างขึ้นมาเองได้ เหมือนที่ครอบครัวนั้นสร้างบริษัทของเขาเองขึ้นมาได้ตั้งหลายบริษัท และสินธุ์กับน้อง ๆ ก็ดูแลมันได้อย่างดี แม่ทำแบบนี้ แม่ไม่เชื่อเหรอว่า ผมเก่งกว่าสินธุ์ ทำไมแม่ต้องทำเหมือนผมเป็นเด็กอมมือ ทำไมต้องถึงขนาดทำร้ายกันจนถึงตาย”

ลูกชายว่าเสียงสั่น ตะโกนลั่นห้องนอนของแม่

“แม่ก็แค่อยากให้พวกนั้นมีเรื่องยุ่ง ๆ ทำกัน ไม่ได้กะให้ถึงตาย แล้วพวกนั้นก็ตายด้วยอุบัติเหตุ ไม่ได้ตายจากน้ำส้มนั่นซะหน่อยนะลูก” หญิงสูงวัยอธิบาย หวังให้ลูกเข้าใจในความหวังดีของแม่ โดยไม่สนใจว่า ความคิดของตนนั้นช่างตื้นเขินและขาดความรับผิดชอบเพียงใด

“ตอนที่แม่ไปร่วมงานศพของคุณน้าทั้งสอง แม่รู้สึกอะไรบ้างมั้ยครับ” ชินวุฒิน้ำตาไหล เขาไม่อายที่จะเป็นผู้ชายร้องไห้ ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่า ชลาสินธุ์รู้สึกอย่างไร การสูญเสียคนที่ตนเองรักมันเจ็บปวดมากขนาดไหน จริง ๆ อย่างที่ญาติผู้น้องว่า การที่เขาถูกซ้อมจนแทบตายนั้น มันเทียบไม่ได้กับความรู้สึกสูญเสียเหล่านั้น

บัดนี้เขาเองก็ได้สูญเสียแม่ที่แสนดี ให้กับอสูรร้ายในจิตใจของแม่ไปแล้วเช่นกัน

“พี่รู้แล้ว พี่รู้ทุกคำ ทุกความหมายที่สินธุ์บอกกับพี่ พี่ขอโทษ” เสียงผู้ชายร้องไห้ลั่น

ชลาสินธุ์กำหมัดแน่น ไม่รู้ว่าควรจะปล่อยกำปั้นไปที่ใครดี แต่ก่อนจะได้คำตอบ มือบางก็จับมือเขาไว้คลายหมัดนั้นออก แล้วกอดเขานิ่งนาน   ชลาสินธุ์ยึดร่างบางเอาไว้ในอ้อมกอดแน่น ณิชชายอมนิ่งเฉยต่อความอึดอัด และเจ็บปวด เพราะร่างใหญ่กอดเธอไว้ไม่ออมแรงเลย มือบางยังลูบแผ่นหลังใหญ่ ๆ ที่สั่นสะท้านนั้นด้วย

“คุณป้าคะ พาคุณชินไปทำแผลและพักผ่อนหน่อยได้มั้ย ณิชจะดูแลคุณสินธุ์เอง” ณิชชาบอกแม่บ้านและคุณนม ก่อนจะพาร่างหนาขึ้นห้องนอนมาด้วยกัน

เธอบังคับให้ร่างหนานั่งลงไปบนเตียงนุ่ม แล้วเอาผ้าขนหนูหยดน้ำหอมมาเช็ดหน้าให้

“ดีขึ้นมั้ย” ณิชชาถาม เขาถามถึงสภาพจิตใจที่ผ่านมา

...ดีขึ้นมั้ย ที่ในที่สุดความอึดอัดคั่งแค้นทั้งหลายก็มีคนมารับไปแทนแล้ว...

“ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า เขาจะไม่รู้ถึงสิ่งที่แม่เขาทำจริง ๆ”

“การเฝ้าคิดถึงแต่เรื่องความแค้น หรือคิดถึงแต่เรื่องความทุกข์ไม่ ได้มีผลดีกับเราเลยนะ ดูสิคุณโดนความเคียดแค้นปิดบังความคิดไตร่ตรองทุกอย่างไปหมด”

“ฉันขอโทษนะ ที่ผ่านมาเธอลำบากเพราะฉันมากี่เรื่องแล้ว” เขาลากเอาคนตัวเล็กเข้าไปอ้อมกอดอีกหน อ้อมกอดที่แสนเหน็ดเหนื่อย

อ้อมกอดที่แสนโหยไห้

“ฉันแค่อยากให้คุณสบายใจ ถ้าคุณปล่อยวางทุกอย่างได้ คุณก็จะมีความสุข ฉันเข้าใจว่าเรื่องของคุณมันยากที่จะทำใจยอมรับ แต่การที่ฉันได้พูดคุยกับคุณชินบ่อย ๆ มันยิ่งทำให้รู้สึกได้ว่า คุณชินไม่ใช่คนร้ายอะไร”

“ใครจะคิดว่า เจ้านั่นไม่รู้เรื่องที่แม่ตัวเองทำล่ะ”

“คุณนี่น้า แล้วเลิกโกรธ เลิกไม่ชอบหน้าคุณชินแล้วใช่ไหม”

“มาให้กระทืบถึงบ้านขนาดนี้ หายโกรธก็ได้”

“คุณมันร้ายตลอดจริง ๆ นะ”

“ร้ายแล้วรักมั้ย”

“หึ”

“เธอจะรักฉันตลอดไปได้ไหมณิช”

“ชีวิตฉันตอนนี้ก็ไม่มีใครแล้วนะ”

“เธอตอบไม่ตรงคำถาม”

“อื๊อ...คุณน่ะ”  เสียงโวยวายเล็ก ๆ ดังขึ้น เพราะโดนแกล้งกอด

ซะแน่น

“ฉันรักเธอนะ” พูดแล้วก็หอมหน้าผากคนในอ้อมกอดแรง ๆ“จำผู้ชายที่มาหาฉันแล้วคุยนาน ๆ ได้ไหม”

“จำได้ คนนั้นที่ไม่ค่อยพูดแต่หายเงียบไปคุยกับคุณเกือบทั้งวัน”

“นั่นแหละเราคุยกันเรื่องชินวุฒิ เขาเป็นนักสืบเลยให้สืบอะไรให้นิดหน่อย”

“แบบนี้คุณก็รู้มาก่อนแล้วสิว่า คุณชินไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วย”

“รู้...แต่ทำใจไม่ได้เหมือนวันนี้นะ”

“คือต้องได้ทำร้ายคนก่อนใช่ไหม คุณถึงจะทำใจได้” ร่างบางว่าเหน็บ มือเล็กก็แกล้งทุบไปที่แผ่นหลังกว้าง

“จะบอกยังไงดีล่ะ ให้อภัยได้ แต่ไม่พร้อมจะเห็นหน้าน่ะ”

ชลาสินธุ์พูดพลางกอดคนในอ้อมแขนให้แน่นขึ้นอีกนิด “จะว่าไปเธอก็เหมือนเป็นยา เป็นหมอ เป็นหลายอย่างให้ฉันดีขึ้นนะ”

“หึ คุณทำฉันเกือบตายมากี่ทีแล้ว” ณิชชาประชดเสียงสูง

“งั้นคืนนี้ ฉันจะฆ่าเธออีกสักสามสี่รอบ”